Morgunblaðið - 17.04.1970, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 117. APRÍL 11970
Kjartan Ólafsson
Minning
F. 14. desember 1908.
D. 10. apríl 1970.
Það var emhvern tíma sagt, að
prenturum farnaðist betur en
öðrum stéttum, meðal anpars
vegna þess, að þeir veldu jafn-
an hæfustu mennina til trúnað-
arstarfa. Ekki skal hér dómur
lagður á sannleiksgildi þessara
orða, en hitt skal ekki í efa
dregið, að prenturum hefir jafn
an vel tekizt, er þeir hafa valið
menn til gjaldkerastarfa.
Kjartan ólafsson gegndi gjld-
kerastörfum í Hinu íslenzka
prentarafélagi lengur en nokk-
ur annar maður hefir gert til
þessa, eða frá árinu 1948 til
1964, er hann baðst undan end-
urkjöri, og starfsmaður félags-
ins var hann frá 1956 til 1964.
Hann var og gjaldkeri og starfs-
maður Lífeyrissjóðs prentara
frá stofnun sjóðsins 1959 til dán
ardags, 10. apríl síðastliðins.
Meðan Kjartan gaf kost á sér
til gjaldkerastarfa fyrir Hið ís-
lenzka prentarafélag var hann
ávallt kjörinn með hæstri at-
kvæðatölu allra stjórnarmanna.
Má af því vel marka hve mikið
traust prentarar báru til hans.
Og svo var einnig um þá fjöl-
mörgu utan stéttarinnar sem
hann átti samskipti við.
Kjartan Ólafsson var maður
samvizkusamur og vandvirkur.
Hann vildi því alla hluti vel og
rétt gera. Var hann svo nákvæm
ur í öllu starfi að sumum þótti
jaðra við smámunasemi. En
hann lét sig það engu varða,
heldur svaraði því jafnan til, að
aðeins þannig væri allt í sam-
ræmi við lög og reglur, sem þar
um giltu hverju sinni.
Vegna lánastarfsemi Lífeyris-
sjóðs prentara átti Kjartan sem
starfsmaður og gjaldkeri sjóðs-
ins mikil samskipti við opinber-
ar stofnanir. Fulltrúi í einni
slíkri stofnun sagði eitt sinn við
mig: „Ef allir kæmu með jafn
rétt og nákvæmlega útfyllt skjöl
eins og Kjartan Ólafsson, gengi
afgreiðslan hér miklu betur og
lántakendur væru um leið laus-
ir við margs konar óþægindi,
sem í mörgum tilvikum stafa ein-
göngu af því, að ekki er hirt um
að geta þess, sem geta ber á
skjölum sem þessum.“ Það
gladdi mig mjög að heyra orð
þe9sa manns, ekki aðeins af því,
að þau voru sögð um góðan vin
minn og samstarfsmann, heldur og
líka vegna þess, að sá er þau
mælti nýtur mikillar virðingar
sem traustur og samvizkusamur
embættismaður.
Við fráfall Kjartans Ólafsson
ar er horfinn af sjónarsviðinu
einn ágætasti vinur minn og sam
starfsmaður í nærfellt aldarfjórð
ung. Samstarf okkar hófst er
hann var kjörinn gjaldkeri
H.f.P. 1948. Það var ekki
mjög náið fyrstu árin, en árið
1956 tökum við báðir sæti í or-
lofsheimilisnefnd Hins íslenzka
prentarafélags og var samstarf
okkar upp frá því óslitið þar til
hann andaðist.
Starf Kjartans að orlofsheim-
ilismálum prentara, fyrst undir-
búningur að byggingu orlofs
heimilisins í Miðdal í Laugardal
og frá árinu 1960 umsjón með
rekstri þess, skipar honum á
bekk með fórnfúsustu mönnum
prentarastéttarinnar.
í starfinu við orlofsheimilið
sem og öðrum störfum var hann
hinn ágætasti félagi og samstarfs
maður. Og þótt hann frá árinu
1958 aldred gengi heilll til skióg-
ar, hlífði hann sér hvergi, held-
ur gerði ailt hvað hann mátti ti!l
þess að gera orlofsheimilið sem
bezt úr garði, svo það mætti
verða prenturum eftirsóknar-
verður dvalarstaður og Hinu ís-
lenzfca prentaraféla.gi til sem
mestrar sæmdar. Prentarar
bveðja því í daig hinztiu kveðju
einn sinn nýtaista og stéttvísasta
fiéáaiga og minnast með þakklát-
um huga þeirra miklu starfa, er
hann vann þeim og félaginu til
heilla.
Þegar ég nú kveð vin minn
Kjartan hinztu kveðju koma í
hug mér margar og góðar minn-
ingar. Bkki aðeins frá samstarfi
okkar heldur og einnig frá þeim
samverus.tundum, er við áttum í
frístundum okkar. Eg minnist
ferðalaga er við fórum saman,
veiðiferða sumar eftir sutnar,
ferðainna sem farnar voru svo til
um hverja einusitu helgi austur
í Laugardal, frá því snemma á
vori þar til húma tók að hausti.
Nú er allt breytt, allar vonir
brostnar um áframhaldandi sam-
verustundir. Grúfir því myrkur
yfir „Miðjum dal“, þrátt fyrir
heiðan himin og hækkandi sól.
Þeim sem næst Kjartani stóðu
og mesít hafa misst sendi ég sam-
úðarkveðjur. Megi minningin
um mætan mann milda sorg
þeirra.
J. Ág.
Kjartan Ólafsson prentari var
ávallt aufúsugestur, þegar hann
kom til okkar hér í prentsmiðj-
una. Hann var sannkallaður
prentsmiðjuvinur. Vegna starfa
sinna í þágu prentararfélagsins
og síðar Lífeyrissjóðs prentara
átti hann oft erindi í prentsmiðj-
ur og kom ætíð fram af með-
fæddri kurteisi og hógværð.
Kjartan var um langt árabil
gjaldkeri Hinis íslenzka prentara
félags og síðar starfsmaður Líf-
eyri9sjóðsins, sem hann átti mi'k-
inn þátt í að koma á fót til ómef-
anlegs gagns fyrir prentara.
Þótti hann í störfum sínum mjög
nákvæmur og samvizkusamur,
svo orð fór af. Hann var af
gamla skólanum, eins og stund-
um er sagt, heiðarlegur og orð-
heldinn, hvað sem á gekk, en
það eru mannikostir, sem því mið
ur verða æ sjaldgæfari hjá vorri
kæru þjóð.
Kjartan var nokkuð dulur í
skapi og fámálll og blandaði ekki
geði við marga, en þeir sem urðu
vinir hans, áttu tryggð hans visa
þar til yfir lauk.
Kjartani var mjög annt um
sóma og framgang stéttar sinnar
og taldi ekkert starf eftir sér í
þágu prentarastéttarinnar. Mið-
dalur við Laugarvatn, paradís
prentara, átti hug hans allan hin
síðari ár, og þar dvaldist hann
löngum, þegar hann komst úr
skarkala borgarinnar. Starf hans
þar mun lengi halda minningu
hans á loft.
Við minnumst með hlýhug og
þakklæti margra ferða hans hing
að í prenitamiðjuna og söiknum
þess að hafa hann ekki lengur á
meðal okkar. En eniginn má Sköp-
um renna og Kjartan Ólafsson
gengur nú ótrauður þá braut,
sem aQilir að lokum feta.
Vertu sællll, kæri vinur. Gangi
þér vðl á nýjum slóðum.
GuðjónÓ og starfsfólk.
í dag kveðjum við vin okkar
Kjartan Ólafsson, en hann lézt
þann 10. þ.m. eftir stutta sjúk-
dómglegu.
Það mun hafa verið í kringum
1950 að við kynntumsit Kjartani
og tengdust þá órjúfandi vináttu
bönd sem dauðinn hefur nú rof-
ið. Þann möguleika höfum við
forðazt að hugsa um þar til nú,
að tengslin eru slitin svo skyndi
lega. Kjartan er ekki lengur með
al Okkar, nú tökum við ekki leng
ur tal saman, nú kemur hann
ekki oftar til að aka ökkur aust
ur í Laugardal í þá paradís, þar
sem við áttum svo margar sam-
eiginlegar ánægjustundir.
Það var Kjartan sem kenndi
oikkur að meta þessa paradís, er
hann vorið 1959 féfck okkur til
að koma með sér austur til að
mala í Miðdal, en þar urðu þá
ábúendaskipti, og svo aftur sum
arið eftir til að mála og ganga
frá Orlofsheimilinu er félagið
var þá að reisa og hann hafði
umsjón með. Síðan eru ferðir
okkar félaganna í Miðdal orðn-
ar óteljandi.
Allt frá því að Orlofsheimilið
var reist og fram á síðasta dag
hafði Kjartan brennandi áhuga
á öllu er þar mætti betur fara
og kom snyrtimennska og srnekk
vísi hans þar gleggst í ljós. Það
var hvorki sparaður tími né fyr-
irhöfn ef Orlofsheimilið átti í
hlut. Og þakklátur va-r Kjartan
þeim hundruðum prentarafjöl-
skyldna sem í Orlofsheimilinu
hafa dvalizt og sýnt hafa þá snyrti
mennsku sem raun ber vitni.
En Kjartan átti líka sinn eig-
in bústað sem nefndur er „14“ og
er einn vandaðasti og smekkleg-
asti bústaður í hverfinu. Þaðan
eigum við einnig margar minning
ar, sem við munum geyma en
ekki gleyma. Minningarnar hafa
reikað um Laugardalinn og enn
mætti skrifa langt mál um Kjart-
an Ólafsson, einn mesta og bezta
mann sem við höfum kynnzt.
Við þökkum þessum ágæta
vini okkar samfýlgdina.
Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi. Og hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Friðrik og Páimi.
Hinn óboðni gestur hefur enn
einu sinni kvatt dyra hjá kær-
um vini og kallað hann með sér
í hina löngu ferð umskiptanna.
Við eigum alltaf von á þessum
gesti, en erum samt alltaf óvið-
búin þessu hinzta kalli. Þannig
fór okkur félögum Kjartans Ól-
afssonar prentara, er hann með
stuttum fyrirvara var burtkall-
aður 10. þessa mánaðar á 62.
aldursári.
Kjartan Ólafsson var fæddur
á Akureyri 14. desember 1908.
Foreldrar hans voru Ólafur bak
ari á Akureyri, síðar á Siglu-
firði, Sigurgeirsson bónda á
Öngulsstöðum í Eyjafirði, Sig-
urðssonar, og Friðbjörg Jónat-
ansdóttir bónda að Þúfum í
Skagafirði, síðar skipstjóra í Ól-
afsfirði Magnússonar. Kjartan
var þannig ósvikinn Norðlend-
ingur að ætt og uppruna, og
fannst það á honum, að hann
var stoltur af sínu norðlenzka
kyni. Bernskustöðvarnar bæði á
Akureyri og í Siglufirði virtist
hann ætíð sjá í ljóma æskuár-
anna. Föður sinn missti Kjartan
um fermingaraldur, árið 1922, og
má nærri geta að sá missir hef-
ur snortið drenginn djúpt, þótt
hann talaði fátt um það. Móðir
hans dó hér í Reykjavík 1966.
Kjartan hóf prentnám á Akur
eyri 6. ágúst 1924 og lauk þar
námi sem setjari og vann síðan
við prentverk á Akureyri fram
í maímánuð 1931, en flyzt þá til
Siglufjarðar. Þar munu ekki
hafa verið atvinnumöguleikar
fyrir prentara og stundaði hann
því sjómennsku um skeið. Hann
leggur svo land undir fót og
heldur til Reykjavíkur, og árið
1934 hefur hann starf sem prent
ari í Herbertsprenti og starfaði
þar óslitið, unz fyrirtækið hætti
1959. Þessi langi og óslitni starfs
ferill Kjartans í Herbertsprenti
talar sínu máli um það, hvernig
húsbændum hans líkuðu vinnu-
23 1
.)
brögðin. Það er einnig víst og
satt, að vandaðri mann hefði
verið erfitt að finna, og sem
prentari var Kjartan vandvirk-
ur og mjög samvizkusamur, enda
mun sómi að þeim verkum, sem
hann vann.
Árið 1929 gengur Kjartan
Ólafsson í Hið íslenzka prentara
félag og hafði því verið þar fé-
lagsmaður rúmlega fjóra ára-
tugi, er hann lézt. Hann lét sig
félagsmálin miklu skipta alla
tíð og hafði um þau fastmótað-
ar skoðanir, sem ekki breyttúst
nema við gild rök. Árið 1948 er
hann kosinn gjaldkeri Hins ís-
lenzka prentarafélags, en það
starf hefur lengst af þótt hið
vandasamasta og oftast jafn-
framt verið eins konar fram-
kvæmdastjórastarf. Þarf ekki að
orðlengja það, að þessa stöðu
skipaði hann óslitið í 16 ár, var
endurkjörinn átta sinnum við
sívaxandi fylgi félagsmanna,
enda þýddi engan mann að bjóða
fram gegn honum. Hann hlaut
jafnan lof endurskoðenda fyrir
snyrtilegan og réttan frágang
reikningshaldsins, og allir, jafnt
samherjar sem andstæðingar,
viðurkenndu traustleika hans í
meðferð fjár og vinsemd og lip-
urð í samskiptum við félags-
menn. Þegar Hið íslenzka
prentarafélag ákvað að ráða
starfsmann, árið 1956, var
Kjartan valinn til þess starfs
og hafði það á hendi fram á ár-
ið 1964, en fjögur síðustu árin
var hann jafnframt starfsmaður
Lífeyrissjóðs prentara. Frá apríl
mánuði 1964 var hann einungis
starfsmaður. Lífeyrissjóðsins.
Auk þessa hefur hann gegnt öðr
um störfum fyrir prentarafélagið,
svo sem verið fulltrúi þess á
þingum Alþýðusambands fslands,
átt sæti í nefndum, þar á meðal
í stjóm Orlofsheimilisins í Mið-
dal frá því það var byggt. Öll
þessi störf vann Kjartan af mik-
illi alúð og samvizkusemi, enda
vakti framkoma hans aðdáun
samstarfsmanna og traust allra
þeirra, er hann átti skipti við.
Kjartan Ólafsson var meðal-
maður á hæð, en þreklega og
karlmannlega vaxinn og að öllu
vel á sig kominn. Hann var prúð
ur maður og stilltur vel í dag-
legri umgengni, en að eðlisfari
geðríkur og skapstór og vildi
gjarnan vera í fylkingarbrjósti,
enda ágætlega til forustu fall-
inn. Hann hafði ákveðna skoð-
un á stjómmálum og félagsmál
um, sem hann varði af einurð og
festu. Hann var trúr hugsjónum
sínum til hinzta dags á hverju
sem gekk, enda enginn tækifær-
issinni.
Kjartan valdi sér vini ekki
mjög marga, en hann var þeim
trygglyndur vinur og hjálpsam-
ur granni. Við sína nánustu var
hann svo umhy ggj usamur og
nærgætinn, að einstakt má telja,
enda má um það segja svipað
og áður er á minnzt, að sam-
vizkusemin og alúðin var runn-
in honum í merg og bein.
Kjartan hafði yndi af að
dvelja úti í náttúrunni, í sum-
arhúsi sínu í Miðdal í Laugar-
dal eða í fögm umhverfi við
veiðiár og veiðivötn. En eins og
margir aðrir hafði hann ekki ver
ið fullhraustur nokkur undanfar
in ár vegna hjartasjúkdóms, og
átti því að hlífa sér við öllu
erfiði. En Kjartani hentaði eng-
in hálfvelgja, annar eins kapps
maður og hann var. Heilsu hans
hafði hrakað frá því um ára-
mót, en hann gekk þó til starfa
eins og ekkert væri. Þegar hann
viku fyrir andlát sitt veiktist
hastarlega, var hann að venju
kominn til starfa snemma morg-
uns, og síðustu orðin sem hann
fékk mælt, snertu ekki sjálfan
hann, þótt sjúkur væri, heldur
starfið. Þannig var trúmennsk-
an einstök fram á síðustu
stundu.
Það er mikil þakkarskuld, sem'
íslenzk prentarastétt stendur í
við Kjartan ólafsson við frá-
fall hans. Sú skuld verður ekki
greidd úr þessu, en minning
hans mun lengi lifa meðal okk-
ar í verkum hans og trú-
mennsku.
Kæri vinur. Við munum nú
ekki framar spegla okkur saman
í vatnsfletinum með veiðisteng-
urnar í höndunum eða hittast í
yndisfagra dalnum, „þar sem ilm
ar björkin bjarta og breiðist
móti sól,“ en minningin um þig
mun ávallt verða geymd hjá
okkur, eins og skáldið segir:
„Við geymum yl af eldi,
sem okkur lýsa skal,
frá kyrru sumarkveldi
í kærum Laugardal."
Miðdælingar og prentarar
senda öllum aðstandendum
Kj artans Ólaf ssonar hugheilar
samúðarkveðjur, en Kjartani
biðjum við blessunar Guðs á hin
um nýju vegum.
'EIlert Ág. Magnússon.
5 gerðir af skattholum —
Spegilkommóður — skrifborð —
Svefnbekkir, nýjar gerðir.
Sent heim meðan á fermingu
stendur.
.1
n i'i o 1 w r> %
B u s L o Ð
HÚSGAGNAVERZLUN
Vlf> NÓATÚN — SÍMI 18520