Morgunblaðið - 30.06.1961, Blaðsíða 20

20
MORGVNBLAÐIÐ
Föstudagur 30. júni 1961
Skyndibrúðkaup
Renée Shann:
13
— Ég fór til að gifta mig.
— Svo Já, ég heyrði, að það
hefði farið svona fyrir nokkrum
stúlkum.
— Já, ég var ein í þeim hópi.
Og önnur er hjá mér í káetu.
Hún rétti úr sér. — En það er
vist ekkert við þessu að segja.
— Það var rétt og! Um fram
allt skuluð þér ekki missa móð-
inn. Það er ég viss um, að mað-
urinn yðar myndi líka segja.
— Já, og þessvegna ætla ég
ekki að láta hugfallast. Og ég
vona, að það verði ekki mjög
langt þangað til þetta lagast aft-
ur. Hún gat ekki að því gert, að
röddin skalf ofurlítið, þrátt fyrir
hreystiyrðin.
.— Það ætla ég að vona með
yður.
— Skyldu hafa komið nokkr-
ar nýjar fréttir í morgun?
Hann leit á klukkuna, sem var
þarna rétt hjá sundlauginni.
— Það er útvarp í setustofunni
og fréttatíminn er rétt að byrja.
Eigum við að fara og athuga,
hvað er í fréttunum?
Hún dró sloppinn yfir herðar
sér og brölti á fætur.
Fólk var farið að þyrpast að
útvarpstækinu. En í fréttunum
var ekkert út yfir það, sem þau
höfðu -heyrt kvöldinu áður. Júlía
sneri burt og sagðist ætla að fara
inn að klæða sig.
— Eigum við að koma í tennis
eftir morgunverð?
— Ég skal athuga málið. Ég
þarf að sjá til, hvað Joan ætlar
að hafast að. Hún er káetufélag-
inn minn.
Joan var að klæða sig þegar
Júlía kom inn í káetuna.
— Hvernig var sundlaugin?
— Ágæt.
.— Var margt fólk?
— O, það var nú bara ein
manneskja fyrir utan mig.
— Karlkyns eða kvenkyns?
— Karlkyns. Og ef ég væri að
líta á karlmenn, sem væri nú
heldur illa viðeigandi af mér
svona nýgiftri, þá mundi ég segja
að hann væri heldur lögulegur.
— Þú getur vel staðið þig við
að taka eftir því. Það er ekki
eins og við séum gengnar í
klaustur.
Júlía fór úr sundbolnum og
flýtti sér að klæða sig.
— Svei mér ef ég er ekki glor-
soltin, og skyldi enginn maður
trúa, sagði hún. — Ég er viss um,
að ég tek heldur óþyrmilega til
matar míns.
— Mér finnst við ættum að
ganga einn hring um þilfarið
fyrst.
— Það getur þú gert. Ég er
búin að fá næga hreyfingu.
— Gott og vel. Ég hitti þig í
borðsalnum eftir tíu mínútur.
— Ég kem þangað. Júlía at-
hugaði fötin sín þegar Joan var
farin út, og tók að velta því fyrir
sér, í hvað hún ætti að fara. Hún
fann til gremju, er hún sá þarna
öll nýju fötin og engan Robin til
að dást að þeim. Hann, sem
hafði haft svo mikinn áhuga á
fötum hennar meðan þau voru
trúlofuð. Hún hafði aldrei komið
í nýjum kjól, án þess að hann
tæki eftir því. Þetta hafði henni
þótt vænt um. Hún vildi aldrei
eiga mann, sem væri algjörlega
kærulaus um ytra útlit hennar.
Hún andvarpaði ofurlitið, er
hún seildist eftir gulum kjól,
sem hún hafði keypt í dýrri fatn-
aðarbúð á útsölu, rétt áður en
hún fór frá London. Nú sóð hún
og horfði á sjálfa sig í speglin-
um og óskaði þess heitast, að
Robin væri kominn til að sjá
hana. Og um leið varð þráin eftir
honum næstum óþolandi. Hún
greip um brúnina á snyrtiborð-
inu cg reyndi að halda aftur af
tárunum, sem komu fram í augu
hennar. Robin — Robin — Rob-
in! Hvar skýldi hann vera núna?
Þennan morgun, sem átti að
verða fyrsti morguninn þeirra í
hjónabandinu!
En svo harkaði hún af sér.
Þetta var ekki annað en ræfils-
háttur, sagði hún og var reið við
sjálfa sig. Hún gekk út úr ká-
etunni og flýtti sér upp í borð-
salinn. Joan var þar fyrir, og
sagðist líka vera búin að fá mat-
arlystina aftur.
— Ég var að tala við frú Bra-
sted, sagði hún. Við vorum á
gangi í sömu áttina úppi á þilfari
og fórum svo að skrafa saman.
— Hvernig er hún?
— Það er erfitt að segja, eftir
að hafa hitt hana .aðeins einu
sinni. Hún er ein af þessum fínu,
veraldarvönu konum, en ég
kunni nú samt vel við hana, og
hafði þó alls ekki búizt við því.
Af einhverri tilviljun minntist
hún á manninn sinn. Hann á ein-
hverja híbýlaverzlun í West End.
— Þetta þóttist ég alveg vita,
að það gætu ekki verið tveir
menn með þessu nafni.
— Hún talaði fremur hlýlega
um hann, hélt Joan áfram.
—Sagðist hafa farið til Ástralíu
og verið þar meira en ár, en
hlakkaði mikið til að koma heim
aftur.
Júlía hleypti brúnum. Þetta
kom ekki sérlega vel heim við
það sem Sandra hafði gefið
henni í skyn. Það leit svo út sem
sagan sem Clive Brasted hafði
sagt Söndru, væri ekki allsendis
sannleikanum samkvæm, eða að
minnsta kosti óskhyggja hans
sjálfs.
— Það voru hennar óbreyttu
orð, hélt Joan áfram, — að hún
hefði varla þolinmæði til þess að
bíða eftir að skipið lenti og mað-
urinn hennar kæmi að taka á
móti henni.
— Guð minn góður! Þetta lízt
mér ekkert á!
— Nei, það grunaði mig líka.
Mér skilst, að systir þín ætli ekki
að koma á móti þér til South-
ampton? Ef hún gerði það, gæti
það orðið dálítið óheppilegt, ef
þau kæmu þarna saman og væru
bæði að bíða eftir skipinu.
— Það er lítil hætta á því. Ég
efast um, að nokkur taki á móti
mér, jafnvel á járnbrautarstöð-
inni í London. Við eigum heima
lengst úti í Hendon, skilurðu.
Robin ætlaði að skrifa heim til
mín og segja þeim, að þau skyldu
ekki neitt vera að búast við mér
fyrr en þau sæju mig.
— En frú Brasted býst líklega
við, að allt verði fánum skreytt
og rauður renningur á bryggj-
unni....
— Já, eru ekki sumir karlmenn
hreinustu djöflar, sagði Júlía
reiðilega. Ég hélt nú frá önd-
verðu, að hann væri að blekkja
Söndru, en vitanlega þorði ég
ekki að hafa orð á því, jafnvit-
laus og hún var í honum, og viss
um, að allt væri heiðarlegt frá
hans hendi.
— Hver veit nema hann sé það
líka, og konan hans verði fyrir
óþyrmilegum vonbrigðum þegar
hún kemur heim.
— Ég veit ekki, en hvort sem
heldur verður. er mér meinilla
við þetta allsaman. Mér þykir
svo vænt um Söndru, og vildi
ógjarna, að hún stofnaði hjóna-
band sitt á hjónaskilnaði. Og
sjálf held ég, að hún mundi ekki
gera það. Ég held sem sé, að það
sé frú Rrasted, sem á aurana,
sem hann hefur sett í verzlunina
og þá er ekki víst að hann verði
svo æstur að losa sig við hana.
— Heldurðu, að systir þín taki
sér þetta mjög nærri?
— Já, ég veit, að hún verður
alveg frá sér.
— Guð minn, hvað þetta getur
verið leiðinlegt.
— Það er einkennileg tilviljun,
að hún skuli þurfa að vera hér
á skipinu. Það væri gaman að
vita, hvort hún veit nokkuð um
Söndru og manninn sinn.
— Það gæti mér varla dottið í
hug, eftir því, hvernig hún talaði
við mig. Nema þá, að hún sé bú-
in að heyra það nýlega og ætli
að kæfa það í fæðingunni. Er
þetta orðið alvarlegt hjá þeim,
heldurðu?
— Ekki enn, en mér skilst, að
það sé nú ekki Clive að þakka,
heldur hafi Sandra getað haldið
honum frá sér enn sem komið er.
— Það hlýtur að vera erfitt, ef
hún er eins ástfangin og þú segir.
— Það er hún, en hinsvegar
hefur hún mjög ákveðnar skoð-
anir á réttu og röngu, og ég vil
segja, að það sé meira en hann
hefur.
— Jæja, borðaðu nú morgun-
matinn þinn og reyndu að
gleyma þessu. Nema þú getir
kannske haft gott af einhverju
til að leiða hugann frá þínu eigin
ástalífi.
— Getur verið, þó að ég vildi
kannske ekki segja það með
þeim orðum. Ég hef engar
minnstu áhyggjur af mínu ásta-
lífi.
— Heldur ekki ég. Þar erum
við heppnar, finnst þér ekki?
Mér þætti gaman að vita, hvort
men»ii;nir okkar hafa nokkrar
áhyggjur af því, sem við kynnum
að taka upp á á leiðinni heim?
— Minn maður þarf þess ekki.
Joan skríkti. — Þetta vil ég
heyra!!! Og svo ferðu að synda
fyrsta morguninn þinn hérna
með ungum og laglegum manni!
— Bull og vitleysa!
— Ég gat ekki skilið það öðru-
vísi.
— Þú hefur óþarflega mikið
ímyndunarafl. Hann vár bara far
þegi eins og ég og kom þarna af
tilviljun.
— Ég þori að sveija mér uppá,
að hann hefur orðið feginn að sjá
þig. Kvenþjóðin hérna um borð
er nú vægast sagt ekkert saman-
safn fegurðardfea, að frú Brasted
kannske undantekinni.
— Þegar máltíðinni var lokið,
beið ungi maðurinn eftir Júlíu
við dyrnar.
— Jæja, eigum við þá að koma
í þennan tennis?
Júlía hikaði.
•— Farðu bara, sagði Joan.
— Ég ætla að finna mér eimhvern
kyrrlátan krók með bókina mína.
— Ég veit ekki nema ég vildi
fullt eins gjarna lesa sjálf.
Hann ámálgaði þetta ekki frek-
ar, en þegar kom að hádegisverð-
inum og þær sátu saman við litla
tveggja manna borðið, stanzaði
hann hjá þeim á leiðinni að sínu
eigin borði.
— Það á að fara að spila Bingo
í setustofunni eftir mat. Eruð þið
með?
— Já, ætli við komum ekki?
sagði Júlía.
— Gott. Ég ætla þá að ná okk-
ur í borð, sem við getum verið
fjögur við. Það er maður með
mér í káetunni, sem er bezti ná-
ungi. Ættum við ekki að slá okk-
ur saman. Það dugar ekki að láta
ykkur hengja svona höfuðið all-
an tímann.
— Við hengjum alls ekki höfuð
ið, svöruðu báðar í senn.
Hann glotti. — Ég vil að
minnsta kosti hindra. að þið far-
ið til þess.
— Er þetta vinur þinn úr sund
lauginni? spurði Joan þegar
hann var farinn.
— Já. En ég hef nú samt enga
hugmynd um, hver hann er. Við
komumst ekki svo langt að
kynna okkur.
— Já, svona hagarðu þér þegai
maður lítur af þér! sagði Joan og
hló. — Nýgift konan!
— Vertu ekki að þessu, Joan.
— Jseja, ég býst nú varla við,
að Robin þinn kæri sig neitt um
að þú hímir allan tímann, án þess
að tala við nokkurn mann. Og
því skyldi hann það. Aldrei
mundi John fórast yfir því þó að
ég talaði við fólk. Og þetta er
allra viðkunnanlegasti maður.
Áður en dagurinn var á enda,
voru þau öll fjögur orðin beztu
kunningjar. Kunningi Júlíu frá
því um morguninn hét Lionel
Nugent, en vinur hans Stephen
Murray. ,
— Ef þeir vilja snúast krinj*
um okkur á leiðinni, þá sé ég ekk
ert að athuga við, að þeir geri
það, sagði Joan, þegar þær voru
að hátta um kvöldið. Þetta eru
hvort sem er, allra almennileg-
ustu menn. Stephen sagði mér
annars, að Lionel hafi mikla tog-
leðurframleiðslu austur þar.
— Þetta eru þá hvorttveggja
burgeisar, því að Lionel sagði
mér það sama um Stephen.
Morguninn eftir voru þau öll
fjögur í sundlauginni fyrir morg-
unverð, og svo kom það eins og
af sjálfu sér, að þau færu einnig
í ýmsa leiki uppi á íþróttgþilfar-
inu, eða gengju sér til skemmt-
unar. Og síðdegis mátti oft sjá
þau liggjandi í stólum í sólskin-
inu og horfandi út á sjóinn. Og
svo fengu þau sér oft glas saman
áður en gengið væri til kvöld-
verðar.
ailltvarpiö
Föstudagur 30. Júní
8:00 Morgunútvarp (Bæn. —• 8:05
Tónleikar. — 8:30 Fréttir. —
8:35 Tónleikar — 10:10 Ve5ur*
fregnir).
12:00 Hádegisútvarp (Tónleikar. —•
12:25 Fréttir og tilkynningar).t
13:15 Lesin dagskrá næstu viku.
13:25 „Við vinnuna“: Tónleikar.
15:00 Miðdegisútvarp (Fréttir.
15:05 Tónleikar. —16:00 Frétttr
og tilkynningar. — 16:05 Tón*
leikar. — 16:30 Veðurfregnir),
18:30 Tónleikar: Harmonikulög.
18:55 Tilkynningar. — 19:20 Veðurfr.
19:30 Fréttir.
20:00 Islenzk tónlist: Fjögur lög fyrir
fiðlu og píanó eftir Hallgrím
Helgason (Börge Hilfred og höf.
leika).
20:15 Efst á baugi (Tómas Karlsson
og Björgvin Guðmundsson).
20:40 Tónleikar: „Sigurður Jór«
salafari", svíta op. 56 eftir Grieg.
(Covent Garden hljómsveitin
leikur; John Hollingsworth stj.).
20:55 Aandrés Björnsson fer með stölc
ur eftir Einar Þórðarson frá
Seljabrekku.
21:00 Islenzkir píanóleikar kynna són*
ötur Mozarts XIV: Kristinn
Gestsson leikur fantasíu og són*
ötu nr. 14 í c-moll (K427).
21:30 Utvarpssagan: „Vítahringur“ eft
ir Sigurd Hoel; XV. (Arnheiður
Sigurðardóttir).
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Kvöldsagan: „Þríhyrndi hattur«
inn“ eftir Antonio de Alarcón;
XI. — sögulok. Eyvindur Erlendi
son).
22:30 Skemmtitónlist: Sígaunalög, leik
in af Sígaunahljómsveitinni í
Búdapest.
23:00 Dagskrárlok.
Laugadagur 1. Júlí.
8:00 Morgunútvarp (Bæn. — 8:05
Tónleikar. — 8:30 Fréttir.
8:35 Tónleikar — 10:10 Veður-
fregnir).
12:00 Hádegisútvarp (Tónleikar. —•
12:25 Fréttir og tilkynningar).!
12:55 Oskalög sjúklinga (Bryndís Sig«
urjónsdóttir).
14:30 Laugardagslögin. — (Fréttir kL
15:00 og 16:00),
16:30 Veðurfregnir.
18:30 Tónleikar: Lög leikin á ýmia
hljóðfæri.
18:55 Tilkynningar. — 19:20 Veðurfr.
19:30 Fréttir.
20:00 Landsbanki tslands 75 ára:
a) Avörp flytja dr. Gylfi Þ,
Gíslason viðskiptamálaráð*
herra, Baldvin Jónsson for«
maður bankaráðs og Pétur
Benediktsson bankastjóri.
b) Samfelld dagskrá: Úr starfl
Landsbankans.
21:00 Tónleikar: Stutt hljómsveitar*
vekr eftir Elgar (Hljómsveitin
Philharmonia í Lundúnum leik;
ur; George Weldon stjórnar).
21:20 Leikrit: „Silfurkannan'* eftir
Ingimund. Leikstjóri: Ævar R.
Kvaran.
22:00 Fréttir og veðurfregmr.
22:10 Danslög. — 24:00 Dagskrárlok.
Og Markús ferðast um frá einum stað til armars og tekur myndir af vinum sínum.