Morgunblaðið - 30.01.1966, Blaðsíða 3

SunnucTagur 30. janúar 1966
MORGUNBLAÐIÐ
3
Varðskipsmaðurinn í skutin-
um hefur hent landfestunum
til mannsins á hafnarbakkan-
um, ogr öslar hann nú sjó-
inn upp á miðja kálfa til
þess að binda festarnar við
bryggjupollana. (Ljósm. Heigi
Hallvarðsson). .
Hrakningar á Ingólfsgarði
TÍL marks um óveðrið í gær,
má greina frá örlitlu ævin-
týri fréttamanns Mbl. um há-
degisbilið. Hann fékk það
verkefni af sækja bréf í varð-
skipið Óðin, sem lá við Ing-
ólfsgarð. Það fyrsta, sem hann
gerði var að reyna að hringja
á leigubíl. Það gekk heldur
brösótt, þar sem það var
lengst af á tali hjá bifreiðar-
stöðinni. En loks þegar tókst
að ná sambandi, tjáði stúlkan,
er svaraði í símann að engan
Ieigubíl væri að finna í Mið-
bænum.
Þá var ekki um annað að
ræða — en að halda út í um-
ferðina, og reyna að hafa upp
á bíl þar. Eiftir langa mœðu
tókst að ná í bdl í Hafnar-
stræti, en iþegar fróttamaður-
inn hafði greint bílstjóranum
fná hvert hann ætti að aka,
svaraði bifreiðarstjórinn því
til, að hann þyrði ekki að
leggja bifreiðina í það, og
k'vaðst búast við að svo væri
um flesta. Og þó var ekki
nema um eitt að gera — að
Ifara á tveimur jafnfljótum
niður á Ingólfsgarð.
Segja má, að ferðin hafi
gengið framar vonum, alveg
þar til komið var að sjálfum
Ingólfsgarði. Að vísu varð
'blaðamaðurinn að hafa sig
allan við til þess að takast
ekki á kxfit, er hann fékk vind
hviðurnar í fangið, en aftur
á móti gekk ekki svo ýkja
mikill sjór upp á bryggjuna.
En þegar komið var að Ing-
ólfsgarði, varð annað uppi á
teningnum. Sælöðrið þeyttist
þar yfir hafnargarðinn iwað
eftir annað, og varð frétta-
maðurinn að vaða sjóinn sem
setzt hafði á bryggjuna, upp
á ökla. Hvassviðrið var ofsa-
legt, og mátti hann hafa sig
allan við að tolla á bryggj-
unni, Sænokið lamdi hann
miskunnarlaust og innan
sikamms var hann orðinn hold
votur af söltum sjó.
Að iokum tókst honurn þó
að ná áfangaátaðnum, eða
skýli Landlhelgisgæzlunnar á
garðinum. Þar voru þá þrír
menn fyrir og vakti koma
fréttamannsins talsverða at-
hygli þarna í skýlinu.
— Hvaða erindi átt þú
hingað? spurði loks einn eft-
ir að haifa mælt blaðamann-
inn út með augunum.
— Ég er frá Morgunblað-
inu. Ég átti að ná í bréf um
borð í Óðin.
— Um borð í Óðin? Það
er ófært milli skips og
bryggju, vinur minn.
— En það hefur ekiki verið
skilið eftir hjá ykkur?
— Nei, nei, nei. En ég skal
afhuga Iþetta fyrir þdg, og
hringja niður eftir. Þeir eru
þar í stöðugu loftskeytasam-
bandi við skipið.
En áður en hann fengi það
gert hringdi síminn í skýlinu,
og sá sem fyrr hafði talað,
svaraði í símann.
— Jú, jú, hann er hérna,
heyrði blaðamaðurinn hann
svara. — Já, blautur upp fyr-
ir haus og í spariifötunum í
þokkabót. Já, já, hann verður
hvítklæddur þegar saltið hef-
ur náð að þorna. Jæja, aUt
í lagi, gerðu það, blessaður!
Siðan lagði hann fólið á og
sagði, að þeir varðskipsmenn
ætluðu að henda línu í iand,
og koma bréfinu þannig.
Nú snaraðist einn þeirra
sem í skýlinu var út fyrir,
og loks birtist einn varð-
skipsmanna með línu í hend-
inni, sem honum tókst að
rétta þeim, sem stóð á bryggj-
unni. Og skömrnu seinna var
bréfið komið í hendur blaða-
mannsins, og nú var ekki
um annað að ræða, en að
halda sömu leið til baka.
En einmitt þá vildi svo til
að bifreið kom öslandi eftir
hafnarbakkanum, og stefndi
í átt að sikýlinu. Einn þeirra
skýlismanna snaraði sér út,
og og ökumaður bifreiðar-
innar skrúfaði niður rúðuna,
og tóku þeir tal saman. En
þá kom snörp vindkviða og
sjólöðrið þeyttist enn einu
sinni yfir hafnargarðinn og
virtist manni sem væn gusa
færi inn um glugga bifreið-
arinnar. Ökumaðurinn lét
það þó ekki á sig fá, heldur
hélt áfram samræðum við
skýlismanninn.
Þá datt blaðamanninum það
snjallræði í hug að sníkja far
hjá ökumanninum, og tók
hann vel í það. Skömmu
síðar sat hann inni í hlýrri
bifreiðinni, þar sem hún
öslaði til baka eftir hafnar-
garðinum. Og niður á Morg-
unblað komst hann heilu
og höldnu, en holdvotur þó.
Síðar kom í ljós að þessi liíf-
gjafi blaðamannsins á bifreið
inni, var loftskeytamaður
Landhelgisgæzlunnar
MiIIi 30 og 40 bifreiðar stöðvud ust á Skúlagötu, er sjávarselta komst inná vélarnar. Það vakti
furðu, hve ófofsjálir ökumenn þeirra voru að reyma að aka eftir götunni, því að sjórinn gekk
í sífellu yfir hana. - Ljósm.: Sv. Þorm.
Sr. Jon Auðuns, Jómprófastur:
Guð er sú hönd
Á SUNNUDAGI'NN var minnti
ég á það, að spádómsbók Jesaja
segir að Guð hafi sagt við heið-
ingjann Kyros Persakonung:
„Ég hertygjaði þig, þótt þú
þekktir mig eigi“.
Leiðir Guð aðeins trúuðu,
góðu þörnin sín? Eða leiðir hann
yfirleitt nokkurn mann?
Menn segja auðvelt að syndga.
En er ævinlega svo? Er ekki
eitthvað innra með oss, og
stendur þar djúpum rótum, sem
vér verðum að þeita oflbeldi og
þagga niður til þess að geta
syndgað? Er þetta aðeins
hræðsla, sem oss hefir verið
innrætt í uppeldinu meðheimsku
legum hugmyndum um sitthvað
í mannlegum athöfnum? Eða er
hér eitfhvað annað og dýpra að
baki, eitthvað, sem stendur rót-
um í innstu veru vorri?
„Til einhvers var hanmi í
léttúð sáð“.
E. Ben.
Hver er sú hönd, sem sáði
harmi í léttúðina, lagði sáran
þix>dd í hverja alvarlega yfir
sjón, lagði bölvakennd í sælu
breiskleikans og beiskar dreggj
ar í botn skálar, sem léttúðin
bergir hlæjandi?
Hér er annað og miklu dýpra
ráð en tilviljun ein að verki. Þú
segist ekki vita, hvers hönd
þessum undruim valdi.
Guð er sú hönd.
Vitnsburður marga ágætra
manna er sá, að með einlbeitingu
vitsmuna og vilja hafi þeir reynt
að Losna við trú sína, en ytri og
inmri rök hafi ómótstæðilega
knúið og kallað til trúar.
Hafa nokkrir slíkir ytri vitnis
hurðir talað til þín á liðnum
sumardögum. Gaztu sagt, þegar
fegurstu dagar þess voru að
kveðja: Enginn er Guð? Kom
iþér í alvöru í hug á • fegurstu
sumarkvöldunuim, að þessi
ósegjanlega fegurð væri ekki
annað en tilgangslaust tröll
heimaspil og þlind tilviljun allt
hið fagra, sem við augum þínum
blasti?
Tilviljun, — hvað kalfar þú
tilviljun?
Taktu sundurlausa nótnastafi
og fleygðu þeim út í loftið.
Heldurðu að tilrviljun raði þeim
þannig, þar sem þeir detta nið-
ur, að eftir þeim verði leikin
Tunglskinssónata Beethovens?
Það þarf annað og miklu meina
en blinda tilviljun til að raða
nótum þannig.
Taktu sundurlausa bóksfafi,
eins og notaðir eru til að kenna
börnum stafróf, og fleygðu stöf-
unum út í loftið. Dettur þér i
hug, að tilviljun láti stafina falla-
í þeirri röð til jarðar, að úr
þeim megi lesa ljóð á borð við
„Harðangur“ Wergelands, hið
stóra listaverk, sem stækkaði þó
í þýðingu séra Matthíasar? Til
þess að raða bókstöfum þannig,
að úr þeim megi lesa slíkt Ijóð,
þarf annað og miklu meira en
blinda tilviljun.
Wergeland, hið norska stór-
skáld, las á mörkinni letrað um
Guð. Svo gripinn varð hann
trúartfögnuði heilagrar hritfning-
ar á þessum sumarmorgni, að
iþeir sem mættu honum á þeirri
morgungöngu, breiddu út þá
sögu, að hann hefði verið vín-
drukkinn. Þeirri sögu trúðu
margir, sem kunnu ekki að lesa
letrið á mörkinni eins og skáldið,
og þekiktu ekki trúar- og lotn-
ingarmagnið, sem fyllti sálu
hans.
Guð er sú hönd.
Hver hefir sýnt þér þá höi.ú
eins og Kristur?
í t-vö þúsund ár hafa menn
horft á hann, og hvað hafa memn
séð? Veikt endursikin eitt þeirrar
dýrðar, sem í honum bjó. Og
þó bendir þetta litla, sem vér
höfum getað gripið af dýrð
Krists til svo svimandi hárra
hæða, að það réttlætir það, að
um hann var sagt, að hann væri
„ljómi dýrðar Guðs og ímynd
veru hans“.
Hver var Kristur? Hvernig
skýrum vér hann? Er ekki hann
sterkasta röksemdin fyrir til-
veru Guðs?
Sá Guð hertýgjaði heiðingj-
ann, Kyros Persakonung. Dæm-
um varlega um það, hver bezi
þræðir Guðs vegi, því að þeir
eru vandrataðir bæði mér og
Iþér.
Kyros vissi ekki, hver var að
leiða hann, eða að hve stórum
markmiðum hann var óafvitandi
að stetfna, hvert verk hamn var
að vinna í þjónustu þróunar
mannkynsins. Það vissi sá, sem
var að leiða hann.
Sama höndin leiðir þig. Gu3
er sú hönd.
.Giovanni Evrey:
' v / ■ ' , y Ml
Uppi lieims á breiðum bolum
brosir fögur vatnsins dis.
Gemlingshunds af hrossi og hvólum
hljómar ljúft um grjót og ís.
Fossinn heilsar, kveður, kallar -
kaldur úði á fjalli rís.
,Öteljandi tölum tefla
töfraljtir x Paradís.