Morgunblaðið - 22.01.1971, Blaðsíða 24

24
MOitGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 22. JANÚAR 1971
lesið einhverja bók, og kom-
izt að þehri niðurstöðu, að fædd
ur aðaismaður væri alltaf sögu-
hetjan, en strokinn, veraldar-
vanur maður fanturinn. En
ég hef víst lesið skakka bók. Pat.
CORTINA1971
Hann sagði: — Þetta lætur
í eyrum eins og lélegur brandari
þú hefur sjálfsagt McClure
i huga.
— Nei, ég hef ekkert í huga
nema sjálfa mig. Ég er að hugsa
um þessa botnlausu fáfræði mína
— eða /ar það kannski sakleysi?
— og barnaskapinn í mér.
Hann gekk nær henni og sagði
einbeittur: — En þú ert enn ást-
fangin af mér.
Hún færði sig frá honum. —
Nei, ég er ekki ástfangin af þér
— svo er guði fyrir að þakka.
— Þú getur ekki neitað þvi,
þegar við erum svona saman í
einrúmi. Hann sei.dist eftir henni
og dró hana að sér. Þú getur
ekki látið mig halda svona utan
um þig og neitað því um leið. Við
eigum nokkuð mikilvægt saman.
Því geturðu heidur ekki neitað.
Eitthvað sterkt og varanlegt.
Ný dag- og
kvöldndmskeið
hefjast í næstu viku
fyrir ungar stúlkur
og frúr.
Upplýsingar og
innritun í síma
33222.
Skírteini afhent
laugardag miili kl.
4—5 e.h.
Snyrti- og tízkuskólinn
Unnur Arngrímsdóttir.
ÁSTRÖLSK ÚRVALS VARA
NIÐUR
SOÐNIR
ÁVEXTIR
^O. JOHNSON&KAABER j
Ertu viss um að þetta sé Mið jarðarhafið, — ég tel það líkara
Atlants hafinu ?
Vertu nú ekki svona heimsk,
Kathleen!
Hún sagði: — Mér er alveg
sama, nvað kann að vera milli
okkar. og ég vil ekki eiga neinn
þátt í þvi.
Nú var dyrabjöllunni hringt
ákaft. Hann sagði: — Sittu kyrr,
ég skal sjá um þetta.
Hún sat kyrr eins og hann
hafði skilið við hana, hreyfingar
laus en með ákafan hjartslátt.
Hún var máttlaus og með svima.
Þetta var sjálfsagt sendill með
ábyrgðarbréf — henni var alveg
sama um það. Er. það gat bjargað
henni, hvað eða hver sem það
kynni að vera . . .
— Nú, það eruð þér, MeClure,
sagði Pat dauflega, þegar hann
hafði opnað dyrnar.
— Sá er maðurinn. Paul kom
inn og leit yfir stofuna. — Ég
skal fara ef þú vilt, Kate.
— Já, vitanlega vill hún það,
sagði Pat léttilega. — Er það
ekki eiskan?
— Nei, sagði Kathleen, — það
vil ég ekki. Hún brosti til Pauls.
— Komdu hingað og settu þig
niður, sagði hún.
— Ég get líka sett mig niður,
sagði Pat.
Þetta var vandræðaástand.
Paul h.ó og bauð Pat vindlinga-
veskið sitt. Hann sagði: — Þér
þekkið söguna af piltinum, sem
sat hjá kærustunni sinni úti í for
skálanum, þegar annar pilt-
ur kom á vettvang. Þeir sátu
báðir alveg eins og við sitjum
núna. Xlukkan var orðin tvö um
nóttina, þegar sá síðari fór. —
Jæja, sagði sá fyrri sigri-
hrósandi, — ég sat og hann
sat, en ég sat hann af mér.
Pat sagði: — Ég get verið
skrattans þolinmóður. Hann laut
fram brosandi. — Sjáið þér til,
McClure, þér eruð greindur mað
ur en ekki sérlega háttvís. Ég sá
Kathleen í gærkvöld, i fyrsta
sinn eftir að við urðum . . .
ósammála. Og ég kom hingað
núna íil þess að ræða málið nán-
ar. Verið þér nú vænn og hafið
yður á brott.
— Raðstu hann að koma?
spurði Paul og sneri sér að
Kathleen.
— Nei.
— Viltu, að hann verði kyrr?
— Nei, það vil ég ekki, sagði
Kathleen.
— Jæja, þér heyrið hvað
hún segir. Hafið þér yður á brott.
Það íærðist skuggi yfir and-
litið á Pat og æð á enninu þrútn-
aði upp. Hann sagði: — Með
hvaða rétti. .. ?
— O, ekki svona hátíðlegur,
sagði Paul, — með engum rétti.
En þér heyrðuð, hvað hún sagði.
— Henni er ekki alvara, sagði
Pat og hreyfði sig hvergi. — Þér
eruð hér, og þess vegna er hún
að reyna að blekkja mig.
— Því trúi ég trauðlega. Paul
stóð u pp og fleygði vindlings-
stúfnum í öskubakkann. Hann
gekk að Pat. Hann var eins hár
og hann, en miklu grennri. Hann
spurði rólega: — Ætlið þér að
fara út eða þarf ég að íleygja
yður út?
— Æ, Paul! sagði Kathleen.
Hún hafði horft á þetta í hrifn-
ingu. Þetta var næstum eins og
leiksýning. Henni fannst hún
sjálf enginn þátttakandi í þessu,
ekki einu sinmi þegar hún svar
aði spurningum Pauls. En nú var
var hún aftur orðin þátttakandi,
og hún var hrædd. — Verið þið
ekki að þessu, sagði hún.
— Ég skal ekki meiða hann
sagði Pat öskuvondur.
Katb’.een stóð á fætur, og sagði
— Þetta er bæði hlægilegt og
óviðeigandi. Hún sneri sér að
Paul og var nú reið. — Ég get
sjálf gart út um mín mál. Hún
leit á Pat, og sagði? — —
Þú ferð nú vonandi.
— Allt i lagi, sagði Pat, — en
ég kcvn bara aftur. Hann getur
ekki ailtaf „setið mig af sér.“
Hann gekk til dyranna,
án þess að flýta sér neitt. En
þegar þangað kom, sagði hann.
— Góða nótt, Kathleen . . .
gaman að sjá þig.
Dyrnar lokuðust. Paul var ná-
fölur. — Honum veitti betur,
finnst þér ekki ? — Manstu,
hvernig hann sagði: ,,Ég
skal ekki meiða hann." Ef ég
hefði þá slegið hann . . .
— Vertu ekki með þessa vit-
leysu, Paul.
— Hann hefði lamið mig niður,
sagði Paul rólega. — Ég er eng-
inn áflogamaður, eða hetja. En
mikið langaði hann til að berja
mig. En það er vist þýðing-
arlaust, að ég standi lengur við.
Afsakaðu, að ég skyldi ryðjast
inn. En ég er alltaf að hlaupa
svona á mig.
Hún sagði: — Vertu nú róleg-
ur, Paul. Ég vissi ekki, að hann
ætlaði að koma, vitanlega. En nú,
úr því að hann ei farinn — hún
andaði djúpt — þá gerir það ekk
ert tii þó að hann kæmi, ég er
komin yfir þetta, sagði hún og
roðnaði. Það sem eftir er . . .
nú þekki ég það eims og það er,
og það getur ekki framar angr-
að mig ....
— Gott! sagði Paul. Augu hans
ljómuðu en andlitssvipurinn tók
engum breytingum. — Eigum við
ekki að halda þetta hótíðlegt?
— Jú, það væri ekki frá-
leitt. Hann fór fram í eld-
húsið, blandaði í tvö glös og
kom með þau inn. Hann skálaði,
alvarlegur á svipinn.
— Skál fyrir frelsi þínu!
sagði hann, — og ég vil bæta
við: — fyrir hamingju þinni.
— Þakka þér fyrir, sagði hún
brosandi. Hún saup á og setti
frá sér glasið. Paul tæmdi glas
ið og leit á hana, hugsi.
— Þú ert þreytuleg, sagði
hann. Hann leit á skrifborðið. —
Og þú varst að skrifa bréf, þegar
þú varst trufluð. Nú skal ég
fara. Hann kom aftan að henni
og lagði höndina á öxl henni.
— Góða nótt og gangi þér vel,
sagði hann.
Hún gekk út að dyrum með
honum og rétti honum höndina.
— Þakka þér fynr, að þú komst,
Paul.
— Ég var nú ekki sérlega
hetjulegur, sagði hann. Ég hef
líklega átt að vera höfundur
leikritsins en ekki hetjan í þvi.
Góða nótt, elskan mín.
Veslings Paul „Ég skal ekki
meiða hann,“ hafði Pat sagt. Nei
hann er engin hetja, hugsaði hún
og sneri sér svo aftur að bréf-
inu, sem hún hafði verið að
skrifa.
En hún gat ekki haft hugann
við það. Nú var hún frjáls og
gerði sér rétta grein fyrir til-
finningunum, sem Pat hafði vak-
ið hjá henni. Eða var það
kannski bara skugginn af til-
finnimgunni — eins konar tilfinn
ingalegir timburmenn, eftir langa
drykkju?
Hún skyldi ekki sjá hann aft
ur, hugsaði hún. En færi samt
svo skyldi ekki einu síiulí þessi
svika-hjartsláttur hræða hana.
En siðdegis næsta dag heyrði
hún frá honum. Siðdegisblöðin
voru komin á götumar þegar
hún kom úr vinmunni. Hún
keypti eitt og settist inn í neð
anjarðarlestina og varð þá litið
Hníturinn, 21. marz — 19. apríl.
Allt i lagi að láta rcka undan straumi í dag.
Nautið, 20. apríl — 20. maí.
Alveg óhætt að gera öll sín viðskipti, án þess að láta nokkurn
mann vita. hverju ætlunin cr að koma í verk.
Tvíburarnir, 21. maí — 20. júní.
Þú hefur hrcppt hamingjuna, og mátt vel við una. Haltu fast
í hana.
Krabbinn, 21. júní — 22. júlí.
Taktu til athugunar öll tilboð, og sjáðu, hvort þú getur ekki hag-
nýtt þér þau.
I.jónið, 28. júlí — 22. ágúst.
Notaðu þér núverandi ástand til að koma þér í rétt horf.
Meyjan, 23. ágúst — 22. september.
Bjartsýni og starfsglcði eru slagorð dagsins.
Vogin, 23. september — 22. október.
Þér er samkeppnin einiæg hvatning í dag, og láttu hana dnga
þér fram eftir degi.
Sporðdrekinn, 23. október — 21. nóvember.
Reyndu að vera dálítið vinnusamur, svo að þú dettir ekki aftnr
i gamla farið.
Kogmaðurinn, 22. nóvemiier — 21. desember.
Bezt er að reyna að ljúka einhverju, og sjá einhvern árangnr
scm fyrst. Þú ert á alira vörum, og reyndu nú að standa þig.
Steingeitin, 22. tlesember — 19. janúar.
Rc.yndu i lengstu iög að sýna fulla vinsemd.
Vatnsberinn, 20. janúar — 18. febrúar.
i viðskiptunum tekur margt við núna, sem þú áleizt ómögulegt.
Eiskarnir, 19. febrúar — 20. marz.
Reyndu að vera stundvis og sæmilega háttvís um leið. Pcning-
arnir þínir fljúga eins og hvitu fiðrildln, ef þú heldur ekkl fast i.