Morgunblaðið - 20.09.1962, Blaðsíða 20

20
M O RGU y BL AÐl Ð
Fimmtudagur 20. sept. 1962
HOWARD SPRING:
35
RAKEL ROSING
Charlie ýtti stól að arninum
Og Mina settist, en hann hélt
áfram að standa upp á endann
og studdi olnboga á arinhilluna
og hvíldi hökuna á hendinni. Ég
sé, að þú tekur ekki eftir blóma-
skreytingunum hér. Eru þær
ekki merkilegri en það.
Jú, þakka þér fyrir, Charlie,
þær eru yndislegar.
Má aðili, sem hefur áhuga á
velferð þinni, gerast svo djarfur
að spyrja, hvað hafi komið þér
til borgarinnar, og hversu langri
dvöl þinni er ætlað að verða hér?
Það er fyrst og fremst vinna,
Charlie — vinna. Það er tími til
kominn, að ég fái eitthvað að
gera aftur. Og meðan ég bíð eftir
því, ætla ég að taka frú Banner-
mann í gegn. Julian heldur, að
hún sé efni í stórkostlega leik-
konu, og ég er ekki viss um nema
það sé rétt hjá honum. Hann er
að semja leikrit handa henni.
Charlie rétti sig upp frá arin-
hillunni Og stikaði eftir gólfinu.
Ó, guð minn góður! Þessi kven-
maður! Hversvegna myrtum við
hana ekki, meðan tækifæri gafzt?
Við gætum vel sloppið frá því.
Maður fær ekkert fyrir að myrða
fólk úti á þjóðvegum.
Já, það er eins og ég segi,
Charlie, þú ert uppfullur af for-
dómum. Mina kveikti sér í
vindlingi og horfði á hann glett-
in á svip.
Og mér finnst sannarlega ein-
um ofmikið, að þú skulir vera
með í þessu, vældi Charlie.
Þarna er kvenmaður, sem giftir
sig í dag, svo slasast maðurinn
hennar á morgun og svo fer hún
að dingla við annan hinn dag-
inn, sem hún hefur kynnzt í
fimm mínútur. Ertu hrifin af
þessu. Mina? Segðu mér hrein-
skilnislega: Ertu hrifin af því?
Þú ættir heldur að fara með
mig út og gefa mér eitthvað að
éte.
Hvört ég vil. Julian sveik mig í
gær. Þá er jafngott að ég svari
honum í sama í dag.
Vel mælt! Komdu!
2.
Þau þyrftu ekki langt að fara.
Steikarahús Stones var ekki nema
nokkur skref frá húsinu. Mér
þykir gaman að þjónunum þar
1 rauðu vestunum, sagði Mina.
Þeir líta út eins og þeir gætu á
hverri stundu farið að iióa Og
fleygt frá sér súpudiskunum Og
farið að elta ref út á Heytorgið.
Já, og þeir hafa þarna eld-
rauðan alvöru-Indíána, sem býr
til karríið, sagði Charlie.
Og svo verða þarna engar fræg
ar persónur nema við sagði Mina.
Ertu með vasabók og blýant?
Eg ætla að skrifa niður allt, sem
ég læt ofan í mig, og hvernig
fþað er á bragðið. Pabbi er vís
til að láta mig romsa það_ upp,
og ég man aldrei hvað ég ét
nema skrifa það hjá mér. Finnst
þér ekki fólk tala mikla vitleysu
um mat?
Nú, en um vínin?
Og kvenfólk. Nú er það fru
Bannermann ..........
í nafni alls hins hrjáða mann-
kyns mótmæli ég þessu, sagði
Charlie. Dróstu mig hingað til
þess eins að tala um þessa bölv-
aða kvensu?
Hvað annað? þú heldur þó
ekki, að ég láti þig rjúfa eið þinn
og hátíðlegan samning við Juli-
an, ef ekkert sérstakt væri á
seyði. Nú heimta ég, að þú látir
eins og maður með viti. Eg kem
líklega til að hitta frú Banner-
mann oft, og þess vegna þori ég
að fullyrða að þú hittir hana
líka oft. Get ég treyst þvi, að
þú hagir þér eins og skynsamur
xnaður?
Jæja, gott og vel, sagði Charlie
ólundarlega.
Æþú ert hetja.
Æ, vetru nú ekki alltaf að
stríða mér. Hvað ætlarðu að
gera seinnipartinn?
Eg ætla að átta mig svolítið á
London, áður en ég sezt hér að
fyrir fullt og allt og fer eitthvað
að gera. Svo að ég held ég verði
að lofa þér að fara út að ganga
með mér.
Þú segir þaað ekki?
Jú, ég einmitt segi það. Ef
þú slæpist seinni partinn í dag,
telur Julian, að þið séuð kvittir,
og þá kemst samkomulagið ykk-
ar í samt lag. Og svo getur
það verið ágætt fyrir þig, Charlie
að hætta að vera alvarlegur, svo
sem eina dagsstund.
Jæja, maður verður nú að
hugsa um frama sinn ....
Mina veifaði hendi eins og til að
slá þessu frá sér. Já, já, gott og
vel. Hefurðu heyrt það vitlaus-
asta, sem ég hef nokkurntíma
heyrt? Það var í hádegisverði
hjá Útgefendafélaginu. Einn voða
fínn skáldsagnahöfundur,’ sem
leit út eins og veggskreyting frá
Parthenon, útfærð í spiki en ekki
steini, sagði í vöðalegum mæðu-
tón. Ef öllu er á botninn hvolft,
þá er maður nú annaðhvort lista-
maður eða ekki neitt. Guð minn
almáttugur. Eg hefði þeytt rís-
búðingnum mínum beint í smett-
ið á honum, ef mig hefði bara
ekki langað svo í hann sjálfri.
Svona máttu aldrei verða Char-
lie.
Það er engin hætta. Mín fram-
leiðsla er ekki af hátíðlega tag-
inu.
Það er ekki framleiðslan, held
ur bara hugarfarið. Komdu nú
og við skulum draga að okkur
friskt loft.
Þau gengu nú yfir Heytorgið
og Trafalgartorgið yfir í Vhite-
hall og þaðan inn í sjálft hjarte
borgarinnar. Þau ráfuðu um í
skemmtigörðunum og Mina sagði,
að feitu dúfurnar brjóstamiklú
væru lifandi eftirmynd Upavons
lávarðar. Hún tók af sér litla hatt
inn og stakk honum í vasa Char-
lie og hristi síðan rauða hárið
framan í sólskinið.
Þú ert alveg eins og Salóme,
sagði Charlie og leit á svipmikið
andlit hennar. Alveg er ég viss
um, að Salóme hefur verið rauð
hærð.
Salóme var bölvuð skepna, sagði
Mina, blátt áfram, og hún hafði
alls ekki hár eins og ég. Enginn
í heiminum hefur nokkurntíma
haft hár eins og ég.
Og svo trítlaði hún á undan
Og ýfði á sér hárið þangað til
það var eins og ský um höfuð
hennar. Charlie fann til fyrir
hjartanu. Hún hugsaði ekkert
um, hvað áhorfendur kynni að
hugsa. Og hann þóttist viss um,
að hún kærði sig heldur ekki til
eða frá um, hvað hann kynni að
hugsa. Hún var fullkomlega frí
og frjáls.
Þau komu nú í nánd við kon-
ungshöllina, og Mina var eitt-
hvað niðurdregin. Eg skríð alltaf
þegar ég kem að girðingunni um
garðinn kóngsins, sagði Mina,
Að lokum sátu þau í rólegum
tesal, þar sem engir aðrir gestir
voru. Það var farið að skyggja
og Charlie kveið fyrir að fara
aftur út í umferðarþvöguna.
Þetta hafði verið dásamleg síð-
degisstund. Það var langt síðan
hann hafði haft Minu svona út
af fyrir sig, svona lengi. Þau
sátu svona lengi, hvort með sín-
ar hugsanir. Hvað skyldi hún
vera að hugsa? spurði Charlie
sjálfan sig. En hann fann ekk-
ert sem gæti bent honum á svar-
ið við þeirri spurningu. Öðru
hverju litu gráu augun á hann
með vingjarnlegu brosi, en svo
gátu þau flökt að öskrandi um-
ferðinni á götunni. Hönd hennar
lá á borðinu, næstum undir hans
eigin hendi, hvít eins og hör-
und hennar var, en neglumar
ljósrauðar og ómálaðar.Hann lang
aði að leggja hönd sína á hennar
hönd og segja henni, hvað hon-
um bjó í huga og hjarta. En það
var eins og hún læsi hugsanir
hans, því að hún stóð upp snöggt.
Jæja, Charlie. Þetta var nú gam-
an. Eg skal lengi muna þessa
síðdegisstund. Þakka þér fyrir.
Það geri ég líka, sagði hann,
og hugsaði til allra stundanna,
sem þau höfðu verið saman, en
þó einkum til hinna ókomnu
stundar, sem gæti orðið kórón-
an á öllum hinum.
XVIII.
1.
Rakel var bæði hrifin og hissa
'þegar Wilhelmina Heath hringdi
og spurði, hvort hún mætti líta
inn til hennar næsta morgun.
Þessi fyrirspurn kom á nákvæm-
lega réttum tíma. Rakel var ein-
mana og yfirgefin, fannst henni.
Hún hafði hert upp hugann, —
kallað á Oxtoby og farið í heim-
sókn í sjúkrahúsið. Það var nú
ekki nema tíu mínútna gangur,
en Oxtoby fann ekkert athuga-
vert við þetta. Hann var bara
feginn að fá eitthvað að gera.
Marilyn Monroe

eftir Maurice Zolotov
kvikmyndafélaganna í tugatali,
þá hafði hver einstakur ekki
meiri þýðingu í augum félaganna
en ein síld hefur í augum Norð-
ursjávar-fiskimanns. Smástjarna
er ráðin vegna æskublóma síns.
Hún fær aukahlutverk, sem taka
mínútu — ef til vill fær hún að
segja fáein orð. Og svo þegar
æskublóminn fölnar, er hún búin
að vera. Hún giftist kannske eða
fer í einhverja atvinnu — ef til
vill símavændi. Smástjörnur
verða sjaldan stjörnur, en þær
sem eru gæddar eiginleikum
stjörnu, eru venjulega ekki heppi
legar sem smástjörnur. Það er
ekki hægt að leika Charmian,
þegar guð hefur ætlað manni að
leika Kleópötru. En kvikmynda-
verið ,,undirbýr“ allar smástjörn
ur og þær leggja í þetta merk-
ingu, sem þáð á ekki til. Fyrst er
auglýsingastarfsemin. Hin mikla
auglýsingavél fyrirtækisins gef-
ur blöðunum nokkur orð um
hana, og ef til vill kemur mynd
af henni í tímariti. Þetta finnst
smástjörnunni afskaplega spenn-
andi, en það er bara engin raun-
veruleg auglýsing. Hún byrjar
fyrst þegar vélin fer að hamast
fyrir alvöru fyrir þær, sem í aug-
um aðal skrif stof unnar hafa
stjörnu-hæfileika. Fyrir smá-
stjörnuna hvíslar hún bara. Aug-
lýsingadeildin sendi einn af
yngri mönnum sinum tii Marilyn,
til þess að veiða upp úr henni
nokkrar helztu upplýsingar um
hana sjálfa, til þess að eiga í
ævisögu hennar — þær eru fjöl-
ritaðar á tvær blaðsíður og hafa
inni að halda helztu æviatriði,
fæðingardag og stað, ætterni,
m e n n t u n , leiklistarkunnáttu,
vaxtarmál, hjúskaparstétt, uppá-
halds fæðu, íþróttir og tóm-
stundagaman. Þetta er sett í
spjaldskrá og í 99 tilfellum af
100 kemst það ekki lengra.
Roy Craft, sem síðar átti eftir
að verða helzti tengiliður hennar
við blöðin, var sendur að tala við
hana. Hann bjóst ekki við öðru
en að þetta viðtal yrði bara einn
leiðindadagurinn í viðbót við
alla hina, því að allar þessar
smástjörnur sögðu sömu söguna,
um áhuga sinn á frægð og fé.
En þegar Marilyn fór að tala,
rétti hann ósjálfrátt úr sér. Hún

Fyrirsæta
kom með alla ævisöguna — föð-
urleysið og móðurleysið. Veslings
einmana munaðarleysingi. Hún
hafði ákveðið að ljúga til um
móður sína og láta hana vera
dána fyrir mörgum árum. Og
það var heimskulegt tiltæki.
(Einmitt á pessum tíma var hún
fyrir löngu laus úr geðveikra-
hælinu, hafði fyrst verið hjá
Marilyn heilt ár, síðan orðið ást-
fangin og gift sig aftur. Svo
veiktist hún aftur 1948 og varð
enn að fara í hæli). Craft hlust-
aði á alla þessa sorgarsögu um
munaðarleysið og fósturheimilin
og varð bæði hryggur og glaður
í senn. Hryggur vegna hennar,
en glaður yfir að fá þarna loks-
ins dálítið raunverulegt efni að
spinna úr auglýsingagrein. Venju
lega varð einhver í auglýsinga-
stofunni að búa til einhverja
öskubuskusögu, en hér fékk
hann söguna tilbúna. Verst var,
að Marilyn ætlaði aldrei að
þagna svo að loks var komið of
mikið af svo góðu. Þetta var alls
ekki nein Öskubuska, heldur
Oliver Twist í stelpufötum.
Hvernig var hægt að selja al-
menningi kynþokka með öllum
þessum sorglegheitum utan um?
Því var það, að í fyrstu útgáfu
ævisögunnar, dró Craft talsvert
úr mótlætinu. „Mér fannst þessi
raunarolla mundi gera henni
meira ógagn en gagn“, sagði
hann. „Það var ekki fyrr en 1952,
að ég kom með alla sorgarsög-
una, eins og hún lagði sig. Um
þær mundir var hún komin í
fastan sess, sem kyniþokkinn
dæmigerður, og varð auðvitað
að nota þessar hryggilegu
bernskuminningar hennar, henni
til ábata“.
Síðasta útgáfa ævisögunnar
hefst þannig: „Slengja öllum
öskubuskusögum saman í eitt.
Bæta við öllum hástigum, sem
blaðamaðurinn kann. Taka harm-
leik og tilfinningasemi úr fræg-
ustu skáldsögum. Setja hana upp
við hliðina á frægustu fegurðar-
dísum allra tíma. Þegar þetta
hefur verið gert, kemst útkoman
ekki í hálfkvisti við þetta
Hollywood-fyrirbæri Marilyn
Monroe, sem hefur getið sér
meiri vinsældir en nokkur dæmi
eru til innan kvikmynda eða
utan.... Fílsterkum karlmönn-
um vöknar um augu, þegar hún
segir ævisögu sína“.
En árið 1946 var hún ekki ann-
að en eitt nafn meðal margra
leikara, sem voru á samningi og
skar sig á engan hátt úr. Eins og
allar aðrar smástjörnur, hélt
hún, að nú væri verið að gera úr
sér stjörnu. Hún sótti tíma í lát-
bragðalist, dansi og söng. En svo
reyndi hún upp á eigin hönd að
finna hljómupptökusvið og las þá
upp löng atriði úr leikritum fyrir
veggina fjóra, og æfði sig þannig
í því að koma rólega og eðlilega
fram. Á kvöldin var hún við til-
raunatökur og setti vandlega á
sig aðfarir hinna leikkvennanna
og reyndi að gera sér grein fyrir
því, hversvegna sumar upptök-
urnar voru góðar en aðrar ekki.
Svo æfði hún stellingar fyrir
kyrrmyndir, tímunum saman.
Ef auglýsingadeildin sendi hana
út til að sitja fyrir, þá gerði hún
það. Ekki að henni fyndist neitt
í það varið, en hún fékk kaup
fyrir það, Og þóknaðist máttar-
völdunum. Þegar hún hringdi
upp umboðsmanninn sinn eða
Ben Lyon eða hlutverkaskrif-
stofuna, var henni sagt, að það
væri bara verið að bíða eftir
hæfilegu hlutverki handa henni.
Eftir sex mánuði var frumsamn-
ingurinn staðfestur og kaupið
hækkaði í 150 dali á viku. Ein-
hver smástjarnan sagði við
hana, að hún þyrfti að fá sér ný
föt. Þá kom hún sér í reikning
hjá I. Magnirt. Það var í annað
sinn, sem hún fór í reikning. I
fyrra skiptið var það í bókabúð
Mariaan Hunter í Be verley
Hills. Sölukona hjá Magnin tók
hana við hönd sér og sagði við
hana, að hún vissi alveg upp á
hár, hvernig smástjarna ætti að
klæða sig. Hún hefði hjálpað
Betty Grable, Ritu Haywörth og
mörgum öðrum tilvonandi Ven-
usum til að klæða sig viðeigandi.
Svo keypti Marilyn allskonar
skart fyrir 500 dali og það voru
fyrstu almennilegu fötin, sem,
hún eignaðist.
Loksins fékk hún hlutverk,
þótt lítið vaeri, í „Scudda Hoo!
Scudda Hayi“. sem var mynd
um bónda einn Og vandræði hans
með múldýrin sín. June Haver
átti að leika aðalhlutverkið.
Marilyn mætti til upptöku í bún«
ingi sínum. Einhver aðstoðarleik-
stjóri sagði henni, að hún væri
í hópi af aukafólki. Hún átti að