Morgunblaðið - 17.07.1966, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 17. júlí 1966
FÁLKAFLUG
•••••••••••••
EFTIR DAPHNE DU MAURIER
— Þeir hefðu aldrei haft efni
á því, ef við hefðum ekki kom-
ið til sögunnar, sagði hann með
ákafa — og svo láta hinar deild
irnar, kennara- og listadeildirn-
ar, sér sæma að líta niður á
okkur og fara með okkur eins
og einhverja aumingja — eða
reyna það að minnsta kosti. En
við erum þegar orðnir, næstum
í meirihluta, og næsta ár fær-
um við þá alveg í kaf.
— Ég skal segja þér, sagði
Mario, — að einhvern næsta dag
verða slagsmál, og ég get farið
nærri um hvorum þar veitir bet
ur.
Toni, kunningi minn í bóka-
safninu, hafði kallað V og H-stú-
dentana fjörugan hóp, og það
var víst nærri sanni.
— Þér vitið, hvernig þetta er,
sagði hr. Silvani, þegar stúdent
arnir voru að pexa sín í milli.
— Þessir drengir hafa aldrei
komizt í kynni við styrjöld.
Þeir verða að sleppa sér. Og
þessi deildarígur er ein aðferðin
til þess.
— Má vera sagði ég. — En
er þetta ekki að kenna ein'hverri
klaufalegri stjórn hjá prófessor-
unum?
Hann hristi höfuðið. — Rekt-
orinn er ágætis maður, sagði
hann. — Enginn maður í Ruff-
ano er betur virtur en Butali
prófessor. En hann er veikur
núna, eins og þér vitið.
— Já, svo var mér sagt í bóka
safninu.
— Það er sagt, að hann hafi
verið alveg í dauðanum, en nú
er hann aftur á batavegi. Frú
Butali er líka ágætis kona. Þau
njóta bæði mikillar virðingar.
En þessi bjánalega samkeppni
hefur farið hríðversnandi með-
an hann var fjarverandi, — en
þegar hann kemur aftur verður
því sennilega lokið, get ég sagt
yður, En ég er annars á sama
máli og þér. Ég kenni það mest
eldri prófessorunum, eða það er
að minnsta kosti sagt þar sem
ég vinn — í bæjarskrifstofun-
um. Forstjóri Kennaradeildar-
innar, Rizzio prófessor, og systir
hans, sem stendur fyrir kven-
stúdentagarði — þau eru bæði
þröngsýn og vanaföst og lík-
lega er það eðlilegt, að þeim
sé lítið um forstjóra V og H-
deildarinnar, Elia prófessor, sem
er það sem við köllum strefari
— og óþarflega hrifinn af sjálf-
um sér, enda er hann frá
Milano.
Meðan ég naut hins ágæta mat
ar frú Silvani, fór ég að hugsa
um, að ekki væri mikið að
stjórna einu vagnhlassi af ferða
mönnum, móti því að halda
skikk á svona stúdentahóp. Ég
hafði aldrei orðið var við neinn
svona æsing í Torino.
Þegar máltíðinni lauk, dreifð-
ist hópurinn okkar, stúdentarnir
fóru út á Lífstorgið, en ég af-
þakkaði að drekka kaffi og
reykja vindling með hjónunum.
Þau voru afskaplega vingjarn-
leg og almennileg, en ég var bú-
inn að fá nóg af skrafi í bili.
Ég gekk upp í herbergið mitt,
tók frakkann minn og fór út.
Bíllinn stóð enn úti fyrir nr. 5,
Unglingarnir í Ruffano voru
enn allsráðandi á Lífstorginu,
enda þótt hópurinn væri nokkuð
tekinn að þynnast. Margir
þeirra hlutu að hafa farið í bíó-
ið til að horfa á Karíbamyndina,
en aðrir höfðu haldið, hver til
síns 'heima, eða þá inn í einhver
dimm skúmaskot. Ég gekk fram
hjá Hertogahótelinu og yfir
á Sölutorgið. Hátt uppi yfir mér,
til vinstri, gnæfði vesturgaflinn
á hertogahöllinni, og turnarnir
tveir teygðu sig upp til himins.
Þegar ég var krakki, hafði ég
alltaf verið kominn í rúmið um
þetta leyti. Ég hafði aldrei séð
turnana svona, né gert mér grein
fyrir fegurð þeirra og þokka.
Þessi skuggamynd hefði getað
verið mynd af eirihverju bak-
tjaldi í leikhúsi, sem opinber-
ast snögglega áhorfendum þegar
tjaldið er dregið upp. Það var
eins og brothætt og loftkennt
við fyrstu sýn, en raunverulegu
áhrifin komu ekki fyrr en
seinna. Þessir veggir voru raun-
verulegir, ógnvekjandi, eins og
virki, þar sem krafturinn er fal
inn bak við ytra borðið. Og turn
spírurnar, sem komu upp úr
grindverkinu í kring, stóð upp í
loftið eins og hvesst hnífsblöð.
Fegurðin lét mest á sér bera, en
ógnin bjó undir.
Múrgatan, sem lá kring um
alla borgina Ruffano teygði úr
sér fyrir augum mínum í ofur-
litlum boga, en mér til vinstri
□-----□
18
□-----□
handar voru tröppurnar, sem
lágu upp að höllinni og borginni
fyrir handan. Ég ákvað að ganga
upp tröppurnar. Ég hafði rétt
stigið upp á neðstu tröppuna,
þegar ég heyrði fótatak einhvers
sem hljóp. Einhver var að koma
niður tröppurnar fyrir ofan mig,
en á harða spretti. Þama var
snarbratt og stórhættulegt að
hlaupa.
— Varaðu þig, annars dett-
urðu! æpti ég.
Hlauparinn kom nú fram úr
myrkrinu og hrasaði, en ég rétti
út hönd til að stöðva hann í fall-
inu. Þetta var piltur, líklega
stúdent og hann reyndi að slíta
sig lausari en leit um leið á mig
óttaslegnum augum.
— Nei.......sagði hann. —
Slepptu mér!
Ég varð hissa og linaði á tak-
inu. Hann hljóp frá mér snökt-
andi niður neðstu tröppurnar.
Ég heyrði skellina í skónum
hans ,þar sem ég stóð.
— Ég hafði eyrun vel hjá mér
á leiðinni upp. Tröppurnar voru
koldimmar, enda aðeihs einn
lampi fyrir ofan þær. Ég sá ein-
hverja mannsmynd hörfa inn í
skuggann.
— Nokkur þarna? kallaði ég.
Ekkert svar kom og ég hélt
áfram varlega, og þegar ég var
kominn upp, stanzaði ég og leit
í kring um mig. Þarna var her-
togahöllin til vinstri við mig og
sá turninn sem nær mér var
ískygglega skuggalegur. Þá sá
ég, að litla hurðin, sem var við
hliðina á aðaldyrunum, var upp
á gátt. Þarna stóð einhver. Þeg-
ar ég kom nær, hvarf maðurinn
og lét hurðina hægt aftur á eftir
sér.
Ég hélt áfram upp hallann,
framhjá þöglu og skuggalegu
höllinni, þar til ég kom í göng-
in, sem liggja að dómkirkjunni
og Meiratorgi. Ég hafði orðið
órólegur af að sjá þennan
hrædda pilt. Hann hefði hæg-
lega getað hálsbrotið sig. Og
eins voru opnu dyrnar og manns
myndin í þeim óhugnanleg. Ég
gekk áfram yfir torgið. Allt var
kyrrt. Ég gekk götuna, sem lá
að Draumagötu, eins og ég hafði
gert kvöldinu áður, gripinn,
sömu lönguninni að sjá aftur
bernskuheimili mitt.
Þarna var enginn á ferli og ég
stóð stundarkorn undir múrn-
um og horfði á húsið. Ljós skein
út um rifuna á gluggahlerunum
á fyrstu hæð, en nú heyrði ég
enga tónlist. En svo heyrði, ég
fótatak koma eftir götunni, sem
mér fannst eins og koma á eftir
mér frá hertogahöllinni. Ein-
hver hugdetta fékk mig til að
fela mig í horni við múrinn og
bíða. Fótatakið hélt áfram,
greinilegt og einbeitt. Það var
engin leynd við þennan eltinga-
leik — væri það þá eltingaleik-
ur.
Að baki mér sló dimmraddaða
klukkan í klukknaturninum tíu
og eftir andartak tók önnur við,
og svo fleiri kirkjur lengra
burtu. Fótatakið stanzaði. Það
hafði stanzað við hliðið í múrn-
um, sem lá inn í garðinn og hús
ið inni í garðinum. Ég teygði
mig fram og sá mann. Hann leit
upp á húsið, alveg eins og ég
hafði gert, en gekk svo fram og
snerti húninn á hurðinni.
Kannski var rektorsfrúin, eins
og húsmóðirin, sem þarna var
fyrir tuttugu árum, að þarfnast
einhverrar svölunar.
Þegar maðurinn stanzaði
snöggvast meðan hann tók i
hurðina, skein götuljósið beint
framan í hann sem snöggvast.
Hann gekk inn og lagði aftur
hurðina. Ég stóð hreyfingarlaus
sviptur öllum krafti og allri til
finningu. Maður þessi var sannar
lega enginn framandi heldur
hann Aldo, bróðir minn!
7. kafli.
Ég straukst framhjá hópi af
stúdentum, sem dokuðu skraf-
andi fyrir framan Mikjálsgötu
24, en meðal þeirra voru Pasqu-
ale-systkinin. Ég_ fór beint upp I
herbergið mitt. Ég settist á rúm-
ið og starði fram fyrir mig.
Þetta var auðvitað missýning i
slæmri birtunni. Óafvitandi sam
Aldo hafði verið skotinn niður 1
band við gamla heimilið mitt.
Aldo hafð verð skotnn niður 1
ljósum loga, árið 1943 —
mamma hafði fengið skeyti um
það. Ég mundi vel, hvenær það
kom og hvernig hún starði á um
slagið — því að þarna hlutu að
vera einhverjar fréttir — og svo
fór hún inn í eldhús og kallaði
á Mörtu, og svo voru þær þarna
inni, fyrir luktum dyrum.
Börn finna það á sér ef frétt-
ir eru sorglegar. Ég settist í stig
ann og beið. Allt í einu kom
mamma fram aftur. Hún grét
ekki, en var með þennan þrengi
ingasvip, sem fullorðið fólk er
með þegar það hefur orðið fyr-
ir einhverju áfalli.