Morgunblaðið - 28.06.1967, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 28. JÚNÍ 1967.
Jð, VIST ER HÆGT AÐ LIFA Á MYND-
LIST,
EF MAÐUR ER NOGU LELEGUR
í STRÆTISVAGNINUM, sem
íer inn í Bústaðahverfi, sit ég.
Húsmæður á leið heim úr inn-
kaupaleiðangri í miðbænum
umkringja mig með skivaldri. í
vagninum er lykt af fimmtu-
degi og blautum fatnaði. Úti
er ringing.
Ætli ég sé eini maðurínn, sem
er að fara á myndlistarsýning-
una inni í Laugardal? — Hvað
ííkyldu margir hér vita af
henni? — Ætli húsmæðrum
standi ekki yfirleitt á sama um
myndlist, að minnsta kosti í
*vona veðri?
I Við Rauðarárstíginn stanzar
vagninn ,og nokkrar fyrirferð-
armiklar verur með pinkla
bætast í hópinn. — Skelfing
breytist fólk í rigningu. Öll
sætin eru upptekin, og nokkr-
ar konur gjóa til mín augun-
um. Nei, ég stend ekki upp,
avei mér þá alla daga.
Ég verð hugsi. Um hvað
*pyr maður listamenn?
Kanrftki tala þeir i gátum. í>að
þýðir sennilega ekkert að
spyrja þá um listamannalaun,
það eru alltaf einhverjir að
skrifa um þau í blöðin. Ég
gæti náttúrlega spurt þá um
listaáhuga íslenzks almennings.
Eða íslenzka menningu. — Mig
minnir, að ríkismarskálkurinn
sálugi, Hermann Göring, hafi
einhvern tíma sagt, að þegar
einhver nefndi menningu í
sín eyru væri hann vanur að
seilast eftir skammbyssu sinni.
Varia hefur það verið listelsk-
ur maður, Göring.
Eftir nokkra stund ranka ég
við mér, jafnnær um væntan-
legar spurningar, og sé, að hag
kvæmast verður að fara úr á
næstu stoppistöð.
í Fyrir utan íþróttahöllina
standa nokkrir ungir menn,
sem styðjast fram á garðhrífur
og ræðast við. Þegar ég geng
framhjá, verður hlé á samræð-
nnum. Hvað ætli þeim finnist
um menn, sem eru að skjótast
á málverkasýningar í miðjum
vinnutíma? Og skyndilega er
ég sloppinn úr rigningunni og
kominn undir hvolfþak þessa
musteris fótamenntarinnar.
Roskin, vingjarnleg kona
fær mér sýningarskrá í hend-
tir, um leið og hún segir mér,
að aðsóknin hafi verið fremur
dræm, þegar undan er skilinn
17. júní, en þá áttu allir leið
i Laugardalinn.
Á sýningunni hefur verið
komið fyrir rúmlega 60 verk-
um eftir 14 höfunda á aldrin-
um 20 til 28 ára. Flestar mynd-
anna eru það, sem í daglegu tali
er nefnt afstrakt, þótt greina
megi í sumum þeirra ýmislegt,
sem augað þekkir .
Lengi voru afstraktmálarar
taldir hinir verstu menn og
gallagripir. Meistari Þórbergur
sagði jafnvel einu sinni, að
tvennt vildi hann ekki verða
eftr næstu endurfæðingu sína:
Stúlka með spiserör og afstrakt
málarí.
Ég þarf ekki að troðast tj]
að komast til að sjá verkin, því
að auk mín eru þama aðeins
tveir aðrir sýningargestir, kon
ur nokkuð við aldur, sem halda
nú brott sem skjótast, eftir að
fjölgað hefur. Ég sé fullseint,
að líklega hefði verið sterkur
leikur að spyrja þær um á’i+
þeirra á verkum unga fólksins
en þær eru horfnar eins og
jörðin hafi gleypt þær, og ég
held áfram að skoða.
Þegar ég hef lokið við að
skoða all flestar myndirnar,
verð ég þess var, að ég er ekki
lengur einn, — Hreinn Frið-
finnsson er fcominn á staðinn.
Hann er einn hinna ungu
listamanna, fæddur 19. 2. 1942,
sýningunni. Við gerð þeirra hef
ur hann notað fleira en máln-
ingu, til dæmis bárujárn,
Þórður Ben og mynd hans „Vagnhesturiim“.
Frá vinstri: Kristján Guðmundsson, Hreinn Finnbogason, Róska og Þórður Ben Sveinsson.
Róska.
Ekki kann ég að lýsa gerð
þeirra á fræðilegan hátt, enda
er sjón sögu ríkari. Ein þess-
ara þriggja mynda er seld.
Kaupandi er Listasafn ríkisins.
Hreinn er hinn vörpulegasti
maður, hárprúður og loðinn um
kjálka og kinnar. Hann segir
mér, að von sé á þremur eða
fjórum af þeim, sem þarna
sýna, og meðan við bíðum nota
ég tækifærið og spyr Hrein
nokkurra spurninga um sjálf-
an hann.
— Er.t þú mikið skólaður 1
myndlist?
— Tja, ég veit ekki hvað
skal segja. Ég byrjaði í Hand-
íða- og myndlistaskólanum
hérlendis, og síðan hef ég
reynt að ferðast og fylgjast
með því, sem er á seyði.
— Þú varst úti í vetux?
— Já, ég var suður í Róma-
borg.
Hreinn hlær við, og við röbb
um saman unz tveir frakka-
klæddir menn koma skálmandi
inn úr dyrunum. Það er ekki
um að villast, — þar fara þeir
Kristján Guðmundsson og
Þórður Ben Sveinsson.
Kristján er grannur og há-
vaxinn með alvörusvip og stór
dökk augu. Sléttrakaður og
borgaralega klæddur .
Þórður Ben er eins og klippt
ur út úr nítjándu aldar tízku-
blaði I þröngum, brúnum
sjakket, og löfin standa aftur
af honum, þegar han gengur
um. Ef til vill er hann ekki óLík
ur því, sem rithöfundurinn
frægi, Oscar Wilde, hefur verið
á sokkabandsárum sínum.
Þeir kasta kveðju á okkur
Hrein, og við kveikjum okkur
allir í sígarettum.
Þeir eru svolítið varkárir. —
Vonandi leggur hann okkur
enga vitleysu í munn.
— Þú átt tvær myndir
hérna, Þórður, eða réttara sagt
eina og hál'a. Hvernig væri, að
þú sýndir mér þær sem snöggv
ast?
Það lifnar yfir Þórði. Hann
tekur undir handlegginn á mér
og leiðir mig út að glugga í
salnum og bendir út.
— Hérna er myndin, sem ég
gerði einn, hina gerði ég með
Kristjáni.
Ég hvái.
— Nú sérðu ekki maður?
Þarna útL
Ég hvái.
— Nú, sérðu ekki maður?
Þarna úti.
Ég stari út um gluggann. Jú,
ekki ber á öðru. Úti í móa I
svona 100 til 200 metra fjar-
lægð frá anddyri íþróttahallar
innar stendur heljarmikil
mynd af prjóandi hesti. Það
hefur stytt upp og hesturinn
stendur þarna, hvítur og sker
sig úr umhverfinu.
— Og myndin okkar Krist-
jáns er hérna hjá okkur víðs-
vegar í salnum, segir Þórður
og beinir athygli minni írá
hestinum.
Hann 'bendir. Á veggnum á
móti hanga tveir rauðir, inn-
rammaðir. fletir. Út úr hvorum
þeirra gengur slanga, og þess-
ar tvær slöngur verða síðan
að einnL sem liggur í hlykkj-
um um salinn og endar í rauð-
um kassa, sem stendur nálægt
borði umsjónarkonunnar. Á
kassanum rauða stendur líkn-
eski af ljóni í sama lit.
— Það er búið að brjóta það
tvisvar af, segir Þórður, sem
sér á hvað ég er að horfa. —
Það rákust margir inn hérna
17. júní.
f sýningarskránni stendur,
að þetta verk þeirra Kristjáns
og Þórðar heiti „Royal system
(málverk í þremur víddum)."
— Sumir héldu, að þetta
væri loftræstingin hérna, seg-
ir Þórður.
Ég er orðlaus. Við þessu
hafði ég ekki búizt. Málverk,
sem liggur í hlykkjum um all-
an sal. Nú, hví ekki það. En
eitt er víst, — ég hefði ekki vilj
að missa af því að sjá þetta
verk.
’Við tökum aftur að ganga um
salinn, og ég reyni að veiða
upp úr þeim eitthvað um nöfn
þeirra listastefna, sem þeir að-
hyllast.
— Má segja, að mikið af
verkunum ihér heyri undir
Pop-list?
— Biddu fyrir þér, bæði
Pop og Op er að mestu liðið
hjá.
— Hvað er Op? spyr ég og
hálfskammast mín fyrir fáfræð
ina.
Þeir taka allir þátt í að leiða
mig í allan sannleika.
— Þú veizt senilega, að Pop-
list er komið úr orðinu „popu-
Framhald á bls. 20