Morgunblaðið - 03.02.1963, Blaðsíða 8

M O R C V 1S B L A Ð I Ð
Sunnudagur 3. febrúar 1963
€
Mrs. Peníield i stofunni að Laufásvegi 23. við hlið hennar situr Boxerhundurinn Bosoe.
Grikkireru ekki ó-
líkir íslendingum
■jc Þeir rífast um pólitík fyrir morgun-
verð, segir ambassadorsfrú Penfield
í samtali við Morgunblaðið
„ÉG FÆDDIST í London,
og ástæðan til þess var
sú að faðir minn, ásamt
fjölskyldu sinni var stadd
ur þar í verzlunarerind-
um. Ég kom til Bandaríkj
anna þriggja mánaða göm
ul og ég hefi ætíð síðan átt
í brösum við útlendinga-
eftirlitið þar. Þegar ég ein
hverju sinni kom heim til
Bandaríkjanna, spurði út-
lendingaeftirlitið hvenær
ég hefði gerzt bandarísk-
ur ríkishorgari, þar sem í
vegabréfinu stóð að ég
væri fædd í London. Ég
svaraði að ég hefði fæðzt
bandarískur þegn. Þá
spurði viðkomandi em-
bættismaður hvenær for-
eldrar mínir hefðu gerzt
bandarískir ríkisborgarar,
og ég svaraði að þeir
hefðu fæðzt sem slíkir. Þá
spurði embættismaðurinn
hvenær ættfeður mínir
hefðu flutzt til Bandaríkj
anna, og ég svaraði, sann-
leikanum samkvæmt, árið
1620. Þá fórnaði embættis
maðurinn höndum og
sagði: Drottinn minn
dýri!“.
Þannig svaraði bandaríska
sendiherrafrúin, Mrs. James
K. Penfield fyrstu spurningu
fréttamanns Mbl., er hann átti
samtal við hana í hinum vist
lega sendiherrabústað að Lauf
ásvegi 23, fyrir skemmstu.
„Faðir minn var bankamað-
ur í New York“, hélt Mrs.
Penfield áfram. „Eftir lát for-
eldra minna fluttist ég til Col
orado þannig að ég veit aldrei
hvað ég á að segja, þegar ég
er spurð hvaífan ég sé; fædd
í London, alin upp í New
York og síðan í Colorado.
„Það var tvennt, sem ég sór
þess dýran eið að ég mundi
aldrei gera: giftast manni, sem
væri í utanríkisþjónustunni,
og að gifta mig í júní.
Ég þarf ekki að orðlengja það,
að ég stóð við hvorugt.
„Ég giftist James Penfield
í júní 1946 í Washington. Hann
starfaði þá í utanríkisráðuneyt
inu, í þeirri deild, sem annað-
izt málefni Austurlanda fjær.
Hann hafði dvalið á vegum ut
anríkisráðuneytisins í Kína
á árunum 1931—1937, en þá
fór hann aftur til Washington
og starfaði þar til 1940, er
hann var sendur til Græn-
lands! Þar var hann til 1943,
er hann fór aftur til Kína þar
sem hann var til 1945. í sex
mánuði var hann þar sérstak
ur stjórnmálaráðgjafi Nimitz
aðmíráls, og að þeim mánuð-
um loknum hélt hann enn
einu sinni til Washington, þar
sem hann tapaði persónufrelsi
sínu og kvæntist mér“, sagði
ambassadorsfrúin og brosti.
„Frá því að við giftumst",
hélt Mrs. Penfield áfram, „höf
um við verið staðsett í Ev-
rópu. Fyrstu tvö árin vorum
við í Prag og á þeim tima náðu
kommúnistar völdum í Tékko-
slóvakíu. Það voru ár dýrmætr
ar reynslu, þegar ég sá þetta
land gjörsamlega kramið und
ir hæl ógnarríkisins.
„Frá Tékkóslóvakíu héldum
við til London, þar sem við
vorum til ársins 1954. Þau ár
voru jafn dásamleg og Lond-
on. í Vínarborg vorum við síð
an til 1956, eða í tvö ár. Fyrra
árið var Austurríki hernumið
land en hið síðara var það
sjálfstætt, og það var merki-
legt að fylgjast með þessari
þróun. Vínarborg er að auki
einstaklega hrífandi borg.
„1956—1958 vorum við í
Grikklandi, sem er ákaflega
fallegt land. Grikkir eru að
ýmsu leyti ekki ósvipaðir ís-
lendingum; þeir .rifast um póli
tík fyrir mqrgunmat. Þeir eru
skapheitt fólk, en mjög lit-
ríkt.
„1958 fórum, við loks heim
til Washington, þar se<m mað-
ur minn gerðist næstæðsti
maður þeirrar deildar utan-
ríkisráðuneytisins, sem fer
með mál Afríku, einkum
Kongó. Þangað fór hann fjór
ar ferðir, en ég gat ekki farið
með. Utanríkisráðuneytið send
ir aldrei konur starfsmanna
með í slíkar skyndiferðir;
kannske er það vegna þess að
þeir telja sig ekki hafa efni á
því.
„Þér getið þess vegna hugs
að yður hversu hissa ég varð,
eigandi von á því að verða
send ásamt manni mínum til
Kongó, þegar hann kom heim
einn góðan veðurdag og til-
kynnti mér að við ættum að
fara til Reykjavíkur. Mér '
létti stórum þegar ég heyrði
þetta því á öllu öðru hafði ég
átt von. Hingað komúm við í
maímánuði 1962 og hér hefur
okkur liðið ákaflega vel.
„ísland mundi draga að sér
mikinn ferðamannastraum ef
hér væru betri vegir og betri
gistihús. Við erum e. t. v. ekki
venjulegt ferðafólk; þennan
tíma höfum við látið tjaldið
duga okkur og ferðazt þannig
víða um ísland. Ég hef hvergi
séð jafn mikið af fossum, smá
um og stórum og hér.
„Þér spyrjið um hvernig fs-
lendingar búi? — Mér hefur
virzt sem hér hafi fólk það
óvenju gott. Sumarið 1961 fór
um við hjónin austur að Vík í
Mýrdal. Okkur hafði verið
tjáð að maður þar mundi sjá
um að aka okkur upp að Mýr-
dalsjökli í jeppa, en einhver
misskilningur hafði átt sér
stað, þannig að þegar við kom
um til Víkur, var hvorki mað-
urinn né jeppinn til staðar.
Enginn skildi þarna ensku en
maðurinn minn talar dönsku,
sem hann lærði á stríðsárun-
um í Grænlandi, og spurði
hvort ekki væri einhver til
staðar, sem talaði dönsku. Þá
var náð í bónda, sem verið
hafði fjögur ár í Danmörku.
„Þessi bóndi vissi ekki hver
við vorum; hann hélt að við
værum venjulegt bandarískt
ferðafólk. Hann bauð okkur til
ágætis hádegisverðar á bæ sín
um, og þar fengum við hangi-
kjöt ásamt öðrum réttum.
Heimili bóndans kom mér
mjög á óvart, búið húsgögn-
úm nýjustu tízku frá Dan-
mörku, nýtízkulegu eldhúsi og
svo mætti lengi telja.
„Reykjavík? Mér feilur vel
við Reykjavik. Það er borg,
sem sannarlega stækkar ört.
En úr því að þér hafið spurt
allra spurninganna, má ég
spyrja yður einnar: Hvaðan
koma allir peningarnir í
Reykjavík, öll þessi nýju hús
og skemmtistaðir. Mér er þetta
næstum óskiljanlegt.
„Já, mér hefur fallið _vel við
ísland og íslendinga. Ég hélt
áður en ég kom hér að íslend-
ingar væru dálítið stífir, e.t.v.
tyrfnir. Það stafaði kann-
ske frá írska blóðinu; ég vissi
það ekki. En það eina, sem
ég hefi ekki getað fellt mig
við hér er málið. Ég hefi að
vísu farið í íslenzkutíma, en
það er því miður sjaldan, sem
mér gefst gott tækifæri til
þess að notfæra mér kunnátt-
una, sem kannske má segja að
sé af skornum skammti. Allir
þeir íslendingar, sem ég
þekki, tala næstum því jafn-
góða ensku og ég.
„Ég hefi orðið þess vör úti
á landi, að það þýðir ekki fyr-
ir mig að tala íslenzku. f
fyrrasumar komum við að ó-
merktum krossgötum, og viss-
um ekki í hvora áttina við átt
um að halda, svo við biðum
þangað til annan bíl bar að.
Ég spurði ökumanninn á
minni ,ágætu‘ íslenzku, hvorn
veginn við ættum að aka, og
hann svaraði um hæl: — It’s
the road til the right, lady!
„Veðrið á íslandi? Það er
ágætt. Ég hefi ekkert að at-
huga við veturna eða skamm
degið hér, en ég er þeirrar
skoðunar að hér ætti að vera
hlýrra á sumrin. Ég hugsa að
það hafi ekki verið gaman
að lifa á íslandi fyrir hálfri
öld, þegar rafmagnið var ekki
komið til sögunnar.
„Þér spyrjið um samkvæmis
lífið í Reykjavík og leikhúsin.
Ég tel að leikhúsmenning ykk-
ar íslendinga standi á mjög
háu stigi. Ég las Pétur Gaut á
ensku fyrir skömmu og sá
síðan leikritið í Þjóðleikhús-
inu. Mér fannst sýningin fram
úrskarandi að mínu hyggju-
viti. Ég sá einnig uppsetningu
Musica Nova á Ahmal og næt
urgestirnir, og fannst þetta
litla félag komast vel frá því
verki. Og varðandi My Fair
Lady þótti mér Þjóðleikhúsið
vel hafa höndum farið um
erfitt verk.
„Eg hefi ekki hugmynd um
hvenær ég fer frá íslandi. Því
er þannig farið um utanríkis-
þjónustuna að við vitum
aldrei hvort við dveljum á
hverjum stað í 6 mánuði eða
6 ár. Við förum heim til Banda
ríkjanna í tveggja mánaða
leyfi á sumri komanda og
raunar veit ég alls ekki hvort
við komum aftur. Um það
get ég að sjálfsögðu ekki sagt.
En hitt er víst að ég mun
sakna íslands, þegar ég fer
héðan“, sagði Mrs. Penfield
að lokum. — h. h.
Ný sending af <
Hollenzkum kápum
Bernharð Laxdal
Kjörgarði.
Afgreiðslumaður
Karlmaður óskast sem fyrst á söluskrifstofu vora
í Lækjargötu 2 í Reykjavík.
Æskilegur aldur: 21 — 30 ár.
Nauðsynleg kunnátta: Enska, eitt norðurlandamál-
anna, vélritun.
Eiginhandarumsóknir óskast sendar til skrifstofu
starfsmannahalds Flugfélags íslands h.f. við Hagatorg
fyrir 10. febr. 1963.
/óYt/s/aszz/?
fC£LA/VDA/fl