Morgunblaðið - 27.07.1967, Page 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 27. JÚLl 1967
Alan Williams:
PLATSKEGGUR
samlegir Leynihernum, og það
voru einmitt þeir, sem höfðu
sýnt mestan árangur í viðureign
inni við Platskeggina.
— Ég hefði nú viljað kalla á
ykkur á einhverjum kristilegri
tíma dags, hélt hann áfram, ró-
lega, — en því miður er allur
dagurinn skipulagður hjá mér.
Hann sneri sér að Júðastúlkunni
í pardusskinnsbuunum. — Búðu
okkur til kaffi, Nadia!
Stúlkan rétti úr ganglimunum,
ólundarleg í svip og silaðist út
úr herberginu. Le Hir sagði við
Neil: — Við reynum að vera
eins liðlegir og við getum við
þessa útlendu fréttamenn á þess
um erfiðu tímum. Ef út í það er
farið, þá er það ykkur að þakka,
að allur heimurinn trúir ekki
áróðursvélinni í París. Hann
þagnaði. Anne-Marie hreyfði sig
eitthvað í stólnum, svo að í hon
um brakaði, og sýndi ofurlítið
upp eftir lærinu á sér. Le Hir
tók að berja keyrinu á öklann á
sér.
En samt sem áður, hr. Ingle-
by — og nú varð röddin hvöss
eins og rakhnífur — hvað yður
snertir, er bara eitt atriði, sem
gerir mig órólegan. Það er við-
víkjandi manninum, sem þér
komuð með hingað í gær frá
Grikklandi — manni að nafni
Pol.
Nú heyrðist ekkert hljóð nema
smellirnir í keyrinu. Augun í
Le Hir, sem voru ijósbrún með
gulum glampa í, horfðu á Neil,
án þess að depla. — Þekkið þér
þennan mann vel, hr. Ingleby?
Neil fann, að slagæðin í hon-
um tók að hamast og í þessari
þögn fékk hann suðu fyrir eyr-
un. Hann vissi, að ef Le Hir væri
kunnugt um örlög Jadots, mundi
hvorki hann sjálfur né van Loon
faya héðan út lifandi.
Hann sagði því við Le Hir: —
Ég þekki hann varla neitt. Við
hittumst í hóteli í Aþénu og
hann bauð mér far hingað í bátn
um sínum. Hann sneri sér að van
Loon, sem var önnum kafinn að
kveikja í pípunni sinni, rétt eins
og hún væri einhver flókin vé'.
— Hann vildi fá hann hr. von
Loon til þess að stjórna bátnum.
Af þeirri ástæðu einni kynm-
umst við honum.
Anne-Marie sat með vandlega
krosslagða fætur og sta-rði á ein-
hvern punkt, rétt uppi yfir höfð
inu á Neil. Le Hir hafði ekki aug
un af andlitinu á Neil. En þá
kom Nadia inn með kaffibollana.
Enginn sagði neitt meðan verið
var að útdeila bollunum. Le Hir
tók kaffisíuna, setti hana í málm
grind við hlið sér, fékk sér tvær
skeiðar af sykri og hrærði svo
hægt í bollanum, og enn hafði
hann ekki augun af Neil. Svo
þegar hann rauf þögnina, talaði
hann mjög iágt:
— Vi-tið þér, hver þessi mað- !
ur er?
Neil yppti öxlum. — Hann
sagðist vera kaupmaður frá
París.
Le Hir hristi höfuðið. — Nei.
hr. Ingleby. Hann er það sem
við köllum hér, Platskeggur. Vit -
ið þér, hvað platskeggur er?
Neil kinkaði kolli.
Le Hir lamdi keyrinu á fót-
inn á sér og reis upp og hallaði :
sér nú yfir Neil með útglennía
fætur, og tennurnar komu fram !
í óhugnanlegu glotti. — Hlustið
þér nú vandlega á mig, hr. Ingle j
by. Ég er sanngjarn maður. Ég
legg það ekki í vana minn að
grípa fram fyrir hendurnar á
blaðamönnum, sem eru að j
stunda sitt starf. En þegar þér !
og þessi hollenzki vinur yðar !
komið hingað með háttsettum ;
frönskum njósnara, hættir mér
að standa á sama. Þá fer ég að ;
velta því fyrir m-ér, hvort þé: j
séuð hér sem blaðamaður, eða
í einhverjum öðrum erindum.
Þér ættuð að gera grein fyrir
því. Eins og ég sagði, er dagur
inn allur skipulagð-ur hjá mér.
Hann leit á úrið sit-t.
23
— Ég get fullvissað yður,
sagði Neil og röddin var bæði
veik og hás, — að mót okkar hr.
Pol varð fyrir hreina tilviljun.
Ég hafði enga minnstu hugmynd
um, hvaða störfum hann gegndi
eða hvaða erindi hann átti hing-
að. Það mál var alls ekki rætt
okkar í milli.
— En hann fór nú samt með
yður til gistihússins yðar í gær-
kvöldi? Og til hvers?
— Hann kom bara til þess að
fá sér bað. Hann svi-tnar mikið.
AnneMarie brosti. Le Hir
stóð enn yfir Neil og dreypti á
kaffinu sínu. — Hr. Ingleby, und
ir venjulegum kringumstæðum
mundi ég reka yður úr landinu,
innan tólf klukkustunda, að við
lögðu lífláti ef þér yrðuð kyrr.
En ég trúi því aðeins, að skýr-
ing yðar sé sannleikanum sam-
kvæm. Og ég er til í að lofa yð-
ur að vera kyrrum — en m-eð
einu skilyrði: Ég vil fá að vita,
hvort hr. Pol hefur ráðgert að
hitta yður aft-ur meðan þér eruð
hérna.
Nú varð Neil ofsahræddur.
Hann vissi enn ekki, hversu mik
ið Le Hir vissi, hvort fréttin um
dauða Jadots hefði enn borizt
Leynihernum. Kannski var þetta
gildra til þess að prófa sannleiks
gildi sögu hans. Hann var svo
óforsjáll að segja Le Hir um
þessa símahringingu sem Poi
hafði talað um, klukkan -tvö um
daginn. En m-eðan hann var að
segja þetta, þóttist hann þess
fullviss, að Le Hir vissi enn ekk-
ert um örlög Jadots. En skaðinn
var skeður.
— Til hvers vill hann láía yð-
ur hringja til sín?
— Hann sagðist kannski
mundu geia sagt mér mikiivæga
-'- étt hanöa blaðinu mín-u.
— Hvaða númer sagði hann
yður að hringja í?
Neil sýndi honum númerið,
sem Pol hafði gefið honum. Le
Hir kinkaði kolli. — Þetta er
eitt af leyninúmerum Aðalstöð
anna, sagði hann og rétti Nei!
vasabókina aftur. — Allt í lagi.
Nú skuluð þér fara að sem her
segir: Þér hringið í þennan
mann, hann Pol, klukkan tvö.
Og ég vil fá að vita nákvæm-
lega, hvað hann segir yður.
Anne-Marie kemur í gistihúsið
yðar, og hverjar upplýsingar,
sem þér fáið, segið þér henni.
Hann '.auk úr bollan-um og rétti
hann til Nadiu. — Herrar mínir,
sagði hann, — mér hefur verið
ánægja að hitta ykkur.
Neil og van Loon stóðu upp.
Útvarpið vældi úr sér rödd
Johnny Mathis. Le Hir tók í
höndina á þeirn og það var eins
og járntöng. — Munið, sagð.
hann og brosti með öllum tönn-
unum, — að þegar þið hittið
Pol, þá nefnið ekki á nafn, að
þið hafið komið hingað. Þið haf-
ið aldrei hitt mig — og aldrei
Anne-Marie. Hann brosti og ill-
kvittnislegur glampi skein út úr
augunum. — En ef þið segið eitt
hvað, eða ef þið reynið að leyna
mig einhverju, sem Pol segir við
ykkur, þá fæ ég að vita það.
Því lofa ég ykkur.
Neil fannst hann tala með til-
burðu-m þess manns, sem hefur
séð of margar lélegar bíómyndir.
Neil var snögglega minnt-ur á
leikfimikennara, s-em hann hafði
haft í gagnfræðaskólanum: stór-
an, hraustlegan mann, sem var
allur brosandi og elskulegur við
foreldrana, en var vanur að berja
strákana með knattborðspriki ef
þeir náðu ekki vissu marki í
fimleikunum. Það var ei-tthvað
einkennilegt við þennan mann
sem hefði át-t að geta verið
skemmtilegt, en var það bara
ekki. Og þegar Anne-Marie
fylgdi þeirn niður allar tíu hæð-
irnar út á götuna, langaði Neil
mest til að taka til fótanna, og
sleppa úr þessari hvítu borg, þar
sem Pol annars vegar og þessi
appelínurauðhærði ofursti hins-
vegar, voru að berjast í þessari
lokasennu franska nýlenduveld-
is, en Ingleby einhvers staðar
mitt á miilli þeirra.
4. kafli.
Þetta ætlaði að verða heitur
dagur. S'trætim voru þegar hvít-
glitrandi, og sólin brenndi fló-
ann, svo að hann glitraði ei-ns
og demantur. Úti fyrir götuvirkj
unum breiddisit einhver óróleg-
u-r blær yfir alla borgina. Torg-
in o-g breiðgö-turnar voru að fyll
ast af manngrúa. GangS’tét-ta-
krárnar fylltust af brúneygum
stúlkum, ungum mönnu-m með
sólhatta og sólgleraugu, sem
voru að borða morgunverð og
horfa á farandverðina, sem stóðu
við dyrnar á (hverri 'búð og
banka og drykkjukrá, með stiein
dauð augu og með byssurnar
reiðubúnar. Og fram með sjávar
götunni voru bílar, sem ljóm-
uðu -af mislit-um klútum og sól-
brenndum örmum, milli jeppa
og pallbíla.
Peugeot-bíllinn sneri að Hotel
de Miramar. Anna-Marie brosti
íil Neils. — Nú er gott að fara
í sjó!
— Já, og -fi.sk-a, sagði ekillinn
ólundarlega, og borfði á hjálm-
búna hermennina. Hann heml-
aði snögglega. Bein-t fram undarn
þeim hafði stór hópur fólks safn
azt saman, rétt við hornið. Bíl-
ar stóðu þar, þétt sama-n og flau-t
uðu í kór, reiðilega. Hópur af
'ö-ralegum, evrópskum börnum
kom hlaupandi eiftir gangstétt-
inni, hlæjandi og veifandi hönd-
um. Neil glápti á Anne-Marie:
— Hvað er um að vera?
Hiún yppti öxlum og leit út
urn gluggann. — Það er víst ver
ið að berja einh-vern Araiba. Eða
þá ainhvern pla-tskegg.
Ein-n farandvarðmaður kom
efiir götunni, blés í flautu og
benti bílunum að halda áfram.
Hann komst að Peugeoit-bílnum
og ekillinn h-allaði sér út og
spurði: — Hvað gengur á?
— Árás! sagði maðurinn, —
v-erið þið ekki að bíða hér og
glápa. Hann var með geysis-tórt
andlit, málmgrátt ems og hjálm
urinn hans var. Bíllkm hélt
áfram, að horninu, þa-r sem varð
hringur af CRS mönnum haifði
krækt saman örmum og voru að
reyna að ýta mannfjöldanum
upp að kaffihúsinu.
Fyrsti Arabainn lá á miðri göt
unni á grúfu. Hann var í ræfils-
legum skóm og upplituðum bux-
um. Blóðið ramn úr höfðinu á
honum og kvislaðist í tvær dökk
ar randir, sem teygðu sig að ræs
inu og tóku með sér göturykið.
Nieil minntist þess seinna, að
hann hefði furðað sig á þ-ví, að
svona mikið blóð skyldi geta
komið úr einu mannshöfði.
Hinn maðurinn sat á gangstétt
inni, en reiðhj-ó.1 lá á hliðinni hjá
honum, og framhjólið snerist
enn. Fata hafði oltið niður í ræs-
ið. Blóð rann úr buxnaskálm-
inni á honum og í áttina að kaffi
hússborðunum. Neil sá, að hóp-
ur sólbrenmdra manna ásarnt
n-okkrum fallegum stúlkum,
færði til stólana sína, -til þess að
ata ekki skóna sína út. Ein stúlk
an horifði - á særða manninn og
hló.
Hann var að reyna að standa
upp. Hann hélt enn u-m höfuðið,
hann hreyfði fæturna með mik-
illi áreynslu og reikaði áfram,
þangað -til hann kollsteyptist í
ræsið og lá á grúfu. Peugeot-
bíllinn stanzaði því að en-n hafði
hann lent í umferðanhnút. Mað-
urinn var nú ibeint móts við
gluggann. Þa-u sátu og horifðu á
hanrn reyna að reisa sig, hægt og
mæðulega, með kúlu í hálsinum.
Neil æpti á ensku: — Guð m-inn
góður, við verðum eitthvað að
gera!
— Ef þú gerir eitthvað, verð-
urðu bara skotinn, sagði van
Loon.
-Neil sneri sér að Anne-Marie,
sem lét höfuðið hvíla á sætis-
bakinu. Hún lei-t alls ekki á Ar-
abann. — Við verðum eitthvað
að gera, sagði han.n á frönsku, —
maðurinn er að deyja.
— tHaltu þér saman! sagði
hún snöggt, án þess að ihreyfa
sig. Hann tók eftir þvi, að augna
lokin á henni voru ofurlítið
freknótt, líkast eggjasku-rn.