Morgunblaðið - 05.09.1965, Page 28

28
MORGUNBLADIÐ
Sunnudagur 5. sept. 1965
PATRICK QUENTIN:
GRUNSAMLEG ATVIK
— Gott og vel, Ninon de Len-
clos! Þá tók Gino eftir mér og
brosið á honum breikkaði. Hæ,
drengur minn! Sjáum, hver er
kominn heim aftur. Hvernig
hafa Parísarhnáturnar farið með
þig?
— Já, það var einhver stúlka,
sagði mamma. — Ég veit það
alveg. Veslings Nikki er alveg
úrvinda af söknuði. Nítján ára,
hvað heldurðu! Hvílíkur aldur!
Náðu í kápuna mína, Gino ....
chinchillakápuna .... Nikki,
komdu með handritið! Ég er
með allar mögulegar hugdettur
viðvíkjandi breytingum á því.
Ef við eigum að geta gert eitt-
hvað úr þessari mynd, verður
Ronnie að fara að hefjast handa.
Og hann hefur ekki nema gott
af því. Ekkert er verra en að
hengja hausinn. Alveg afleitt!
Og mamma masaði og fjasaði,
þveitti sjálfri sér og okkur í all-
ar áttir. Brátt vorum við kom-
in af stað niður stigann, arm
í arm. Mamma ætlaði að búa sig
vel undir jarðarförina.
— M, Gino, vertu ekki í
búningnum þínum. Þú mátt alls
ekki vera bílstjóri. I>ú varst vin-
ur hinnar látnu. Pam er farin
út að kaupa eitthvað á sjálfa
sig og svört föt handa honum
Nikka. Ég mundi eftir því á síð-
ustu stundu, Nikki minn. Svörtu
fötin, sem þú fékkst þegar hann
Silbermann dó hjá Wamer-
bræðrum, var með fellingar í
buxunum, var það ekki. Felling-
ar eru alveg ófærar .... löngu
komnar úr móð.
— En þú sjálf? spurði ég.
— Ég? Mamma yppti öxlum.
—Æ, ég veit ekki. Eitthvað al-
veg látlaust. Ég finn eitthvað til
að fara í.
Þetta þýddi sama sem, að hún
hafði verið að gera einhverri
fínni saumakonu helvíti heitt,
síðustu dagana.
— Við vorum nú komin aft-
ur að gullfiskabúrinu. Mamma
hljóp til hennar og faðmaði hana
að sér.
— Góðan daginn, elskan. Hef-
ur nokkuð hringt?
— Nei, nei. Enginn. Bara
fólk .... ef blaðamenn eru þá
fólk.
Mamma benti mér til sín. —
Lukka, þetta er hann elsku
Nikki minn. Nikki minn, ég veit
að þú verður hrifinn af henni
Lukku. Hún er alveg himnesk
stúlka. Ég fann hana hjá MGM
í áhaldadeildinni, þar sem hún
var að festa gljáperlur á rassinn
á hesti. Nú er hún farin að eiga
hér heima. Hún er dásamleg.
Svo skemmtileg! Ekkert lík þess
ari hundleiðinlegu Bernice.
Hjartað í mér tók að síga.
Svo að þetta var þá ekki bara
einn einkaritarinn í viðbót við
allar hinar frá ráðningastofunni.
Þessi hræðilega, alvitra Rauð-
kolla var þá eitt skotið hennar
mömmu í viðbót. Mamma var
fullglögg á karlmenn, en á kven
fólk var hún alveg fráleit, þótt
þar væri Fam vitanlega undan-
tekning.
5
Nú var mamma að leggja
handlegginn um mittið á rauð--
kollinn. — Sérðu ekki, Nikki,
hvað hún er guðdómleg? Hún
klappaði Lukku á handlegginn.
— Elskan, þú verður að vera
alveg sérstaklega sæt við hann
Nikka veslinginn. Hann er eitt-
hvað svo. leiður núna. Það er
auðvitað eftir eitthvert ævin-
týri frá París.
— Mamma! greip ég fram í,
reiður og feiminn í senn.
En mamma bara dró okkur
tvö betur saman, með kunnáttu-
brosi.
— Blessuð böm, ég verð bara
að þjóta til hans Ronnie ves-
lingsins, en skemmtið þið ykkur
saman á meðan. Farið þið í
tennis eða eitthvað. Það er eng-
in meining, að ritarar séu að
þræla allan daginn.
Hún krækti í handlegginn á
mér og dró mig út á dyraþrep-
in, sem voru yfirbyggð. Gino
var þegar kominn upp í Benz-
bílinn. Hann var líka að láni.
Bíleigendur höfðu víst samt á-
lit á mömmu og húseigendur.
BARNAÆVINTÝRIÐ
oc^ m
ÞAÐ var einu sinni lítill köttur, ósköp skelfing lítill' köttur,
og þessvegna var hann auðvitað kallaður Litlikisi. Litlikisi
var svo lítill, að jafnvel mýsnar sýndust stærri en hann,
enda hafði það komið fyrir, oftar en einu sinni, að einhver
alvörukötturinn hafði verið næstum búinn að grípa Litlakisa
og éta hann, bara af því, að honum sýndist hann vera ofur-
lítil mýsla. Sjálfur gat Litlikisi auðvitað ekki veitt neinar
mýs. Hann varð að láta sér nægja mjólkina, sem sett var á
gólfið handa honum og svo molana, sem fleygt var í hann.
Það var þessvegna engin furða
þó að Litlikisi væri næstum alltaf
í vondu skapi. Mestallan daginn sat
hann og kúrði í einhverjum krókn-
um, þar sem enginn gat stigið ofan
á hann, og þaðan sá hann, hvernig
hinir kettlingarnir léku sér og ærsl-
uðust.
— Hvenær verð ég stærri?
spurði hann mömmu sína.
— Á morgun, svaraði mamma
hans. — Á rnorgun verðurðu áreið-
anlega orðinn stór.
— Hvenær verð ég stærri? spurði hann mömmu sína.
— Á morgun, svaraði mamma hans. — Á morgun verð-
urðu áreiðanlega orðinn stór.
— En hvorki Litlikisi né mamma hans trúðu þessu al-
mennilega lengur og Lithkisi varð æ þyngri í skapinu. Loks-
yóncir
Þennan bíl átti einhver leikari,
sem starfaði í bili í Englandi.
— Æ, það er dásamlegt að
hafa fengið þig heim . . hrein-
asta unun. Elskan mín, þig lang-
ar vonandi ekki neitt í alvöru
að fara til Parísar aftur ,er það?
— Já, en mamma ....
—Já, ég veit það, að þér
finnst eins og það sé á hinum
enda jarðar, en þú verður al-
veg hissa á, hvað þér gengur vel
að verða heimavanur aftur. Við'
skulum finna eitthvað skemmti-
legt handa þér að hafast að
heima. Þessi ágætis Dans- og
Skylmingaskóli, aftur, kannski?
En vertu nú góða barnið á með-
an og leiktu þér við hana
Lukku. Hún á svo bágt eins og
allir munaðarleysingjar. En hún
er svo hugrökk.
Hún steig upp í bílinn og veif-
aði meðan Gino var að aka af
stað. Ég gekk aftur inn í forsal-
inn og sauð í mér vonzkan.
Munaðarleysinginn hugrakki var
að snúa símasnúrunni um fing-
ur sér og sendi mér sannkallað
háspennubros.
— Eigum við að koma í tenn-
is? sagði hún.
— Er Pam komin aftur?
spurði ég.
— Nei, ekki enn.
— Hvar er Hans frændi?
— Niðri við sundpollinn.
Þetta var nægilegt fyrir mig
til þess að sléppa. Ég sneri u ér
við, en hún lagði hönd á arm
mér. — Ætlarðu ekki að leika
þér við mig, einsog hún mamma
þín sagði þér?
— Ég gretti mig.
— Já, ég veit þetta alveg.
Það er auðvitað litla ævintýrið
þitt. En hvað sem. því líður, þá
er ég nú hérna og þó að það
sé leiðinlegt að vera að benda
þér á það, þá finnst mér það
misskilningur af þér að athuga
mig ekki nánar. Ég er afskap-
lega hressandi og skemmtileg.
Þú verður alveg steinhissa á
sumu, sem ég get gert.
Og svo tók hún nokkur eggj-
andi, suður-amerísk dansspor.
— Viltu sjá þetta. Eri það er
nú það minnsta. Ég get gefið
gullfiskum betur en nokkur ann
ar. Ég get sett gljáperlur á hest-
rassa. En það er hún mamma
þín nú búin að segja þér. Ég
get .... Hún þagnaði og brá-
hárin — sem voru löng, en þó
ekki eins og á mömmu — sigu
niður fyrir grænu augvm. — Já,
hvað annað get ég gert? Ég get
sagt sögur, þar sem minnsta
orðið getur rótað upp sálinni
í þér.
Þegar ég leit á hana, greip
nokkurn hluta huga míns — en
þó ekki nema lítinn — þessi
gamalþekkta „rauðkollutilfinn-
ing“, en það gerði ekki annað
en magna reiði mína. Hvað sem
það kostaði, skyldi ég forðast
þessa beitu, sem mamma var
að leggja fyrir mig, og vera sem
kaldastur og virðulegastur.
— Jæja? sagði hún. Stattu
ekki þarna eins og bjáni! Viltu
ekki láta róta upp í sálinni í
þér? Ég geri það nú ekki við
hvaða strák sem er. Ég vil, að
þú vitir það. Þetta er alveg sér-
stök viðhöfn við þig, af því að
ég tilbið móður þína, og er reiðu
búin að tilbiðja þig líka, eins
og systir, og yfirleitt af því að
ég segi ekki leyndamál mín
neinum nema gullfiskunum, þá
ætla ég að verða hringlandi
bandvitlaus og éta fótinn á
sjálfri mér. Hún setti upp eymd-
arsvip. — Það vildirðu vonandi
ekki láta mig gera. Þú vildir
ekki láta ritarann hennar
mörnmu þinnar éta af sér fót-
inn?
Hún var aftur farin að brosa.
Ég hefði bara viljað ’óska, að
þetta bros hefði ekki verið al-
veg svona smitandi.
Hálftregur svaraði ég: —
Jæja, rótaðu þá upp í sálinni í
mér!
— Jæja, gettu þá með hverju
ég ætla að gera það? Það er
hin fagra, nýlátna Norma Del-
aney og hrapið hennar.
— Ég hafði vonað, að það
yrði bara eitthvað annað en það.
— Já, hvað er með það?
Síminn hringdi. Lukka
Schmidt horfði enn á mig und-
an löngu augnahárunum meðan
hún greip símann og sönglaði
eitthvað í hann með sinni hljóm
fögru rödd, sem var svo uppgerð
arleg.
— Halló, halló? .... Já, góð-
an daginn, Los Angeles Times .,
Nei, nei! Það er hún ekki ....
Ekkert að fyrirgefa .... Gerið
þér svo vel!
Hún lagði símann aftur.
— Já, hélt hún áfram. —.
Svona gekk það til. Kvöldið
sem Norma datt, var mamma
þín heima hérna í ró og næði
að borða kvöldmatinn ásamt
mér og Pam, Hans frænda og
Gino. Með ekkert lánað þjón-
ustufólk, af því að það átti frí
þetta kvöld. Ef einhver, til
dæmis lögreglustjórinn færi að
spyrja um það, þá var þéim sagt
að segja að svona hefði það ver-
ið.
— Nú, hvað um það? spurði
ég.
Lukka Schmidt varð tvíræð á
svipinn. — Ég er tvíræð á svip-
inn, sagði hún.
— Æ, í guðs bænum, haltu
áfram sögunni.
— Þetta var betra. Ég get séð,
að sálin í þér er farin áð rótast
dálítið upp. Vertu rólegur með-
an ég held sögunni áfram.
Kvöldið, sem Norma datt, var
hún mamma þín alls ekki . að
borða heima hjá sér, í ró og
næði, ásamt okkur hinum. Ég
var sjálf að borða heima í ró
og næði og alein, en öll hin voru
að borða hjá Ronald Light og
Normu Delaney.
Ég gleymdi því alveg, að hún
var Lukka Schmidt og ein af
plágum heims. Ég gleymdi öllu
nema upprótinu í sál minni, sem
var nú komið á hástig.
— Ronald Light hringdi þá
um kvöldið, hélt hún áfram. —
Ég tók sjálf símann. Ég hler-
aði auðvitað ekki, vegna þess,
hvað ég er heiðarlegur einkarit-
ari einkaritarans. En rétt um
klukkan sex hrúguðust þau öll
inn í bílinn og rétt áður en þau
'hrúguðust, sveif mamma þín að
mér eins og einhver skrautleg-
ur Paradisarfugl kleip mig í
kinnina og sagði: — Heyrðu
elskan, ef einhverjar. sérlegar
hringingar skyldu koma í kvöld
þá verðum við hjá Ronnie allt
kvöldið. Og svo, um klukkan
ellefu komu þau öll streymandi
heim. Ég var í herberginu og
var að lesa eina perlu heims-
bókmenntanna, roér til sálubót-
ar, en ég heyrði til þeirra. Og
svo næsta morgun var það, að
mamma þín — ó, hvað ég til-
bið hana! — kleip mig aftur
og sagði: — Elsku Bernice —
því að hún ruglar mér alltaf
saman við einhverja aðra —
mundu, að ég og þú og -Pam
og Hans frændi og Gino, borð-
uðum í ró og næði heima hjá
okkur í gærkvöldi, og hreyfð-
um okkur ekki að heiman. Þú
manst þetta! Og ég sagði: —.
Já, ungfrú Rood, ég man það al-
veg út í æsar. Og hún faðmaði
mig að sér, öll ilmandi af Joy,
og sagði: — Æ, góða, kallaðu
mig bara Anny!
ins var hann farinn að gráta. Sat aleinn úti í króknum sínum
og grét. — Hversvegna ertu að vola? spurði einhver.
Litlikisi leit kringum sig og varð hræddur, þegar hann
sá mús, sem var þarna rétt hjá honum. En músargreyið var
í rauninni svo vingjarnleg á svipinn, og áður en hann vissi
af því sjálfur hafði hann sagt músinni alla sína eigin sorgar-
sögu.
— Hm! sagði músin. — Fólkið hefur ketti til að verja
sig gegn okkur. Nú fáum við tækifæri til að ná í kött, áem
getur varið okkur fyrir mannfólkinu. Heldurðu ekki, að þú
vildir koma til okkar og verða húsköttur heima hjá f jölskyld-
unni minni?
Þannig gerðist það, að Litlikisi varð húsköttur hjá mús-
unum.
í hvert sinn sem mýsnar þurftu að fara upp í búrið til að
sækja sér mat, fór litlikisi fyrst upp til að aðgæta, hvort
ekki væru þar menn eða kettir. Þegar hann hafði orðið þess
fullviss, að enginn var í búrinu, kallaði hann á mýsnar og
þegar mýsnar höfðu sótt nóg af mat, borðaði hann með þeim
í hlýju músarholunni. Og á eftir las hann músaafi upphátt
ævintýri fyrir börn barnabarnabarna sinna, en Litlikisi lá
malandi í kjöltu hennar músaömmu.