Morgunblaðið - 19.05.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 19. MAI 1967.
UNDIR
VERND
Tynnam læknir sagði, að ann
ar leggurinn væri brotinn, að
hann ætlaði að setja spelkur við
fótinn, og það væri óráðlegt að
hreyfa hana neitt í að minnsta
kosti viku.
— En ég get ekki verið hérna
í heila viku, sagði hún og greip
andann á lofti.
— Hversvegna ekki? sagði
Davíð, sem stóð I dyrunum. —
í>ú verður hér lengur en það,
Paula. Þú verður hérna þangað
til fóturinn á þér er orðinn alveg
góður, elskan mín. Hann gekk
að, greip hönd hennar og sagði:
— Við ungfrú Redmond ætlum
að giftast, læknir.
Tynnam læknir, sem var ung-
ur, glaðlegur maður óskaði þeim
til hamingju.
— Það er ekkert því til fyrir
stöðu, að þér verðið hérna, úr
því að svo er, sagði hann hlæj-
andi. — Og þér hafið gott af að
kynnast framtíðarheimili yðar,
og kostum þess, áður en þér
flytjið hingað fyrir fullt og allt.
Svo klappaði hann Davíð á öxl-
ina og sagði glaðklakkalega: —
Kannski finnur hún líka svo
marga galla á því, að hún giftist
þér alls ekki. Nei, taktu mig
ekki alvarlega, ég var bara að
gera að gamni mínu. Þú ert svei
miér lukkupanfíll, Hankin.
— En ég get alls ekki verið
hér heila viku, hélt Paula
áfram að nauða. Hún vissi ekki
sjálf, hversvegna hún hélt
áfram að ala á þessu, því að
vitanlega var þetta ekki annað
en rétti staðurinn, eins og allt
var í pottinn búið — heima hjá
unnustanum. Og ekki sízt þar
sem hún hafði þarna svo góða
vernd! En hún fann kaldan hroll
fara um sig alla. Að vera hérna
allan daginn, meðan Davið var
i borginni, ósjálfbjarga í klón-
um á þeim Mavis og frú Mait-
land, Nei, vitanlega mundu
þær ekki gera henni neitt Tnein,
beinlínis, en um leið og henni
datt það í hug, minntist hún
hestsins, sem fór að prjóna, rétt
eins og slegið hefði verið í hann.
— Ég er að láta ímyndunar-
aflið hlaupa með mig í gönur,
sagði hún harkalega við sjálfa
sig. — Það er ekkert sem mælir
gegn því, að ég sé hér kyrr. Og
að minnsta kosti get óg þá
kynnzt börnunum betur. Og þeg
ar Davíð endurtók og var nú
næstum móðgaður: — Um hvað
ertu að tala, Paula? Vitanlega
verðurðu hérna, þá brosti hún
og sagði: — Jæja, ef ég verð
ekki til óþæginda, Davíð.
— Óþæginda! snörlaði i hon-
um. Eins og þú sért til óþæg-
inda, þar sem þú átt bráðum að
eiga heima?
— Fyrirgefðu, Davíð, sagði
hún. — Ég ætlaði nú ekki að
fara að hreyfa andmælum, en ég
hef bara svo slæman verk í fæt-
inum. Ég veit varla hvað ég er
að segja.
Seinna, þegar Davið sagði
Mavis frá þessari- ákvörðun,
niðri í setustofunni, sagði hún
lágt:
— Vitanlega hef ég ekkert á
móti því, en harma aðeins
hvernig fór. Og ég vona, að frú
Maitland hafi heldur ekkert við
þetta að athuga. En henni finnst
bara alltaf, að það kosti svo
mikla aukavinnu, ef einn bætist
við í heimilið.
— Æ, fjandinn hirði hana!
Hann næstum öskraði þetta upp
yfir sig. — Ef frú Maitland mun
ar svona mikið um einn auka-
lega í heimilið ætti hún heldur
að fara.
Augu Mavis fylltust af tárum.
— Hvernig geturðu talað
svona, Davíð? Þú veizt bezt
sjálfur, hversu trú og holl frú
Maitland er heimilinu.
— Það getur vel verið, sagði
hann og var enn reiður. — Allir
virðast vera trúir og hollir heim
ilinu og allt, sem ég sting uppá
er ómögulegt.
— Er það ég, sem á þessa
snupru, Davíð? sagði hún og fór
að gráta.
Svipurinn á honum mýktist,
og hann virtist skammast sín
ofurlítið. Hann gekk að henni og
lagði arminn um axlir hennar.
— Svona, svona, Mavis, þú
veizt að ég meinti ekkert með
þessu. Og ég er viss um, að frú
Maitland er heimilinu trú og
holl. En þar með er ekki sagt,
að það sé ástæða til að setja allt
á annan endann þó að hún
Paula verði hér í rúminu með
brotinn fót. Ég er viss um, að
hún gerir ykkur engin óþæg-
indi til óþarfa.
Það snuggaði eitthvað í
Mavis.
— Þú veizt, að það verður
ekki hjá því komizt. Sjúkling-
ur gerir alltaf óþægindi og auka
vinnu, hvort heldur með bakka-
burði eða öðru. Ég skal segja
frú Maitland, hvað þú sagðir. En
það væri óþægilegt fyrir okkur
ef hún segði upp. Ég veit ekki,
hvernig við ættum að fara að,
því ungfrú Wintergreen er
alltaf svo heimtufrek og eftir-
gangssöm um að maturinn barn-
anna sé alltaf tilbúinn á mínút-
unni. Og svo er hún líka vand-
lát með matinn sjálfan, að hann
sé nákvæmlega rétt tilbúinn.
— Jæja, þú getur nú varla
búizt við, að ég fari að reka
konuefnið mitt út úr húsinu
fótbrotið, sagði hann önuglega.
I dag er ^
KAFFIKYNNINGIN -
í verzluninni
' i
MELABÚÐIN •
v/IIagamel
O. JOHNSÖN & KAABER HF.
— Þú hefðir nú vel getað stol ig einhverju handa krökkunum.
— Frú Maitland verður að ráða
fram úr þessu eins og ihún er
maður til.
Hann var kominn af stað úr
úr stofunni, þegar hún greip í
handlegginn á honum og var
enn grátandi: — Þú heldur ekki,
að þetta sé mér að kenna,
Davíð? Þú veizt, að ég skal
gera það, sem ég get til að
hjálpa.
— Nei, vitanlega er það ekki
þér að kenna, sagði hann ön-
ugur. — Þú ert of viðkvæm, það
er nú aðalgallinn á þér. Þú ætt-
ir að vera dálítið einbeittari við
þjónustufólkið.
Sunnudagurinn var yfirleitt
sæmilega skemmtilegur. Davíð
fór ekki út í golf, eins og hann
var vanur. Þess í stað var hann
heima og las úr sunnudagsblöð-
unum fyrir Paulu. Um hádegis-
verðarleytið sagði Mavis og var
dálítið snefsin:
— Mér finnst nú, Davíð, að
þú ættir að fara út og hreyfa
þig ofurlítið. Ég er alveg viss
um að það er vont fyrir þig að
missa af sunnudags-golfinu
þínu.
— Bull! sagði hann. — Ég
ætla að vera heima hjá henni
n -g :••:••:••:••:••:-:••:••:••:
•:—:—:••:••:••:••:••:••:••: U I
Paulu.
Mavis sagðl ekkert. Hún hélt
áfram að borða, en augnlokin á
henni höfðu sigið, svo að ekki
sást í augun. Hún vildi ekki
láta Davíð sjá hatrið, sem skein
út úr þeim.
Börnin komu seinna og svo
drukku þau öll te í svefnherberg
inu hjá Paulu. Það var skemmti
leg máltíð og sú fyrsta, sem þau
höfðu öll átt saman. Mavis lét
ekki sjá sig.
Á eftir sagði Davíð við Paulu:
— Við höfum skemmt okkur vel
í dag, er það ekki, Paula?
Augu hennar Ijómuðu. — Jú,
og ég er viss um, að ég verð
alltaf hamingjusöm hérna. Og
hún bætti við, lágt: — Að
minnsta kosti þegar þú ert
hérna líka, Davíð.
Hann hló glaðlega.
— Já, en nú get ég ekki alltaf
verið hérna, eftir að við erum
gift. Kannski er ekki nema gott
fyrir þig að vera hérna þessa
viku og venjast húsinu og okk-
ur. Þú kynnist að minnsta kosti
krökkunum,
Næsta morgun leit hann
snöggvast inn til hennar áður
en hann fór í skrifstofuna.
— Ég ætla að reyna að koma
snemma heim lofaði hann henni.
— Læknirinn ætlar að koma
fyrripartinn, og ef þér leiðist,
þá sendu eftir krökkunum, eða
skrafaðu þér til skemmtunar
við Mavis eða ungfrú Winter-
green. Hún er skynsöm kona.
En hann gretti sig nú samt um
leið og hann sagði þetta.
Paula þurfti ekki að gera
nein boð eftir ungfrú Winter-
green, því að hún kom óboðin í
heimsókn. Hún kom eftir að
Paula hafði sent stúlkuna tvisv-
ar og beðið hana að koma með
Michael litla. f fyrra skiptið var
svarið, að hann væri í æfingum,
í seinna skiptið, að hann væri 1
tíma, og þegar Paula, sem var
nú orðin þver, hafði sent í þriðja
skiptið, kom ungfrú Winter-
green í eigin persónu. Hún var
rúmlega þrítug með sviplaust
andlit, langt á milli augnanna
og starandi augu.
— Mér þykir leitt að geta
ekki látið hann Michael koma
til yðar, ungfrú Remond, sagði
hún. — En þér skiljið, að hver
miínúta allan morguninn er
skipulögð, rétt eins og hann
væri fullorðinn maður.
— Ég er nú viss um, að ekki
hef ég verið svona skipulögð
þegar ég var þriggja ára, sagði
Paula.
— Kannski ekki sagði ung
frú Wintergreen og brosti eins
og sá, sem vitið og valdið hef-
ur, — en barnauppeldi hefur
tekið framförum síðan í þá
daga. Nú er það komið á vísinda
legan grundvöll. Hver klukku-
tími og hver mínúta í lífi þeirra
er skipulögð, til þess að búa þau
undir fullorðinsárin. Faith er
þegar farin að fara í dagskóla,
þó að hún sé ekki nema fimm
ára. Og ég held Michael heima
fyrir önnum köfnum allan dag-
inn við uppeldisleiki og æfing-
ar.
— En fá þá börnin aldrei að
leika sér? spurði Paula í örvænt
ingu sinni.
— Tilviljunarkenndir leikir
barna leiða af sér óskipulega
hugsun hjá fullorðnum, svaraði
ungfrú Wintergreen, rétt eins
og hún læsi það upp úr kennslu
bók. Barnaleikir eru vandlega
skipulagðir undir minni umsjá.
— Ég man eftir, að sem
krakka þótti mér afskaplega
gaman að Indíánaleikjum og
öllu þessháttar. Ef fullorðna
fólkið lék með okkur og reyndi
að skipuleggja leikina, var ekki
líkt því eins gaman að þeim,
sagði Paula.
— Það sem barn hefur gaman
af og það sem því er hollt, er
tvennt ólíkt, sagði ungfrú Wint-
ergreen einbeittlega. — Þeir
leikir, sem ég skipulegg hafa
allir einhvern hagnýtan tilgang,
til þess að þroska vit þeirra á
vissum sviðum og fá fram ýms-
ar hliðar í upplagi þeirra. Leik-
irnir okkar eru allir teknir upp
úr bók um vísindalegt barnaupp
eldi.
— Æ, guð minn! andvarpaði
Paula. — Og ég sem var farin
að hlakka til að leika mér við
þau þegar ég er orðin góð í fæt-
inum. Én ég vona, að þegar við
hr. Hankin erum orðin gift, mun
ið þér ekki banna mér að leika
mér við þau.
Ungfrú Wintergreen leyfði
sjálfri sér ofurlítið bros. — Ég
gæti náttúrlega ekki bannað yð-
ur neitt, sem yður langar til.
En uhgfrú Freeman skipti sér
aldrei neitt af mínu starfi. Hún
skilur, að manneskja, sem er út
lærð á einhverju sviði á að geta
stundað starf sitt án utanaðkom-
andi afskipta. Ef það væri gert
við mig, yrði ég að segja upp.
Og ég er viss um, að hr. Hank-
in þætti mjög fyrir þvi. Ungfrú
Freeman hefur sagt mér, að
hann treysti mér fullkomlega og
sé mjög ánægður með það,
hvernig ég el börnin upp. Hann
hefur tekið eftir talsveðri breyt
Sparisjóður alþýðu
Afgreiðsla opin til kl. 9 til 4, á föstudögum kl. 9 til
4 og kl. 5 til 7 og á laugardögum kl. 9 til 12.
Gengið er inn frá Óðinsgötu.
Suniarbústaðaeigendur
Óska eftir að taka á leigu góðan sumarbústað til
skemmri eða lengri tíma í sumar. Uppl. um stærð
staðsetningu o.s.frv. sendist afgr. Mbl. merkt:
„Sumarbústaður 942.“
Lagerpláss
til leigu er 150 ferm. miðhæð í þríbýlishúsi við
Þinghólsbraut, Kópavogi, undir lager. Hæðin er
tilbúin undir tréverk. Góð aðkeyrsla. Uppl. gefur
Ragnar Tómasson, hdl. Austurstræti 17. Símar
24645 og 16870.
Chervolet sendibíll árg. 1955
Chevrolet sendibíll árg. 1955 með Ford dieselvél,
lengri gerð, sæti fyrir 10 menn. Verð og greiðslu-
skilmálar samkomulag. Ýmis skipti koma til greina.
Bifreiðin verður til sýnis á Bifreiðasölunni Borg-
artúni 1. Símar 18085 og 19615.