Morgunblaðið - 30.05.1967, Qupperneq 22
22
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 30. MAÍ 1967.
Oktavia Emilía
f. Gudjohnsen -
Eiginmaður minn og sonur,
Eyjólfur Pálsson
frá Hjálmsstöðum,
lézt að heimili sínu Laugar-
nesvegi 92, laugardaginn 27.
maí.
' Aðalfríður Pálsdóttir,
Rósa Eyjólfsdóttir.
t
Hjartkær eiginmaður minn,
faðir, tengdafaðir og afi,
Sigtryggur Leví
Agnarsson
Langholtsvegi 37,
lézt að morgni 28. maí í
Borigarspítalan.um.
Þórunn Stefánsdóttir,
börn, tengdabörn og
barnabörn.
t
Eiginmaður minn,
Hans Guðmundsson,
andaðist 27. maí.
Arndís Skúladóttir.
t
Systir okkar,
Sigríður R. Jochumsdóttir,
Grænuhlíð 14,
lézt í Landsspítalanum 28.
þ. m.
Fyrir hönd fjarstaddra
bræðra og annarra vanda-
manna.
Margrét Ásgeirsdóttir,
Geirþrúður J. Ásgeirsd. Kúld.
t
Móðir ókkar,
Þuríður Sæmundsen,
lézt að heimiii sínu á Blöndu-
ósi laugardaginn 27. maí.
Þorgerður Sæmnndsen,
Magdalena Sæmundsen,
Pétur Sæmundsen.
t
Móðir okkar,
María Guðhjörg
Sigurgeirsdóttir,
Kleppsvegi 36,
andaðist í Landakotsspítalan-
um sunnudaginn 28. maí.
Laufey Þórðardóttir,
Sólborg Þórðardóttir,
Olgeir Þórðarson,
Ólafur B. Þórðarson,
Árni Þórðarson.
t
Eiginmaður minn og faðir
okkar,
Hafsteinn S. Tómasson,
trésmiðameistari,
Kaplaskjólsveg 64,
andaðist 1 Land-spítalanum
aðfaranótt sunnudagsins 28.
maí siðastliðinn.
Guðný Steingrímsdóttir
og börnin.
Fædd 25. apríl 1886
Dáin 21. mai 1967
FRÚ EMILÍA Briem var fædd
á Vopnafirði 25. apríl 1886. For-
eTdrar hennar voru hjónin Pétur
Guðjohnsen verzlunarstjóri og
Þórunn E. Halldórsdóttir. Að
henni stóðu sterkir stofnar í báð-
ar ættir. Föðurafi hennar var
Pétur Guðjohnsen, organleikari
og tónskáld í Reykjavík, móður-
afi hennar var Halldór Jón-sson,
prófastur á Hofi 1 Vopnafirði,
héraðshöfðingi, alþingismaður og
landskunnur maður á sl. öld.
Fram til þessa tíma hafa verið
lifandi minningar í Vopnafirði
um hann og hans stóra og merki
lega á heimili á Hofi. í kirkjugarð
inum á Hofi stendur fallegur
minnisvarði, gjöf frá sóknar-
börnum hans.
Frú Emilía hlaut hið bezta
uppeldi á heimili foreldra sinna
og naut þeirrar menntunar til
munns og handa, sem þá var kost
ur fyrir ungar stúflkur. Auk þess
fór hún til Danmerkur til frek-
ari menntunar. Hún hlaut í
vöggugjöf marga af eðliskostum
ættar sinnar. Hún var álits-
t
Konan mín og móðir okkar,
Jónea Hólmfríður
Friðsteinsdóttir,
andaðist á Landakotsspítala
18. maí. Jarðarförin hefur far-
ið fram. Við þökkuon vináttu
og veLviija.
Arnlaugur Ólafsson,
Halldóra Hafliðadóttir,
Ástriður Hafliðadóttir,
Hákon Hafliðason,
Helgi Hafliðason.
t
Þökkum innilega auðisýnda
samúð við andlát og jarðarför
drengsins okkar,
Jóns Rúnars Ipsen,
Bræðraborgarstíg 24.
Iris Þórarinsdóttir,
Werner Ipsen,
Guðrún Jóhannsdóttir.
t
Þölkkum innilega auðsýnda
samúð og hlýfhug við andlát
og jarðarför móður okkar,
tengdamóður, ömmiu og lang-
ömmu,
Guðmundínu Sigríðar
Matthíasdóttur.
Sigríður Kolbeinsdóttir,
Bjarni Kolbeinsson,
Ingibjörg Guðmundsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
t
öllum þeim, sem á svo
margvísJegan há-tt hafa sýnt
ökkur samúð og hluttekningu
vegna íréfalls,
Finns Th. Finnssonar,
flugmanns,
er lézt hinn 3. maí sl. send-
um við hugheilar þakkir og
kveðju.
Foreldrar og systkin.
stúlka, stillt og þó glaðlynd,
fasprúð og aðlaðandi í viðkynn-
ingu. Hún var starfsglöð, vinnu-
fús og rösk og veitti allt létt,
er hún snerti við. Hún var list-
hneigð, lék vel á píanó — enda
síðar organisti í Vopnafjarðar-
kirkju í mörg ár, og fór það
mjög vel úr hendi. Framtíðin
virtist því blasa við h-enni björt
og greiðfær. En örlögin höfðu
ætlað henni óvænt og erfitt hlut-
verk. Móðir hennar varð fyrir
sflysi, sem þrátt fyrir þá lækn-
ishjálp, sem þá var fáanleg,
varð því valdandi að hún varð
rúmliggjandi sjúklingur það sem
eftir var ævinnar.
Þegar þetta sorglega slys kom
fyrir var Emilía opinberlega trú-
lofuð. Mannsefni hennar var
efnilegur danskur maður. Stóð
tifl að hún giftist og flytti til
Danmerkur. En þegar sýnt var
að móðir hennar fen-gi ekki
heilsu aftur, eða þyldi að flytj-
ast burtu, slitu þau sambandi
s-ínu, þar sem hann hafði ekki
tök á að flytja hingað. Emilía tók
nú að sér heimili móður sinnar
og annaðist hana, rúmliggjandi
sjúkling, með slíkri ástúð og
hugkvæmni, sem bezt varð á
kosið. Vinir og kunningjar voru
margir og ávallt velkomnir að
sjúkrabeði Þórunnar, sem var
bæði gáfuð, víðsýn og ræðin, og
fylgdist mjög vel m-eð því, sem
var að gerast í kring um hana,
og með hag og kjörum fólksins.
Það höfðu því margir gaman
að eiga samræður við gömlu
konuna, bæði til að skemmta
sjálfum sér og stytta henni
langar stundir rúmlegunnar.
Þegar sími kom á Vopnafjörð,
leigðu þær mæðgur honum hús-
næði í íbúð sinni. Emilía tók að
sér stöðvarstjórastarfið og því
starfi hélt hún, þar til hún flutt-
ist burtu úr VopnafirðL Starf
þetta tókst henni með mikilli
prýði. Var hún rómuð fyrir lip-
urð og góða afgreiðslu. En
þreytt var hún stundum, er
símatímanum var lokið.
Árið 1922 dó frú Þórunn eftir
14 ára legu. Emilía hélt áfram
s-íma- og organistastörfum þar
til vorið 1924 að henni barst bréf
frá vinkonu sinni og frændkonu,
Valgerði Lárusdóttur Briem,
prestskonu á Akranesi, er þá
lá fyrir dauðanum. Bað hún
hana að taka að sér umsjón
heimiflis hennar framvegis. Em-
ilía brá þegar við til að gera
vilja vinkonu sinnar, sem var
látin er hún kom vestur. Tók
hún þegar til við hið nýja verk-
efni með sama áhuganum, og
hún hafði áður sýnt í sínu fyrra
starfi og tveim árum síðar, 30.
maí 1926, gengu þau séra Þor-
steinn Briem í hjónaband.
Það var stórt og umsvifamikið
ábyrgðarstarf, s em frú Emilía
tók að sér á Akranesi. Heimiflið
var stórt: 4 börn af fyrra hjóna-
bandi séra Þorsteins, og síðar
bættist við fósturbarn, Halldór
Briem, bróðurson han-s. Auk
t
Við flytjum innilegar alúð-
arþakkir ykkur öllum, sem
með margvísleguim hætti auð-
sýnduð okíkur samúð og vin-
áttu við fráfal-1 elsikulegs eig-
inmanns míns, sonar okkar,
ten-gdasonar, bróður og
tengdabróður,
Egils Benediktssonar,
flugstjóra.
Steinunn E. Jónsdóttir,
Benedikt Gíslason,
Geirþrúður Bjarnadóttir,
Jón Pálsson,
Kristín Þórðardóttir,
systkin og tengdasystkin.
Briem
Minning
þess svo gestagangur og risna,
eins og gerist á prestsheimili í
stóru prestak-aflli. Og þar sem
séra Þorsteinn var líka prófast-
ur, og auk þess alþingismaður í
8 ár, má nærri geta að ekki hafa
minnkað við það umsvifin. Öllu
þessu sinnti frú Emilía með
mikilli prýði og sóm-di sér vissu-
lega að sínu 1-eyti ekki síður sem
prestskona á Akranesi, en hún
hafði gert við störf sín á Vopna-
firði, þótt þar sé ólíku sa-man að
jafna. Og með hvílíkri rækt og
k-ærfleika hún hafði rækt upp-
eldi barnanna, sýnir bezt ástúð
sú, sem stjúpdætur hennar
sýndu henni síðustu ár ævi
hennar, eftir að hún missti
heilsuna.
Um tveggja ára skeið var
séra Þorsteinn Briem ráðherra,
og urðu þau þá að búa í Reýkja-
vík. Lítt virtist mér frú Emilíu
getast að þeirri breytingu, enda
var hún ekki metorðagjörn.
Mun hún ekki hafa syrgt það að
flytja til Akraness aftur.
En því miður leið nú að því,
að þar yrðu lík-a breytingar á.
Heilsu séra Þorsteins hnignaði
mjög síðustu prestskaparár hans,
og varð hann að segja af sér em-
bætti 1946. Eftir það var hann
sjúkflingur til æviloka, 1949.
Kom þá enn í hlut frú Emilíu
að stunda hann sem sjúkling.
Kom sér þá vefl reynsla hennar
frá Vopnafirði Og víst er um
það, að hún stundaði hann með
sömu árvekninni og umhyggj-
unni og móður sína fyrrum.
Eftir lát manns síns gafst
henni enn tækifæri til að stunda
sína nánustu í veikindum þeirra.
Guðrún, systir hennar, kom
hingað suður með slæma hjarta-
bilun. Bjó hún hjá Emilíu um
tím-a, sem lét sem mjög -annt um
hana. Svo var Guðrún orðin
hress síðast, að hún var farin að
ganga út. En þá víldi það slys
til, að hún varð fyrir bíl, og lézt
samstundis. Frú Emilíu varð
mikið um það slys.
Frú Emilía varð síðast sjálf
sjúkflingur, sem þurfti hjúkrunar
við það sem eftir var ævinnar.
Heilsan var biluð af of miklfli
líkamlegri og andlegri áreynslu,
þrekið var þorrið. Hún lézt 21.
maí sl.
Þegar ég lit yfir æviferil frú
Emiflíu Briem, þá stendur hún
mér fyrir hugskotssjónum sem
mjög mikilhæf kona. En hún
stendur þar ekki síður sem
sannkallað göfugmenni. Það
mætti segj-a sem einkunnarorð
hennar orðin: kærfeikur og fórn
fýsi. Meðan ég þekkti hana var
hún alltaf að hugsa um að gera
einhverjum gott. Hún var alltaf
að fórna sér fyrir aðra. Og það
var ekki aðeins hún móðir henn-
ar, sem varð fyrir því. Það voru
margir, sem þurftu þess við þá.
En hún var líka sanntrúuð krist-
in manneskja, sem taldi kristin-
dóminn fyrst og fremst fólginn
í því að lifa eftir orðum frefls-
arans, sem sagði: ,,Það sem þér
viljið að aðrir menn gjöri yður,
það skuluð þér og þeim gjöra“.
Svo stendur frú Emiflía Briem
fyrir mínurn sjónum. Svo mun
hún standa fyrir augum flestra,
sem þekktu hana.
Ég vil svo að lokum þakka
henni fyrir hönd mína og míns
fólks fyrir allt, sem hún var
okkur.
Blessnð sé minning hennar.
Jakob Einarsson.
t
Á lcveðjustund frú Emfflíu
Briem, prófastsekkju frá Akra-
nesi, er fullkomfleg-a viðeigandi
að vitna til orða hins mikla post-
ula, sem hann við hafði undir
ævilokin: „Ég hefi barizt góðu
baráttunni, hefi fullnað skeiðið,
hefi varðveitt trúna".
Víð börur hennar vöknuðu hjá
mér ljóslifandi endurminningar
frá dvöl á heimili hennar og síra
Þorsteins, fyrir mörgum árum.
— Hjá þeim gistu ósjaldan ferða
langar, er komu til Akraness
svipaðra erinda og ég.
Ein þeirra minnínga er frá
messu í Akranesskirkju. Því
hafði ég tekið eftir, að síra Þor-
steinn var byrjaður snemma vik-
unnar að efna til ræðu næsta
sunnudags. Hann var vandur að
virðingu sinni sem sálnahirðir
og gerði strangar kröfur til sín
í prédikunarstól, jafnt og til
allrar annarrar prestsþjónustu,
enda kunnur, sem einn af ágæt-
ustu prestum þjóðarinnar.
Ég var prestshjónunum sam-
ferða til kirkjunnar. Þegar inn
úr dyrunum kom sá ég að kirkj-
an var nálega full, og var þó
ekki hátíðisdagur. Þegar prest-
urinn gekk inn eftir gólfin-u ríkti
í söfnuðinum djúp þögn og eftir-
vænting. Slíkar viðtökur fá að-
eins prédikarar, sem flytja
ómengaðan fagnaðarboðskap og
fara ekki með hégóm-amál.
Frú Emilía var manni sínum
ein-staklega samhent. Þau báru
hvort annars byrðar. Hún
reyndist börnum hans frá fyrra
hjónabandi sem bezta móðir,
hugsaði svo vel um heimilið, að
á betra varð ekki kosið. Og I
prestsstarfinu var hún honum
góður samverkam-aður.
Frú Emilía lét sér annt um
barnastarf safnaðarins. Á heim-
ili sínu hélt hún fundi fyrir ungl
ingsstúflkur vikulega, meiri
hluta árs. Þá voru stofurnar á
stóra prestssetrinu oft troðfull-
ar. Frúin flék á píanó. Hún las
unglingasögur, sem hún hafði
snúið úr Norðurlandamálum.
Mikið var sungið a-f léttum
söngvum síra Friðriks Friðriks-
sonar og annarra æskulýðs-
skálda. Þá var lesið í Guðs orði,
flutt hugleiðing og beðin bæn.
— Vitað er að margar þessara
ungu stúlkna hafa æ síðan búið
Ellin þákkar vinum vænum
vegleg blóð og kveðjur hlýjar,
eilífðar á grundum grænum
geislar lýsa brautir nýjar.
Hannes Jónsson,
75 ára.
Hjartanlega þakka ég öllum
vinum mínum nær og fjær,
fyrir að þei-r minntust mín svo
eftirminnilega m-eð skeytum
og hlýjum kveðjum á sjötugs-
afmæli mínu þann 10. maí s.l.
— Sérstaklega þa-kka ég eldri
og yngri félögum í Karlalkór
Hornafjarðar og Kirkj-ukór
B j arnanessóknar, ennfremur
sveitungum mínum og öðrum,
í náiægum hreppum, fyrir
gjafir og ánægjulega stund,
nefndan dag, í Mánagarði og
þann heiður, er þeir vei-ttu
okkur hjónum. «— Heill og
gæfa fyl-gi ykkur öllum.
Bjarnl Bjarnason,
Brekkubæ,
HornaiirðL