Morgunblaðið - 27.09.1967, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 27. SEPT. 1967
MAYSIE GREIG:
17
Læknirinn
og
dansmærin
Hér eru svik í tafli, drengir! í auglýsingunni stóð að stúlka
væri í baðkerinu.
sanngjörn gagnvart Alise. Hún
gæti vel haft allt til aið bera, sem
ég heimta af eiginkonu.
— En þú elskar hana ekki!
endurtók hún og rétti fram arm-
ana til þess að faðma hann.
— Nei, það skal hamingjan
vit'a, sagði hann og kyssti hana
ákaft.
Hún svaraði kosssum hans, en
hjarta hennar var fullt örvænt-
ingar. Var þetta í síðasta sinn,
sem hún fengi að vera ein með
honum? Var þetta í síðasta
skipti, sem þau færu út saman?
— Á ég þá ekki að fá að sjá
þig oiftar, Marcel? Röddin var
kjökrandi.
— Ég ætla að reyna að hafa
einhver ráð, elskan mín. Ég
gæti ekki til þess hugsað, að eiga
ekki að sjá þig aftur. En mér
fannst réttara að segja þér, að
Alise er væntanleg til dvalar
hérna. Ég verð að gera skyldu
mína. Röddin var hörkuleg.
Hún var of stolt í sér til þess
að fara frekar bónarveg að hon-
um. Foreldrar hans mundu
aldrei vilja hana fyrir tengda-
dóttur, heimanmundarlausa, og
eina ráðið til þess að bæta úr
þvi, var að taka hinu fáránlega
tilboði Arons Hennesy. En það
var hiún hrædd við. Hún hafði
orðið þess æ betur vör undan-
farið, að hún gekk í augu Arons.
Hann kynn-i að gera frekari kröf
ur til hennar. Og hvað sem öðru
liði, niundi hjónaskilnaðurinn
valda hneykslL Og yrði hún
keppikefli fyrir Marcel eða for-
eldra hans eftir það? Freklega
vafasamt, fannst henni.
Tim var sá eini, sem léti sér
á sama standa þótt hún hefði
lent í hjónaskilnaðarmáli. Hún
fann alveg á sér, að siðareglur
Tims mundu ekki vera jafn-
strangar og Marcels.
Hún var niðurdregin og þreiytt,
og stakk upp á, að þau skyldu
snúa aftuf til Villa Bella.
— I>að er svo framorðið, sagði
hún. — Klukkan er yfir tvö.
— Það vakir enginn eftir þér,
sagði hann, — Og þetta kann að
verða síðasta kvöldið okkar
saman í langan tíma.
— Er það mér að kenna?
Hann hristi höfuðið. — Nei,
eiskan mín. Þú ert svo dásamleg
og skilur þetta svo vel.
En hún Skildi það einmitt
tíkki til fullnusbu. Ef hann elsk-
aði hana, hversvegna gat hann
þá ekki slitið trúlofun þeirra
Alise? Gat hann ekki slitið sig
frá þessium harðneskjulegu,
frönsku siðareglum. En aftur
bannaði stolt hennair henni að
spyrja hann þessa. Þau óku því
þegjandi í áttina til Villa Bella.
Þau kvöddust og lalsvert form
lega. Hún vissi, að ef hún ekki
herti sig upp, mundi hún alveg
falla saman. Hann hafði sagt, að
þau mundu hittast aftur, en
nefndi hvorki ákveðna stund né
stað.
Þegar hún stákk lyklinum í
skráargatið, tók hún ekki eftir
því, að ljós var enn logandi í
setustofunni. Um ieið og hún
gekk inn í forstofuna, opnaðist
vængjaburðin. Aron Hennesy
stóð þarna, sterklegur og karl-
mannlegur og laglegur, þótt
hann væri dálílið grófgerður í
andlitsfalli.
— Hvar hafið þér verið? sagði
hann. — Hversvegna eruð þér
svona lengi úti? Framkoma
hans var ógnandi.
— Ég fór með Murcel Sellier í
boð til vinafólks hans, Forrester-
hjónanna. Svo fórum við í
Maxim í Nice.
— Vitið þér, að þetta er í ann-
að sinn, sem þér eruð úti eftir
klukkan tvö á nóttu?
Hún píndi sig til að svara. —
Gerir það nokkuð til? Á ég ekki
sjálf frítímann minn?
— Nei, ekki þar sem ég er
annarsvegar. Komið þér hérna
inn. Hann greip í handlegg
henni og hálfýtti henni inn í
stofuna.
— Ég er orðinn ástfanginn af
yður, sagði hann. — Vissuð þér
það ekki? Vissuð þér ekki, hvaða
helvítiskvalir ég er búinn að líða
allt kwöldið?
Hún varð steinhissa.
— Svona megið þér ekki tala,
hr. Hennesy.
En hann hélt áfram, reiðilega:
— Þér skuluð ekki halda, að þér
getið leikið yður að mér eins
og köttur að mús. Ég er sá, sem
greiðir yður kaupið, og gleymið
heldur ekki tilboðinu, sem ég
gerði yður. Hefði ég gert það,
ef ég hefði ekki verið snortinn
af yður? Ég þrái yður. Hann
greip hana í fang sér með ákafa.
— Sleppið mér, hr. Hennesy!
bað hún. — Ég vil ekki þurfa að
æpa upp og koma öllu í bál og
brand.
— Munduð þér gera það?
Hún kinkaði kolli. — Já.
Hann hló og þrýsti vörum sín
um ofsalega á hennar.
Hún reyndi að ýta honum frá
sér af öllum kröftum. — Látið
þér mig vera, hr. Hennesy, sagði
hún lafmóð. Ég kæri mig hvorki
um yður né þessa skítugu pen-
inga yðar. Ef þér reynið að
kyssa mig aftur, skal ég öskra
upp og láta alla í húsinu vita,
hvers vegna ég fer héðan.
— Svo að þér eigið þá annan
elskhuga, svaraði hann. — Að
minnsta kosti eruð þér ástfang-
inn af einhverjum öðrum.
— Það getur skeð og skeð ekki.
Að minnsta kosti leyfi ég yðux
ekki að gerast nærgöngull við
mig. Heldur vil ég segja upp. Ég
get fengið eitfhvað að gera ann-
arsstaðar.
/
Hann hafði hingað til verið
nærgöngull, en þessi orð hennar
virtust draga úr honum allan
kjark.
— Gerið þér það ekki, bað
bann. Við þörfnumst yður hérna.
Ég þarfnast yftur og Dickie þarfn
ast yðar. En fyrst þér hafið ver-
ið tvö kvöld úti með Marcel
Sellier, hélt ég, að þér hefðuð
ekkert á móti þvi, að ég kyssti
yður. En þér eruð kannski ást-
fangin af blessuðum lækninum
okkar?
Hún hefði gjarna viljað neita
því og óskaði þess, að hún gæti
það. En í staðinn svaraði hún: —
Það gæti vel komið til mála.
Kæmi yður nokkuð við, ef svo
væri?
— Hann giftist yður aldrei.
Frakkar giftast ekki heimamund
arlausri stúlku, og eini heima-
mundurinn, sem þér gætuð lagt
með yður væri, ef þér tækjuð
tilboðinu minu.
— Já, en þér lofuðuð, að það
skyldi verða skilyrðislaust.
— Því lofa ég enn. Getið þér
láð mér þó að ég hagaði mér
eins og ég gerði, eftir að hafa
beðið tímunum saman eftir að
þér kæmuð heim? Grace er úti
með kunningja sínum, honum
Bonneau greifa. En ég sit hér
einn og læt mér leiðast. Ég þrái
einhvern félagsskap. Yðar félags
skap, Yvonne. Ef þér viljið skrafa
við mig dálitla stund og hita
okkur kaffisopa, lofa ég að ónáða
yður ekki frekar.
Hún kenndi í brjósti um hann.
Þrátt fyrir öll auðæfin, var hann
ainmana maður.
— Ég skal hita kaffisopa. Ég
haf fulla þörf á honum sjálf. En
.... get ég þá treyst loforði yð-
ar?
— Já, því er öilu óhætt, sagði
hann og setti upp skakkt bros.
— Ég skal ekki verða nærgöng-
ull við yður oftar.
Hún bjó til kaffið frammi í
eldhúsinu og kom svo með það
inn á silfurbakka. Hún var
búin að komast í svo margt um
daginn, að kaffið hressti bana
vel við. En hún var fegin, að hún
var búin að hafna tilboði hans
fyrir fullt og allt. Hálf milljón
dala var að visu álitleg upp-
hæð, en nú hún vissi hún, að
hann sjálfur mundi þurfa að
fylgja með í kaupunum.
Eftir að þau höfðu tókið við
kaffið, sagði hún. — Ég er sann-
arlega dauðþreytt. Er yður sama
þó að ég fari að hátta?
— Ég vildi, að ég mætti hátta
hjá yður, sagði hann og glotti.
Hún hristi höfuðið. — Nei, ég
er nrædd um, að ég hafi þegar
■sagt síðasta orðið um það.
— En þér megið ekki fara,
sagði hann, biðjandi. — Grace
treystir svo á yður og Dickie
þykir svo vænt um yður. Ég skal
reyna að hegða mér vel, lofia ég.
En ég er einmana hérna og lang-
ar heldur ekkert að fara út með
einhver j um f ataf ækkunar stelp-
um. Það verðið þér að reyna að
skilja, Yvonne.
—• Það held ég, að ég geri,
sagði hún. Og ef þér lofið því ið
vera skikkanlegur, skal ég verða
áfram. Mér þykir mjög vænt
um Dickie.
— Mér þykir fyrir því, að ég
skyldi fara að verða of nærgöng-
ull við yður. Ég sver, að það
skal ekki koma fyrir aftur.
Umtöluð og spennandi ný ís-
lenzk skáldsaga.
Listræn kápumynd eftir Hall-
grím Tryggvason.
Verð aðeins 95.00 kr., 264 blað
sáður.
Bókaútgdfan
Tvistur
límin
eru væntanleg.
Vinsamlegast sendið
pantanir sem fyrst.
Umboðsmenn Dunlop
company LTD.
A& ADSTIIRBAKKIS SÍMi: 38944