Morgunblaðið - 04.09.1966, Side 28

28
MORGU N BkAÐIÐ
Sunnudagur 4. sépt. 1966
FÁLKAFLUG
EFTIR DAPHNE DU MAURIER
— Jú, við erum í leit að jólasveini — en þér eruð of aldraður,
góði maður.
— Já, svaraði ég.
— Það hefur þá verið þú, sem
varst hjá honum á sunnudag,
allan seinnipartinn og kvöldið?
— Já, svaraði éfi aftur.
Eggjakakan var nu tilbú.in.
Hún renndi henni á fat og setti
það á borðið.
— Éttu hana meðan hún er
heit, sagði hún og setti stól
handa sjálfri sér við borðið.
Ég gerði sem mér var sagt
og braut heilann um, hver
mundi verða næsta spurningin
hjá henni. Hún talaði ekkert
meðan við átum, en stóð bara
snöggvast upp frá borðinu 1il
þess að ná í saltskál og vín-
flösku. Brosið á henni var tví-
rætt. Ég tók að gerast forvit-
inn.
— Af hverju ertu að brosa?
spurði ég.
— O, það er bara sannleikur-
inn, sem er að renna upp fyrir
mér, sagði hún. Ég hefði nú átt
að geta getið upp á því strax,
þegar þinn göfugi vinur gerði
sér ekki það ómak að svara bréf
inu mínu. Hann er ekkert spennt
ur fyrir kvenfólki. Unglingur frá
æskuárum hans hefur meira að-
dráttarafl. Ekki sízt svona
krakkaandlit eins og er á þér.
Þetta var skfrtin tilgáta, sem
enginn mundi hlæja meira að
en Aldo. Ég var í vafa um,
hvort ég ætti að hreyfa mótniæl-
um, eða láta það gott heita.
— Já, sagði hún, — þetta líf
er fullt af áföllum. Þó hefði ég
aldrei getað trúað því um hann.
En þetta sýnir bara bezt, hvað
manni getur stundum skjátlazt.
Hún réðst á saltið, eins og
hugsi ,og starði framhjá mér.
— Það hafa verið ýmsar sögur í
gangi meðal stúdentanna, sagði
hún. — Þessar æfingar í hertoga
höllinni fyrir luktum dyrum —
þær gætu svo sem vel verið tU
þess gerðar að breiða yfir eitt-
hvað annað. En ef svo hefur ver-
ið, hefur Donati platað mig á
laugardaginn var. Ég hefði fylgt
honum alveg fram á grafarbakk
ann.
Ég þagið enn. Það hefði getað
verið stórhættulegt að koma
með athugasemdir, með eða
móti.
— Veiztu, að það hálsbraut
sig einn stúdent í gærkvöldi?
sagði hún.
— Já, ég heyrði því fleygt.
— Það hefur nú ekki komið
opinberlega fram enn, en gerir
það sjálfsagt bráðlega. Hann
hundsaði útgöngubannið og
hljóp frá vörðunum. Að minnsta
kosti gengur sagan þanni^. V og
H-stúdent á þriðja ári. Það væri
gaman að vita, hvernig félagar
hans snúast við þessu. Það kynni
vel að geta gert herzlumuninn.
Hún stóð enn upp frá borð
inu og bar fram ávexti. Hún
tók sér peru og byrjaði að maula
hana, hélt henni í hendinni, án
þess að þýða hana, og safinn
rann niður eftir hökunni á
henni.
Hvað áttu við með herzlu-
mun? spurði ég.
— Það, að nú gæti allt farið
í háaloft milli þeirra hóps og
okkar, sagði hún. — Og færi svo,
þá hjálpi okkur guð, þegar Don-
ati kemur með leikarana sína
út á götuna. Þessi eftirgjöf hans
að vilja leyfa V og H að taka
þátt í hátíðinni, verður ekki til
að sætta þessa keppandi flokka,
eins og hann heldur — heldur
hefur það algjörlega öfug áhrif.
Hún hló og saug .það, sem eftir
var af perunni og kastaði kjarn
anum í fötu undir vaskinum.
Listaráðsformaðurinn þinn ætl-
aði sér aldrei að fara að vopna
kvenfólkið, en ég fullvissi þig
um að flestar stúlkurnar, sem
ég hef verið að lesa yfir undan-
farið, ætla sér ekki að missa af
bardaganum, og ef V og H-strák
arnir fara að ráðast á kunningja
þeirra, skaltu sanna að fjandinn
verður laus. Ég vorkenni lög-
reglunni mest.
Hún stóð upp og gekk að elda
vélinni til að hita kaffið. —
Hvað sem öðru líður hefur liún
ofmikið að hugsa til þess að fara
að leita að þér. Þú verður ör-
uggur og óskaddur í felustaðn-
um þínum hjá Aldo Donati.
Hvernig er húsið hans? Er það
eins og munkaklefi, eða er það
ríkmannlegt? Eru gólfin ber
eða með þykkum teppum?
— Ef þú færð þennan bH lán-
aðan og flytur mig þangað,
verða einhver ráð með að sýna
þér það.
□---------------□
59
□---------------□
Ég hafði ekki fyrr sleppt orð-
inu en ég sá eftir því. Aldo
mundi hafa alveg nóg á sinni
könnu, þó að Carla Raspa bætt-
ist ekki við. Hinsvegar hafði ég
engin ráð með að komast yfir
í Draumagötu án hennar hjálp-
ar.
— Það er satt, sagði hún. —
Ef ég færi prófessornum hann
litla leikfélaga hans, er það
minnsta, sem hann getur gert að
bjóða mér inn.
Aftur hringdi síminn. Hún
gekk inn í stofuna til að svara
í hann. Ég stóð og hlustaði. Eins
og hver annar flóttamaður, ótt-
aðist ég, að verið væri að spyrja
um mig.
— Nei, nei, ég bíð þeirra
ennþá, sagði hún óþolinmóðlega
og hristi höfuðið. — Það hlýtur
eitthvað að hafa tafið þau ....
þú veizt alveg hvernig þessi
troðningur er núna á götunum.
Hún hélt hendinni yfir trekt-
ina og hvíslaði til mín. — Það
er Giuseppe aftur. Hann heldur,
að ég eigi von á gestum. Hún tók
höndina af aftur. — Þú hefur
fund klukkan tvö .... Heimi
hjá rektornum? Nú, er hann
kominn heim? Hún leit á mig
spennt. — Það er auðvitað út
af þessu slysi. Mér þætti gaman
að vita, hvað hann heftn^ að
segja. Segðu mér: verður Don-
ati prófessor þar? Ég skil ....
Jæja, þú ættir heldur að hringja
til mín þegar fundurinn er bú-
inn. Bless á meðan. Hún kom
svo aftur fram í eldhúsið, bros-
andi. — Butali er kominn heim.
Hann hefur kallað saman fund
í Háskólaráðinu klukkan kortér
fyrir tvö. Þegar hann heyrir nú
þar að auki um það, sem nér
hefur gerzt í vikunni, fær hann
aftur í æðarnar.
Hún gekk að eldavélinni og
kom svo með kaffið. Ég leit á
úrið mitt. Klukkan var rétt yfir
eitt. Ég gekk að glugganum og
leit út. Bíllinn, sem við höfðum
haft að láni seinast, stóð fyrir
utan.
Giuseppe vissi ekki, hvort Don
ati yrði á þessum fundi eða
ekki, sagði hún, Ég sé enga
ástæðu tH að flytja þig þangað,
ef við getum ekki gert það með
fullri viðhöfn, með húsbóndann
tU að taka á móti okkur.
— Fjandinn hafi alla viðhöfn,
sagði ég. — Aðalatriðið er að
koma mér þangað. Þá er þinni
ábyrgð lokið.
— Já, en ég kæri mig bara
ekkert um að ljúka henni, sagði
hún.
Nú heyrðist einhver hreyiing
á hæðinni fyrir ofan og þungt
fótatak hrissti loftið uppi yfir;
okkur.
— Það er hann granni minn,
sem á bílinn, sagði Carla Raspa.
Hún gekk svo út að dyrum og
fram í ganginn. Þegar hún var
komin í miðjan stigann, kallaði
hún: — Walter! Og granninn
svaraði kalHnu.
— Má ég lána bílinn þinn f
hálftíma? kallaði hún. — Það er
áríðandi erindi, sem ég get
ekki greint.
Granninn uppi svaraði ein-
hverju, sem ég gat ekki greint.
— Já, já, sagði hún. — Þu
skalt fá hann aftur klukkau
hálfþrjú.
Hún kom inn aftur, brosandi.
— Hann er sérlega greiðvikinn,
sagði hún, — en auðvitað reyni
ég að halda honum þannig. Það
borgar sig. Nú skulum við
drekka kaffið okkur og svo för-
um við að stað, hver veit nema
við náum í þennan fræga kunn-
ingja okkur við hádegisverð-
inn?
— Á ég að hringja til hans
fyrst? spurði ég.
Hún hikaði en hristi svo höf-
uðið. — Nei, svaraði hún ein-
beittlega — hann gæti bitið þig
af með einhverju. Ég ætla nú
ekki að láta hafa af mér eina
og einasta tækifærið til að koma
inn til hans.
Það var ekkert fyrir mig að
gera annað ,en láta undan. Eina
von mín var sú, að bróðir minn
yrði ekki heima, og að Jaeopo
mundi hleypa mér inn. Við
drukkum svo kaffið og hún
gekk inn í baðherbergið. Þegar
húri kom aftur var hún enn
sterkar ilmandi en áður og sort-
inn kringum augun enn skarp-
ari.
— Stríðsmálning, sagði hún
stuttaralega. — Ekki svo að
skilja, að ég geri mér miklar von
ir, en það er samt aldrei að
vita.
Ég leit út um gluggan út á
götuna. Það var engin sála á
ferli. — Komdu, ég er tilbúinn,
sagði ég.
Ég elti hana niður og út.
Ég opnaði bílhurðina fyrir hana,
og hún settist í ökusætið.
— Ég skal vera bílstjóri,
sagði hún, — og þú skalt sitja
afturí. Ef göturnar eru fullar
af lögreglu, þá verður ekki
litið á þig, þegar ég er við stýr-
ið.
Þetta góða skap í henni /ar
smitandi. Mig langaði mest að
hlæja — í fyrsta sinn í dag. Hún
setti í gang og við ókum áleiðis
til Draumagötu. Við fórum dá-
lítið krókótt og hún ók viðvan-
ingslega en þó hratt. Tvisvar
vorum við næstum búin að aka
á fótgangandi fólk, sem var að
komast yfir götu.
— Gættu að þér, sagði ég, —
eða lögreglan kennir þér það.
Hún fór lengri leiðina, eftir
Múrveginum, til þess að sleppa
við að koma inn í Draumagöíu
nálægt rektorshúsinu. Það var
enginn Alfa Romeo við dyrnar
á nr. 2, og ég dró andann iétt-
ar. Lagskona mín steig út og
leit kring um sig. Ég leit á úrið.
Næstum hálftvö.
■*— Farðu á undan, sagði hún,
— og láttu þér ekki detta í hug,
að þú getir losnað við mig. Ég
ætla að standa við.
Við genguiri saman inn um
hliðið. Eg hringdi uppá hjá Aldo
og bað til guðs, að Jacopo kæmi
til dyra. Svo varð. En hann setti
upp vandræðasvip þegar hann
sá mig, og þó enn meir þegar
hann sá, að ég var ekki einn á
ferð.
— Prófessorinn er ekki heima,
sagði hann snöggt.
— Það gerif- ekkert til, sagði
ég. Ég ætla að fara inn og bíða.
Þetta er ungfrú Raspa. Ég er
búinn að lofa henni, að sýna
henni andlitsmynd í stofunni —
ungfrúin hefur mikinn áhuga á
málverkum.

Blæfagur fannhvítur þvottur meö
Sfoig*
Sjálfvirka þvottavélin yðar verður fyrst full-
komin, er þér notið Skip — því það er ólíkt
venjulegu þvottádufti.
Skip fyllir ekki vél yðar með froðu, sem
veldur yfirrennsli og vatnssulli, og minnkar
þvottahæfni hennar, heldur verður skolunin
auðveld og fullkomin.
Pvottáhcefm Skip er svo gaRnger að þér fáifi
ekki fannhvítari þvott.
iNotið Skip og sannfærist sjálf.
Skip -sérstaklega framleitt fyrir sjálfvirkar þvottavélr