Morgunblaðið - 12.01.1964, Qupperneq 3

Sunnudagur 11. Jan. 1964
MORGUNBLAÐIÐ
3
Sr. Eiríkur J. Eiríksson:
Námið og þroskinn
SIGURÐUB ’*LNL>AU

Reykvíkingar skoia
Ráðhúslíkanið
f GÆR kl. 2 var opnuð í Haga
skóla sýning á likani ai fyrir
huguðu Ráðhúsi Reykjavíkur
og umhverfi þess, ásamt upp
dráttum af Ráðhúsinu séðu
frá ýmsum hliðum. Strax eft-
ir khikkan 2 tók fólk að drífa
að. Voru ekki allir á sama
máli, en flestir þó ánægðir
með uppdrættina, einkum
staðsetningu hússins, sem þó
hefur verið svo umdeild.
Höfðu margir á orði, að þeir
hefðu alltaf ímyndað sér að
húsið mundi skerða Tjörnina
meira en líkanið sýnir, jafn-
vel hugsað sér Ráðhúsið í
miðri Tjörninni. Einnig virt
ust menn á einu máli um það,
að eyjan, sem gerð verður
þar sem nú er tjamarbrúin,
auka mjög fegurð Tjamarinn-
ar.
Fréttamaður Morgurablaðs-
ins hitti að máli bræðurna
Hauk og Örn Clausen, sem
virtu fyrir sér líkanið af um
hverfi Tjamarinnar. Fannst
þeim sér málið skylt, þar sem
þeir ólust upp í Vonarstræti.
Vom þeir bræður mjög ósam
mála. Öm var stórhrifinn af
Ráðhúsinu, en Haukur taldi
það verstu byggimgu.
— Mér finnst húsið fallegt
og stílhreint, sagði Örn, — og
í alla staði til sóma fyrir borg
ina“.
— Ég er sammála um stað-
setningu Ráðhússins, saigði
Hauikur, — en mér finnst hús
ið aumasti kumbaldi. bessi
kassi upp úr því er fyrir neð-
an allar hellur. Réttara hefði
verið að leita fleiri hugmynda
um bygginguna, áður en þetta
var ákveðið. Helzt þykir mér
búsið minna á frekar ljótt
verzlunarstórhýsi (slhopping
center) í Bandaríkjunum.
Næst hitti blaðamaðurinn
að máli frú Sigríði Ásgeirs-
dóttur, bonu Hafsteins Bald-
vinssonar bæjarstjóra í Hafn-
arfirði, en frúin er fædd og
uppalin í Reykjavík.
— Hvernig líst yður á þetta
nýja ráðhús, frú Sigríður?
— Satt bezt að segja, segir
frú Sigríður. Þá er ég alls
ekki ánægð með það, hvorki
húsið né staðsetningu þess.
Mér finnst húsið allt of „mod
erne“ oe falla alls ekki inn í
umbverfið þarna. Svona hús
þarf mikla lóð í kringum sig,
þar sem hægt er að skipu-
leggja fallega garða og gang-
stíga. Þarna virðist alls ekki
séð fyrir umferðarvandamál-
inu, sem hlýtur að vera mikið
við svona hús. Þess utan
finnst mér illa farið með al-
mannafé, þegar þarf að kaupa
upp lóðir fyrir tugmilljónir
fyrir svona byggingu. Við
þetta bætist, að mér finnst
alls ekki mega skerða tjörn-
ina í neinu, þetta er auga-
steinn Reykvíkinga og verð-
ur að fá að halda sér. Auk
þess finnst mér hljóti að skap-
ast hætta vegna flugsins.
— Hvar átti hús þetta þá
að byggjast? spyrjum við Sig-
ríði.
—Auðvitað við syðri gnda
tjarnarinnar. þar er nóg land-
rými, segir Sigríður og bendir
á steðinn á líkaninu um leið
og ljósmyndarinn Ólafur K.
Magnússon smellir af henni
mynd.
Það var hægt að leysa um-
ferðarvandamáJin, gera fall-
ega garða í kring, þar þurfti
ekki að kaupa neinar lóðir,
og þar var meira að segja
hægt að búa til nýja tjörn, ef
menn endilega vilja láta ráð
húsið speglast í vatni, sagði
Sigríður að lokum.
I. sunnudagur eftir þrettárida. i
Guðspjallið. Búk. 2, 41—52. .
í FORNUM kristnum fræðum ]
er heilögum anda líkt við sól,
er geislar streyma frá. Hinn
fyrsti geisli vizkunnar: Mega
mennirnir ekki án hans vera“,
því að aldrei verður manni svo
gerla kennt, að eigi þyrfti hann
nokkuð að kunna umfram. Sá
er og sannlega spakur, er hann
vill meira meta himneska hluti
en jarðlega."
„Annar heitir skilningsgeisli,
þá fáum vér þann geisla, ef vér
kunnuhi greiningar góðs og ills
og viljum eftir góðu hverfa“.
Ennfremur er „fróðleiksgeisli,
þá hljótum vér þann, ef vér vilj
um kostgæfa að vita sem flest,
það er betra er að vita en án
að vera og látum aðra ná að
nema af oss og gjöldum það
Guði, er hann á a“ oss, en það
mönnum, er þeir eiga.“
Skólarnir hafa nú að nýju haf-
ið sitt mikla starf eftir jólaleyfi.
Orð guðspjallsins í dag eiga ein-
mitt erindi til skólafólks: „Og
Jesús þroskaðist að vizku og
vexti og náð hjá Guði og mönn-
um.“
Það mætti segja, að hér kæmi
fram uppeldishugsjón kristninn
ar. Vikið er að andlegu og ílk-
amlegu atgervi og þeirri breytni,
er veitir mannheill og Guðs vel-
óknun.
Menntun er víðtækt viðfangs-
'efni. Það er ekki nóg að þjálfa
hugann, afla sér þekkingar,
hæfni og færni. Slíkt er gagn-
legt, en í orðinu vizka í guð-
spjallinu er ekki þröng merk-
ing, heldur er átt við hugarfar,
siðferðilega gott og guðrækilegt.
Að sjálfsögðu getur enginn orð-
Frú Sigríður Ásgeirsdóttir bendir á stað þann á líkaninu,
sem hún vill hafa ráðhúsið á.
Sigurður Líndal, lögfræðing
ur. 1
— Hvernig fellur þér nýja
ráðhúsið? spurði blaðamað-
urinn.
— Ég get ekki annað sagt,
en mér falli það vel í geð.
Ég er hæst ánægður með stað
setninguna. Það virðist ekki
vera neinn vafi á því, að
gamli miðbærinn verði er tím
ar líða einskonar „City“. Auð
vitað verður að fjarlægja göm
ul hús hingað og þangað um
miðbæinn, en það er alrangt
að alltaf sé verið að hrúga
nýjum byggingum þangað, án
þess að um leið séu fjarlægð
þau hús, sem þar eiga ekkert
erindi. Mér sýnist verzlunar-
hverfin vera að færast burt
úr miðbænum, jafnvel í hlið-
Haukur Clausen, tannlæknir, og Örn Clausen, lögfræðingur.
argötur frá t.d. Bankastræti
og Laugavegi.
Þessi miðlbær „City“, verður
vafalaust í framtiðinni byggð
ur húsum sem tilheyra stjórn
lands og borgar.
Ef ég mætti finna að þessu
nýja ráðhúsi, væri það þá
helzt, að þegar staðið er á
vestari Tjarnarbakkanumí
virðist sjást yfir húsið þak
hins gamla Alþingishúss og
turn Dómkirkjunnar. Það er
aldrei fallegt að hús komi
þannig fyrir ofan svona stór-
hýsi.
En það er óhætt að segja,
að ég er ánægður með nýja
ráðhúsið.

ið vitur án þekkingar, en í guð-
spjallinu er miðað við, hversu
við beitum hennL
En þá kemur mjög til greina,
hvernig og af hvaða hvötum við
öflum þekkingarinnar, alveg
eins og sá er líklegri til að fara
vel með efni sín, sem hefur aflað
óeirra með ástundun, en hinn, -
sem hefur erft þau og aldrei
kynnzt öðru en allsnægtum, og
á hinn fyrri sér hugsjón með
efnum sínum og öflun þeirra.
Guðspjall dagsins er ekki frá-
saga af undrabarni, en þær eru
algengastar. Frægur Gyðingur
rifjar upp, að er hann var &
aldur við Jesúm, komu borgar-
ráðsmenn til hans til þess að
leita ráða hjá honum um málefni
borgarinnar.
Að vísu er getið um skilning
Jesú og viturleg andsvör, en
hann er hér fyrst og fremst nem
andinn.
Gleði spurningarinnar ljómar
einmitt um hann, og getum við
séð hann ljóslega fyrir okkur,
leiftrandi af áhuga, spyrja um
svo margt, er móðir hans hefur
vakið hann til umhugsunar um,
heilög ritning og átthagarnir I
Nazaret veitt honum örvun að
íhuga í einveru, líkt og skáldið
lætur íslenzka sveitan’áttúru og
við sjóinn móta eðli unglings-
ins til skilnings atgervis og
átaka.
Það að spyrja er að menntast.
En spurningin sprettur af áhuga,
og þá kemur til vandans,
hvernig eigi að vekja áhugann.
Víst er, að menn þurfa að finna
vaxtar- og þorskagleðina í námi
sínu og þekkingaröflun.
Þekkingargleðin ein getur far-
ið út í öfgar eins og aðrar söfn-
unarhneigðir, séu þær án æðra
takmarks. Vaxtarhugsjónin verð
ur að vera í fyrirrúmi. Við verð-
um að stefna að því, að þekk-
ingarforðinn verði okkur til
mannbóta, eins og matur er
manns megin, geti líkaminn til-
einkað sér hann.
Námsefnið þarf að hitna í afli
sköpunargleðinnar og hrifninn-
ar að læra og vaxa. Sagnfræð-
ingurinn heimskunni E. Gibbon
segir einhvers staðar, að hann
vildi ekki skipta á öllum auð-
æfum Indlands og lestrarlöngun
sinni, sem vaknaði snemma og
var óbugandi.
Menn eru læsir vel, en vafa-
samt er talið, að menn lesi nú
meira en áður. Bókaútgefendur
segjast minnka upplög bóka
sinna. Vinnudagur margra er
langur, en hefur, ef til vill, nám-
girnin þorrið? Raunar taka
kvikmyndir og sjónvarp tíma
frá mörgum. En, hvernig fer
um þroskann, tileinkunar- og
vaxtargleðina? Miklu máli skipt
ir þar, hver á heldur.
Þegar unglingarnir fóru áður
fyrr að heiman, var oft sagt við
þá: „Komdu þér nú vel, barnið
gott. Vafalaust segja foreldrar
þetta enn við börn sín. Þó kveð-
ur víða við: „Berðu sem mest
úr býtum“. Slíks er þörf, en
íhugum lokaorð guðspjallsins.
Hann óx að „náð hjá Guði og
ffiönnum."
Þar er um að ræða takmark
mannlegs vaxtar og þroska:
„Guðsríki drottni,
dauðans vald þrotni
komi kærleikans tíðir.“
Menn vilja menntast, stundum
ekki menntunarinnar vegna og
mannbóta hennar, heldur í ávinn
ings augnamiði, menn vilja vaxa
og verða miklir, en náðargjöf
þroskans er avötur sjálfsræktar
og ástundunar velvildar og þjón-
ustu við meðbræðurna.
Þetta nám stundaði 12 ára
drengurinn í guðspjalli dagsins
svo vel, að hann varð sjálfur
Frelsarinn. Megi þroskaferill
hans verða okkur æðsta fyrir-
mynd og til hjálpræðis.
Amen.
T_