Morgunblaðið - 23.10.1960, Blaðsíða 3

Sunnudagur 23. okt. 1960
VORCVNULAÐIÐ
3
mlari Mbl., Ol. K. M. '
Sv. Þormófeon tóku iþess-
ar myndir af samla íólkinu á
Elli- og hjúkrunarheimili,nu
Grund. Það' nýtur þess að
sitja úti í sólskininu. Sól æsku
þess er löngu gengin til við-
ar. En gamlar min,ningar liína
í hugum þess við geisla sólar-
innar. Sólin eldist aldrei. Hún
er að eilifu ung. Þegar hún
sýnir ásjónu sí,na birtir yfir
svip ungra sem gamalla. Þá
finnst mönnum sem þeir muni
einnig lifa að eilífu. Hjörtu
þeirra verða ei,ns og börn, sem
kunna ekki að telja. Það er
gott að eiga slíkar stundir. I
Sr. Jón Auðuns, dómpróíastur.
Vetrarkoma
VETUR er genginn í garð. Sum-
ar er liðið, sem svo var auðugt
að dýrð, að með lifandi þakkar-
gerð skyldi það sungið úr garði
fyrir gjafir þess til málleysingja
og manna.
Óviðjafnanlega fagurt haust er
liðið. Vetur er kominn. Enn er
veðrátta mild. Enn eru blóm-
in að hneigja höfði á kyr.r-
um dögum. Enn njótum vér haust
fegurðar, eins og hún verður feg-
urst. En framundan er sú tíð, að
svalvindar blása af sævi og fjöll-
um og jörðin sveipast sorta miðs
vetrar.
Hvar stöndum vér í straum-
kasti þeirrar öldu, sem ber oss
á brjóstum? Erum vér undir ör-
uggri, ósýnilegri vernd, eða erum
vér umkomulaus börn, smselingj-
ar á eyðihjarni, þar sem blindar
tilviljanir trylltra vetrarafla eiga
við oss alian ieik?
„Mun Guð í sannleika búa á
jörðu?“
Svo spurði Salómon, hinn vísi
konungur, er hann hafði lokið
við að reisa honum hið mikla
musteri. Og þessj spuming vak-
ir víða. Sumsstaðar brýzt hún
fram með brennandi kvöl í sáru
sálarstríði. Sumsstaðar bærist
hún hljóðlega í mannshjartanu.
Sumir segja oss, að þeir þekki
ekkert til þessarar baráttu, hafi
enga þörf fyrir að trúa og hafi
aldrei fundið nokkuð, er bendi
þeim á tilveru Guðs. Hinir eru
margfalt fleiri, sem þekkja úr
eigin brjósti þrána eftir Guði og
eru sannfærðir um, að hún sé
einmitt það, sem trúarheimspek-
ingar hafa um hana kennt: Heim-
þrá útlagans, sem finnur að í út-
legðinni er hann að heiman og
þráir þangað heim, sem vaggan
fyrsta stóð, þar sem líf hans var
myndað. Hún togar í oss og dreg-
ur, hin „ramma taug, er rekka
dregfur föðurtúna til“.
Sögu mannkynsins, trúar.
bragða þess, bókmennta og lista
er ekki unnt að lesa, án þess hún
verði hvarvetna fyrir oss „hin
ramma taug“. Þráin eftir Guði.
Allar aðrar þrár mannsandans
eiga í sjálfum sér fyrirheit um
svölun. Menn þrá ekki neitt, sem
ekki er hugsanlegur möguleiki að
svala. Mun þráin eftir Guði ein
vera undantekning frá þessu?
Mun guðsþráin ein hafa vaknað í
mannsandanum, svo sterk, svo al-
menn, að allir lýðir, allar kyn-
slóðir þekkja hana, mun þessi
þrá ein vera fædd án fyrirheits?
„Mun Guð í sannleika búa á
jörðu?“ spurði hinn vitri konung
ur, og hann svaraði játandi. Sama
játunin felst í spurningu séra
Matthíasar.
Hver er sú hönd,
sem heldur þessum reyr
um hæsta.n vetur.
svo hann ekki deyr?
Um þá hönd spyrjum vér, er
veturinn gengur í garð. And-
spænis jörmunöflum hans finn-
ur mannsbarnið smæð sína og
leitar Guðs, sem lifað hefir og
borið sjálfum sér vitni í leit og
í þrám milljónanna um allan
heim, á öllum öldum.
Guðlaus tilvera getur. orðið
geigvænleg, en heimur Guðs,
háður handleiðslu hans, getur
aldrei orðið án ljóss og vonar,
„hver ógn, sem á vegi sténdur".
í guðlausum heimi verður föln-
að vetrarlaufið að dapurlegu
tákni dauðans eins og tortíming-
ar. í heimi Guðs ber þér þetta
bliknaða lauf boðskapinn um
hann, sem hvarvetna er að verki.
Trúðu því, að veturinn, sem nú
er að heilsa, er vetur Guðs, engu
síður en vorið er árstíð hans. Þeg-
ar miðsvetrarsortinn hylur jörð-
ina, skaltu vita, að myrkur jafnt
og ljós er í hendi Guðs, og að í
myrkrinu er yfir þér vakað, eins
og móðir vakir um nótt yfir
veiku barni. Þegar jörðin nötr-
ar undan átökum veðranna, áttu
að geta fundið í storminum þá
sterku hönd, sem hefir mátt al-
heimsins til að vernda þig, —
hönd Guðs. Og frið hans áttu að
finna jafnt í hamförum vetrar-
ins sem á heiðríkum mánakvöld-
um, þegar blikandi stjörnuaug-
un stara niður til þín og minna
þig á augað alskyggna, sem yfir
endalausri mergð lífveranna vak-
ir. —■
Lofum Guð fyrir liðið sumar,
því að nú er mikið að þakka.
Blessum hann fyrir þetta blíða
haust, Mót vetri er gott að ganga
með honum, sem þessar miklu
gjafir gaf. Af grunnlausri auð-
legð $at hann, og á gnægð U1
að gefa enn.
Með trausti og trú skulum vér
heilsa vetri og biðja með rósömu
öryggi hinnar einföldu, fögru
bænar í vetrarkomusálmi séra
Matthíasar:
Nú kemur. kaldur vetur,
ó, kom þú líka, Drottinn minn.
i
i
i