Morgunblaðið - 25.09.1963, Side 20

20
MOQGUN BLAÐID
Miðvikudagur 25. sept. 1963
BRJÁLAÐA HÚSID
ELIZABETH FERRARS
Toby leit upp. —Jæja, Clare,
hvað hefur þú til málanna að
ieggja?
En Roger Clare vaggaði sér
á hælunum, fram og aftur, og
var að horfa á dyrnar, sem kona
hans var nýhorfin út um, og
svipurinn bar þess vott, að hann
væri í einhverjum vafa. Svo
lyfti hann hendi og strauk yfir
hárið á sér.
— Lögreglufulltrúi .. ég býst
við, að ég viti alveg um hvað
þér viljið spyrja mig........
-— Já, ég vildi spyrja yður
um þetta, sem ungfrú Merton
heidur fram, að þér hafið notað
uppgerðarrödd í símann.
— Já, já, símann. Clare ræskti
sig. — Mér hafði nú ekki dottið
í hug, að það mundi nokkurn
tíma skipta máli. En auðvitað
skal ég gera grein fyrir því. Ég
var að vona, að þess mundi ekki
þurfa við. Ég er hræddur um, að
ég hafi ekki sagt satt um þetta
áðan.
— Það þykir mér leitt að
heyra.
Ciare stikaði hægt yfir gólfið
og settist niður.
— Ég hef þekkt Lou Capell
lengi, sagði hann. — í nokkur
ár. Fjögur ár, að ég held . .. .síð-
an ég flutti hingað í húsið. Mér
fannst hún töfrandi. Hreinskil-
in og velviljuð. Og ég vil ekki,
að yður skuli skiijast af því,
sem ég ætla nú að segja að ég
hafi nokkurn tíma vanmetið eig-
inleika hennar. Við vorum góð-
ir vinir og hún treysti mér, kom
oft til mín að fá holl ráð, trúði
mér fyrir öliu. Og þetta kunni
ég vel að meta.
Þegar hér var komið, andvarp-
aði Toby.
— Hvað var það? spurði Clare:
— Haltu áfram, sagði Toby.
— Eitt af því, sem ég var
hrifnastur af hjá henni, var það,
hve barngóð hún var. Það var
eins og hún skildi börnin til hlít-
er. Henni og Vanessu dóttur
minni þótti mjög vænt hvorri
um aðra. Það þótti mér mjög
vænt um. Þegar ég flutti alfar-
ið úr þessu húsi og settist að í
íbúð minni í London, kom hún
stundum með telpuna í heimsókn
til borgarinnar.
Vanner tók fram í: — Kom
hún nokkurntíma í heimsókn, án
þess að barnið væri með henni?
— Ég var einmitt að koma
eð því. Við fórum stundum sam
an í leikhús.
— Var það Shakespare eða
revía? skaut Toby inn í.
Svipurinn á Clare varð reiði-
legur.
— Afsakaðu, sagði Toby. — Ég
vildi bara vita hvernig tilfinn-
ingalífi ykkar hefur verið hátt-
eð. Hvort var það?
— Ég valdi oftast eitthvað
skemmtilegt, sem ég hélt, að
henni geðjaðist að. Og þegar ég
segi þér frá þessu, vil ég að þú
leggir réttan skilning í sam
band okkar. Jæja, fyrir skömmu
komum við okkur saman um sum
arfrí handa Vanessu. Ungfrú
Capell átti eitthvert skyldfólk á
bóndabæ skammt frá Oakhamp-
ton og við komum okkur sam-
an um, að Vanessa skyldi fara
þangað. Þarna eru mörg börn,
en samfélag barna hefur telp-
una alltaf skort. Frænku hennar
og manninum hennar þykir mjög
vænt um hana, en þau eru orðin
gömul og dálítið sérvitur, svo
að mér fannst þessi tilbreyting
vera alveg tilvalin. Seinnipart-
inn í gær kom ungfrú Capell í
te til mín, til þess að ....
— Hvar sagði Toby.
— Heima hjá mér. Hún kom
til að ganga frá ferðalaginu. Ég
hafði auðvitað ákveðið að borga
uppihald Vanessu, en ég vildi
líka þægja ungfrú Capell eitt-
hvað ofurlítið fyrir fyrirhöfn
hennar í sambandi við þetta. Ég
vissi, að hún var atvinnulaus, og
hafði í rauninni engar aðrar
tekjur en atvinnuleysisstyrkinn.
En . . . Hann andvarpaði þung-
lega. — En ef ég hefði vitað,
hvernig hún mundi taka þeirri
uppástungu, ef ég hefði haft
minnstu hugmynd um þau vand-
ræði, sem ég mundi valda henni,
hefði ég aldrei nefnt það á nafn.
Og henni féll þetta afskaplega
þungt, er vægt til orða tekið.
Hún sagði, að ég væri síðasti
maður í heimi, sem hún myndi
þiggja fjárstyrk frá. Hún sagði
. . . . Hann hikaði og röddin varð
stirð og köld, eins og af ein-
hverri vanlíðan. — Hún sagðist
elska mig.
Toby leit snöggt upp.
— En vitanlega, flýtti Roger
Clare sér að segja, — vissi ég að
þetta var aðeins stafandi af vel-
vild hennar ásamt samúð með
mér. . . .
— í tilefni af missinum þínum,
bætti Toby við.
— f stuttu máli sagði, hélt
Roger áfram, — þá skildi ég, að
þetta var ekki annað en sam-
bland af samúð hennar og þakk-
læti, sem gaf henni hugmynd. En
engu að síður kom það mér tals-
vert út úr jafnvægi. Ég fór að
halda að það væri mér að kenna.
Mér fannst eins og . . .
— Við getum getið okkur til
um tilfinningar þínar, sagði
Toby. — Við skulum snúa okk-
ur aftur að símtalinu.
Roger Clare stóð upp og tók
aftur að stika um gólfið. Hann
var órólegri og hafði minna vald
yfir taugum sínum en hann vildi
láta uppskátt.
— Ég komst að þeirri niður-
stöðu — kannski ranglega — að
heppilegast væri fyrir okkur
bæði að gera enda á þetta vin-
áttusamband okkar og kæmum
okkur beinlínis saman um að
hittast ekki framvegis. Eins og
ég segi, þá hefur þetta ef til vill
verið rangt af mér. Jafnframt tal
aði ég um að ráðstafa Vanessu
öðruvísi. Þetta féll henni afskap-
lega þungt. Hún fór að gráta.
Hún sagði, að sig hefði ekki get-
að órað fyrir því, að þetta ætti
að gera neina breytingu á sam-
bandi okkar, og bað mig um að
mega eftir sem áður fara með
Vanessu öðruvísi. Þetta féll
henni afskaplega þungt. Hún fór
að gráta. Hún sagði, að sig hefði
ekki getað órað fyrir því, að
þetta ætti að gera neina breyt-
ingu á sambandi okkar, og bað
mig um að mega eftir sem áður
fara með Vanessu til Oakham-
ton. Jæja, ég samþykkti það. Það
er að segja — höndin hélt áfram
að strjúka slétt hárið — ég sam-
þykkti það þá í bili. En eftir að
hún var farin fór ég að hugsa
mig betur um og komst að þeirri
niðurstöðu, að þessu þakklætis-
sambandi okkar væri betur lok-
ið. Ég hringdi í íbúðina hennar.
— Já, það er hægara að tala
um slíkt í síma, sagði Toby.
— Ég hringdi heim til hennar,
en hún var þar ekki. Ég hringdi
nokkrum sinnum og svo aftur
um morguninn, en fékk ekkert
svar. Svo að ég ákvað að hringja
hingað. Mér datt í hug, að
kannski næði ég í hana áður en
hún legði af stað til Devon með
Vanessu. Það var frú Fry, sem
kom í símann, og hún sagði mér,
að ungfrú Capell yrði hérna yfir
heigina. Þessvegna ók ég hingað
eftir hádegisverð til að hitta
hana og segja henni mitt álit á
öllu málinu.
— Sögðuð þér frú Fry, hvers
vegna þér hringduð? spurði
Vanner.
— Nei ég sagði henni, að ég
hefði bara hringt til þess að vita,
hvort Vanessa hefði komizt af
stað. Ég sá enga ástæðu til að
vera að segja neinum raunveru-
lega erindið.
— Frú Ciare virðist enga hug-
mynd hafa haft um komu yðar
hingað í dag, sagði Vanner.
— Nei. Þér skiljið . . . Clare
virtist hafa tekið eftir þessum
óstyrk, sem var á hendinni á
honum og stakk henni því
krepptri í vasa sinn. — Ég hafði
enga löngun til að koma hingað.
Þó ekki væri annað, þá er enn
ekki búið að ganga endanlega
frá skilnaðinum okkar. Þess
vegna fór ég í kofann til Gilletts.
Hann er við Grænastíg, rétt við
skóginn. Hann gerði höfuðbend-
handan við tennisvöllinn. Hr.
Gillet er ungur maður, sem er
á vísindastyrk við Hildebrand-
stofnunina.
— Við H . . . Vanner laut
fram, og Toby varð hissa á að
sjá svipbrigðin á andliti hans.
— Já, sagði Clare. — Hann
kom hingað fyrir nokkrum mán-
uðum. Hann er kominn í kunn-
ingsskap við konuna mína og
kemur hingað oft. Eins og ég
ætlaði að fara að segja, þá fór
ég til hans og spurði hann, hvort
ég mætti eiga viðtal við ungfrú
Capell í kofanum hans, og eins
hvort hann vildi fara hingað og
segja henni, að ég væri þarna
og hefði beðið hana að koma til
mín. Hann var eitthvað tregur,
enda er hann stundum dálítið
skapstirður. Ég beið eftir að
hann var farinn og . . . .
— Hvað lengi? spurði Toby
snöggt.
— Nú, ég kom í kofann eitt-
hvað um hálfþrjú og hún hlýtur
að hafa verið orðin hálffimm,
þegar hún kom.
— Hversvegna kom hún svona
seint?
Ég spurði hana ekkert af því.
Ég sagði henni, að ég hefði fast-
ákveðið að senda Vanessu eitt-
hvað annað í sumarfrí. Og hún
tók sér þetta nærri.
— Já, hún var hálfgrenjandi,
sagði Toby.
Clare hvæsti að honum: — Ég
er þegar búinn að segja, að mér
datt í hug, að þetta væri rangt
af mér, en ég gerði nú samt það,
sem ég þóttist vita, að væri
henni fyrir beztu. Samt sem áður
sá ég enga ástæðu til að fara að
tilkynna neinum öðrum ástæð-
una til þessarar tilbreytingar.
Það hefði getað komið henni í
bobba. Ég sagði henni því að
fara aftur í húsið, og ég skyldi
hringja til hennar seinna um
kvöldið. Þér kann að þykja
þetta heimskulegar aðfarir, en
ég hélt nú, að það ætti skást
við eins og á stóð: Ég sagði
henni, að ég mundi tala í upp-
Oakhampton og það með, að
Vanessa mætti ekki koma þang-
að, af því að einn krakkinn þar
hefði fengið mislinga. Svo fór
Lou aftur til hússins og ég til
London. Seinna hringdi ég. . . .
— Og notaðir cockney-málfar
þegar þú þóttist tala frá Ook-
hampton. Toby stökk niður úr
gluggakistunni, stikaði yfir gólf-
ið og skellti sér niður í stól.
Vanner urraði: — Hvar er hr.
Gillet?
— Ég sá hann hérna frammi í
ganginum.
— Þá þurfum við ekki að
ónáða yður lengur í bili, hr.
Clare. Þakka yður fyrir.
SHUtvarpiö
Miðvikudagur 25. september
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Síðdegisútvarp.
18.30 Lög úr söngleikjum.
18.50 Tilkynningar.
19.20 Veðurfréttir.
19.30 Fréttir.
20.00 Tónleikar: Tangóhljómsveit Al-
freds Hause leikur.
20.15 Erindi: Staldrað við á sögustað.
(Hallgrímur Jónasson kennari).
20.40 íslenzk tónlist: Lög eftir Árna
Thorsteinson.
21.00 Framhaldsleikritið „Ráðgátan
Vandyke'* eftir Francic Dur-
bridge; III. þáttur: Hr. Philip
Droste. Þýðandi: Elías Mar.
Leikstjóri: Jónas Jónasson.
21.35 Píanótónleikar: Wilhelm Kempff
leikur sónötu í a-moll (K310)
eftir Mozart.
21.50 „Sólveig Hrafnsdóttir'*, kvœðl
eftir Guðmund Inga Kristjáns-
son (Anna Guðmundsdóttir leik
kona).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Báturinn", frásögn
Walters Gibsons; IV. (Jónas St.
Lúðvíksson).
22.30 Næturhljómleikar: Sinfóníu-
hljómsveit norðvesturþýzka út-
varpsins leikur tónverk eftir
Richard Wagner. Stjórnandi:
Hans Knappertbusch. Einsöng-
vari: Christa Ludwig.
23.10 Dagskrárlok.
Fimmtudagur 26. september
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 ,,Á frívaktinni", sjómannaþátU
ur (Eydís Eyþórsdóttir).
15.00 Síðdegisútvarp.
18.30 Danshljómsveitir leika.
18.50 Tilkynningar.
19.20 Veðurfréttir.
19.30 Fréttir.
20.00 Frönsk tónlist: Hljómsveit Tón-
listarháskólans í París leikur,
Jean Martinon stjórnar.
20.20 Erindi: Æskulýðsvandamál (Séra
Eiríkur J. Eiríksson forseti Ung
mennafélags íslands).
20.50 Tónleikar: Þjóðlög og dansar fré
Grikklandi.
21.00 Nýjar raddir: Dagskrá Menn-
ingar- og minningarsjóðs kvenn*
í umsjá Valborgar Bentsdóttur
og Halldóru B. Björnsson. Flut*
verður efni eftir Ágústu Björns-
dóttur, Björgu Guðnadóttur,
Guðfinnu Þorsteinsdóttur, Krist-
ínu Geirsdóttur, Margréti Sig-
fúsdóttur og Ragnheiði Svein-
björnsdóttur. Þuríður Pálsdóttir
syngur lög við ljóð eftir konurj
Jórunn Viðar leikur undir.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Báturinn" eftir
Walter Gibson: V. (Jónas St.
Lúðvíksson).
22.30 Harmonikuþáttur (Henry J. Ey-
land).
23.00 Dagskrárlok.
ingu að trjám, sem sáust óglöggt gerðartón og segjast tala við
KALLI KÚREKI — X-— —-k— — Teiknari; FRED HARMAN
Kalli gefur littla Bjór, sem bíður
fyrir utan, merki.
— Þakka, herra Miggs.
■— Hvaða hávaði er þetta. Það er
einhver að banka, ég ætla að athuga
hver það er.
—Komdu sæll, Littli Bjór. Ertu
að leita að Kalla. Hann er hérna
inni.
Á meðan Miggs er ekki í herberg-
inu bendir Kalli gamla manninum,
sem stóð fyrir utan gluggann að
koma.