Morgunblaðið - 07.12.1965, Blaðsíða 28

28
MORGU N BLAÐID
Þriðjudagur 7. des. 1965
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
Það heyrðist ofurlítill smell-
ur í símanum og Saunders kom
fram undan málverkinu með
góðmannlegt bros á vör. Fimmtu
dag þann 19., klukkan 9.37 varð
árekstur á T-mótunum á Wands
worthbrúnni og New Kings Ro-
ad. Báðir bílamir skemmdust
talsvert. Ökumennirnir voru
ungfrú Eleanor West og hr.
Hammond Barker. Hún var
flutt í spítala með meiðsli á
höfði. Hr. Barker meiddist ekki
nema lítilfjörlega.
Saunders smellti teygjunni
um vasabókina sína með mikilli
áherzlu og skálmaði yfir að
stólnum sínum aftur og settist
niður. Ég var að horfa á Perlitu.
Svipurinn á henni var cins og
hún botnaði ekki neitt í neinu.
Hún' hafði sýnilega ekki vitað
neitt um þetta áður. Ég reyndi
að hugsa út einhverja gilda á-
stæðu til þess að maðurinn henn-
ar hefði þagað yfir þessu við
hana, en það var árangurslaust.
Hún sagði: — Mér skildist
bíllinn hafi farið á verkstæði
til þess að láta taka upp vélina,
og ég vissi, að þess var farið að
þurfa. Hann sagði bara, að hann
væri á verkstæði, svo að mér
datt ekki neitt í hug. En mér
finnst skrítið, að hann skyldi
ekki segja mér frá þessum
árekstri.
Ég þagði um stund en sagði
síðan dræmt: — Því miður er
ég ekkert viss um, að þessi
árekstur sé nokkur fjarverusönn
im. Ef hann hefur orðið kl.
9.37, hefur hann ekki tafizt meir
en í mesta lagi klukkustund og
þá er klukkan 10.37 — og Úrs-
úla var myrt um klukkan ellefu.
p-------------------------□
45
□-------------------------□
Þá gat hann hafa haft nógan
tíma til að ná sér í leiguvagn —
ef þá bíllinn hefur verið ógang-
fær — og skreppa yfir til Putn-
ey sem er ekki nema tíu mín-
útna leið. Og hvað var hann yf-
irleitt að vilja í Fulham? Ekki
hefur hann þá verið á leið heim
til Yvonne Lavalle, nema þá eft-
ir miklum krókaleiðum — þér
skiljið, hvað ég á við? Allt bend
ir yfirleitt til þess, að hann hefði
getað myrt Úrsúlu.
Hún reis upp öndverð. — Það
hefðu svo margir aðrir getað
gert!
— Satt er það svaraði ég ró-
lega. — Þér hefðuð sjálf getað
gert það.
— Til hvers hefði ég átt að
vera að því?
— Það veit ég auðvitað ekki.
Og rétt í bili hef ég engan áhuga
á því. En ástæðurnar til slíks
og þvílíks geta stundum legið
djúpt. En það, sem ég hef raun
verulegan áhuga á, er það, hvers
vegna þér sögðuð mér, að þér
hefðuð farið ein á bíó þetta
kvöld, þegar þér fóruð með Úrs-
úlu?
— Ég fór í bíóið.
— Með Úrsúlu, endurtók ég
þrákelknislega, því að nú ætlaði
ég að nota þessa hugdettu oaina
til hins ítrasta.
Sem snöggvast var hún eins
og á báðum áttum. Hvers
vegna sögðuð þér mér ekki frá
því strax?
— Ég þorði það ekki.
— Hvers vegna. Hún þumbað-
ist við og ætlaði sýnilega ekki
að segja mér frá því. Ég hélt
áfram: — Enginn er fús til að
játa sig hafa verið í fylgd með
myrtum manni, skömmu áður
en hann var myrtur. Það get ég
vel Skilið, en svona hlutir hafa
þann ljóta vana að skjóta upp
kollinum seinna og þá er maður
kannski helmingi verr settur en
áður og þá verður að fara með
yður eins og þér séuð grunuð.
Hún leit snöggt upp. — Þetta
er ekki nema alveg satt. Við
fórum saman í bíóið.
— Og klukkan hvað?
— Nokkuð seint, hún hlýtur
að hafa verið farin að nálgast
níu.
— Hversvegna svo seint?
— Af því að við kærðum okk-
ur ekkert um fyrri myndina.
— Hvaða mynd sáuð þið?
Hún hugsaði sig dálítið um. —
Ég man ekki, hvað hún hét.
— Þá lítur helzt út fyrir, að
þér hafið hvoruga myndina
kært yður um að sjá.
Hún svaraði fyrtin: — Ég
man ekkert, hvað hún hét, en
hún var um eitthvert fjall og
svo eitthvað, sem kom utan úr
geimnum.
— Saunders skaut að, hógvær-
lega: — Var það Trollenberg-
hryllingurinn“?
— Já, það var það. Nú leit
hún á mig ögrandi. Manni get-
ur nú ekki hæglega dottið svona
nafn í hug.
Ég brosti til hennar.
— Mér þætti vænt um ef þér
vilduð hætta að halda, að við
séum allir andvígir yður. Ég er
aðeins að reyna að koma mér
niður á tilteknum staðreyndum
. . . það er allt og sumt. En
sátuð þér þarna myndina á
enda?
— Já.
— En Úrsúla?
— Auðvitað líka.
— Og svo?
— Svo fylgdi ég henni að
strætisvagninum og gekk sjálf
heim.
Ég horfði beint á hana. — Seg
ið þér mér, frú Barker: Hvern
eruð þér að reyna að vernda?
— Hvað eigið þér við? Nú var
hún orðin óróleg.
— Það kann að vera satt, að
þér hafið setið myndina á enda,
en hitt er jafnvíst, að það gerði
Úrsúla ekki. Þjóðsöngurinn var
ekki leikinn fyrr en klukkan
10.55. Úrsúla var dauð í rúminu
sínu í Putney klukkan ellefu
eða þar um bil. Svo fljótur hefði
jafnvel Stirling Moss ekki getað
verið í förum!
Það var reiðiglampi í fallegu
augunum. — Úr því að þér vit-
ið þetta allt svona vel, hvers
vegna þá að vera að spýrja um
það?
— Af því að ég vil vita alveg
fyrir víst, hvers vegna venð er
að leyna mig tilteknum atrið-
um. Ég get ekki annað en hald-
ið að þér hafið manninn yðar
grunaðan um að hafa myrt Úrs-
úlu, og eruð svo að gera allt,
sem í yðar valdi stendur til að
útvega honum fjarverusönnun,
sem þér vitið mætavel, að er
ekki tiL
Við störðum hvort á annað
langa stund.
— Hafið þér hann grunaðan?.
spurði ég.
— Ég hafði það . . . . já,
svaraði hún.
— En nú orðið?
Hún hristi höfuðið hægt.
— Hvers vegna viljið þér þá
ekki hjálpa okkur að sanna það,
með því að segja mér satt? Allar
þessar lygar og undanbrögð geta
ekki orðið honum til annars en
dómsáfellis. Það verðið þér að
skilja.
Og allt í einu linaðist hún;
tárin fylltu augu henrvar og hún
barði krepptum hnefunum á
hné sér.
— En ef hann hefur nú gert
það! æpti hún í örvæntingu
sinni. — Ef hann skyldi nú hafa
gert það!
— Þá verður hann bara að
taka afleiðingunum og hvorki ég
þér né neinn annar getur neitt
gert. í fyrsta lagi: fóruð þér i
bíóið af nokkurri sérstakri á-
stæðu?
Það leið löng stund áður en
hún svaraði og þegar svarið kom
var uppgjafahreimur í röddinni.
— Yvonne hringdi hingað fyrr
um kvöldið og talaði við Mamm
ond. Hún sagði honum, að Úrs-
úla væri hjá sér og væri í vand-
ræðum með eitthvað.
— Þér heyrðuð ekki þetta
samtal, var það?
— Ég var úti í eldhúsi að taka
til matinn og Hammond kom til
mín þangað og sagði mér frá
'þessu. Hann stakk upp á, að ég
hringdi og talaði við hana hjá
Yvonne, og byði henni í bíó, til
þess að hafa af fyrir henni.
— Fannst yður ekki einkenni-
legt, að þessi uppástunga skyldi
koma frá honum .... ekki hrifn-
ari en hann var af Úrsúlu?
— Jú, vitanlega. Ég spurði hann
hverju sætti þessi snögglega
umhyggja hans fyrir henni og
hann þaut upp og sagði, að þetta
væri vegna þess, að hún væri
farin að fara í taugamar á
Yvonne. Við fórum að rífast út
af þessu, en að lokum fór ég f
símann, hringdi Úrsúlu upp, og
sagðist vera að koma til að taka
hana með mér. Hún sagðist
skyldu hitta mig við bíóið, og
það gerði hún. í miðri sýning-
unni stóð eitthvert fólk upp og
fór út og ég held, að hún hafi
hlotið að fara um leið. Ég sá
hana ekki fara og elti hana ekki
— það var engin ástæða til þess.
Hún var auðsjáanlega í æsingu
út af einhverju — en hún sagði
mér ekki hvað það var og vildi
sýnilega vera ein um það.
Jólaalmonök
Jólakort — Jólaskraut
Jólapappír — Jólaservíettur
Jólakerti.

BOKAVERZLUN SlGFÚSAR EYMUNDSSONAR
Austurstrœti 18 - Sími 13135
JUJNANGSGULTI>DÖKKGRÆ.NTHGULTOKKUR
LJÓMAGULT
brímbvítt
ÚRVAL H.S.Í. - KARVINÁ
i kvöld kl. 20.15
FRAM