Morgunblaðið - 03.09.1967, Blaðsíða 4

4
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 3. SEPT. 1967
BÍ LALEICAN
-FERÐ-
Daggjaid kr. 350,-
og pr. km kr. 3,20.
SÍMI 34406
SENDU M
magimúsar
SKIPHOLTI 21 SÍMAR2H90
eftirlokun simi 40381 ~
«« H4-44
m/iiFim
Hverfisgötn 103.
Sími eftir lokun 31160.
LITLA
BÍLALEIGAN
tngólfsstræti 11.
Hagstætt leigugjald.
Bensín innifaliS í leigugjaldl.
Sími 14970
BÍLALEIGAN
- VAKUR -
Sundlaugaveg 12. Simi 35135.
Eftir lokun 34936 og 36217.
f/' ---*a/UUÆ/GAM
lúAiL/y/ætf
RAUDARARSTlG 31 SlMI 22022
Flest til raflagna:
Rafmagnsvörur
Heimilstæki
Útvarps- og sjónvarpstæki
Rafmagnsvörubiiðin sf
Suðurlandsbraut 12.
Sími 81670 (næg bílastæði).
Bezt að auglýsa
í Morgunblaðinu
Vörn fyrir ,,bak-
pokalýð“
Egon Hitzler skriiar frá
GröÆ í Grenivík í Grýtubakka-
hreppi vegna bréfs TH.H. um
„bakpokalýðinn", er birtist hér
17. ágúst sl.:
„Velvakandi
ísland er skem.mtilegt ferða-
land. Náttúrufegurð er meiri
hér á landi en í mörgum öðr-
um löndum Evrópu.
Svona hugsar margt ungt
fólk erlendis. En ísland er án
efa hið dýrasta ferðamanna-
land: Hvar erlendis þarf fókk
að greiða 400 krónur fyrir
meðalgistihússiherbergi og 85
krónur fyrir ódýrasta hádegis-
verð? Hvergi:
Eðlilegt er því, að þetta unga
fólk reyni að spara eins >g
hægt er, þegar hingað er kom-
ið. Og af hverju ekki að spara
105-fcali, ef tæfcifæri býðst tái
þess að fara milM Reykjavikiur
og FLjótshiíðar án þess að
borga og á sarna tírna tæki-
færi tnl þess að hitta og tala
við íslendinga?
Ég heifi ferðazt hér á fslandi
mikið „á þumalfingrinum“, og
ekiki vildd ég fyrir nokkurn
mun hatfa misst af því að kynn
ast fólkinu, sem ég hefi hitt á
ferðunum. Vegna þess eru
kynni min af landi og þjóð
áreiðainlega betri en etf ég
hiefði látið mér nægja að aka í
áætlunarfbiifreið frá gistihúsi til
gistihúss.
T.HH. var á Þýzkalandi „og
sá ekfci einn einasta þumal-
fingu rsfa rþ e g a “. Þá heéur hann
annað hivort verið þax á ferð
að vetrarlagi eða hann opnaði
ekki rétt augað: Á hverju ári
standa þúsundir ungUnga á
þjóðvegum Þýzkalands frá
maí og fram í október og
reyna að ferðast á þennan
hátt.
Bréfritari segir, að gestrisni
íslendinga hafi borizt alla leið
til Ástralíu. Bara rólegur, kæri
T.H.H.: Ég þekki persóruulega
stúlfcu, sem var svo óheppin
að tapa (sennilega í bifreið)
öllum peningum sínum, og fékk
hún þá aldrei aftur. Þó var
nafn hennar á blaði með pen-
ingunum, og auk þess var skýrt
frá þessu í blöðum. Gestrisnin
var nú svona þarna- Stúikan
vaxð svo að vinna lengi á
Englandi og spara sér saman
fé, tii þess að hún kæmist aft-
ur heim til Ástralíu. Pening-
amir, sem hurfu, áttu nefni-
diega að duga henni til hekn-
ferðar.
Fari íslendinigar til útlanda,
hafa þeir venjulega mikið hand
leiikiis; ef ekki, þá sitja þeir
bara heima. Þó hefi ég hitt
.noikfcra íslendinga í Frakk-
landi, Þýzkalandi og Dan-
mörku, sem ferðuðust á þann
sama hátt, sem stríðir srvo gegn
ffslendingsstoiti þínu, kæri T.
H.H.
Útrýmið þessum þumalfing-
urs-bakpókalýð.
Ggör svo vei. Þá getur þú
séð naesta sumar eintóma
gamla, vambmikla, erlenda
businessmenn, sem flytja dioll-
ara en ekki tjöM í bakpokum.
Þeiir kxxma allir á 15-000 tonna
sfcemmtiferðaskipum, en þá
verður eniginn í 3ja farrými á
ms „GulMossi“. Þeir fá nóg af
að stooða Þingvelli og Geysi 4
einu síðdegi, en munu áreiðan-
lega ekki ganga yfir Kjöl og
til Hveravaila og dást að feg-
utÖ landsins. Það er einmitt
unga fólkið, sem gerir sMkt og
gleymir aldrei þessu fagra
landi, þótt þess mætti hins
vegar óskia, að sumir íbúar
landisins væm minna þröng-
sýnir en meira fríir.
Stud. phU. Egon Hitzler".
Bréfið er skrifað á allgóðri
íslenzfcu, en þó lagfærði Vel-
vakandi ýmislegt eða færði
í stílinin.
•jc íslenzkur „putta-
£lækingur“ hefur
orðið
„Ferðalangur" skrifar:
„I pistU yðar 17. ágúst talar
T.H.H. um bakpofcalýð. Bréf-
ritari þessi ásakiar „flækinga"
um að tíma ekfci að kaupa sér
■rútufarmiða, og skorar á les-
endur yðar að útrýma „þumal-
fingurs-bakpokalýð“ sakir spar
serni þessairar, (útxýmingar-
sök?) Staðhæfir T.HH, að
„otft væri þetta óaldarlýður",
en mest svíður honum spar-
semin.
Ferðalög „á puttanum“ em
algeng alls staðar í V-Evrópu
og N-Ameríku. Fjársnauðir
námsmenn iðfca þau aðallega,
og við fratstofnanir einis og
hásikólana í Oxford og Cam-
bridge er viðtekinn siður, að
stúdentar fari á puttanum til
Lundnina.
í Bretlandi, Skandinaviu og
víðast tavar annars staðar í
Evrópu hjálpa öfcumenn putta
fólki á leiðairenda og brýtur
hrvorugur odd af aflæti sínu.
Sjálfur hef ég, þótt ég sé stolt-
ur íslendingur, ferðast um
mestalla Evrópu sem „fllæking-
ur“ á stúdenitsámm og séð lönd
og þjóðir, sem enn væm mér
annaris framandi. „Flækingum"
kynntist ég mörgum. Þeir eru
venjuLegast áhugasamir ungl-
ingar um löind og þjóðir og
ráðast í erfiðar, oft áhættu-
samar, ferðir, til að svala fróð-
leikistfýsn sinni og ævintýra-
þrá. Heim snúa þeir auðugri af
reynslu og fróðledk en þeir,
sem hnípnir sátu í auraleysi.
„Flækingar“ kyrmast landi og
þjóð á sannverðugri hátt en
gestir lúxuishótela eða hóptferða
fólk- Ég veit, afð ég þarf ekíki
að skiora á góða íslendinga að
hjálpa þeim um landið. Hjálp-
semii og góðviM veirður ofckur
happadrýgri en hneykslun og
nöldur. Förutfólkið með bak-
pokana kemur aftux tU íslandis
og þá með ferðatösku, því að
hér, kynnast þeir eflaust mörg
um, sem hivorki þjáist af otf-
stoiti né minnimáttarfcennd.
Yðar einlægur
Ferðalaingur“.
„Det halve var nok“
ísiendingur, sem af einhverj
um óskýrðum ástæðum kýs að
nefna sig „En fra Nyhaivn",
skrifar:
„Det halve var nok“ sagði
einn fyndinn Dani á Lækjar-
torgi í lok danisleiks laust etftir
kl. 12 á miðnætti á þjóðhátíð
ísLendinga, 17. júní, fyrir all-
mörgum árum. Hið sama get-
um við nú víst sagt eftir lands
leikinn.
Obbinn af dönum er gott
fóik. Því hötfum við íslendinig-
ar kynnzt, am.k. eftir að líða
tók á 20. öldina (síðari hluta
hennar).
Hins vegar — einhver hluti
þess pulblicum'S, er var á íþrótta.
pankinum í Kaupmannahöfn,
gladdi sig yfir ótförum íslenzka
landsliðsins í þetta skipti.
Það hlýtur að vera ofckuæ ís-
lendingum dálítið gleðiefn'i,
hverisu danir i blaðamannastétt
eyddu mikilM prentsveTtu og
pappír í að auglýsa leikinn —
a.m.k. eftir á. — Það sýnir
vissa respekt! Slífcri eyðslu-
semi var eklki fyrir að fara hjá
fyrruefndum dönum, þ.e.a-s.
þeim er skrifa um ílþróttir i
dönisk blöð, tfyrir tæplega fjór-
um árum, þegar íslenzka hand
knatftleifcisstÚjTkurnar urðu Norð
urlandameistarar. — Sá titill
stendlur enn þá, hvernig sem
fer í haust.
Það skal að lokum viður-
kenntf, að daniska landsliðið i
knattspyrnu virðist mjög gott
og geti komiztf eitthvað áleiðis
— já, ef það hefði snefil atf
sj áifisg agnrýni.
„En fra Nyhavn".
í handriti hefur maðurinn frá
Nýhöfn ýmist skrifað þjóðar-
heiti Dana með stórum staf eðai
litluim, hvort sem þar er um
sjáifráða eða ósjálfráða skrift
að ræða. — Spegillinn var þó
sjálfum sér samfcvæmaxi i
gamla daga, því að hann skrif-
aði dani ávallt með Mt'ium staf.
Skrifstofustúlka
óskast nú þegar til almennra skrifstofustarfa, vél-
ritunarkunnátta æskileg. Eiginhandarumsóknir
leggist inn á afgr. blaðsins merkt: „Teiknistofa —
2662“.
HHPPDRIEIII SÍBS
Dregið á þriðjudag
EnDURnvjun ivkur
R HRDEGI DRRTIRRDRGSI