Morgunblaðið - 30.04.1968, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 30. APRÍL 1968
Hún settist með mæðulegt og
þreytulegt bros og leit á hann.
Hún á heima í Budaorseigöt-
— Ég fór út til þess að vitja
om dóttur mína, sagði hún. —
unni. Hún á tvö lítil börn. Ég
var svo hrædd um hana, afþví
að ég heyrði, að flest húsin þar
í nágrenninu hefðu orðið fyrir
sprengjum. Á laugardagsmorgun
i_nn þoldi ég ekki lengur við.
Ég komst yfir Dóná — ja, þér
trúið því sjálfsagt ekki — með
rússneskum skriðdreka. Ég var
Isvo örvæntingarfull, að ég
gekk bara til hans og spurði,
hvort ég mætti verða samferða.
Ég tala ofurlítið rússnesku, nóg
til að gera mig skiljanlega. Her-
mennirnir voru almennilegir pilt
ar, annar þeirra hafði alveg
eins þykkt og ljóst hár eins og
annar tvíburinn minn. Ég komst
yfir ána með þeim og svo flýttu
þeir sér að landbúnaðarskólan-
um, til að berjast við stúdent-
ana. Loksins komst ég heim til
dóttur minnar. Henni og börn-
unum leið vel, enda þótt hún
hefði ekki séð manninn sinn dög
um saman. Það seinasta, sem
hún hafði frétt af honum, var
það, að hann hefði verið að
berjast með hóp, sem er að
verja Zsigsmodtorgið. Það var
fremur rólegt þarna í hverfinu
þrátt fyrir skothríðina við skól-
ann, og ég lagði af stað aftur
til að komast heim. Klukkan var
rúmlega sex. Ég vildi helzt vera
heima, ef tvíburarnir skyldu
rekast þangað. Já, ég gleymdi
að segja að þeir eru gengnir í
lið með uppreisnarflokki. Ég
grátbað þá að gera það ekki,
en þeir vildu ekki hlusta á mig.
Þeir fóru á miðvikudag. Um
miðjan dag á föstudaginn komu
þeir heim, en aðeins til að hafa
fataskipti. Við höfum ekki séð
þá síðan. Ég hafði búizt við, að
þeir kæmu beim á laugardag,
því að ég hafði frétt, að flokk-
urinn þeirra hefði verið leystur
upp, vegna þess, að ekki væru
eftir neinir Rússar á svæðinu.
Og sumir mennirnir komu líka
heim en aðTÍr gengu í þjóðvörð-
inn og enn aðrir fóru til Aust-
urríkis.
— En hvað um manninn yð-
ar? spurði Nemetz.
— O, hann var út um alla
borgina, að tala við fólk. Reyna
að hitta gamla vini. Á hann
hefur byltingin verkað eins og
sprauta. Áður fyrr var ég farin
að verða óróleg vegna hans. Síð-
ustu árin var hann orðinn eins
og vankaður, rétt eins og lam-
aður. Hann sat alltaf úti í horni,
án þess að hafast neitt að, —
starði bara út í bláinn. En nú
er rétt eins og hann hafi lifn-
að við aftur.
— Hvernig var hann á laug-
ardagskvöldið?
— Um það verðið þér að
spyrja hann sjálfan. Ég veit
ekki annað en það, að nokkuð
af kvöldinu og svo um nóttina,
var hann hjá einhverjum, sem
heitir Laci Tarjan. Eini sonur-
inn þeirra var drepinn af Rúss-
unum. Hann hafði kastað múr-
steini í skriðdreka. Hann var
bara þrettán ára. Maðurinn
minn kom ekki heim aftur fyrr
en á sunnudagsmorgun.
— Og hvenær voruð þér sjálf
heima á laugardagskvöld?
Hún stóð upp og gekk að digra
járnofninum og fleygði nokkr-
um kolamolum í eldinn — alveg
til óþarfa, því að þar logaði
glatt. Vafalaust var hún að
vinna tíma, því að nú nálgaðist
hættulegi kaflinn í sögu hennar.
— Ja ... sagði hún loksins,
um leið og hún settist í forn-
legan hægindastól, — klukkan
hlýtur að hafa verið orðin um
hálftíu. Þetta ferðalag hafði
ekki verið sérstaklega auðvelt.
En í nágrenni Margitbrúarinn-
ar var ég aftur heppin, því að
þá tókst mér að fá far með
Rauðakrossbíl. Hann var á leið
til St. Rokussjúkrahússins, og
ók mér að horninu á breiðgöt-
unni. Þaðan var ekki sérlega
erfitt að komast heim, enda þótt
ekki logaði á götuljóskerunum.
Ljósið kom annars seinna, en
það var enn ekki komið, þegar
ég kom heim. Hliðið var lokað
vegna útgöngubannsins, en ég
var með lykil. Ég var að pauf-
ast gegn um hliðið, þegar ég
rak mig allt í einu á eitthvað.
Ég tók það upp og varð þess
vör, að þetta var kventaska
Þegar ég kom inn, kveikti ég
ljós og sá þá, að þetta var
taskan hennar frú Halmy. Ég
hafði hvað eftir annað séð hana
með þessa tösku. Mér fannst það
nú einkennilegt, að hún skyldi
hafa getað týnt henni þarna í
45
hliðinu, svo að ég tók ljós og
fór út í hliðið og þar fann ég
lík hennar, lauk hún máli sínu
og yppti beinaberum öxlunum.
— Og svo? Hvað gerðist svo?
sagði Nemetz — ýtinn.
— Ég lagði hana upp á hjól-
börurnar og ók henni að Perc—
Koezhorninu og lagði hana þar.
Svo setti ég hjólbörurnar niður
í kjallara.
— Já, en hversvegna fóruð
þér með hana niður að horninu?
— Ég bjóst við, að þá yrði
hún sótt um leið og hinar.
— Nei, hættið þér nú eitt
andartak, frú Moller, sagði Nem
etz og stóð upp. — Þér sögðuð,
hvort sem var, að þér hefðuð
farið að heiman um morguninn.
Konurnar fjórar voru drepnar
síðdegis á laugardag. Hvernig
gátuð þér vitað það, ef þér vor-
uð að heiman allan daginn?
Ofurlítið sigurbros leið yfir
andlit hennar. — Já, en ég sagði
yður, að sjúkrabíllinn sleppti
mér út við hornið.
— Og götuljósin voru slökkt,
sögðuð þér sjálf.
— Já, hérna í götunni. En
ekki niðri á horninu. Þar var
fullbjart.
— Vissuð þér, að Rússarnir
höfðu drepið þær?
— Ekki þá strax. Þetta voru
bara f jórar konur, sem lágu dauð
ar á gangstéttinni. Og þetta voru
ekki einu líkin, sem ég sá þenn-
an dag. Þau voru um alla bong-
ina. Það vitið þér eins vel og
ég.
Nemetz gekk til hennar. —
Frú Moller. Þér komuð heim,
eftir að hafa verið í hinumenda
borgarinnar. Sjálft það ferðalag
getur verið nógu hættulegt. Og
samt voruð þér þarna á staðn-
um, reiðubúin í aðra enn hættu-
legri ferð. Síðla kvölds, eftir
útgöngubann og með dauða
konu meðferðis.
— Nei, ég ákvað það ekki
strax. Það leið nokkur tími áður
ven mér var ljóst, hvað ég skyldi
hafast að, sagði hún og leit á
hann og andlitið var stirt, lík-
ast helgrímu. — Fyrst var það
að mér komið að bíða þangað
til maðurinn minn væri kominn
heim.
— En tvíburarnir? Voru þeir
heima?
— Nei, vitanlega ekki. Var ég
ekki búin að segja það? Að ég
hef ekki séð þá síðan á föstu-
daginn var?
6 VIKNA NAMSKEIÐ
• SNYRTIN AMSKEID
• NÁMSKEIÐ FYRIR
SÝNINGARSTÚLKUR
OG FYRIRSÆTUR
• MEGRUN
• KENNSLA HEFST g JHQÍ

tízkuskóli ANDREU
MIÐSTRÆTI 7 SÍMI 1 9395
Steypuba ðstjöld
Steypubaðstjöld með tilheyrandi festingum,
hvít og mislit.
J. Þorláksson & Norðmann h.f.
Bankastræti 11.
— Jú, það sögðuð þér, sagði I
Nemetz.
Og nú er ég búin að segja
það aftur, svaraði hún og nú
fyrst var tónninn fjandsamlegur.
— Ég sat uppi og beið þeirra
alla laugardagsnóttina. En
heyrði ekki orð . . . ekkert. Ég
hef enga minnstu hugmynd um,
hvar þe}r eru. Þeir geta eins
vel verið komnir til Austurrík-
is. Ég hlusta stöðugt á útvarps-
stöðina Frjálsa Evrópu, afþví að
ég vona, að þeir láti mig vita
þannig, eins og aðrir hafa gert,
sem hefur tekizt að sleppa yfir
landamærin.
— Og þér haldið raunveru-
lega, að þeir geti hafa farið, án
þess að kveðja?
— Herra Nemetz, sagði hún.
— Ef menn eru á flótta, hafa
þeir ekki svigrúm til þess að
kveðja. Það er ekki nema í
kvikmyndum, sem slíkt skeður.
Nemetz þagði. Þetta sem hún
sagði um flótta tvíburanna, gaf
honum talsverðar upplýsingar.
„Ef menn eru á flótta“, hafði
hún sagt. Hún gekk sýnilega
út frá því, að þeir hefðu neyðzt
til að flýja. Og, að þeir hefðu
skotið Önnu Halmy í hefndar-
skyni fyrir þessa fjórtán mánaða
fangavist sína.
— Hversvegna gátuð þér ekki
bara látið líkið liggja þar sem
það var komið? spurði hann
I nokkru seinna.
— Það gat ég ekki. Nú tal-
aði hún með taugaóstyrkum á-
kafa. Ég ber ábyrgð á húsinu.
Á venjulegum tímum hefði ég
auðvitað kallað á sjúkravagn,
en eins og nú er ástatt, datt
mér það ekki einusinni í hug.
Ég hugsaði ekki um neitt annað
en koma henni burt frá húsinu
minu. Hér eiga börn heima, og
ég vildi ekki, að þau kæmu nið-
ur stigann, morguninn eftir og
fynndu lík við dyrnar.
— En þér sögðuð Halmy lækni
frá því, var ekki svo:
Hún leit á hann kuldalega.
— Ég held ekki hann hafi verið
1 heima.
Epuð þér viss? Hringd
uð þér dyrabjöllunni?
Hún settist í hægindastólinn.
— Hvað er það eiginlega, sem
þér viljið hafa upp úr mér,
herra fulltrúi? Ég sver, að ég
gerði frú Halmy ekki neitt mein.
Hún var dauð þegar ég fann
hana. Ég ók henni þarna á
staðinn, aðeins til þess að hún
yrði hirt þar. Það er allt og
sumt.
— Reynduð þér að hringja í
sjúkrahúsið til Halmy læknis?
Hún hristi höfuðið. — Nei,
það sást mér yfir. Og manni er
alltaf að sjást yfir eitthvað.
Þau þögðu bæði langa stund.
Hún strauk um enni sér og leit
30. APRÍL.
Hrúturinn 21. marz — 19. apríl
Þú mættir gefa gaum að því, að hugljúft ástai'ævintýri kann
að vera í uppsiglingu og ættir ekki að láta happ þér úr greip-
um ganga.
Nautið 20. apríl — 20. maí
Góður dagur ti'l að huga að ýmsu á heimilinu, sem betur
mætti fara. Einnig væri ráð að Hta í kringum sig í dag eftir
nýrri íbúð, ef þannig viðrar.
Tviburarnir 21. maí — 20. júní
Kunningjar þínir virðaist vel fyrir kallaðir óg hressir í dag
og leitast við að gera þér allt til hæfis og skyldirðu miefca það.
Krabbinn 21. júní — 22. júií
Gættu þín að tefia ekki í neina tvísýnu í dag. Sýndu sam-
starfsvilja og hiiðraðu til ef á reynir.
Ljónið 23. júlí — 22. ágúst
Þú slkalt reyna að halda geðhrifum þínum innan marka skyn-
semimnar. Þér hættir til að gera þig hlægilegan með of miklum
ailvöruþunga og hátiðlelk.
Jómfrúin 23. ágúst — 22. september
Annrfki verður mikið í dag og þú munt kunma því vd. f
kvöld skyldirðu koma frá ýmsum smálegu á heimili þínu, sem
hetfur setið á hakanum.
Vogin 23. sept. — 22. okt.
Heppnin virðist með þér í dag og flest gengur þér í haginn.
Hittu vini þína að máli til að skipuleggja framtíðarplön.
Drekinn 23. okt. — 21. nóv.
Þú skalt vernda eigur þínar vel í dag og láta ekki ginnast
atf fagurgala. Hugmyndir brjótast um 1 þér og ákaltu reyna að
framfylgja þeim.
Bogamaðurinn 22. nóv. — 21. des.
Notaðu skynsemi þína og rólega fhugun til að koma fram
áhugamáli þínu. Rejmdu að tjá þig á síkilmerkiilegan hátt, svo
að enginn misskiiningur komi uppá.
Steingeitin 22. des. — 19. jan.
Alhliða hætfileikar þínir njóta sín hvað bezt í dag og þú getur
komið að liði við lausn flókins vanda.
Vatnsberinn 20. jan. — 18. febrúar
Fólk heíur ánægju atf að hala þig milli tannanna urn þessar
mundir. Kipptu þér ékki upp við það og haltu þínu fram hik-
iauist.