Morgunblaðið - 25.08.1963, Blaðsíða 20

20
MORCUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 25. ágúst 1963
William Drummond: MARTRÖÐ
Er þetta leiffin til stökkpallsins?
19
— Því ekki það? Hann gæti
hafa verið að safna fyrir ör-
kumla menn.
Hún hristi höfuðið. — Þá hefði
hann haft safnbauk með sér.
— Þér segið, að andlitið á hon
um hafi verið mjög afmyndað?
— Alveg hræðilega, sagði Kit.
— Og hann hlýtur meira að
segja að hafa verið laglegur mað-
ur áður.
— Ég vildi biðja yður að
íhuga þetta vandlega, frú New-
ton.
— Setjum svo, að maðurinn
hafi áður verið laglegur, eins og
þér haldið — gat nokkuð, sem
hann sagði eða gerði komið yður
á þá skoðun, að hann væri sá
sami og hringdi til yðar?
— Hann tók að minnsta kosti
til fótanna.
— Hvort hann gekk eða hljóp,
vitum við ekki. En það var að
minnsta kosti eftir að þér höfð-
uð hlaupið út á svalirnar og æpt
á hjálp. Jafnvel þótt hann hefði
ekki verið viðkvæmur í sam-
bandi við andlitið á sér, væri
það ekki óeðlilegt, að hann tæki
til fótanna, þegar þér brugðust
rvona við.
Kit leit af Byrnes og á Tony
og Beu. En þar var enga hjálp
*ð hafa.
— Þessi maður talaði við
yður, frú Newton. Hvað sagði
hann?
— Hann sagði: „Frú Newton“.
IJklega hefur hann þekkt mig.
— En hann gæti hafa verið að
spyrja, hvort þér væruð frú
Newton?
— Já, ég býst við því. En ég
veit það ekki. Til þess varð ég
of hrædd.
— Líktist röddin í honum
nokkuð þeirri, sem talaði við
yður í símann?
— Hvernig get ég ráðið það af
tveimur orðum? sagði Kit. —
Og auk þess var röddm í sím-
anum uppgerð, eins og þér vitið.
Ailt í einu varð Kit það Ijóst,
að þessi andstyggilegi lögreglu-
maður hafði alveg á réttu að
standa. Hún hafði enga sönnun
fyrir því, að þessi maður væri sá
sami og í símanum. Og auk þess
hafði afmyndunin á honum vakið'
hjá henni fordóma. — Þér haldið
að ég sé að ljúga þessu öllu upp?
Er ekki svo?
— Ég hef ekkert sagt í þá átt,
frú Newton, sagði Byrnes vin-
gjarnlega. — En ég held, að þér
hafið orðið fyrir mikilli andlegri
áreynslu þessa síðustu daga, og
. . . eitthvað hafi bilað. Ég segi
ekki, að ég viti hvað það var.
Það er ekki á mínu sviði, heldur
hitt að ljóstra upp glæpum.
Það eina, sem hafði haldið Kit
uppi var sú trú, að hún gæti
sannað þeim öllum, að ótti henn-
ar væri ekki ástæðulaus, og nú
hrundi þessi trú til grunna, eins
og hús úr sandi hjá krakka.
— En ef þetta er rétt hjá yður,
sagði hún, — hvernig genð þér
þá grein fyrir því, að hann fór
ekki út um framdyrnar. Það
bendir til þess, að hann hafi haft
eitthvað illt í huga.
Byrnes sneri sér undan og leit
út um gluggann, yfir torgið og
á skýjaðan himininn. — Þegar
ég hitti manninn yðar fyrst, frú
Newton, sagði hann mér, að þér
hefðuð undursamlega innsýn í
hugsanagang annars fólks og til-
finningar. — Hugsið þér yður
nú, að þéí væruð láglegur ung-
ur maður og hefðuð afmyndazt
hræðilega í framan í einhverju
slysi, jafnvel í bardaga fyrir
föðurlandið, og það eitt að sjá
andlitið á yður komi ungri konu
til að hlaupa æpandi út á Gros-
vernortorgið eftir hjálp, munduð
þér þá fara út um framdyrnar,
vel vitandi, að þér yrðuð stöðv-
aður af hópi byggingarmanna og
látinn gera grein fyrir því, að
þér hefðuð ekki annað -af yður
gert en sýna afmyndað andlitið
á yður •— eða munduð þér fara
út um bakdyrnar, svo lítið bæri
á? t
Kit greip hendinni fyrir aug-
un, því að hún fann, að hún
ætlaði að fara að tárfella. — Æ,
farið þér burt! sagði hún. —
Láttu hann fara fyrir hvern mun,
Tony. Hún sneri sér við og hljóp
upp í svefnherbergið, skellti
á eftir sér hurðinni og fleygði
sér á rúmið sitt.
Stundu síðar opnuðust dyrnar
og Tony læddist inn á tánum og
kraup á kné við rúmstokkinn. —
Veslings Kisa, sagði hann. —
Grátu ekki. Við skulum fara. Til
Feneyja. Ég lofa því. Burt frá
símanum og honum Byrnes.
Hún lá kyrr og trúði ekki sín-
um eigin eyrum. — Geturðu
það? spurði hún. — Hvað þá um
Elliot?
— Fjandinn hirði Elliot. Og
Newton-námurnar! Þú ert það
eins, sem máli skiptir . .
14. Kafli.
Enda þótt loforðið nm Fen-
eyjaferðina drægi ekljá úr óttan-,
um hjá Kit, meðan hún væri í
London, hætti hún að vera jafn
niðurdregin og hrædd og áður
var. Ef til vill var það sann-
færingin um, að þegar allt kæmi
til alls tæki Tony hana fram yfir
Newton-námurnar. i Flugfarið
hafði þegar verið pantað og eins
gistihúsarúm. Þessi óskadraum-
ur var næstum irðinn veruleiki.
í þakklætis skyni ákvað Kit að
kaupa handa manni sínum fín-
ustu ferðatösku, sem hún gæti
fengið. Og síðdegis daginn eftir
lagði hún af stað strax eftir há-
degisverð, og ásetti sér að fara
gangandi í góða veðrinu, en tók
samt með sér regnkápu, sökum
þess að spáð hafði verið skúrum.
Bryan var að tala við Harry,
þegar hún kom út á torgið, en
hann kinkaði kolli til verkstjór-
ans í kveðjuskyni og var einn
síns liðs þegar hana bar að, og
brosti ánægjulega. — Jæja,
hvernig gengur? sagði hann, og
það mátti heyra á röddinni, að
honum var veruleg forvitni að
vita það.
— Þetta er allt að lagast, sagði
hún. — Við ætluð að láta verða
af því að fara til Feneyja, hinn
daginn.
— Það gleður mig. Þín vegna,
á ég við. En vitanlega ekki
okkar vegna.
— Okkar?
— Þú skilur þetta ekki. Þetta
verk hefur aðeins vérið þolan-
legt vegna þess að ég hef fengið
tækifæri til að sjá þér bregða
fyrir.
Þetta hafði Kit ekki skilið. í
Bandaríkjunum hefði það verið
gert skiljanlegt með hrópum og
blístri, en hér var ekki gert
nema brosa og segja: „Góðan
daginn, gott er nú veðrið“, eða
í hæsta lagi einhverjar smáveg-
is augnagotur. Hún gekk áleiðis
til Berkeleytorgsins og gladdist
í huga sínum yfir því, að þarna
var dálítið til að vega móti
hryllingnum, sem hún hafði orð-
ið fyrir; róleg hlýja, eins og hún
hafði orðið vör við hjá Bryan og
vinafólki hans í Skósveinastof-
unni.
Hún var komin alllanga leið,
er hún varð þess vör, að einhver
var að elta hana, eða gæta að
ferðum hennar — það var erfitt
að segja, hvort var. Þarna voru
þessi venjulegu þrengsli í um-
ferðinni, og allt of þröngt á gang
stéttunum, sem voru svo mjóar.
En enda þótt henni væri illa við
mikið fjölmenni, stóð það í engu
sambandi við tilfinninguna, að
henni væri ýtt til hliðar af
ókunnu fólk. Einhversstaðar í
þessum manngrúa fannst henni
eins og einhver væri að haga
ferðum sínum eftir henni. Hún
gekk inn í inngang á$ búð, þar
sem var fornlegur spegill til sýn-
is, og leit í hann, en ekki gat
hún séð neinn, sem hún kannað-
ist við.
Það gat vitanlega verið bara
hugarburður, en hún hafði það á
meðvitundinni, að þarna væri
maðurinn, sem hafði komið í
íbúðina dagirin áður.
Ef svo væri, vildi hún hitta
hann. Hún kynni að hafa gert
honum rangt til, og að hitta
hann þarna á fjölfarinni götu var
öruggast. En svo datt henni í
hug, að það væri heimska að
vera að gera sér rellu út af
þessu. Bf hann ætti eitthvað
meinlaust vantalað við hana, var
það hans að gefa sig fram.
Hún reyndi fyrir sér hjá Finne
gan, en þar var ekki til það, sem
hún vildi fá. Hún var alls ekki
neitt hrædd nú orðið. En samt
fór hún út um aðrar dyr og
flýtti sér í aðra búð, sem hún
mundi eftir í Piccadilly. Það var
ekkert á móti því, að maðurinn
fengi að hafa eitthvað fyrir því
að ná í hana. Þarna fann hún
einmitt það, sem hún vildi fá,
handsaumaða tösku fallega en
um leið létta. Hún var sú dýr-
asta, sem þarna var til, en á
amerískan mælikvarða var hún
hræódýr, svona vönduð. — Getið
þér látið setja á hana stafina
A.W.N. og sent hana heim til
mín fyrir kvöldið?
—- Ég skal spyrja, frú, sagði
afgreiðslustúlkan og fór svo til
að spyíja yfirmann sinn.
— Sjálfsagt, sagði hann. —
Láttu hana borga tvöfallt fyrir
stafina, og segðu henni, að send-
ingin kosti ekki neitt.
Kit gekk út og hugsaði með
sér, hve dásamlegar búðirnar
hérna væru, samanborið við New
York.
Hún stanzaði í dyrunum. „Skúr
irnar“, sem spáð hafði verið,
voru orðnar hellirignirig. Hún
fór í regnkápuna sína þarna inni
í dyraganginum, og tók að ráða
það við sig, hvort hún ætti að
snúa heim eða bíða af sér veðrið.
En himinninn var alskýjaður og
dimmur, og helzt útlit fyrir, að
regnið mundi standa tímunum
saman.
Þegar hún stóð þarna í dyra-
ganginum, fann hún einhvern
veginn á sér, að einhver hafði
gætur á henni, en engan gat hún
þó séð, sem hún kannaðist við.
Hún fór aftur inn í búðina og
spurði, hvort hægt væri að kalla
á talstöðvarbíl fyrir hana.
Hún varð hvorki hissa né von-
svikin, er hún komst að því, að
bíll var ófáanlegur. Hún hafði að
minnsta kosti unnið það við töf-
ina að geta komizt óséð úr búð-
inni. Hún gekk beint út og leit
snöggt til hægri og vinstri. Eng-
inn var sjáanlegur. Taugarnar í
henni voru alveg að bila. Þetta
var allt ímyndunin ein. En eftir
tvær nætur hér frá, verðurðu
farin að sofa með Stóra Skurð-
inn fyrir neðan gluggann þinn,
sagði hún við sjálfa sig. Og lik-
lega farin að bölva óloftinu!
Hún gekk af stað og hóaði í
hvern bíl, sem hún sá, en þeir
voru allir setnir, eða þá einka-
bílar og þannig komst hún alla
leið yfir í Bond-stræti. Það var
biðröð við hvern strætisvagn á
norðurleið, og enda þótt hún
hefði aldrei ekið í strætisvagni
allan þann tíma, sem hún hafði
verið í London, vissi hún, að
þannig kæmist hún nær heimili
sínu. Vingjarnleg gömul kona
bauð henni skjól undir regnhlíf-
inni sinni.
ailltvarpiö
Sunnudagur 25. ágúst.
8.30 Létt morgunlög.
9.00 Fréttir.
9.10 Morguntónleikar.
11.00 Messa að . elliheimilinu Grund
12.15 Hádegisútvarp.
14.00 Miðdegistónleikar.
15.30 Sunnudagslögin.
16.50 Útvarpað frá Akureyri: Akur-
eyringar og K.R., leika í fyrstu
deild Knattspyrnumóts íslands
(Sigurður ' Sigurðsson lýsir
keppninni).
17.40 Barnatími: (Helga ng Hulda
Valtýsdætur). a) Leikrit: Óli
vill líka fara í skóla** eftir
Amund Schröder. Leikstjórij
Klemenz Jónsson. b) „Tveir
rauðir indíánar** saga eftir En-
id Blyton (Baldvin Halldórsson
les).
18.30 „Logn og blíða": Gömlu lögin
sungin og leikin.
18.55 Tilkynningar.
19.20 Veðurfregnir,
19.30 Fréttir.
20.00 Havnar Hornorkestur — Lúðra-
sveit í>órchafnar í Færeyjum
leikur. — Einleikari: Robert
Oughton. Stjórnandi Th. Pauli
Christiansen.
20:30 Erindi: Sumarið góða á Kili
(Jóhannes úr Kötlum).
20:50 Dorothy Kirsten og Richard
Tucker, Eleanor Steber og Ram-
on Vianay syngja dúetta úr ó-
perum. — Hljómsveit Metropoli
tan óperunnar í New York leik-
ur. — Fausto Cleva stjórnar.
21:10 í borginni — þáttur í umsjá
Ásmundar Einarssonar.
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Danslög.
23:30 Dagskrárlok.
Mánudagrur 26. ágrúst.
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13:00 Tónleikar af plötum.
15:00 Síðdegisútvarp.
18:30 Lög úr kvikmyndum. — 18:5d
Tilkynningar. — 19:20 Vfr.
19.30 Fréttir.
20:00 Um daginn og veginn (Gísli Hall
dórsson, verkfræðingur).
20:20 íslenzk tónlist:
. „Úr myndabók Jónasar Hall-
grímssonar** eftir Pál ísólfsson.
Hljómsveit Ríkisútvarpsins leik-
ur. — Hans Antolitsch stjórnar,
20:40 Synoduserindi: Um kirkjubygg-
ingar (Séra Sigurður Pálsson,
Selfossi).
21:10 Andante spianato et Grande polo
" naiee í Es-dur, op. 22, eftir
Chopin. — Halina Czerny-Stef-
anska leikur 1 Es-dur, op. 22.
eftir tékknesku fílharmoníusveit
inni. — Vaclav Smetacek stj.
21:30 Útvarpssagan: „Heifjötur** eftir
Dagmar Edquist; VII. (Guðjón
Guðjónsson þýðir og flytur).
22:00 Frétjtir, síldveiðiskýrsla og veð-
urfregnir.
22:20 Búnaðailþáttur: Haustbeitin er
framundan, (Jóhannes Eiríks-
son).
22:40 Edward Power Biggs leikur á
orgel Dómkirkjunnar í Reykja-
vik tónverk eftir Johann SebasU
ian Bach:
a) Prelúdía ©g fúga í Es-dúr —•
,3t. Anne.**
b) Kóralforspil.
e) Prelúdia og fúga i a-molL
moil.
23.25 Dagskrálok.
KALLI KUREKI

Teiknari; FRED HARMAN
DON'TSITNO,
CUTER'I
CAN STILL
HANDLE
DOES HEE
KNOW !
YOU M0T
HOUSEBROKEð
— Frænka, hér eru óvænt tíðindi.
Komdu og sjáðu hjónakornin.
— Sá gamli virðist ekki vita hvað-
juq á sig stendur Veðrið./
— Er hann ekki fallegur? Lítíll
strákur, sem þykist vera indíáni.
— Komdu og heilsaðu Mabel,
frænka. Hún ætlar að ta^a bann
gamla að sér.
— Það var þess vegna sem hann
var að skrifa öll bréfin. Velkomin
á búgarðinn MabeL
— Komdu sæL