Morgunblaðið - 12.01.1964, Blaðsíða 8

8
Sunnudagur 11. jan. 1964
MORCUNBLAÐIÐ
. •' - . • r J. ■'
Soffía Sch. Thorsteinsson
NÝTT áor er byrjað. Ungir sem
aldnir ráðgera margt og mikið
á nýja árinu, eins og títt er um
hver áramót.
Allt eru það óskir og vonir og
með öllu óvíst hversu mikið af
því kemst í framkvæ-md eða
rætist. Allt er það háð vilja skap-
arans og hversu hann hefur ætl-
að okkur verkefni á hverjum
tíma.
Nýjárs Ó9kum minum og svo
fjölmargra annarra til handa
frænku minni Soffíu Sch. Thor-
steinsson hafði skaparinn ekki
ætlað að rætast.
Við ólum í brjósti einlægar
vonir um að hún fengi á hinu
nýbyrjaða ári bata við þeim
sjúkdómi, sem hún hafði átt við
að stríða um all langt skeið.
Við vonuðumst eftir og báðum
almáttugan Guð, að með hækk-
andi sól mundi henni veitast
kraftur á ný til þess að yfirstíga
sjúkdóm sinn.
Kn „vegir Drottins eru órann-
sakanlegir“ og æði oft torráðnir
okkur mannana börnum. Þannig
var það, er frænka min,Soffía
var héðan kölluð í blóma lífsins
um hádegisbilið 7. jan. s.l.
Við fáum ekki skilið slikan
dóm, ebki hvað sízt þegar Drott-
inn kallar til sín æskufólk, sem
manni virðist að eigi ólokið
mifclu dagsverki áður en hvíldin
kemur.
Lát Soffíu kom mér á óvart.
Ég hafði trúað því og treyst, að
það væri skaparans vilji, að hún
fengi enn um langan tíma að
umvefja börn sín og eiginmann
ástúð sinni.
Það var vissulega þungbært
elskulegum eiginmanni os litlu
börnunum þeirra, foreldrum
hennar og systur, öllum ættingj-
urn og vinum að fá þennan dóm,
en staðreyndunum verðum við
að taka, þær eru Guðs vilji og
hann einn gefur ofckur styrk og
kraft þegar syrtir að.
Soffía Sch. Thorsteinsson var
fædd í Hafnarfirði 3. ágúst 1930.
Dóttir þeirra hjóna Jakobínu og
Jóns Mathiesen, kaupmanns.
Ólst hún upp í foreldrahúsum
ásamt yngri systur sinni Guð-
finnu, hjá elskulegum foreldrum,
sem hún ætíð mat mikils og gat
seint full þakkað þá miklu ást-
úð sem þær systur jafnan nutu
hjá þeim .
Er hún lauk bamaskólanámi
bóf hún nám við Flensborgar-
Skóla og síðar Menntaskólann í
Reykjavík as lauk þaðan stú-
dentsprófi 1950.
Síðar stundaði hún tungumála-
nám við Háskóla íslands svo og
erlendis og hafði á hendi kennslu
við Flensborgarskóla í Hafnar-
firði um skeið.
Hinn 18. apríl 1953 giftist hún
eftirlifandi eiginmanni sínum
Davíð Sch. Thorsteinsson, fram-
kv.stjóra. Stofnuðu þau heimili
sitt að Snorrabraut 85 Rvik, og
þar bjuggu þau í hamingjusömu
hjónabandi þau tæp 11 ár sem
þeim var ætlað að lifa samvist-
um. Eignuðust þau þar yndislegt
(heimili og þrjú elskuleg börn
Lauru, Hrund og Jón.
Það var mikill gæfudagur í
lífi Soffíu er hún giftist Davíð,
enda mat hún hann og fjölskyldu
hans mjög mikils, en þau reynd-
ust henni eins og bezt var á
kosið.
Lifssaga Soffíu var ekki löng
aðeins rúm 33 ár, en þegar við
rennum huganum til baka er
þessi stutta ævi okkur, sem eftir
lifum furðu mikill lærdómur.
Góð, grandvör og hlýðin dótt-
ir, systiur sinni ævinlega ástúð-
leg og umhyggjusöm, skóla sín-
um og kennurum ætíð til sóma
og félögum sínum heilsteypt
fyrirmynd. Síðan frábær eigin-
kona og elskuleg móðir.
Þegar nú leiðir skiljast korna
minningarnar í huga mér hver
af annarri og mér finnst svo stutt
siðan við vorum börn í foreldra-
Minning
húsum, frændsystkin sem bund-
ust tryggðarböndum, sem aldrei
bar skugga á.
Ég minnist þess frá bernsku
árunum okkar, hve mikið líf var
ætíð þar sem hún var. Öll hennar
framkoma Var með þeim hætti,
að þeir sem voru í návist hennar
einu sinni, óskuðu gjarnan eftir
því að eiga samverustundir með
henni síðar.
Félaga eins og Sossa var vildu
allir eiga, enda varð vina- og
kunningjahópurinn stór strax
á æskuárum hennar og hann óx
með hverju árinu sem leið.
Öllum sem kynntust henni
þótti vænt um hana, hina ljúfu
og glöðu framkomu, samfara
heilsteyptri persónu.
Þegar frænka mín Soffía er
kvödd hinztu kveðju, en á morg-
un fer útför hennar fram, vil ég
færa henni þakkir frændsyst-
kina hennar, sem sárt sakna,
hennar úr hópnum.
Við biðjum Guð að blessa þig,
biðjum hann að vaka yfir börn-
unum þínum litlu og eiginmanni
og fjölskyldu þinni aillri og veita
þeim styrk og blessun í sorg
sinnL
Matthías Á. Mathiesen.
+
ÞAÐ var árdegisstund á önd-
verðri jólaföstu að við Sossa, en
svo var hún jafnan kölluð, sát-
um saman með syni okkar unga
á hnjánum dilluðum þeim og
gældum við þá og veltum fyr-
ir okkur framtíð þeirra og okk-
ar. Eins og endranær var hún
geislandi af tápi og fjöri, og var
mér sem betur fer hulinn sá
skuggi, sem hvíldi yfir henni.
— Við kvöddumst með innileg-
um jóla-óskum, og bað hún mig
að líta inn að hátíðum loknum,
ef hún yrði þá ekki fyrri til að
drífa sig upp eftir til mín.
En, — „enginn ræður sínum
næturstað". Þetta var endirinn
á langri og góðri viðkynningu
og vináttu, er hófst síðsumars
árið 1945. — Það var hópur af
skátastelpum, sem þrömmuðu
frá Ljósafossi að Úlfljótsvatni.
Leiðin var torsótt og þýfð, skórn
ir særðu og böndin á bakpokun-
um nudduðu. Þá voru það tvær
úr Hafnarfjarðarhópnum, sem
héldu uppi „húmornum“ með
gamanyrðum og kátínu, svo bak
pokarnir virtust léttast og leið-
in styttast. Var Sossa önnur
þeirra.
í hálfan mánuð, er við dvöld-
umst þarna, áttum við margar
skemmilegar stundir, og dróst
maður ósjálfrátt að þessari upp-
sprettu lífsgleði og þróttar, sem
einkenndu hana aila tíð.
Ári síðar settumst við svo í
3. bekk Menntaskólans í Reykja
vík, og hófst þá vinátta, er stað-
ið hefur æ síðan.
Soffía var eldri dóttir hjón-
anna frú Jakobínu og Jóns Matth
iesen í HafnarfirðL Ólst hún
upp og mótaðist í föðurgarði við
gnægðir, en hvergi óhóf, lífs-
gleði og hæfilegan strangleika
og festu og bar hún ávallt
greinileg merki þessa vegarnest-
is.
í skóla tók hún virkan þátt í
öllu félagslifi, var alltaf með í
öllu og til í allt, þó aldrei í
fremstu víglínu, ef svo má segja
enda engan veginn gefin fyrir
að trana sér fram.
Hún hafði sjálfstæða skoðun
og þorði að standa ein móti
margnum, ef því var að skipta.
Hún hafði farsælar gáfur, sam
vizkusöm að eðlisfari og sóttist
námið vel. Að stúdentsprófi
loknu dvaldi hún um skeið í
Frakklandi. Kom síðan heim og
stundaði þá kennslu í Flensborg
á morgnana, en vann á skrif-
stofu hjá íþróttasambandi ís-
lands síðari hluta dags. Ég dáð-
ist oft að henni fyrir dugnað
hennar að geta tekið að sér
kennslu í unglingaskóla, því að
eins og allir vita þarf bæði á-
ræði og persónulegan styrk til
að kenna gáskafullum ungling-
um á erfiðasta skeiði. Að kennslu
ári loknu, 18. april, 1953, gekk
hún að eiga eftirlifandi mann
sinn, Davíð Sch. Thorsfeinsson.
Stofnuðu þau heimili að Snorra-
braut 85 og bjuggu þar æ síðan.
Það er erfitt að ætla að reyna
að lýsa látinni vinkonu. Soffía
var á margan hátt óvenjuleg
manneskja, já, jafnvel að flestu
leyti. í vöggugjöf hafði hún hlot-
ið það hnoss, sem flestar reyna
að hreppa, en fáum tekst, lífs-
hamingjuna. Ekki þá lífsham-
ingju, sem keypt verður fyrir
peninga, heldur þá hamingju,
sem kem,ur innan frá, hamingju
hjartans, sem fóstrar af sér
innra jafnvægi, sálarró, bjart-
sýni, lífsgleði og kærleika. Alla
þessa eiginleika hafði hún í rík-
um mælh og þeir geisluðu frá
henni, svo að öllum leið vel í
návist hennar. Þar var aldrei
dauft eða leiðinlegt, þar sem
Sossa var. Hún var hressileg og
hafði alltaf frá mörgu að segja.
Enginn hlutur var svo hvers-
dagslegur eða smár, að maður
veltist ekki um af hlátri, þegar
hún sagði frá. Hún var opinská
og einlæg, en innstu tilfinningum
sínum flíkaði hún ekki.
Já, daufara verður nú yfir
saumaklúbbnum og bekkjarhóf-
unum, þegar hún er öll. Hún var
alltaf sama góða Sossa í augum
okkar og deildi einlægri gleði
okkar vinkvennanna, þegar bætt
ist í bú okkar, en miklaðist
aldrei yfir sínu.
Bemskuvinkonur hennar
hurfu henni, fluttust af landi
brott. Fyrst Nína, síðan Halla
og að lokum Guðfinna systir
hennar og mun það hafa tengt
hana fastar foreldrum sínum og
eiginmanni. Þau hjónin voru á-
kaflega samhent í einu sem
öllu, í hjálpfýsi, greiðasemi og
gestrisni.
Hvar sem Soffía fór, var fólki
starsýnt á hana, ekki á glæsi-
legan búing hennar, heldur þetta
elksulega og einlæga bros, sem
geislaði frá henni og náði
hjartarótum manns.
Mikið hafa dætumar, Laura
og Hrund, misst, því að hún var
félagi þeirra í leikjum, sumar
og vetur, úti og innL
Hún var mikill unnandi úti-
vistar og heilbrigðra íþrótta, og
lengi frameftir hausti fór hún
daglaga í sund og gönguferðir
og hugðist með því koma á
kné þeim vágesti, sem tekið
hafði sér bólfestu í henni, en
sem betur fer vissi hún ekki,
blessunin, við hvert ofurefli var
að etja.
Og nú að leiðarlokum erum
við bekkjarsystkinin þessi ósam
stillti hópur, loksins samtaka í
9org okkar og söknuði, þegar við
fylgjum Sossu nú í land birt-
unnar og hvíldarinnar, þar sem
hún mun halda áfram að veita
af gnægtarbrunni kærleika síns
sálum, er þess þurfa með.
Ingibjörg Ýr Pálmadóttir
t
SOFFÍA Sch. Thorsteinsson
er látin.
Dauðinn er furðuleg ráðgáta
og mönnum óskiljanleg. Óskiljan
legast af öllu er þó, þegar ungt
fólk í blóma lífsins er hrifið í
fcurt frá mikilvægu Mutverki.
Það er óendanleg huggun að vita
að Soffía lifir handan hafsins
mikla, en söknuðurinn og sikarð-
ið, sem eftir er skilið í þessuim
heimi, er ekki minna fyrir það.
Börnin ungu, eiginmaðurinn, for
eldrarnir og systirin hafa misst
rnest, en einnig er stór hópurinn
af vinum og kunningjum, sem
innilega sakna hinnar glaðværu,
glæsilegu og Skynsömu Sossu,
eins og kunnugir kölluðu hana.
Það hefur verið auðfundið síð-
ustu daga.
Soffía hafði margvíslegustu
áhugamál. Strax að loknu stú-
dentsprófi hóf hún tungumála-
nám við Háskóla íslands og
kenndi síðan dönsku og fleiri
greinar við Flensborgarskólann
í Hafnarfirði í tvo vetur. Einna
mestur var þó áhugi hennar á
ýmsum listum. Tónlistina minnt-
ist hún oft á og gerði sér far um
að kynnast tónverkum meistar-
anna. Sama var að segja um
ljóð, og mun Soffía hafa kunnað
fleiri kvæði en flestir aðrir af
hennar kynslóð. Þá hafði hún
•sérstakt yndi af fallegum hlutum
og gott lag á að láta fara sme-kk-
lega í kringum sig.
1 hljóðláfcum samræðum á ró-
legum kvöldum gat Soffía svo
leikið á enn aðra strengi. Þá
ræddi hún gjarna um mannleg
samskipti og þörf okkar allra
fyrir betri heim. Einnig voru
henni trúmál stundum ofarlega
í huga, og fram kom einlæg trú
þeirra hjóna á framhald eftir
dauðann á okkar einkennilegu
tilveru. Nú er hún horfin í ann-
an heim, en Davíð nýtur vissunar
um eilíft líf.
Blessuð sé m-inning hennar.
Valdim.ar Kristinsson.
+
f HINTJM víðáttumikla heimi
okkar, búa í dag þúsundir millj-
óna manna, sem samstarf og sam
hugur hafa gert okkur hverjum
einum meira og minna viðfcom-
andi og jafnvel nákomna, lífs-
baráttan með kvöl sinni og sælu
endurrómar í hjörtum folks frá
Afríkuströndum tiil Grænlands-
jökla. Er heimurinn kannsfce
smám saman að verða ein fjöl-
skylda, samábyrg stofnun, þar
sem kappsamlega er að því unn-
ið að losa hinn aflvana einstak-
ling úr ánauð vandamála sinna
og deila byrðum lífsins á svo
margar herðar að enginn kikni?
Óneitanlega hefur heimur okkar
breytzt á síðustu áratugum, og
á margan hátt á betri veg. En á
stærstu augnablikum lífsins er
þó öll alþjóðleg aðstoð annað-
hvort óþörf eða næsta máttvana;
I ástinni og dauðanum. Þar er
teflt um örlög ofar mannlegri
þekkingu og samhjálp.
Á morgun, er gkammdegissólin
fikrar sig hægt úr hádegisstað,
kveður ung móðir, Soffía Soh.
Thorsteinsson, smábörn sín þrjú,
eiginmann og aðra ástvini í
þeirri öruggu vissu, sem ein-
kenndi allt hennar líf, að jafn-
vel á hátindi þess beri möglunar
laust að hverfa að brýnna lífs-
starfi, ef til er og þess er kraf-
ist. Allar þær milljónir manna,
sem fylla heim okkar tárum
gleði og sorga-r, fúsar að taka
höndum saman, að fá þokað til
Ivliðar tjaldinu, sem aðskilur ást
vini, mega gín jafnlítið og veikur
armur brjóstbarnsins, sem leitar
í fyrsta sinni uppað móðurvör-
um.
Ekkert í heiminum getur kom
ið íslendingi í stað hins sól-
bjarta júlídags, ofstækisfullra
töfra himinsins hér yfir okkur
né hyldýpi öræfakyrrðarinnar.
Sossa Soh. Thorsteinsson var
hrífandi rammíslenzk manngerð,
með sól í augum, ásthrein eins
og foreldrar hennar, himinglöð
eins og íslenzkt hásumar, er allt
lék í lyndi, en traust eins og
bjargborg í brotsjóum lífsins, og
hún brást hetjulega við er hún
var fyrirvaralaust kölluð til þjón
ustu fjarri oæskufullri dýrð lífs
íns.
En börnunum þínum smáu, sem
þér gafst svo skammur tími að
búa að heima, finnst að skjótt
hafi Guð brugðið gleði.
Minningin um óvenjulega
hreina, djarfa og heillandi mann
eskju, mun varpa ljóma á veg-
inn hjá okkur hinum. K J. ,
Guðleif
Oddsdóttir
níræð
FYRIR 90 árum, á morg-
un var í heiminn borin ein
sú ágætasta kona, sem ég hefi
kynnzt. Það er ekki ætlan mín
að fflytja henni lof og prís, enda
henni ekki að skapi. Aðeins að
þakka henni góða viðkynningu.
Lífið er hverfult og mannanna
börn kunna yfireitt misjanlega
að meta það a@ verðléikum-
Ein er sú kona, sem öðrum frem-
ur virðist kunna slíkt, en það er
einmitt Guðleif.
Birtan og ylurinn, sem frá
henni geislar, fer ekki fram hjá
samferðafólki hennar. Það er
milkið lán hverjum þeim manni,
sem kynnist slíki konu og finn-
ur þá hlýju og þá lífsgleði, sem
umleifcur hana.
f augum yngra fólks mætti
ætla að undangengnir ævidagar
hennar hafi ekki allir verið rós-
um stráðir enda óeðlilegt að ætla
slíkt, þar sem kjörin í heimin-
um voru áður fyrr oft mj(>g
hörð.
Þegar við Guðleifu er rætt
virðist slíkt hafa farið fram hjá
henni, svo mjög ann hún lífinu
Og tilverunni. Viðhorf hennar til
guðs og samferðafólksins mót-
ast af þakklæti og sérstaklega
góðum huga og er það ógleym-
anlegt öllum sem henni kynnast.
Einn er sá þáttur í skapgerð
hennar, sem hún ber utan á sér,
en það er sérstök snyrtimennska,
enda ber handbragð hennar þvi
glöggt vitni. Það er ánægjulegt
að sjá fallegu vettlingana og
sokkana, sem hún prjónar á
barnabörn sín, en á þeim hefur
hún sérstakt dálæti.
Ekki mun ég a@ sinni fjölyrða
um eða skjalla Guðleifu, enda
átti þetta aðeins að vera þakk-
lætis og virðingarvottur og til
þess að láta í ljósi sérstaka
ánægju yfir því að hafa kynnzt
svo góðri konu. Hamingjan
hossi henni á ókomnum árum.
Guðleif dvelst á afmælisdag-
inn hjá vinafólki sínu, hjónun-
unum Hallgrími og Guðrúnu
Bjarnadótfcur að Faxabraut 25 í
Keflavík.
— H.
Guðleif Oddsdóttir