Morgunblaðið - 05.01.1963, Blaðsíða 16

13
MORGVNBLAÐIÐ
Laugardagur 5. januar 1963
PATRICIA WENTWORTH: ™—J
MAUD SILVER |
KEMUR í HEIMSÓKN
COSP£g’
— Við förum ekki til kirkjunnar. Jakob fékk stóra vinninginn
í happdrættinu og þá giftist ég honum.
Þegar að því kom, að allt væri selt
sagðist hann heldur vilja hafa
íbúð sjálfur til að selja hlutina,
— og þannig byrjaði hann að
verzla. Foreldrar Elísabetar eru
dáin, svo hún er hjá honum.
— Hvað er hún gömul?
— Hún er þremur árum yngri
en ég.
— En ég veit alls ekki, hvað
þú ert gamall.
— Eg er tuttugu og átta.
— Svo hún er þá tuttugu og
fimm?
Hann rak upp hlátur: — Ég
kalla þig góða í reikningnum.
Jæja, við skulum þá koma. Hún
er búin að setja upp ketilinn.
Fancy hafði blíðkazt við vit-
neskjuna um, að Elísabet væri
á góðum vegi að verða miðaldra,
og fór með honum. Hún hafði
fulla þörf á tebolla. Það er dálít-
ið þreytandi að sitja lengi með
höfuðið í þessum þurrkunarvél-
um, og maður varð þyrstur á
þvi. Og hún varð öruggari, þeg-
ar hún sá Elísabetu og stofuna,
sem var heldur ruslaraleg. —
Ungfrú Moore gat verið gömul
vinkona og allt það, en hún var
engin fegurðardís og ekki vitund
snyrtileg. Þetta pils, sem hún var
í — það var ekki þessa árs tízka
og heldur ekki sú í fyrra. Og
svo peysan, sem var alveg upp
í háls ög fram á únliði — hún
var heldur ekki neitt að státa af.
En rétt í sama bili, fannst henni,
að rauði kjóllinn hennar sjálfrar
væri óþarflega ögrandi. Og þessi
tilfinnng fór svo vaxandi. að sein
ast var hún að gráti komin. Ekki
gat hún sagt, að ungfrú Moore
væri óviðkunnanleg, né heldur,
að hún eða Carr létu hana finna
til þess, að hún væri þarna fram-
andi, en hvað sem um það var,
gat hún ekki losnað við þá til-
finningu. Hún átti ekki heima r
þessu umhverfi. Nei, vitleysa var
þetta — hún var ekkert lakari
en aðrir og að minnsta kosti
þúsund sinnum fallegri en Elísa-
bet Moore. Það var heimska að
vera með þessar tilfinningar.
Þegar Elísabet fór með hana
upp á loft, áður en þau fóru,
stóð Fancy fyrir framan gamlan
spegil frá átjándu öld, og sagði:
— Þetta hús er mjög gamalt,
er það ekki?
Hún sá Elísabetu í speglinum.
Hún var of löng og mjó, en
hafði samt eitthvað glæsilegt við
sig, eitthvað, sem átti við húsið
og húsgögnin, sem í því voru.
Elísabet svaraði: — Jú, það er
mjög gamalt — allt frá sautjándu
öld. Baðherbergið var skotfæra-
geymsla þá. Þetta er vitanlega
ekki í þægilegt að búa í því, en
það er heppilegt fyrir verzlun-
ina.
Fancy tók upp púðurdósina
sína og tók að snyrta á sér and-
litið, sem þó var alveg óþarfi.
— Eg vil helzt hafa allt nýtt,
sagði hún. — Eg skil aldrei,
hvað fólk er að sækjast eftir
þessum gömlu munum. Eg mundi
vilja hafa silfurgrátt rúm og
grá húsgögn, en allt annað blátt.
Elísabet brosti. — Já. það væri
víst alveg eftir þínum smekk, er
það ekki?
Faney kipraði varirnar og bar
á þær lit með fimlegri hreyfingu.
Svo leit hún við og sagði: Þú
ert búin að þekkja Carr lengi,
er það ekki?
5
— Jú, jú.
— Heldurðu, að hann yrði
erfiður í sambúð? Eg á við, hann
fær þessi köst, er það ekki?
Var hann alltaf svona?
Hún gat séð í speglinum, að
Elísabet hafði fært sig til, svo
að hún sá ekki lengur framan í
hana. Og hún svaraði nú, og held
ur dræmt: —
— Eg hef ekki séð hann svo
lengi. Hann hefur verið að heim-
an, skilurðu?
— Þekktirðu stúlkuna, sem
hann giftist?
— Eg sá hana einu sinni. Hún
var mjög falleg.
— Er ég ekki dálítið lík
henni? Eg þekkti hana nú aldrei,
en ....
— Jú, þú ert dálítð lík henni.
— Eins í öllum aðalatriðum?
— Já.
Fancy lagði frá sér púðrið og
varalitinn og tók í rennilásinn á
rauðu töskunni sinni. Svo sagði
hún og málrómurinn var ein-
kennilegur:
— Það er vist þess vegna,
að .... Hún sneri sér snöggt
við. — Það er nú víst lítið varið
í að vera varaskeifa fyrir aðra
stúlku, finnst þér það ekki?
— Nei.
— Eg á við, að ég vildi ekki
vera afbrýðisöm gagnvart henni,
eða neitt þessháttar. Eg þekkti
stúlku, sem giftist ekkjumanni,
og hún neitaði að stíga fæti inn
í húsið fyrr en hann hefðí tekið
burt allar myndirnar af fyrri
könunni, og það fannst mér nú
ekki rétt, vegna barnanna. Eg
sagði mömmu frá þessu og hún
sagði: „Maður, sem gleymir fyrri
konunni sinni, gleymir þér líka
— vertu viss“. Þetta sagði
mamma. og ég vildi nú ekki vera
þannig, en ég vildi heldur ekki
giftast manni upp á það að vera
myndin af fyrri konunni — þú
skilur, hvað ég á við.
— Já, ég skil það fullkomlega.
Fancy andvarpaði — Víst er
hann laglegur, finnst þér ekki?
En þegar til þess kemur að búa
með einhverjum .... maður
verður að hugsa sig vel um áð-
ur .... verður að hugsa sig vel
um áður .... Hún rak upp ofur-
lítinn hlátur. — Eg veit nú ekki,
hvað þú heldur um mig að geta
talað svona. En það er svo gott
að tala við þig — ég veit ekki
hvers vegna. Jæja, ætli við verð-
um ekki að fara að hypja okkur.
Á heimleiðinni sagð hún: —
Hún er ekkert lík því. sem ég
bjóst vð Mér finnst hún svo
ágæt.
Carr gretti sig. — Já, víst er
hún það.
Hann sagði þetta rétt eins og
hann væri að hlæja að henni, en
þarna var ekkert til að hlæja
að. Carr gat verið skrítinn, hvað
þetta snerti. Maður gerðí sitt
bezta til að hressa hann upp með
gamansemi, en það var eins og
að tala við steininn. Og svo gat
hann allt í einu hlegið, þegar
ekkert var til að hlægja að.
Nú, en meðan hann gat
hlegið. ....
Hún bryddi enn upp á Elísabet
Moore. — Það er leiðinlegt, að
hún skuli ekki hafa gifzt. Eg gæti
ekki þolað að vera ógift, þegar ég
væri tuttugu og fimm ára.
Nú hló hann fullum hálsi —
og hvað var þetta hlægilegt?
— Það er nú ekki að því komið
hjá þér, elskan. Hvað er það
langt? Ein fimm ár?
— Sex. Og ég veit ekki, hvað
þetta er til að hlæja að. Stúlka
ætti ekki að draga það oflengi,
segir mamma. Hún segir, að mað
ur verði vanafastur og svo komi
maðurinn og vilji hafa allt eftir
sínu höfði. Eg er ekki að segja,
að það eigi alltaf að láta und-
an honum. en þegar tvö eru sam-
an, verða bæði að láta undan og
þegr svo börnin koma, verður
konan að láta meira undan, skil-
urðu. Þetta segir mamma og þú
getur verið viss um, að hún veit
um hvað hún er að tala, þar sem
hún hefur alið okkur sex upp.
Carr var hættur að hlæja. —
Hann hafði aldrei verið minna
skotinn í Fancy, en jafnframt
hafði hann aldrei kunnað eins
vel við hana. Hann sagði:
— Mamma þín er skynsöm
kona — ég hefði gaman af að
hitta hana. Og mér skyldi ekki
koma á óvart, þó að þú yrðir
einhverjum manni góð eiginkona.
þegar þar að kemur, elskan.
— En ekki þér?
Hún vissi ekki, hvað kom orð-
unum yfir varir hennar, en nú
voru þau sögð. Og hann leit á
hana með eitthvað svo skrítnu
brosi og sagði:
— Nei, ég býst ekki við því.
Hún leit á hann, hreinskilin á
svipinn. — Eg skil, hvað þú átt
við. Við héldum líklega bæði,
að þetta gæti gengið. en það
gerir það ekki. Eg vissi það undir
eins og ég sá þessa Elísabetu
þína. Þér hefur þótt vænt um
hana, er það ekki?
— Það er langt síðan.
— Eg er visis um, að þér hefur
þótt mjög vænt um hana. Og
þykir enn. Þið sýnizt líka eiga
vel saman. Voruð þið trúlofuð?
Hann svaraði aftur með sömu
orðunum: — Það er langt síðan.
Þau gengú áfram þögul. Fancy
hugsaði: — Við getum ekki geng-
ið tvær mílur án þess að segja
orð. Eg gæti öskrað upp og þá
heldur hann, að ég sé orðin vit-
laus. Það er svo þögult á þessum
sveitastígum, að maður getur
næstum heyrt sjálfan sig hugsa.
Svo sagði hún, til þess að rjúfa
þögnina:
— Henni þykir vænt um þig.
Það gat ég séð.
Hann hleypti brúnum, en hún
gat séð, að hann var ekki reiður.
því að hann lagði höndina á öxl
henni og klappaði henni.
— Þú getur alltaf sett upp
hjúskaparskrifstöfu, ef þú geng-
ur ekki út sjálf. Og nú skulum
við hætta að tala um mig, og
þú skalt heldur segja mér af
mömmu þinni og systkinum þín-
um.
VI.
Katrín WeXby leit kring um
sig í setustofunni sinni og hugs-
aði um, hvað hún væri falleg.
Sumt þarna inni var úr sér geng-
ið, en það var vandað, enda kom-
ið úr Melling-húsinu. Litla
sautjándu aldar skrifborðið
mundi seljast fyrir tvö hundruð
pund ef hún setti það upp. Það
og svo persnesku teppin voru
gjafir frá frú Lessiter — eða svo
nærri því að vera gjafir, að eng-
um mundi detta í hug að
vefengja það. Frú Mayhew
mundi muna að hafa heyrt frúna
segja: .,Eg ætla að láta hana
Katrínu fá skrifborðið og tepp-
in úr bláu stofunni“. En það yrði
engin þörf á, að frú Mayhew
myndi eftir þessu Og ekki mundi
Katrín Welby fara að mælast til
þess, að hún myndi það. Næstum
öll húsgögnin í Hliðhúsinu voru
til hennar komin á þessum sama
— ofurlítið vafasama — grund-
velli. Hún ætlaði ekki að fara
neitt að ræða það við James
Lessiter. Einmitt þessvegna hafði
hún meðal annars Xx>ðið honum
í kaffi. Hún ætlaði að sýna hon-
um innanstokksmunina liérna,
sem gjafir frá móður hans.
Hún leit kring um sig með
þakklæti og aðdáim. Mildred
frænka hafði áreiðanlega ætlað
henni þetta allt. Gluggatjöldin
höfðu meira að segja verið snið-
in úr einhverju gömlu, sem hafði
legið í geymslu frá ómuna tíð
-— þau voru uppiituð, en hvílíkur
vefnaður; dökkrauður grunnur
með rósum í, sem voru eins og
ofurlítið grænleitar. Svc hafði
verið nóg afgangs til að þekja
stólana með.
Katrín klæddi sig eftir stof-
unni. Spegil í gylltri umgjörð,
uppi yfir arinhillunni endur-
kastaði myndinni af dökkbláum
innikjólnum. fallega hárinu og
andlitinu. Allt í einu heyrði hún
fótatakið, sem hún var að bíða
eftir. Hún gekk fram og opnaði
dyrnar.
— James! Komdu inn! En 'ivað
það var gaman. Lofðu mér að
skoða þig! Við megum ekki
nefna, hvað mörg ár eru liðin
síðan við sáumst seinast — er
það?
Hann var berhöfðaður og
hvorki með yfirfrakka né trefih
Um leið og hann gekk inn í upp-
lýsta stofuna, hió hann og sagði:
— Það gætu nú verið eins
mörg eða fá ár og vera vildi,
því að þú hefur að minnsta
kosti ekkert breytzt
Hann fékk ljómandi bros að
launum fyrir þetta.
— Hef ég það ekki?
— Þú ert enn fallegri, en það
veiztu sennilega án þess að ég
segi þér það. En hvað um mig?
Fæ ég nokkuð í staðinn?
Hún leit á hann með óbland-
inni undrun. Hann hafði verið
laglegur drengur, en nú — fjöru-
tíu og sex ára gamall — var
hann enn laglegri en hægt hefði
verið að búast við. Myndin, sem
Mildred frænka hafði verið að
sýna henni. hafði engu logið.
Hún hélt áfram að brosa og
sagði:
— Eg hugsa, að þú komist al-
veg af með þá hégómagirnd,
sem þú hefur fyrir. Og svo hló
hún aftur og sagði: — Ó, James,
það var gam£Ui að sjá þig aftur.
Bíddu nú andartak og svo kem
ég með kaffið. Eg hef ekki stúlku
nema á morgnana, skilurðu.
aiíltvarpiö
Laugardagur 5. janúar.
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
18.00 Óskalög sjúkiinga (Kristta
Anna Þórarinsdóttir).
14.40 Vikan íramundan: Kynning 4
dagskrárefni útvarpsins.
KALLI KÚREKI — * — * — Teikncui: Fred Harman
Ætlarðu að segja eitthvað? Ertu
ekki ennþá orðinn sannfærður unx
ósigur þinn?
Eigum við að byrja aftur?
Nei, við skulum hætta, ég hef þeg-
ar fengið nóg.
15.00 Fréttir. — Laugardagslögin. —
' (18.00 Veöurfregnir).
16.30 Danskennsla (Heiðar Ástvalds-
son)
17.00 Fréttir.
ÆskulýSstónleikar, kynmtir at
dr. Hallgrími Helgasyni.
16.00 Útvarpssaga barnanna: „Todda 1
Blágerði" eftir Margréti Jóns-
dóttur; H. (Höfundur les).
16.20 Veðurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur barna og ung«
linga (Jón Pálsson).
16.55 Tilkynningar. — 19.30 Fréttir.
20.00 Leikrit: „Gullna bliðið" eftir
Xlavíð Steíánsson fná Fagra«
skógi, flutt af Leikfélagi Reykja
víkur og hljóðritað 1 marz 1950.
Músik eftir Pál ísólfsson leikin
af útvarpshljómsveitinni. Leik-
stjóri: Lárus Pálsson. Höfund-
urinn ies prologus.
22 16 Fréttir og veðunfregnir.
22.25 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.