Morgunblaðið - 20.02.1966, Qupperneq 23

Sunnudagur 20. íebrfiar 1966
MORCUNBLADIÐ
23
Sveinn Kristinsson skrifar um

Charade
Hafnarbíó.
Amerísk mynd.
Framleiðandi og leikstjóri:
Stanley Donen.
Höfuðhlutverk:
Audrey Hepburn
Cary Grant.
ISLENZKUR TEXTI
Þetta er mjög spennandi saka-
málamynd, þar sem fjórir menn
eru myrtir með stuttu milli-
bili, áður en tekst að uppgötva
morðingjann. Og það kemur
vissulega á óvart, hver morð-
inginn er, þegar hann fær ekki
dulizt lengur. Sakamálaefni
myndarinnar er víst ekki fjarri
Jóhann Ragnarsson
héraðsdómslögmaður.
Vonarstræti 4. — Sími 19085
ATHDGIB
að borjð saman við útbreiðslu
er langtum ódýrara að auglýsa
i Morgunblaðinu en öðium
biöðum.
því að vera nokkuð hrollvekj-
andi fyrir taugaveiklað fólk
a.m.k., en þar sem aðrir þykja
ekki tækir til að skrifa umsagn-
ir um kvikmyndir en menn með
stáltaugar, þá höfum við kvik-
myndagagnrýnendur fátt af
þeim hrolli að segja.
Öðrum þræði er myndin gam-
ansöm í framsetningu, bæði um
látbrögð og tal, og er slík sam-
tvinnun ekki óalgeng í sakamála-
myndum, að léttur húmor og
voveifleigir atburðir leikist á. Að
öðru Jöfrm dregur þetta nokkuð
úr hrollvekjandi áhrifum saka-
málamynda, menn fá aflausn
stríðustu spennunnar í léttum
hlátri annað kastið. En þessi
„kombinasjón" er hins vegar
vandmeðfarin, gamansemin má
ekki verða svo fyrirferðamikil,
að hún slái út hina uggvænlegu
spennu myndarinnar. — í ofan-
greindri kvikmynd mundi ég
telja að framleiðanda hafi tek-
izt að þræða allvel meðalveginn
í þessum efnum.
Falkinn
A lUORGlN
H/ETTULEGASTA VEIÐIDÝRIÐ -
œsispennandi saga úr safni
A. Hitchcocks kemur í þessu
blaði og nœsta
UNGAR STJÖRNUR Á UPPLEIÐ -
Rœtt við tvœr ungar leikkonur:
Önnu Herskind og Valgerði Dan,
eftir Steinunni S. Briem
TALAÐ Á MILLI HJÓNA -
Grein eftir séra Jakob Jónsson dr.
theol um hjónaskilnaði og þau
vandamál er helzt valda
ósamlyndi og skilnaði
FALKINN FLÝGLR LT
Blaðburdarf ólk
vantar í eftirtalin hverfi:
Vesturgata, 44-68 Laugaveg, 114-171
Aðalsíræti Túngata
Baldursgötu Framnesveg
Kerrur undir blöðin fylgja hverfunum
SÍMI 22-4-80
Eins og að ofan greinir, fara
þau Audrey Hepburn og Cary
Grant með höfuðhlutverkin í
þessari mynd. Reynir þar meira
á Hepburn, þótt hlutverk henn-
ar sé á margan hátt erfitt, þá
er ekki trúlegt, að aðrar leikkon
ur hefðu gert því betri skil. Ekki
er raunar fyrir það að synja, að
manni finnast viðbrögð hinnar
ungu ekkju á stundum ekki sem
eðlilegust, en gamansemi afsakar
ekki óeðlileg viðbrögð innan
þess sviðs, er hún mai'kar, því
að einnig hún krefst innri rök-
vísi og samræmis, eigi hún ekki
að leysast upp í handahófs-
kennda fimmaurabrandarasmíð.
Þannig má t.d. tína það til, að
Hepburn sé fullköld á stundum
bregðist ekki ávallt af nægum
hryllingi við hryllilegum atburð
um. Á hinn bóginn bregzt að
sjáfsögðu ekki sjarmi hennar og
sterk leikræn áhrif jafnt til orðs
og æðis, og raunar brestur mig
kunnustu til að greina, hvort
ofannefndir agnúar eiga fremur
að skrifast á reikning leikkon-
unnar, eða framleiðanda og leik-
stjóra. — Eins og áður greinir,
er hlutverk Cary Grant varla
eins erfitt, og virðist mér hann
gera því góð skil.
Ég sé ekki ástæðu til að fara
að rékja hér efnisþráð þessarar
kvikmyndar, en þess má geta,
að hún gerist í Frakklandi, en
persónur eru festar amerískar,
að „statistum" frátöldum. —
Tæknilega er !<m vel úr garði
gerð, er í technicolorlitum og
sviðin skýr og lifandi.
Spenna myndarinnar, og hin
leyndardómsfulla morðgáta, sem
ekki leysist fyrr en í lokin, held
ur hugum áhorfenda | ingnum
allt frá upphafi til enda. Að því
leyti taka aðrar myndir, sem
hér hafa verið sýndar á þesum
vetri, henni ekki fram, þótt
Lindström
■engur
sænsk gæöavara
Umboflsmenn;
K. Þorslelnsson A Co
Raykjavlk Simi 19340
MdlúraiWLtníSin
VssfUrflÖtu 21 ðeyVJavQi Slrni 21600
Málningarvörur
Aldreí meira úrval en nú
Litaval — Litablöndun.
viðameiri hafi þær verið sum-
ar að öðru leyti. — Má því hik-
laust mæla með þessari við alla
þá, sem ekki eru mjög viðkvæm
ir fyrir smámunum og finnst
kannske bara notalegt að finna
smáhrísling leika um sig af svið-
settum hryllingsmorðum.
Sýningartími er nálega tvær
klukkustundir.
Heppni og tilviljanir
KAUPIÐ þér ekki stundum happdrættismiða? Jú, ef-
laust gerið þér það. Og þar gerið þér vel. Þér styðjið
með því gott málefni — því flest eru happdrættin til
stuðnings góðum málefnum — og getið gamnað yður
við það unz dregið verður, að hugsa um öll þau ósköp,
sem þér mynduð gera ef þér hlytuð nú hæsta vinn-
inginn. Hver veit — kannski félli hann einmitt yður
í skaut þessu sinni og gjörbreytti lífi yðar.
Sjálfur er ég heldur hlynntur happdrættum — en
með því skilyrði þó að menn taki hinum óútreiknan-
legu lögmálum heppninnar, en reyni ekki sjálfir að
hafa þar hönd í bagga á einn eða annan máta, hvorki
með flóknum útreikningum né aðstoð spákvenna.
Framtíðin er óútreiknanleg og framsýni spákvenna
að engu hafandi þegar happdrætti er annars vegar.
Látið það ekki eftir yður að velja til dæmis alltaf töl-
una 17 af því það sé afmælisdagurinn yðar eða 31 af
því þér séuð þrjátíu og eins árs. Milli atvika í ævi
yðar og tilviljana heppninnar eru engin tengsl. Þús-
undir annarra gætu allt eins vel hugsað eins og þér
— og það er óhugsandi að allir afmælisdagarnir komi
upp hverju sinni.
Ég ætla að segja yður dálitla sögu, sem fjallar
einmitt um þetta. í bæ einum á Italíu bjó fátæk kona,
gömul og farin og vann fyrir sér með því að selja
grænmeti á götum bæjarins. Svo var það einn dag að
hún þaut allt í einu í hendingskasti af stað til happ-
drættismiðasalanna á torginu og skildi eftir körfuna
sína á götunni og kaupendurna opinmynnta af undr-
un. Hún var að leita að einni ákveðinni tölu: 4-7-32.
í þá daga voru happdrættismiðar á Ítalíu alltaf
tölusettir svona, þrjár tölur eða talnapör. Auðvitað
voru ekki miklar líkur á því að hún fyndi það sem
hún var að leita að. En hún hafði heppnina með sér
og sneri aftur sigri hrósandi með miðann eftirsótta.
Þegar dregið var í happdrættinu fékk hennar
miði, númer 4-7-32, hæsta vinninginn, tuttugu milljón
lírur — og það var ekki svo lítið fé þá. Blaðamenn
settust um gömlu konuna skyndiríku og spurðu hana
í þaula. Hvað hafði henni gengið til að velja þessa
tölu — hvernig stóð á því að hún hafði verið svona
handviss um að hún myndi koma upp?
Og gamla konan svaraði: „Þetta er ósköp einfalt
allt saman. Mig dreymdi fjórar geitur að stíga dans
og sjö kindur sem komu þar að og fóru líka að dansa.
Þegar ég vaknaði, sagði ég við sjálfa mig: Þetta er
áreiðanlega vísbending forsjónarinnar. En þriðju töl-
una vantaði í drauminn og ég hugsaði um það langa
lengi, hvernig á þessu gæti staðið og hver talan gæti
verið. Svo datt það allt í einu í mig þarna á torginu,
þar sem ég var að selja grænmetið — f jórir sinnum
sjö eru þrjátíu og-tveir — auðvitað átti talan að enda
á þrjátíu og tveim. — Og þessvegna rauk ég þarna af
stað að leita að númerinu 4-7-32“.
Ég hef ekki miklu við þessa sögu að bæta. Eins.
og allir vita eru fjórum sinnum sjö tuttugu og átta en
ekki þrjátíu og tveir. Gamla konan suður á Ítalíu vann
stóra vinninginn í happdrættinu af því einu að hún
kunni ekki margföldunartöfluna. Mér þykir saga
hennar fróðleg vegna þess að hún sýnir okkur fram
á tvennt í senn: fánýti útreikninga þegar við vitum
ekki hvað við erum að reikna út og algerlega óút-
reiknanlegar tiktúrur heppninnar.
En látið mig samt ekki fæla yður frá því að kaupa
miða í einhverju happdrættinu!