Morgunblaðið - 30.05.1967, Qupperneq 22

Morgunblaðið - 30.05.1967, Qupperneq 22
22 MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 30. MAÍ 1967. Oktavia Emilía f. Gudjohnsen - Eiginmaður minn og sonur, Eyjólfur Pálsson frá Hjálmsstöðum, lézt að heimili sínu Laugar- nesvegi 92, laugardaginn 27. maí. ' Aðalfríður Pálsdóttir, Rósa Eyjólfsdóttir. t Hjartkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi, Sigtryggur Leví Agnarsson Langholtsvegi 37, lézt að morgni 28. maí í Borigarspítalan.um. Þórunn Stefánsdóttir, börn, tengdabörn og barnabörn. t Eiginmaður minn, Hans Guðmundsson, andaðist 27. maí. Arndís Skúladóttir. t Systir okkar, Sigríður R. Jochumsdóttir, Grænuhlíð 14, lézt í Landsspítalanum 28. þ. m. Fyrir hönd fjarstaddra bræðra og annarra vanda- manna. Margrét Ásgeirsdóttir, Geirþrúður J. Ásgeirsd. Kúld. t Móðir ókkar, Þuríður Sæmundsen, lézt að heimiii sínu á Blöndu- ósi laugardaginn 27. maí. Þorgerður Sæmnndsen, Magdalena Sæmundsen, Pétur Sæmundsen. t Móðir okkar, María Guðhjörg Sigurgeirsdóttir, Kleppsvegi 36, andaðist í Landakotsspítalan- um sunnudaginn 28. maí. Laufey Þórðardóttir, Sólborg Þórðardóttir, Olgeir Þórðarson, Ólafur B. Þórðarson, Árni Þórðarson. t Eiginmaður minn og faðir okkar, Hafsteinn S. Tómasson, trésmiðameistari, Kaplaskjólsveg 64, andaðist 1 Land-spítalanum aðfaranótt sunnudagsins 28. maí siðastliðinn. Guðný Steingrímsdóttir og börnin. Fædd 25. apríl 1886 Dáin 21. mai 1967 FRÚ EMILÍA Briem var fædd á Vopnafirði 25. apríl 1886. For- eTdrar hennar voru hjónin Pétur Guðjohnsen verzlunarstjóri og Þórunn E. Halldórsdóttir. Að henni stóðu sterkir stofnar í báð- ar ættir. Föðurafi hennar var Pétur Guðjohnsen, organleikari og tónskáld í Reykjavík, móður- afi hennar var Halldór Jón-sson, prófastur á Hofi 1 Vopnafirði, héraðshöfðingi, alþingismaður og landskunnur maður á sl. öld. Fram til þessa tíma hafa verið lifandi minningar í Vopnafirði um hann og hans stóra og merki lega á heimili á Hofi. í kirkjugarð inum á Hofi stendur fallegur minnisvarði, gjöf frá sóknar- börnum hans. Frú Emilía hlaut hið bezta uppeldi á heimili foreldra sinna og naut þeirrar menntunar til munns og handa, sem þá var kost ur fyrir ungar stúflkur. Auk þess fór hún til Danmerkur til frek- ari menntunar. Hún hlaut í vöggugjöf marga af eðliskostum ættar sinnar. Hún var álits- t Konan mín og móðir okkar, Jónea Hólmfríður Friðsteinsdóttir, andaðist á Landakotsspítala 18. maí. Jarðarförin hefur far- ið fram. Við þökkuon vináttu og veLviija. Arnlaugur Ólafsson, Halldóra Hafliðadóttir, Ástriður Hafliðadóttir, Hákon Hafliðason, Helgi Hafliðason. t Þökkum innilega auðisýnda samúð við andlát og jarðarför drengsins okkar, Jóns Rúnars Ipsen, Bræðraborgarstíg 24. Iris Þórarinsdóttir, Werner Ipsen, Guðrún Jóhannsdóttir. t Þölkkum innilega auðsýnda samúð og hlýfhug við andlát og jarðarför móður okkar, tengdamóður, ömmiu og lang- ömmu, Guðmundínu Sigríðar Matthíasdóttur. Sigríður Kolbeinsdóttir, Bjarni Kolbeinsson, Ingibjörg Guðmundsdóttir, barnabörn, barnabarnabörn t öllum þeim, sem á svo margvísJegan há-tt hafa sýnt ökkur samúð og hluttekningu vegna íréfalls, Finns Th. Finnssonar, flugmanns, er lézt hinn 3. maí sl. send- um við hugheilar þakkir og kveðju. Foreldrar og systkin. stúlka, stillt og þó glaðlynd, fasprúð og aðlaðandi í viðkynn- ingu. Hún var starfsglöð, vinnu- fús og rösk og veitti allt létt, er hún snerti við. Hún var list- hneigð, lék vel á píanó — enda síðar organisti í Vopnafjarðar- kirkju í mörg ár, og fór það mjög vel úr hendi. Framtíðin virtist því blasa við h-enni björt og greiðfær. En örlögin höfðu ætlað henni óvænt og erfitt hlut- verk. Móðir hennar varð fyrir sflysi, sem þrátt fyrir þá lækn- ishjálp, sem þá var fáanleg, varð því valdandi að hún varð rúmliggjandi sjúklingur það sem eftir var ævinnar. Þegar þetta sorglega slys kom fyrir var Emilía opinberlega trú- lofuð. Mannsefni hennar var efnilegur danskur maður. Stóð tifl að hún giftist og flytti til Danmerkur. En þegar sýnt var að móðir hennar fen-gi ekki heilsu aftur, eða þyldi að flytj- ast burtu, slitu þau sambandi s-ínu, þar sem hann hafði ekki tök á að flytja hingað. Emilía tók nú að sér heimili móður sinnar og annaðist hana, rúmliggjandi sjúkling, með slíkri ástúð og hugkvæmni, sem bezt varð á kosið. Vinir og kunningjar voru margir og ávallt velkomnir að sjúkrabeði Þórunnar, sem var bæði gáfuð, víðsýn og ræðin, og fylgdist mjög vel m-eð því, sem var að gerast í kring um hana, og með hag og kjörum fólksins. Það höfðu því margir gaman að eiga samræður við gömlu konuna, bæði til að skemmta sjálfum sér og stytta henni langar stundir rúmlegunnar. Þegar sími kom á Vopnafjörð, leigðu þær mæðgur honum hús- næði í íbúð sinni. Emilía tók að sér stöðvarstjórastarfið og því starfi hélt hún, þar til hún flutt- ist burtu úr VopnafirðL Starf þetta tókst henni með mikilli prýði. Var hún rómuð fyrir lip- urð og góða afgreiðslu. En þreytt var hún stundum, er símatímanum var lokið. Árið 1922 dó frú Þórunn eftir 14 ára legu. Emilía hélt áfram s-íma- og organistastörfum þar til vorið 1924 að henni barst bréf frá vinkonu sinni og frændkonu, Valgerði Lárusdóttur Briem, prestskonu á Akranesi, er þá lá fyrir dauðanum. Bað hún hana að taka að sér umsjón heimiflis hennar framvegis. Em- ilía brá þegar við til að gera vilja vinkonu sinnar, sem var látin er hún kom vestur. Tók hún þegar til við hið nýja verk- efni með sama áhuganum, og hún hafði áður sýnt í sínu fyrra starfi og tveim árum síðar, 30. maí 1926, gengu þau séra Þor- steinn Briem í hjónaband. Það var stórt og umsvifamikið ábyrgðarstarf, s em frú Emilía tók að sér á Akranesi. Heimiflið var stórt: 4 börn af fyrra hjóna- bandi séra Þorsteins, og síðar bættist við fósturbarn, Halldór Briem, bróðurson han-s. Auk t Við flytjum innilegar alúð- arþakkir ykkur öllum, sem með margvísleguim hætti auð- sýnduð okíkur samúð og vin- áttu við fráfal-1 elsikulegs eig- inmanns míns, sonar okkar, ten-gdasonar, bróður og tengdabróður, Egils Benediktssonar, flugstjóra. Steinunn E. Jónsdóttir, Benedikt Gíslason, Geirþrúður Bjarnadóttir, Jón Pálsson, Kristín Þórðardóttir, systkin og tengdasystkin. Briem Minning þess svo gestagangur og risna, eins og gerist á prestsheimili í stóru prestak-aflli. Og þar sem séra Þorsteinn var líka prófast- ur, og auk þess alþingismaður í 8 ár, má nærri geta að ekki hafa minnkað við það umsvifin. Öllu þessu sinnti frú Emilía með mikilli prýði og sóm-di sér vissu- lega að sínu 1-eyti ekki síður sem prestskona á Akranesi, en hún hafði gert við störf sín á Vopna- firði, þótt þar sé ólíku sa-man að jafna. Og með hvílíkri rækt og k-ærfleika hún hafði rækt upp- eldi barnanna, sýnir bezt ástúð sú, sem stjúpdætur hennar sýndu henni síðustu ár ævi hennar, eftir að hún missti heilsuna. Um tveggja ára skeið var séra Þorsteinn Briem ráðherra, og urðu þau þá að búa í Reýkja- vík. Lítt virtist mér frú Emilíu getast að þeirri breytingu, enda var hún ekki metorðagjörn. Mun hún ekki hafa syrgt það að flytja til Akraness aftur. En því miður leið nú að því, að þar yrðu lík-a breytingar á. Heilsu séra Þorsteins hnignaði mjög síðustu prestskaparár hans, og varð hann að segja af sér em- bætti 1946. Eftir það var hann sjúkflingur til æviloka, 1949. Kom þá enn í hlut frú Emilíu að stunda hann sem sjúkling. Kom sér þá vefl reynsla hennar frá Vopnafirði Og víst er um það, að hún stundaði hann með sömu árvekninni og umhyggj- unni og móður sína fyrrum. Eftir lát manns síns gafst henni enn tækifæri til að stunda sína nánustu í veikindum þeirra. Guðrún, systir hennar, kom hingað suður með slæma hjarta- bilun. Bjó hún hjá Emilíu um tím-a, sem lét sem mjög -annt um hana. Svo var Guðrún orðin hress síðast, að hún var farin að ganga út. En þá víldi það slys til, að hún varð fyrir bíl, og lézt samstundis. Frú Emilíu varð mikið um það slys. Frú Emilía varð síðast sjálf sjúkflingur, sem þurfti hjúkrunar við það sem eftir var ævinnar. Heilsan var biluð af of miklfli líkamlegri og andlegri áreynslu, þrekið var þorrið. Hún lézt 21. maí sl. Þegar ég lit yfir æviferil frú Emiflíu Briem, þá stendur hún mér fyrir hugskotssjónum sem mjög mikilhæf kona. En hún stendur þar ekki síður sem sannkallað göfugmenni. Það mætti segj-a sem einkunnarorð hennar orðin: kærfeikur og fórn fýsi. Meðan ég þekkti hana var hún alltaf að hugsa um að gera einhverjum gott. Hún var alltaf að fórna sér fyrir aðra. Og það var ekki aðeins hún móðir henn- ar, sem varð fyrir því. Það voru margir, sem þurftu þess við þá. En hún var líka sanntrúuð krist- in manneskja, sem taldi kristin- dóminn fyrst og fremst fólginn í því að lifa eftir orðum frefls- arans, sem sagði: ,,Það sem þér viljið að aðrir menn gjöri yður, það skuluð þér og þeim gjöra“. Svo stendur frú Emiflía Briem fyrir mínurn sjónum. Svo mun hún standa fyrir augum flestra, sem þekktu hana. Ég vil svo að lokum þakka henni fyrir hönd mína og míns fólks fyrir allt, sem hún var okkur. Blessnð sé minning hennar. Jakob Einarsson. t Á lcveðjustund frú Emfflíu Briem, prófastsekkju frá Akra- nesi, er fullkomfleg-a viðeigandi að vitna til orða hins mikla post- ula, sem hann við hafði undir ævilokin: „Ég hefi barizt góðu baráttunni, hefi fullnað skeiðið, hefi varðveitt trúna". Víð börur hennar vöknuðu hjá mér ljóslifandi endurminningar frá dvöl á heimili hennar og síra Þorsteins, fyrir mörgum árum. — Hjá þeim gistu ósjaldan ferða langar, er komu til Akraness svipaðra erinda og ég. Ein þeirra minnínga er frá messu í Akranesskirkju. Því hafði ég tekið eftir, að síra Þor- steinn var byrjaður snemma vik- unnar að efna til ræðu næsta sunnudags. Hann var vandur að virðingu sinni sem sálnahirðir og gerði strangar kröfur til sín í prédikunarstól, jafnt og til allrar annarrar prestsþjónustu, enda kunnur, sem einn af ágæt- ustu prestum þjóðarinnar. Ég var prestshjónunum sam- ferða til kirkjunnar. Þegar inn úr dyrunum kom sá ég að kirkj- an var nálega full, og var þó ekki hátíðisdagur. Þegar prest- urinn gekk inn eftir gólfin-u ríkti í söfnuðinum djúp þögn og eftir- vænting. Slíkar viðtökur fá að- eins prédikarar, sem flytja ómengaðan fagnaðarboðskap og fara ekki með hégóm-amál. Frú Emilía var manni sínum ein-staklega samhent. Þau báru hvort annars byrðar. Hún reyndist börnum hans frá fyrra hjónabandi sem bezta móðir, hugsaði svo vel um heimilið, að á betra varð ekki kosið. Og I prestsstarfinu var hún honum góður samverkam-aður. Frú Emilía lét sér annt um barnastarf safnaðarins. Á heim- ili sínu hélt hún fundi fyrir ungl ingsstúflkur vikulega, meiri hluta árs. Þá voru stofurnar á stóra prestssetrinu oft troðfull- ar. Frúin flék á píanó. Hún las unglingasögur, sem hún hafði snúið úr Norðurlandamálum. Mikið var sungið a-f léttum söngvum síra Friðriks Friðriks- sonar og annarra æskulýðs- skálda. Þá var lesið í Guðs orði, flutt hugleiðing og beðin bæn. — Vitað er að margar þessara ungu stúlkna hafa æ síðan búið Ellin þákkar vinum vænum vegleg blóð og kveðjur hlýjar, eilífðar á grundum grænum geislar lýsa brautir nýjar. Hannes Jónsson, 75 ára. Hjartanlega þakka ég öllum vinum mínum nær og fjær, fyrir að þei-r minntust mín svo eftirminnilega m-eð skeytum og hlýjum kveðjum á sjötugs- afmæli mínu þann 10. maí s.l. — Sérstaklega þa-kka ég eldri og yngri félögum í Karlalkór Hornafjarðar og Kirkj-ukór B j arnanessóknar, ennfremur sveitungum mínum og öðrum, í náiægum hreppum, fyrir gjafir og ánægjulega stund, nefndan dag, í Mánagarði og þann heiður, er þeir vei-ttu okkur hjónum. «— Heill og gæfa fyl-gi ykkur öllum. Bjarnl Bjarnason, Brekkubæ, HornaiirðL

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.