Morgunblaðið - 19.06.1970, Blaðsíða 11

MORjGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 19. JÚNÍ 1970
11
Steingrímur Blöndal - Minning
Fæddur 19.2. 1947.
Dáinn 13.6. 1970
Engin frétt, sem mér hefur
borizt um dagana, hefur valdið
mér meiri sársauka og trega en
andlát Steingríms Blöndals, vin-
ar mins og félaga. Hann bjó yf-
ir ríkri lífslöngun, starfsþrá og
stefnufestu, var mikilvirkur
þátttakandi í önn hins daglega
lífs, jafnhliða því að hann
stundaði af alúð háskólanám.
Hann átti unga konu og ungan
son og framtíðardrauma. Og með
honum bjuggu þær gáfur og þeir
starfshæfileikar, sem breyta
draumum í veruleika og stefnu-
mörkun í áþreifanlegan árang-
ur. Framtíðin brosti því við hon
um og við hann voru bundnar
miklar vonir. Og svo er lífið allt
í einu á enda runnið, þegar lífs
sól hans var að rísa mót fram-
tíðinni, árin sem hann fékk að
lifa voru aðeins 23. Spurningar
leita á hugann er ungir deyja,
en svörin búa handan þeirrar
markalínu, sem skilningur okkar
nær til. Steingrímur Blöndal var
fæddur hér í Siglufiirðá 19. febr-
úar 1947. Hanm var sonur hjón-
anna Guðrúnar og Lárusar
Blöndals, bóksaJa. Hann var stúd
ent frá Menntaskótlanum á Akur-
eyri 1967 og lauk fyrrihluta
prófum í viðskiptafræði við Há-
skóla íslands á s.l. vori. Stein-
grímur heitinn var kvæntur Ing-
unni Þóroddsdóttur Jónsisonar og
eiga þau einn son, Steingrím
Þórarin.
Steingrímur Blöndal var ein-
stakur starfsmaður og ósérhlíf-
inn. Hann hafði lifandi áhuga á
bæjar- og þjóðmálum og skipaði
sér ungur í raðir Sjálfstæðis-
manna. Þar starfaði hann hin
síðari ár í fremstu fylkingu sem
formaður Fjórðungssainbands
ungna Sjálfstæðtemanna á Norð-
urlandi, erindreki flokksins í
Norðurliandsikjördæmi vestra og
ritstjóri og aðaldroífjöður blaðö
ins Norðanfara, sem hann gerði
að einu glæsilegasta málgagni
Sjálfstæðismanna að margra
dómi. Vann hann á þessu sviði
óhemju mikið starf, sem ein-
kenndist af greind og dugnaði,
samfara sérstakri prúðmennsku,
sem var aðall hans. En mér er
ekki grunlau'st, um aðSteingrím-
ur heitinm hafi í starfi og námi
krafizt medna af og lagt harðar
að sjálfum sér en líkamlegt
þrek hans leyfði. Eftir hann ligg
ur meira og jákvæðara starf er
hann lézt kornungur en margan
sem háum aldri nær.
ÓVænt veikindi og sviplegt
fráfall þessa góða drengs og
efnilega olli hryggð hér í Siglu-
firði, sem seint mun fjara út. En
rás tímans og viðburðanna verð-
ur ekki við’*snúið. Vinur okkar
er genginn þangað, hvaðan
hann á ekki afturkvæmt. En
eins og orsök leiðir til afleiðing-
ar, hlýtur jafn jákvæður per-
sónuleiki og Steingrímur heit-
I verusviði, sem greind, prúð-
mennska oig dugn-aður hans fá
áfram að bera ávöxt. Ég votta
ástvinum hans innilegustu sam-
úð.
Og þú, gengni vinur, átt virð-
ingu okkar, þakklæti og einlæg-
an vinarhug í vegarnesti. Megi
trúarvonin er í brjóstum okkar
blundar vena þér nú vis&a og
staðreynd. Vertu blessaður og
sæll.
Stefán Friðbjarnarson.
Það er ekki ætlun okkar að
lýsa hér æviatriðum Steingríms
Blöndal, heldur viljum við að-
eins þakka homuim þau situtta
kynni, sem við höfðum af hon-
um, sem formanni í Sambandi
ungra Sjálfstæðismanna á Norð-
urlandi. Þar nutam við dyggr-
ar forystu hans — í þeim sam-
tökum, sem segja má að hafi átt
Steingriími að þakka tiilveru »ína.
Sem erindreki í Norðurlandskjör
dæmi vestra hafði hann séð þörf
fyrir nánara samstarf ungra
flokksbræðra á Norðurlandi, og
því réðst hann í að endurvekja
þann félagsskap, sem við vorum
svo lánsamir að fá að starfa með
honum í. Þar, sem annars staðar
urðum við varir við þá kosti,
sem einkenndu Steingrím Blön
dal. Hann var skapfastur, dug-
legur og ósérhlífinn. Því sem
hann eitt sinn hafði ákveðiið,
fylgdi hann eftir og lagði jáfn-
vel fullhart að sér við fram-
kvæmd áformanna, oft svo hart,
að telja má að hann hafi með
því stefnt heilsu sinni í voða.
Hann var algjör bindindismað-
ur, enda má ætla að hann hefði
ekki lokið svo miklu lífsstarfi á
allt of stuttri ævi, ef reglusém-
inni hefði ekki verið fyrir að
fara. Tillögugóður og frjór í
hiugsuin var Steingrímur, og nú
eftir að hann hafði nýlokið fyrri
hluta prófi í viðskiptafræðum
við Háskólann, bjóst hann við
að geta gefið sér góðan tíma í
sumar við framhald þess starfs,
sem hann svo vel hefur unnið fyr
ir okfcur Sjálfstæðismenn. En
svo kveður hann vort jarðlíf allt
of ungur. Hann er öllum harm-
dauði.
Við þökkum Steingrími Blön-
dal fórnfúst starf í þágu sam-
taka okkar. Aðstandendum hans
vottum við dýpstu samúð.
Stjórn Sambands ungra
Sjálfstæffismanm á Norffur-
Iandi.
Skamimt er nú stórra höggia
milli.
Sagt er að vegir guðs séu
óraininsakainl egir. Þegar við eld-
umst sjáum við eiminág að þeir
eru óskilianlegir. Eða hver dkil-
ur þau rök að efhilegir rnenin,
sem meiri vonir voru bundnar
vi'ð en aðra, hverfa ofckur í
blómia lífsáins.
Steiingríimur Blöndal er einn
inn var, að fá þar vist á nýju til- þedrra uirugu mainmia, seon öðrum
Kveðja frá stjóm Vöku
Örlögin skapa sumum minni
aldur en öðrum, en mennirnir
sjálfir minningu sína með verk-
ura sínum. Þannig geymast þeir
í sögunni, þótt stutt hafi lifað.
Steingrímur Blöndal var einn
slíkra manna.
Hann átti sæti i stjórn Vöku,
félags lýðræðissinnaðra stúd-
enta, 1968—1969. Steingrímur
var mjög einlægur i starfi sínu
innan stjórnarinnar, og var fé-
laginu mikill styrkur í honum.
Skoðanir hans voru margar
hverjar fastimótaðar og hvikaði
hann lítt frá þeim, þótt hann
hins vegar væri opinn gagnvart
skoðunum annarra og manna
sáttfúsastur, ef þvi var að
skipta. Honum var illa við að
tekið væri á málum af léttúð,
enda taldi hann stefnumál fé-
lagsins þess eðlis, að þau ætti
ekki að hafa í flimtingum. Þó
var hann glaðlyndur að eðlis-
fari og græskulaust gaman átti
vel við hann.
Styrkur Vöku hefur ætíð
byggzt á því, að fél'agsimenn
hafa unnið félagi sínu allt er
þeir megnuðu, og talið sér skylt
að efla veg þess á öllum sviðum.
Vaka náði langþráðu takmarki
haustið 1968, og það var mikil
gleði í röðum Vökumanna.
Stuttu síðar andaðist formaður
félagsins, Ármann heitinn
Sveinsson, og nú er Steingrímur
fallinn frá. Vökumenn munu
ætíð minnast Steingríms, sem
góðs drengs og ötuls baráttu-
manns, með þökk og virðingu.
Ekkju hans og syni vottum við
okkar dýpstu samúð.
Stjómarmenn Vöku,
félags lýffræðissinnaðra
stúdenta, 1968—1969.
fnemiuir vaífcti eftirtekt vegoa þeiss
að hiarm átti mieiiri sálarstyrk,
iruedria iimnra þrak, siterikiari költain
og ákveðiniara lífsrvitðlhiorf an gerist
um miarm á hianis aldrL Viið haim
voru því buindiniar rniedri vaniir.
En sá, sem ölta stjómiar, ætl-
aðíi oiklkiur ekki þær vonir. Sam-
kvæmt óskiljainleigu lögmáli lífs
og daiuðia ar niú tdl þass mælzt
að við horfuim á eftiir hor.um
þamigað sam vörðurniar hverfa
inn í bláitt mistur. Og við horf-
um á eftir hoouim, og öðrum
vimiuim okkiar, áin þasis að spyrja
Án þasis að skilja. Rökþrota
horfum vfð á eftdr þaim, sem
við ættaðum þemmiam hverfula
hieim arm um laniga framtíð. Og
við edigum ekki anmairs úrkositi
en kveðja þá, ei:n,n eftir anman,
með þá ósk eilnia í brjósti að
veganestið dugi þeim þangað
sem ferðimind er heátið. Engam
uiriigan mann 'þekki ég betur
umidir þessa ferð búimm en Stein-
grim. Han,n trúðd á fyrirheit
aminaris lifs, átti til að bera meiri
þroska, meiri trúarviissu en aðr-
ir menin á hanis aldri. Um þa'ð
sanmfærðiist ég í mörgum sam-
tölum við þenmian seintekna, en
huigljúfa vin minn og frænd®.
Nú þegar hamm er farinm er við
enigam að sakaist. En einhvern
vegiinm hvarflar að mér að efcki
sé meira á nieinm laigt en hanm
gatur borið; að reynslam, sé í
réttu hluitfalli við þroskamm.
Guðimir elskia þá sem deyja
umigir, er enm eiinu simmi hvíslað
að okikur við amdlát Steiinigrims
Blöndals. Að vísu finnst okk-
ur slík ást harla tilganigislítil, að
kalla svo sáram sökinruð yfir umiga
koirau.. Foreldra. Vimd. En burtför
'hans er enigim tilviljann, sprottim
atf eiginigimi þess sem ölta ræð-
ur, heldiur ómimiflýjianLegt lög-
mál, hvernig sem á því stendur.
Undir þetta lögmál beygði Stein-
grímiur sig meðan hainm var
umigur lieitaradi maður hérm®
megim grafar. Og ég veit að hiainm
axlar byrðar þessa lögmáls, þar
sem hanm nú er. Sá var þroski
hans, karlmieninska og huigprýði.
Honium var allt þetta í blóð
borið. ‘ Við það er hægt að
buigga sig. Og eiiranig þá stað-
reynd, að hanm lifir áfram, ekki
eiiniúmigiis þar seim margiar vistar-
verur eru í húsd föðurirus, heldur
einmiig i mimmingum um góðan
drenig — og eikki sízt i symd sín-
um: fyrirheiti þeirrar framitíðar,
sem hianin bar í brjósti íyrir
hönd okkar allra.
Með sökmuði kveðjum við
þenimam umiga, dagfarsprúða, dula,
em hreinisikilna eldhuiga, án þess
þó að skilia eðn sætta okkur við
að burtför hans hafi verið svo
kmýjamcK raarðsyn, sem raun ber
vitni. En — vegir guðs eru
órararasiafcamlegir.
Matthías Johannessen.
Steingrímur Blöndal verður
þeim jafnan minnisstæður, sem
honum kynntust. Mannkostir
hans og hæfileikar greindu
hann frá fjöldanum, og hann
naut meiri virðingar og trausts
en títt er um menn á hans aldri.
Bar margt til þess. Framkoma
hans einkenndist af stillingu og
málflutningur hans af festu, en
sanngirnd. Hanm kynnti sér við-
faniglsefni sím tii Mítar, áðiur en
hann tók ákvörðun og sa þar oft
leiðir, er aðrir sáu engar. Hann
vann hnitmiðað, hafði ekki mörg
orð um hlutina og nýtti tíma
sinn vet. Litt flíkaði hann til-
finningum sínum, en var mikill
viniur vina sinna, og lofiorð
hans tryggðu jafnan efindirraar.
Steingrímur var við nám í við-
skiptafræðum, en á hann hlóðust
einnig margs konar störf. Ég kýs
ekki að vera með neina upptaln-
imigu, það væiri ek!ki og það er ekki
í anda hans. Lengst verður hans
þó sennilega minnzt fyrir störf
hans að Norðanfara, sem hann
tók við vanmáttugu og óþekktu
blaði, en er nú stórt og vand-
að mánaðarrit með mikla út-
breiðslu um land allt. Ýmsir
undruðust framgang blaðsins,
en það er ekki sama, hver held-
ur um stjórnvölinn. Háskóla-
stúdentinum Steingrími Blöndal
tókst það með Norðanfara, sem
fáir þorðu að vona og flestum
hefði mistekizt. Það lýsir Stein-
grími ve'l, að bamn hirti ekki um
umbúðir eims og sérstaka skrif-
stofu fyrir blaðið, lét sér nægja
lítið herbergi heima hjá sér til
lestrar og vinnu. Blöð af stærð
og með útbreiðslu á við Norðan
fara þykja þó ekki krefjast
minna en sérstakrar aðstöðu og
fleiri starfsmanna en eins.
Það orð liggur á mönnum, sem
hafa afskipti af stjórnmálum eða
rekstar með höndum, að þeir
séu þurrir í lund og síngjarnir.
Ekki Steingrímur Blöndal, sem
átti sér einlægar hugsjónir og
viðkvæma strengi. Ég minnist
þess nú, að ég kom á heimili
hans, skömmu áður en hann lagð
ist banaleguna. Hann hafði þá
kennt lasleika um hríð, en var
við bata, að því er talið var.
Engan grunaði þá, að hann ætti
þungbær veikindi fyrir hönd
um og allra sízt, að þau veik-
indi leiddu hann til dauða. Eða
hvernig gat sá maður verið feig
ur, sem sá tilveruna í svo björtu
ljósi og lýsti í gamanmálum, eða
horfði svo ótrauður fram á veg-
inn, eða leiftraði af þvílik
um þrótti, er hugsjónir hans og
hugðarefni bar á góma. — Ein-
hvern veginn hnigu orð hans að
andlegum efnum og öðru lífi. Ég
taldi þá, að ég sæi aðeins nýja
hlið á Steingrími. Nú finnst mér
helzt sem hann hafi þá þegar
verið kallaður til starfa handan
landamærarana og til þess að
starfa þaðan með okkur, sem hér
erum eftir, — æðri máttarvöld
hafi talið, að handan landamær-
anna væri meiri þörf fyrir hans
mikla kraft.
Við þekkjum ekki vilja for-
laganna, þessum dómi er erfitt
að hlíta. Á móti verður ekki
mælt, en sár er söknuðurinn eft-
ir Steingrím Blöndal og sárast-
ur þeim, sem honum stóðu næst.
Eiginkonu hans, Ingunni, syni
þeirra ungum, foreldrum hans,
systkinum og öðrum ástvinum
votita ég hluttekraiiragu mína.
Ólafur Thoroddsen.
ÞEGAR uingir mientn deyja verð-
ur okkur fátt til huigguiiar.
Næstum ekkert. En þá, siem
memnárndr gieta virt, hljóta guð-
imár að elska ag nú er fallinm
í valinn maður, siem við gátam
virt.
Þetta er iyrsta skarðið, sem
dauiðimin hsggur í hópiran, sem
útsfcrifað'iist úr MA vjrið 1967,
Fyrsta sfcarðið, Skarð, sem ekki
verðiur auðfyllt. — Það var
suiradiurleitur hópur og ósam-
stæð'ur sem hóf nám í MA haust-
fð 1963. I fyrstu voru þeir ekki
margir, setn veittu eftirtekt
þessum hógværa Siglfirðingi.
Fljótt fór þó að bera á hæfi-
leikum hans, og eins og verðla
vill með slíka menn, þá voru
þedr fljótlega nýttir. Og einmitt
í hópd sem bessum. var mikil
þörf fyrir mann eins og Stem-
grím. Hainn hafði mjög áfcveðn-
ar skoðainir, en var lauis við cf-
stæki. Að áhugemátam sínum
vainin hainin með lagnd og hóg-
værð. Harun fróð ekki skoðuraum
sínum uipp á fólk, en var samt
eiinstaklega lagimin við að vimmia
inenn á r-itt mál. Við bekkjar-
systkin hans líkliim hon'um oft
við hirm fullkonna diplómat.
Hvergi vai nválum befckjarins
betuir borgið en í höndumium á
Steimigr.m.. Hvort sem þaiu mál
voru sr/'('ða lítil, þa gat Ste’n-
grírnur komið þeim á framfæri
við ré'ta aðila og til umdamitek.i-
inga heyrði el ’ n ekki kom
okkar málum heiluim í höfm.
Slíkur maður eigmiast miarga
vini, eran flieiri samiherja og fáa
óvildarmenn.
Þegair að því kom a!ð við þurft-
um að kjósa inspector scholae úr
okfcar hópi, lék lítill vafi á þvi,
hver bezt gæti skipað bað emb-
ætti. Steimgrímur Blöndal hafði
alla þá hæfileika, sem með
þurfti. Skólanium varð hamn því
góður imispeclAn'; hélt góðu sam-
barndi milli nemienda og skóla-
yfirvalda og varði réttindi okk-
ar gagnvart skólastjórn. Hamn
gerði sér einmág ljósar skyldur
heildariminar sem síniar og hélt
huga okkar vakandi við þær.
Qkfciur bekkjarsystkimium hans
verður þó miinnisstæðast bað
starf, sem 'namm vamn í þágu
bekkjarims. Þessi hópur var svo
ósamstæður sem 100 manma hóp-
ur frairaast getur verið, og reyndi
því oft á Steimigrím að halda
honium sam an. Þetta fórst. honum
þammiig, að efast má um að bet-
ur hefði verfð hæigt að gera. I
huigum okkar miargr.i er nafn
Framhald á bls. 20
Kveðja frá S.U.S.
I öllum félagssamtökum, hvers
eðlis, sem þau eru, vekja þeir
einstaklingar fljótt athygli, sem
sýna félagsstarfinu lifandi
áhuga, leggja fram krafta sína
af lífi og sál. Hversu stór og
öflug sem viðkomandi samtök
eru, er óbætanlegur sá skaði,
þegar slíkir menn hverfa þaðan
af einhverjum ástæðum.
Steiingrímiur Blöndal stud. oec
on. var sl'íkur maður. Með svip
legu og skyndilegu fnáfalli hans,
misstu samtök ungra Sjálfstæðis
manna einn duglegasta og áhuga
samasta forystamann sinn, ung-
an mann, sem hægt var að binda
miklar vonir við i virku starfi
fyrir SUS og Sjálfstæðisflokk-
ínn í heild.
Steingrímur Blöndal var ein-
iægur og traustur Sjálfstæðis-
maður með • afbrigðum. f sínu
heimahéraði Siglufirði var
hann snemma kosinn til forystu
meðal ungra Sjálfstæðismanna
og þótti alla tíð síðan sjálfkjör-
inn til margvíslegra trúnað-
arstarfa í samtökum þeirra.
Steingrímur var skeleggur mála
fylgjumaður með óvenju mótað-
ar stjórnmálaskoðanir, rökfast-
ur og málsnjall með ágætum og
skemmtilega ákafur í viðræðum
öllum.
Undanfarin misseri hafði
Steingrímur Blöndal vegna há-
skólanáms síns verið búsettur í
Reykjavík, en hugur hans og
störf beindust stöðugt heim í
hérað og fyrir Sjálfstæðismenn
í Norðurlandskjördæmi vestra
hafði hann ritstýrt blaði þeirra,
Norðanfara, af frábærum dugn-
aði. Sú ritstjórn og sá hressandi
ferskleiki og snerpa, sem ein-
kenndi útgáfu Norðanfara, lýs-
ir hinum unga manni betur en
þessi fátæklegu kveðjuorð.
Samband ungra Sjálfstæðis-
manna vottar eiginkonu Stein-
gríms og öllum aðstandendum
innilega samúð.
Ellert B. Schram.