Morgunblaðið - 30.08.1962, Blaðsíða 20

20
MORGVTSBL AÐ1Ð
Fimmtudagur 30. Sgúst 1962
HOWARD SPRING:
26
RAKEL ROSING
5.
Þegar Maurice hafði lokið sam
talinu við Mike Hartigan, gekk
hann fram í forstofuna og stikaði
þar fram og aftur, órólegur og
hræddur, með annað augað á
glugganum. Dagurinn hafði ekki
gengið samkvaemt áætlun hjá hon
um, en ennþá mátti kippa öllu í
lag. Seinnipartinn skyldu þau
taka bílinn og skoða sig um í
rólegheitum og sjá alt, sem var
líklegast til að vekja áhuga þess,
sem hefði aldrei áður séð London.
Þau skyldu fara í skemmtigarð-
ana og sjá konungshöllina og
Þinghúsin. En þá datt honum
annað í hug: Fjandinn hafi það,
hugsaði hann, líklega vill hún
miklu heldur ganga um verzlun-
argöturnar. Jæja, að minnsta
kosti gátu þau farið í leikhús í
kvöld. Já, hann skyldi fara með
hana á einhvern góðan stað til
kvöldverðar og siðan í eitthvert
leikhús, og þar á eftir ........
Hann strauk hendi yfir sveitt
ennið, og hrökk við, eins og
hann hefði gripið sjálfan sig í
því að útbugsa einhivern glæp.
Rakel var eitthvað svo fjarlæg,
að honum gat aldrei fundizt hann
eiga hana. Hún var eftirlát og
þakklát, en jafnvel þegar hún var
næst honum, var rétt eins Og
glerrúða væri á milli þeirra.
Og í sama bili sá hann hana
koma yfir torgið, og fegurð henn-
ar greip hann, svo að hann
kenndi sársauka um hjartaræt
urnar. Hún virtist loks hafa kom
izt að samkomulagi við hund-
inn. Þau liðu nú áfram með mjúk
um yndisþokka — dökka konan
og ígyllti hundurinn. Hún var með
fangið fullt af blómum — annars
mátti hamingjan vita að það
var nóg af þeim fyrir í.húsinu.
Hann sá nú, að það voru hvítar
sýrenur. Hann þóttist viss um,
að hún væri að færa honum þær
— alveg eins og þegar hún kom
með blómin alla leið frá Man-
chester forðum, þegar hann
hafði verið svo utan við sig og
hræddur um, að eitthvað hefði
orðið að henni. Þá hafi hún kom-
ið með blóm og hann hafði dreg-
ið hana að sér og kysst hana í
fyrsta sinn.
Hann var að hugsa um þetta
atvik, er hann hljóp til dyranna
og hratt hurðinni upp á gátt. Hún
sieppti taumnum og Akbar þaut
upp þrepin. Rakel stóð sjálf fyr-
ir neðan þau og veifaði blómun-
um og kallaði. Eru þau ekki
yndisleg, elskan mín? Þetta er
handa þér. Þá sneri hundurinn
við til að hlaupa aftur til henn-
ar. Hann var æstur og galsafull-
ur, og þaut milli fótanna á
Maurice, vafði taumnum um ann
an fótinn, svo að Maurice datt.
Mike Hartigan var rétt í þessu
að koma inn í forstofuna og
heyrði lætin í hundinum. Hann
og Rakel æptu samtímis. Maurice
tók eftir að blómvöndurinn féll
til jarðar um leið og hendur
Rakelar gripu eftir honum og
Mike æpti: Guð minn almáttug-
ur, Maurice! En hvo fann hann
ekkert nema sáran sting í bakið
Og sáran verk rétt eins og gló-
andi bor væri rekinn milli hryggj
ariiðanna. Hann stundi af
sársauka en þagði síðan.
' 6.
Það var komið undir miðnætti
(þegar Mike Hartigan kom inn til
Rakelar til að segja henni nýj-
ustu fréttirnar. Þetta höfðu ver-
ið ljótu vandræðin. Maurice var
þungur og Bright gamli var of
kraftlítill til að geta loftað hon-
um. Sterkur leigubílstjóri kom
hlaupandi utan af torginu til að
hjálpa. En Mike vildi ekki láta
toreyfa Maurice mikið. Hann skip
aði að koma með dýnur og teppi
niður í forstofuna og meðan ver-
ið var að koma Maurice fyrir á
þeim, hringdi Bright á lækni.
Maurice lá þarna með kippi í
andlitinu og fölar kinnar. Mike
Hartigan lá á hnjánum hjá dýn-
unni og trauk höfuðið á honum,
en Rakel trítlaði náföl um, létt,
eins og kind, og fann til hryll-
ings og vanmáttar síns.
Svo kom læknirinn og siðan
var hringt til sérfræðings í Har-
leystræti, til einkasjúkrahúss og
á sjúkrabíl. Svo þegar allt var
komið af stað, varð óhugnanleg
dauðaþögn í húsinu. Maurice
hafði hvorki opnað augun né sagt
eitt orð. Rakel sneri sér frá glugg
anum, þar sem hún hafði staðið
til að horfa á sjúkrabílinn fara af
stað, og fann, að hún var alein.
Hún gekk hægt upp stigann og
eftir ganginum upp til herberg-
is síns. Frú Bright kom tíl hennar
um hádegisverðarbil, til þess að
hugga hana Og hvetja hana til að
borða eitthvað, og þetta endur-
tók sig við síðdegis teið. En hún
vildi ekki bragða á neinu: hún
gekk aðeins um gólf og velti fyr-
ir sér sömu spurningunni: Hvað
nú?
Öðruhverju kom stúlkan inn til
hennar, til þess að draga glugga-
tjöldin eða kveikja upp í arnin-
um. Dagurinn dragnaðist áfram
og loksins var hann á enda. Með
hverju andartaki varð Rakel það
æ ljósara, hve mikla þýðingu
Maurice hafði fyrir hana. Ekki
fann hún til neins sársauka,
sjálfrar sín vegna — ekkert
nema hrylling sem getur gripið
fólk af einhverjum harmleik, sem
sjálfu því er óviðkomandi. Og
æ meir fann hún til leiðinda og
gremju, rétt eins og örlögin hefði
snögglega tekið upp á því að
ræna hana ánægjunni, sem hún
hafði rétt verið að festa hönd á.
Og hafði hún enn þá möguleika
á að festa hönd á þeirri ánægju?
Smám saman snerust allar hugs-
anir hennar um þessa spurningu.
Hún neyddi sjálfa sig til að við-
urkenna, að í rauninni væri
þetta eina áhugamál hennar, eins
og stæði.
Hún tók af brjósti sér rósina,
sem hún hafði verið með allan
daginn. Rósin var orðin visin Og
öll blöðin höfðu opnazt, svo að
miðjan á blóminu köm í ljós,
þakin gulldufti. Hún var enn að
velta fyrir sér spurningunni, er
hún stóð við arininn, og tætti
rósina sundur, blað fyrir blað,
án þess að vita, hvað hún var
með milli fingranna. Blöðunum
rigndi niður við fætur hennar.
Þannig kom Mike Hartigan að
henni Hún var svo niðursokkin
í hugsanir sínar, að hún tók ekki
etftir þegar hann kom hljóðlaus-
um skrefum inn um opnar dyrn-
ar. Hann varð illa snortinn af að
sjá hana endurtaka þetta sama,
sem hafði svo mjög farið í taug-
ar hans í Blaokpool. Hann gat
ekki ávarpað hana, og lokaði því
dyrunum hljóðlaust og sneri aft-
ur inn í lestrarherbergi Maurices,
þar sem þeir höfðu átt svo
1— Sleðinn minn er eitthvað bilaður, pabbi. Ég kem honum
ekki áfram.
ánægjulegar viðræður fyrir
skammri stundu.
XIII.
1. v
Maurice Bannermann var það
vel þekktur maður í London, að
myndir ai honum komu í morg-
un'blöðunum í sambandi við áfall
ið, sem hann hafði orðið fyrir.
Charlie Roebuck var í morg-
unsloppnum að búa til kaffi 1
íbúð þeirra félaga í Andagarðin-
um, og las fréttina upphátt fyrir
Julian Heath, sem var enn í
rúminu og horfði upp í loftið.
Hann öskraði fréttaklausuna
gegn um opnar dyrnar og hún
endaði á þessum orðum: „Menn
óttast að hr. Bannermann hafi
orðið fyrir alvarlegu áfal'li á
mænunni“.
Þetta er allt hundkvikindinu
þínu að kenna, sagði Charlie ill-
kvittnislega.
Nú, hvern skrattann á ég að
gera við kvikindin sagði Julian.
Mina vill alltaf vera að ala þess-
ar skepnur upp og svo getur hún
ekki selt þær og kemur þeim
svo upp á mig. Eg er alltaf að
sýna einhverjum atfghanska
hunda.
Hann gekk inn í setustofuna,
fáklæddur eins og Charlie, geisp-
andi og núandi hnúunum í aug-
un eins og krakki. Þetta er fjandi
slæmt fyrir frú Bannermann,
sagði hann og tók upp blaðið.
Marilyn Monroe
eftir Maurice Zolotov IEI
Harry Stack Sullivan, sem er
geðsjúkdómafræðingur, lýsir
þessu ,,móðursjúka“ skaplyndi
með eftirfarandi atviki. Einu-
sinni, þegar hann var strákur í
skóla, hellti hann rauðu bleki út
i vatn og sagði einni stelpunni, að
það væri vín. Hún drakk dálítið
af því og varð bráðlega drukkin.
Þá sagði hann henni, að þetta
væri blek en ekki vín, og þá
kastaði hún tafarlaust upp. Sulli-
van trúir því, að þetta „móður-
sýki“- hugarfar taki að þróast,
þegar á fyrstu tveim æviárunum,
og komi mest fyrir hjá fólki,
sem hugsar mikið um sjálft sig,
eða hefur mætt einhverjum ósigr
andi erfiðleikum í lífinu. Þetta
fólk lifir líkast því sem veröldin
væri leiksvið, þar sem það er að
leika, umkringt skuggalegum
persónum og skuggalegum ábeyr
endum, þar sem aðeins ein per-
sónan er björt og raunveruleg —
leikarinn sjálfur. Vitanlega eiga
leikarar það sameiginlegt með
öllum rithöfundum að vera ofur-
lítið „móðursjúkir", en fáir
þeirra, sem eru það í læknisfræði
legum skilningi, komast langt á
framabrautinni sem atvinnuleik-
arar eða rithöfundar.
Marilyn Monroe hefur alltaf
talað um Ana Lower með velvild.
Við mig sagði hún: „Hún breytti
öllu lifi mínu. Hún var fyrsta
mannv.eran, sem mér þótti raun-
verulega vænt um og sem þótti
vænt um mig. Hún var dásamleg
manneskja. Ég orti einu sinni
kvæði um hana, sem ég sýndi
einhverjum seinna, sem grétu
þegar ég fór með það. Það hét:
„Eg elska hana“. Það átti að lýsa
tilfinningum mínum þegar hún
dó. Hún var sú eina, sem elskaði
mig og skildi mig. Hún vísaði
mér leiðina til æðri verðmæta
lífsins og veitti mér aukið sjálfs-
traust. Hún særði mig aldrei,
ekki í eitt einasta sinn. Hún
hefði ekki getað það. Hún var
ekkert annað en gæðin og ástin.
Hún var mér góð.
Árið 1937 fluttist Norma Jean
I skóla, sem var norðan við járn
brautina til Santa Monica, og
því „réttu megin“ að þjóðféíags-
legum metorðum. En hún átti
heima „öfugu megin“ og það lá
þungt á henni að vera talin til al
múgans. Af fatnaði átti hún ekki
annað en tvö blá pils frá munað
arleysingjahælinu og tvær blúss-
ur. í september 1941 fór hún í
gagnfræðaskóla, en fór þaðan aft
ur í febrúar 1942, án þess að
ljúka fyrsta árinu. Hún var léleg
í öllum námsgreinum nema
ensku, sérstaklega átti hún bágt
með reikning. En hún hatfði mikla
ánægju af að lesa rómantiskar
skáídsögur og semja sjálf í
bundhu og óbundnu máli. Einu-
sinni vann hún sér inn sjálfblek-
ung fyrir ritgerð, sem hét „Hund
urinn, bezti vinur mannsins". —
Hún fékk mikinn áhuga á Abra-
ham Lincoln og las margar bæk-
ur um hann. Hún tilbað hann
eins og guð, og einhverntíma
sagði hún, að hún hugsaði sér
alltaf Lincoln sem föður sinn.
Og mynd af Lincoln hafði hún
jafnan hangandi uppi yfir rúm-
inu sínu. Arthur Miller, þriðji
maðurinn hennar, er einkenni-
lega likur myndum af Lincoln.
Það er eftirtektarvert, að þrátt
fyrir alla þrána eftir að verða
leikkona, virðist hún ekki hafa
gert nema fáar og handahófs-
kenndar tilraunir í þá átt á náms
árum sinum. Venjulegra er, að
stúlkur, sem eru fyrirfram
ákveðnar að verða leikkonur, ger
ist einmitt umsvifamiklar á því
sviði í skólaleikum, og erfitt sé
að halda þeim frá æfingum og
andlitsförðun. En það var feimn-
in, sem olli því, að Marilyn var
hlédræg. Hún minnist tveggja
atvika, beggja úr barnaskólanum.
Þá lék hún eitthvað, sem hét
Petronella og svo í einhverjum
söngleik, sem settur var upp í
tilefni af einhverjum hátíðisdegi.
í öðru leikritinu lék hún prins
en konung í hinu. Hún sagði við
mig: „Þér kann að þykja það
skrítið, en ég var svo strákaleg
í útliti þá. Eg var orðin fullvax-
in á hæðina, þegar ég var tíu
ára, og ég var mögur og renglu-
leg. í öðru leikritinu lék ég
prins, sem dulbýr sig sem betl-
ara til þess að ná í prinsessuna.
Það var aldrei nóg af strákum,
svo að ég fékk strákahlutverkin.
Svo fór ég í reynslupróf í Leik-
félaginu, þegar ég var í öðrum
skólanum, en stóðst það ekki. En
mig langaði að vera með, af því
að strákur, sem ég var skotin í,
lék þar.
Þessi Van Nuys-skóli hefur
mikla leiklistarkennslu, þar með
talin námskeið í leiksögu og leik-
tækni. Enda þótt mörg kvik-
myndatímarit geri mikið úr leik-
starfsemi Marilynar þar, er sann
leikurinn sá að hún kom þar
aldrei fram á sviði. Núverandi
fulltrúi skólastjórans þar segir:
„Við erum hreykin af bví, að
geta sagt, að Jane Russell hafi
lært hjá okkur en það sama gild
ir ekki um Marilyn Monroe. Hún
lærði ekkert í leiklist hérna í
skólanum."
Á fyrsta árinu sem Norma
Jean var hjá Ana Lower, náði
hún kynþroska. Það verður ekki
hjá því komizt á þessu stigi sög-
unnar að ræða nokkuð áhrif
þessa á Marilyn, því að þau urðu
örlagaríkur þáttur í tilfinninga-
lífi hennar og heilsu, bæði þá og
síðar. Simone de Beauvoir áætl-
ar, að 95 af hverjum 100 konum
séu klæðaföllin nokkur óþæg-
indi, en Marilyn er ein hinna 16,
sem þau eru sársauki og kval-
ræði, og auk þess langvinn. Sum
köstin hennar sem samverkafólk
Fyrsta myndin,
sem kom I blaöi
hennar hefur kvartað undan,
gætu verið bei'n afleiðing af þess
um „álögum“, eins og margar
konur kalla það.
Einn dag kom ég í búnings-
•herbergið hennar í verinu hjá
20th Century. Vistarveran, sem
hún hafði haft — búningsher-
bergi M — er á neðri hæð. Það
hafði Betty Grable haft á kyn-
drottningarárum sínum hjá fé»
laginu. Marilyn erfði það árið
1954.
Þarna höfðu ekki lengi verið
opnaðir gluggar, svo að herberg-
in voru loftlítil og dregið fyrir
glugga. Ég kveikti ljós í litla
móttökuherberginu, sem var I
rococcostíl með rauðum húsgögn-
um, arni með spegli yfir og
kristallsljósakrónu. Þar fyrir
innan var setustofa, sem um leið
var svefniherbergi. Allsstaðar
voru speglar, bæði á veggjum,
borðum og skápum. Einn vegg-
urinn var einn spegill. Að baki
þessa spegilveggjar* var stór
kompa, sem ég skoðaði um leið.
Þar var ekki mikið að sjá —■
einar bláar gallabuxur, eitthvað
af gráum flúnelsbuxum í 'hrúgu
á gólfinu, rauð silkiblússa og
þríhyrndur hattur með fjöður i.
En á sömu hillunni var mikið af
smáöskjum með lyfjabúðarmiða
á, og áletruninni: „1-3 töflur á
þriggja klukkustunda fresti við
verkjum". „Ergotrat. 1 tafla á
fjögurra stunda fresti við of
miklu blóðláti". „1 tafla við
verkjum“. „1 tafla á fjögurra
stunda fresti við blóðverkjum",
„Empirin með oodeini við verkj-
um. 1 tafla í einu eftir þörfum“.
Mary Baker Edd.y hefur haldið
því fram, að „það sem kallað ee
veikindi, er ekki til.... Sú stað-
reynd, að sársauki getur ekki áM