Morgunblaðið - 11.04.1967, Blaðsíða 28

28
MOKGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 11. APRJU 1967.
eítir Maysie
Greig:
UNDIR
VERND
anna var skothurð og annað her
bergið hafði Fai6h en Michael
hitt. í báðum herbergjum voru
leikföng, smá borð og stólar. í
herbergi Faiths var heljarmikill
ruggu'hestur, en í Michaels ner-
bergi var járnbraut með ails
konar rafmagnsútbúnaði.
Hve hamingjusöm hlytu börr,
að vera í svona húsi, hugsaða
Paula, og hve hamingjusöm að
eiga annan eins föður og Davíð!
Michael var alveg til í að vera
vingjarnlegur. Hann sýndi har.ni
útstoppaðan hund, sem vantaði
á annað eyrað, kom s>vo með kan
ínuna, sem frænka Paulu hafði
búið til. En Faith var enn fja .rd
samleg eins og áður. Brátt var
Mavis kólluð í símann, svo að
Paula varð ein eftir með bö"n-
unum.
Hún gekk til stúlkunnar, sem
sat við litla borðið sitt og var
að teikna í litabók.
— Hversvegna vildurðu ekki
taka í höndina á mér þegar ég
kom, Faith? spurði Paula blíð-
lega. — Veiztu, að ég varð dá-
lítið móðguð? Ég var búin að
hlakka svo mikið til að hitta
Þig-
En barnið svaraði engu og
leit ekki einu sinni upp. Hún
hélt áfram að lita mannsandlit
með grænni krít. Paula hélt
áfram, jafn vingjarnlega og fyrr:
— Veiztu ekki, Faitlh, að litlar
stúlkur eiga að svara þegar þær
eru spurðar?
— Ég vil ekki anza, svaraði
telpan. — Ég er ekkert hrifin
af þér.
— O, vertu nú ekki með þersi
bjánalæti, sagði Paula brosandi.
— Hvernig veiztu, hvort þú
kannt við mig eða ekki? Þú
þekkir mig alls ekki. Við vorum
rétt að sjást í fyrsta sinn.
— Mavis frænka sagði mér að
kunna ekki við þig, svaraði barn
ið. — Hún sagði, að þú værir að
reyna að stela pabba frá okkur.
— Nú, svo það sagði 'hún, svar
aði Paula og svipur hennar
harðnaði. En áður en hún fengi
tíma til að svara opnuðust dyrn-
ar, og stór og Shörkuleg kona
kom inn.
— Góðan daginn, ungfrú,
sagði hún. — Ég er ráðskona
hérna, frú Maitland. Ungfrú
Freeman er enn í símanum, en
teið er tilbúið í setustofunni, og
hr Hankin bað mig að kalla á
yður þangað.
— Þakka yður fyrir, sagði
Paula.
Hún var sannarlega ekkert
altileg. Paula neyddist til að
halda, að hún væri óvelkomið
aðskotadýr í húsinu. Hún tók að
óska þess innilega, að hún hefði
alls ekki komið. Hún, sem hafði
hlakkað svo til að sjá heimili
Davíðs og hitta börnin hans. Frú
Maitland gekk út jafnsnöggt og
hún hafði komið inn. ósjálfrátt
rétti Paula Faith höndina.
— Komdu niður í stofu og
drekktu te með okkur.
Það var eins og barnið lifn-
aði við, rétt sem snöggvast. Hún
hálfstóð upp frá borðinu, en síð
an hætti hún við og settist aftur.
— Nei, ég kem ekki. Við fáum
te hérna uppi og Maviis frænka
sagði okkur, að pabbi vildi ekki
iáta okkur drekka niðri, vegna
þín.
— Þetta er eins og hver önn-
ur vitleysa. Nú var Paula orðin
reið. — Hún Mavis frænka þín
hefur ekkert leyfi til að segja
annað eins og þetta. Auðvitað
vill hann pabbi þinn, að þú
drekkir te með sér í dag. Og ég
vil líka, að þú drekkir með okk-
ur.
— Er það? sagði barnið, efa-
blandið. — Nú ef þú vilt það,
þá er það sjálfsagt allt í lagi.
— Komdu þá, sagði Paula og
rétti henni höndina, — og við
skulum taka hann Michael með
okkur líka.
Davíð sá þau öll þrjú koma og
leiðast. Út úr svip hans skem
ekki einungis létt.ir, heldur raun
veruleg gleði.
— Við skulum þá drekka te
öll saman. Er það ekki, Faith?
sagði hann hálf-glettinn og nálf
ávítandi. — Þú ert þá búin að
komast að því, að hún ungf~ú
Redmond er þá loksins engin
Grýla
Paula svaraði fyrir hana: —
Hún var bara feimin. Við erum
orðnar beztu vinir, er það ekki,
Faicn? Og líka Miohael, flýtti
hún sér að bæta við. — Við er-
um góðir kuningjar. Ég hef ver-
ið að hlaupa með hann kring um
allt herbergið, og er orðin dauð-
þreytt.
Hún hló og Davíð hló og allt
í einu voru börnin líka farin að
hlæja.
Það var mikill léttir, þegar
andrúmsloftið var orðið svona
miklu vingjarnlegra, eftir ónot-
in og tortryggnina á undan, og
Paula varð sárfegin.
Og eins virtist Davíð vera. —
Þér vitið ungfrú Redmond, að
alltaf síðan ég sá yður fyrst,
hef ég verið að hugsa til ein-
hvers tesamkvæmis á borð við
þetta, þar sem við bæði og svo
börr.in skemmtum okkur vel.
— Er það? Djúpu, bláu aug-
un brostu til hans. — Vitið bér
það, hr Hankin — hún roðnaði
— að ég hef líka verið að hugsa
mér eitthvað svipað.
— Má ég koma með krakkana
einhvern daginn og sjá búðina?
Hann hló. — Auðvitað vilja þau
þá kaupa allt, sem þar er inni,
en líklega er það ekki yður neitt
móti skapi.
En svo breyttist andrúmsloft-
íð snögglega. Mavis hafði komið
inn í stofuna, hljóðlausum skref
um.
6. kafli.
— Þið verðið að afsaka, en
mér var haldið svo lengi í sím-
anum, sagði hún, en glápti svo af
undrun að sjá börnin þarna inni.
— Hvað eruð þið hér að gera?
spurði hún. — Ég bað hana frú
Maitland að gefa ykkur te uppi i
barnaherberginu.
— Hvaða vitleysa, sagði Davíð.
— Þau drekka alltaf te hérna
með mér á laugardögum.
— Vitanlega gera þau það
venjulega, tautaði Mavis og
brosti einkennilega, — en ég
hélt ekki að þú vildir láta þau
vera að fiækjast fyrir, Davíð.
Dökka höfuðið á honum lyft-
ist snöggt — Hversvegna í ó-
sköpunum ætti þetta að verða
öðruvísi í dag?
— Ég hélt bara, að þú vildir
hafa það svo, af því að hún ung-
frú Redmond var gestur. Ungar
stúlkur nú á dögum hafa ekki
áhuga á börnum, ,hef ég tekið
eftir.
— O, vitleysa, Mavis. Þú ert
sjálf ung stúlka, og þykir þér
ekki vænt um börn, eða hvað?
— Já, ég tilbið þau. En svo er
ég heldur ekki venjuleg ung
stúlka er ég hrædd um, Davíð.
— Ég er ekkert greind, eða sjálf
stæð eða fær um að sjá mér far
borða. Það hef ég einmitt verið
að segja ungfrú Redmond og
það með, hvað ég öfundaði hana.
Ef þú værir ekki. Davið, veit ég
ekki, hvernig ég færi að. Lík-
lega mundi ég svelta. >ú hefur
verið mér svo afskaplega góður.
Laglega andlitið á honum
roðnaði.
— Láttu ekki eins og bjáni
Mavis. Vitanlega hef ég ekkert
verið þér góður. Hvernig hefði
ég farið að með krakkana, ef
þú hefðir ekki verið hérna? Og
hvað sem öðru líður misskil-
ur þú ungfrú Redmond — henni
þykir vænt um börn. Komdu nú
og seztu niður og svo skulum við
reyna að vera skemmtileg hvert
við annað.
En enda þótt Mavis settist nið-
ur og fengi sér einn tebolla með
sítrónusneið í, þá varð ekkert úr
„skemmtilegheitunum". Davíð
og Paula fundu snögglega, að
þau höfðu ekkeit að segja, hvort
við annað, og jafnvel börnin
hættu að ólátast. Þau komu og
settust steinþegjandi við teborð-
ið, og Mavis gaf þeim te með
brauðsneið, en enga sultu ofaná.
— Er þetta eitthvað nýtt?
sagði Davíð. — Þegar ég var
krakki, lifði ég beinlínis á sultu.
Heifurðu nú verið að lesa ein-
hverja nýtízkulega bók, Mavis?
Mavis brosti. — Já, það hef
ég einmitt verið að gera, Davíð.
Og þar stendur, að sulta sé af-
skaplega óholl fyrir börn. Þau
eigi að éta ávextina hráa.
— Mér finnst einhvern veg-
inn, tautaði hann, — að þessar
nýju kenningar eyði allri
ánægju af hverju sem er.
— Ég vildi sjálf miklu held-
ur gefa þeim sultu. Þú veizt,
góði Davíð, að ég tek mér það
meir nærri en ég geti lýst, að
þau fái ekki, hvað sem þeim
dettur í hug að ianga í.
Röddin var beinlínis sorg-
mædd, og jafnvel vottaði fyrir
tárum í augunum, er hún leit
upp. Hann varð vandræðalegur
og klappaði henni á höndina,
klaufalega.
— Svona, svona, Mavis, ekki
ætlaði ég að angra þig. Haltu
þessu áfram, ef þú heldur, að
þau hafi gott af þvi. Og nú, bætti
hann við, um leið og hann stóð
upp frá boxðinu, — hvað eigum
við nú að gera okkur til skemmt
unar? Eigum við að fá okkur
góðan göngutúr?
Mavis ýtti stólnum sínum frá
borðinu.
— Auðvitað, Davíð, það væri
indælt. Ég hefði gaman af þvL
Við förum alltaf út að ganga
með börnin eftir te á laugardög-
um, er það ekki? En....... hún
hikaði ofurlítið..... — þarftu
ekki að aka ungfrú Redmond
heim?
— Ég veit, að það er full-
snemmt enn að aka henni heim,
en heldurðu, að við höfum ekki
tíma til að fara út að ganga
fyrst? Ég veit, að það tekur ekki
langan tíma að komast inn í
borgina á bílnum þínum, Davíð,
en samt sem áður.......Þér eig-
ið heima í borginni, er ekki svo,
ungfrú Redmond?
— Jú, ég á heima rétt við
Sloanetorgið.
— En það indæla hverfi,
sagði Mavis. — Ég hef alitaf
hugsað mér, að ef ég ætti heima
i London, þá vildi ég einmitt
helirt búa þar. En vitanlega
mundi ég sakna þess að fara héð
an, Loftið hérna er svo dásam-
legt. Ég hef verið svo miklu
hraustari síðan ég kom hingað,
Davíð ræksti sig.
— Höfum við nokkuð sér-
stakt fyrir stafni í kvöld, sem
þú manst, Mavis?
— Ekkert áríðandi, ef þú ætl-
ar eitthvað annað, flýtti hún sér
að segja, en venjulega spilum við
bridge við Cooperhjónin á laug-
ardagskvöldum. Ég gæti gert
þeim aðvart, ef þú vilt gera eitt-
hvað annað.