Morgunblaðið - 05.01.1963, Blaðsíða 13

Laugardagur 5. janúar 1963
MORGVNBLAÐIÐ
13
— Minning
Framhald af bls. 8.
Reykjavík. Þannig sá hann þeim
vel borgið, og vann svo fyrir
þeim þar sem bezt gegndi. Að
fimm árum liðnum giftist Ingi-
mundur Þorbjörgu mágkonu
sinni. Tóku þau þá börn hans til
sín og reyndist Þorbjörg þeim
sem bezta móðir; gat ekki sam-
bandið innilegra verið þó hún
hefði verið raunveruleg móðir
þeirra. Þorbjörg og Ingimundur
eignuðust þrjár dætur. Heimilið
varð því nokkuð þungt, en at-
vinnuerfiðleikar héldu áfram.
Og þegar Ingimundi var íþyngt
með hækkandi húsaleigu snéri
hann sér að öðru.
Hann fékk leyfi til að byggja
sér bæ og brjóta landspildu til
ræktunar, fyrir utan kaupstað-
inn, inn í Langholtinu. Það langt
frá bænum þá að nánast mátti
kalla upp í sveit. Ekki var jarð-
vegurinn álitlegur, mýrarsvakki
og melbörð. í félagi við Ingimund
var frændi hans og vinur, Sumar-
Uði Grímsson. HUð við hlið
hyggðu þeir bæi sína í sveitastíl
og kölluðu Litla-Hvamm. Ekki
brást góð sambúð í starfi né í
framhaldandi sambýli. Miklir
voru erfiðleikar í byrjun. Fyrsta
árið eftir að flutt var í nýja bæ-
inn varð Ingimundur að bera allt
á baki sér, sem hann þurfti til
heimilisins, jafnvel kolin, klukku
tíma gang; þá var enginn hest-
urinn. Fulia dagvinnu þurfti
hann að vinna út á burt, fyrir
heimilinu, en hver einasta tóm-
stund notuð til að brjóta land og
yrkja.
Með samhug, dugnaði og hag-
sýni tókst fjölskyldunni að búa
vel um sig á þessu óræktarholti:
Gera fallegt tún í kringum bæ-
inn sinn, arðsaman matjurtagarð
að baki og blómagarð gegnt fram
gluggum, hænsni vöppuðu í kring
og kýr og hestar lengra frá. Þó
búið yrði ekki stórt bar það góð-
an arð, svo vel var með allt farið
og að öllu hlúð. Sigurinn vannst
og þau uppskáru það sem sáð var
til: farsælt og heillaríkt líf um
mörg ár, margar gleði og ánægju-
stundir í litla burstmyndaða bæn
um sínum.
Ingimundur var greindur mað-
ur, sem hann átti kyn tiJ, jafn-
lyndur og góðlyndur. Hafði meira
í huga hinar björtu og betri hlið
ar lífsins en þær erfiðu. Fögru
Ijóði og lagi unni hann af heilhug,
var og söngmaður góður. Fagurt
landslag og sólarsýn heilluðu
hann; jafnvel skuggar kvöldsól-
arinnar gátu orðið honum dásam
legt umræðuefni. Oft minntist
hann hinnar margbrotnu fegurð-
ar í sveitinni, þar sem hann átti
sína æsku og óx upp til þroska
og manndóms, og bar ævilangt
órofa tryggð til.
Síðustu árin var hann lítt vinnu
fær. Ekki kvartaði þessi vinnu-
Röbbuðu saman
við arineldinn
EINS og skýrt hefur verið
frá í fréttum birtu brezka,
franska og bandaríska stjórn-
in í síðustu viku leyniskýrsl-
ur nazista frá árunum 1925-
1936. Skýrslurnar fjölluðu
m.a. um utanríkismiálastefnu
Þýzkalands á þessum árum o>g
vöiktu strax mikla athygli.
í Skýrslum þessum kom
fram, eins og kunnugt er, að
flutt voru boð milli Hitlers
og þáverandi Englandskon-
imgs, hertogans af Windsor.
Þessi boð flutti hertoginn af
Coburg, náinn frændi hertog-
ans af Windsor honum og
komu þeir oft að máli. Eitt
sinn er sagt, að þeir hafi tal-
azt við og reykt pípur fyrir
framan arininn í Windsor-
kastala og öðru sinni hafi þeir
hitzt í BuckinghamhöU, þar
sem Mary ekkjudrottning
var einnig viðstödd.
Þessar samræður vöktu litia
athygli á þeim tima er þær
fóru fram og fljótlega hurfu
þær alveg í skugga þeirrar
fregnar, að Játvarður konung
ur hefði sagt af sér til þess
að hann gæti gengið að eiga
konuna, sem hann elskaði,
hina bandarísku frú Simp-
son. En í síðustu viku, er
leyniskýrslurnar voru birtar
komst málið á forsíður Lund-
únablaðanna og var þar sagi,
að Hitler hefði sent hertog-
ann af Coburg til Játvarðar
vegna skyldleika hans við
brezfcu konungsfjölskylduna.
í leyniskýrslunum segir
m.a., um Játvarð VIII., að
í hans augum hafi nánari sam
staða Breta og Þjóðverja ver-
ið mjög æskileg, og ætlunin
hafi verið að þeir Ribben-
trop þá utanríkisráðherra
Þýzkalands og Baldwin þá
forsætisráðherra Breta rædd-
ust við, en konungurinn hafi
þá svarað því til, að hann
óskaði sjálfur eftir því að
Játvarður VIII.
ræða við Hitler, því að það
væri konungurinn sem réði.
Áttu viðræðurnar annaðhvort
að fara fram í Þýzkalandi
eða Bretlandi.
Hertoginn af Windsor, sem
er þýzkættaður hefur oft áð-
ur verið sakaður um vináttu
í garð Þjóðverja, en einkum
þó, eftir að birtar voru aðrar
leyniskýrslur nazista fyrir
fimm árum.
Eftir að leyniskýrslurnar
höfðu verið birtar í síðustu
viku sagði Lundúnablaðið
Daily Express, um þær, að
þær væru einskisverðar, þar
sem hertoginn af Coburg
hefði verið nazisti og því vilj-
Hertoginn af Coburg.
að breiða út fréttir sem hann"
vissi, að yrði Berlínarbúum
kærfcomnar.
í lok síðustu viku neitaði
hertoginn af Windsor, sem nú
er 66 ára að aldri, flestum,
en þó ekki öllum ummælum
blaðanna um leyniskýrslur
þessar í grein, sem ritari hans
í Frakklandi skrifaði. Stóð
í greininni að blaðaummælin
gæfu í heild rangar upplýs-
ingar, og menn yrðu að hafa
það hugfast, að hertoginn
hefði af öllum mætti reyni
að komast að einhverju sam-
komulagi við Þjóðverja með
velferð og hagsmvmi þjóðar
sinnar einnar fyrir augum.
MMi

a8 auglýslng I stærsva
og útbreiddasta blaðinu
borgar sig bezt.
glaði maður þó svo væri komið,
og ekki heldur barmaði hann sér
þótt sjónin dapraðist dag frá
degi. Hann glataði aldrei sinni
barnatrú, sem vissulega hefur
| stuðlað að bjartsýni hans og jafn
aðargeði.
Reykjavík hefur nú rutt sér
braut að Litla-Hvammi, og er
túnið hans var tætt, garðarnir
eyðilagðir og stórhýsin svo að
segja hvolfdu sér yfir bæinn
hans, sagði hann 0nungis. „Er
það ekki merkilegt hvernig allt
stendur heima í þessu lífi. Nú
seinast þetta, að landið er tekið
af mér, þegar ég er orðinn svo
gamall að ég get ekki erjað það
lengur“.
Ingimundur taldi að lífið hefði
verið sér gott. Hann naut góðs
uppeldis, lánsamur í hjónabandi,
börnin efnileg og geðþekk, heim-
ilislífið ánægjulegt og glaðlegt.
Að síðustu fékk hann þá ósk
sína uppfyllta að fá að deyja
í heimahúsum og aldurhniginni
konu hans að gefast kraftur til
að hjúkra honum með tilstyrk
dóttur og tengdasonar. Og er
burtfararstundin rann upp voru
allir hinir nánustu við beðinn,
Jólahelgin var að ganga í gar§,
sú hátíð sem honum var kærust.
Bjart mun nú fyrir augum hans.
Og hann njóta þeirrar birtu og
fegurðar í enn fullkomnari mæli,
sem hann dáði mest í reynd og
trú í þessu lífi.
Sem fyrr segir átti Ingimund
ur tvö börn með fyrri konu sinni:
Ingileif, giftist Jóni Páli málara-
meistara í Keflavík. Hún dó
nokkrum vikum fyr en faðir henn
ar. Þorgrímur dó um þrítugt,
ógiftur en átti unnustu. Dætur
seinni konunnar eru: Margrét,
gift Ásgrími Ágústssyni, bakara,
Bjarnheiður gift Jóni Jónssyni
bílstjóra og Guðrún gift Herði
Ólafssyni, járnsmið. öll erfðu
börnin sönggáfuna í ríkum mæli.
Og þó að dæturnar annist börn
og heimili með myndarbrag, hafa
þær sjaldan haft svo annríkt að
þær hafi ekki gefið sér tíma til
að stunda söng í „kórum“ og
söngfélögum, og aldrei svo ann-
ríkt að þær hafi ekki iðulega
heimsótt gamla bæinn ' sinn og
sína góðu foreldra og rétt þeim
hjálparhönd ef með þurfti.
G. Þ.
Sjötugur í dag:
Örnólfur Valdemarsson
EITT AF því bezta, sem veitist
á vegferð þeirri, sem nefnist
mannsævi, er kynni og samstarf
við gott og göfugt fólk.
Það hefur mér veitzt í ríkum
mæli í mínu starfi bæði sem
kennari og prestur um margra
ára skeið á hinum ólíklegustu
stöðum. Sólskinið, gróandinn á
þessari leið, það sem gleður og
Skrifstofustúlka
óskast á lögfræðiskrifstofu nú þegar. Tilboð merkt:
„Skrifstofustúlka — 3171“ sendist afgreiðslu Mbl.
fyrir 9. þ. m.
gefur sífellt endurnýjaðan þrótt
og trú á framtíð og uppskeru er
einmitt slíkt samstarfsfólk.
Og þar er Örnólfur Valdemars
son og fjölskylda hans meðal
hinna hugþekkustu og ómetanleg
ustu.
Hann er mikill gæfumaður. En
vel mætti segja mér, að hann
væri fyrst og fremst sjálfur sinn
ar gæfusmiður með trú sinni á
„Guð í alheimsgeimi og Guð
sjálfum sér“.
Stundum er traustum mönnum
og trúum líkt við fjöll og dranga.
Og þaðan mun orðið drengur
runnið.
Og þar er Örnólfur í fremstu
röð, samkvæmt skilgreiningu
Snorra Sturlusonar. Hann er vask
ur ihaður og batnandi, það er
vaxandi. Hann sameinar til fyrir
ætlana og framkvæmda trú-
mennsku skyldurækni og ást á
fögrum hugsjónum, svo sem ís
lendingur gæti orðið prúðastur,
Hann bregzt ekki í smástaf né
stafkrók en er samt manna frjáls
lyndastur. Trúmennska hans og
vandvirkni er með ólíkindum, en
samt er hann umburðarlyndur
og laus við smámunasemi og
nöldur.
Hann er svo hreinskilinn og hisp
uslaus að ég hygg að enginn
mundi væna hann um „að vinna
það fyrir vinskap manns að víkja
af götu sannleikans", en samt
segir hann sannleikann á svo
ástúðlegan hátt, að vart gæti ég
hugsað mér nokkurn reiðast
honum.
Hann er bindindissamur og hóf
samur, en heldur samt hinar
prýðilegustu veizlur, þar sem all
ir skemmta sér konunglega.
Byrja veizlur hans gjarnan
með „Coctail", sem allir verða
að taka þátt í af fjöri og þoli.
En sá „cocktatt" er almennur
söngur ljóða og laga af svo breið
um vettvangi, að þar finna allir
eitthvað handa sér. Og í þessari
„andlegu ádrykkju" er fjölskyld
an svo æfð og samtaka, að allir
eru svifnir á ljóðvængi ljóss og
tóna eftir örskamma stund án fyr
irhafnar, eins og æfður söngkór.
örnólfur er kvæntur hinni á-
gætustu konu, Ragnhildi Þorvarð
ardóttur frá Stað í Súgandafirði
og í því mikla menningarþorpi
munu þau lengst hafa átt heimili
sitt.
Þau eiga mörg böm og tengda-
börn og barnabörn, sem öll bera
blæ hins góða uppeldis með ást
til alls, sem gott og fagurt er,
fúsleik til samstarfs og félags-
legra átaka af mifcilli hæfni og
gáfum, en umfram allt ættjarðar
ást. Hafa mörg barna hans getið
sér nú þegar góðs orðstírs sem
flytjendur orðs og söngs og þá
ekki síður á sviði íþrótta og fim
leika, en öll eiga þau og afla sér
góðs mannorðs sem er gulli betra
í hvívetna.
Hef ég stundum talið mig sæl
astan presta, þegar þessi fjöl-
skylda fyllir tvo eða þrjá kirkju
bekki við sömu messu. Og hef ég
þá litið til örnólfs með ljóðlínur
úr gömlum sálmi í huga:
„Og fagur barnaflokkurinn
á fögnuð hjartans eykur þinn“.
Kirkjurækni og bænrækni er
honum og ástvinum hans inn-
lifaðar dyggðir á hinn fegursta
hátt, og sannar fjölskyldan að
imnt er að sameina fagurlega
þessa fornhelgu dyggð góðs ís-
lendings við frjálslyndi, og
menntun hins upplýsta og skóla
fágaða nútímamanns.
Og mætti ég ímynda mér eina
yfirskrift sem þau örnólfur og
Ragnhildur hefðu sett yfir hús-
dyr sínar þá væru það orð hins
aldna foringja ísraels:
„Eg og mitt heimili munum
þjóna drottni".
örnólfur hefur unnið mikið að
félagsstörfum um ævina og gerir
enn og mun gjöra. Fæst af því
er mér kunnugt í einstökum at-
riðum, en hér hefur hann verið
fjárhaldsmaður hins unga en fjöl
menna Langholtssafnaðar frá
byrjun með sérstakri snilld.
Hann er maður hins gamla
tíma, sem ekki horfði fyrst og
fremst til hagnaðar. Honum er
starfið heilagt og fórnarlund í
blóð borin, og hann kann að
lifa speki skáldsins, ,sem sagði:
„Að reikna EKKI i árum en
öldum
og alheimta EI daglaun að
kvöldum
svo lengist mannsævin mest“.
Og hann kann ekki síður hitt:
„Láttu hug þinn aldrei eldast
eða hjartað.
Vinur aftansólar sértu.
Sonur morgunroðans vertu“.
Eg og við öll óskum þessum
unga vini og ástvinum hans allra
heilla árs og friðar um ókomna
daga.
Árelíus Níelsson.
örnólfur Valdemarsson verður
ekki í bænum í dag.
ÍBÚÐ eðo EINBÝLISHÚS
5—7 herbergi og eldhús óskast til leigu í vor.
Upplýsingar í síma 34746 eða 15896.