Morgunblaðið - 19.03.1971, Blaðsíða 17

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 19. MARZ 1971
17
Haukur Hauksson
blaðamaður - Minning
SUMT fólk ©r svo af guði gier*t
að leilkið er samtí'mis á alla
sti’engina í brjósti þesa án þesa
nokkurt lát sé á.
Haukur Hauksson átti marga
faRega strengi og engan sem
eklki var saimistilllltur tiMinninig-
uinuim í brjósti hans: hann var
viðkvsemur, hreinskfflirun og
ákafur — umgur reiður maður
þegar ég kynintist honum fyrst.
Og ávall't stóð af honuim hressi-
legur gustur, bæði í leik og
starfi.
Haukur var ekki sízt ákafur
veiðimaður og fóruim við nokkr-
ar ferðiir saman uim landið í lax
og silunig. Þá stillil'ti hann streingi
sína í samræmi við vötn
og fugla, guð og náttúrunla.
Sérstaklega ©r miér minnissitæð
ferð öklkar í Svartá í Bárðardal
og koman að Stóru-Tungu. Þar
var Hauki tekið eims og kross-
fara sem u»nið befur Jerúsal-
em uimiyrðalaust í þágu góðl3
málistaðar. Heimafóik fagnaði
innilega þessum unga blaða-
mianni, sem þar hafði verið
ungiingur í sveit og sett svip
á dalinn. Hvoirt sem Haukur var
í hl'uitiveirlki unlga reiða mannsins
eða þess rteynslurílka blaða-
mianns, sem hann var orðinm
uindir lokin, var hann ávall't
hrókur a'lllis fagmaðar, heil'l og
óskiptur. Hann var aldrei h’lut-
laus. Hver strengur þaninn til
hirus- ýtrasta. OÆt kam fyrir, að
hann ákar sig úr og lék annað
lag en umihverfið: ungur reiður
maður állla tíð, þó að mat hans
og iskyinjuin dýpkuðu mieð árun-
um. Hann var sannkallaður
krossfararriddari í hvierju því
máli, setm tók hug hams. Slí'kir
miemn endast oft Ma.
Þamni'g var Haukur einnig í
Störfum: hamhleypa til verka,
fljótur að greina kjarna frá
hismi, fastiur fyrir og ákveðimin
án þess að trana sér íram, gat
jaifnvel Verið kurteidllega ýtinn
einis og góðurn blaðamanmi er
oft nauðsynJLegt. Hafði sem
sagt tiil að bera flesta þá kosti
sem prýða góðan blaðamann,
þótt stundum heyrist þær raddiir
að blaðamenn séu helzt enigum
kostum búnir. Hanin 'leit stórt á
srtarf blaðamaninsims og var
atoltur af því, enda kiyninitist
hann því unlgur í föðurigarði.
Hann var þakklátur fyrir þetta
stolt — og nú er það ókkar að
þakka.
Samjstanfsmlenn Hauks við
Morgumblaðið ylja sér við minn-
ingar um góðan dreng, sem var
Stétt sinmi til sóma, því að hanrn
var í fnemistu röð íslenzikra
blaðamanna að reynslu og hæfni
eins og réttilaga er komizt að
orði í frétt Morgunblaðisinis um
lát hans. Og nú þegar stneng-
irnir eru þagnaðir, sendum við
fjöllskýldu hanis, og þá einlkum
Mangréti, koniu hans, og börn-
um þeirra hjóna, svo og frú Elöe,
móður hans, innilegar samúðar-
kveðjur.
Matthías Johannessen.
t
LÍTIL KVEÐJA FRÁ FRÆNKU.
HAUKUR var fynsta barnabarn
foneldra minmia og tíður ge'stur
hjá afa og ömmu, meðan ég vai
enn í foraldrahúsum. Hann var
ellzbur banna foneldna sinna,
augaatemn þeirra og yndi og
eftinlaeti alilra, eir kynntust hon-
utm. Það eru hugljúfar minning-
armar frá þeim árum, þegar
þessi fal'llegi glókol'lur kom
hlaupandi yfir túnin yfir á
Syðri-Brekkuna, fyrst eiinin, en
stíðar með systur skuni, Hildi og
frændfðlkið í Hrafn'agilsstraeti
fagnaði þeim, enda vonu þau
bæði tvö óvenju yndisleg böm,
fafllleg, slkemmitiillieig og greind.
Síðar bættist lítil systir í hópinn,
Kristín.
Haukur var snemma sérstak-
lega skýr og var gaman að segja
honum till. Hann spurði mangs,
var ótrúlega fijót'uir að læra og
las meira á barnsárunum en ég
hefi þeikkt um nokkuirt barn.
Einn var sá leikur, sem við átt-
um saman, en hann var að bredða
úr gömlu, stóru landabréfi á
gólfið 1 konltórnum hans afa
og læra um ýmsa staði, bæði
jökla og dali, fjölll og firði og svo
komu víkingaskip af hafi. Við
lágurn á gótfin'U og stýrðum
þessuim farkostanm, sem venju-
lega voru élldspýtnastokkar —
og landnámsmienn námu land.
Hann var ekki margra ára,
þegar hann kunmi að nefna ai'la
landnámsmenn og hvar þedr
námu land og oft síðar minnit-
umst við þessa leiks.
Svo liðu árin. Litli, fallegi
Að störfum
frændi óx úr grasi og fór í skóla.
En sorgin barði sneimma að dyr-
um, því að vorið, sem hann var
að taka stúdenitsprótf, missti hann
föður sinn skyndilega og á bezta
aldri. Það var mikið högg fyrir
u-nigan og viðkvæman mann og
kanmski greru þau sár a’ldrei til
fulls- En svo birti aftur í lífi
Hauks, er hann gekk að ei’ga
Margréti Schram, sem varð ham-
ingja hans og stoð.
f dag finnst mér svo stuit síð-
an við' fögniuðum á brúðkaups-
degi þeirra. Þá voru hamingja og
gleði í hásæti, og bjart er yfir
minndmgu þess dags. En sam-
Veran varð Styttri en við heifð-
um óskað og vonað og nú syrigj-
um við með hinni góðu konu
hanls, Margréti og börnunum
umigu, með móður hams og
systrumum tveim, tengdafólki og
öldruðum afa.
Frændl'iðið alit harmar hina
ótímiabæru brotfiför góðs drerags
og biður honum blessunar guðs
í nýjum heimflcynnum.
Anna Snorradóttir.
t
MJÖG náin kynni tókust með
okkur Hauki, þótt ekki yrðu
þau löng, því miður. Og mér er
að honum mikil eftirsjá, góð-
um dreng, eins og verður í vina-
fáum heimi. En þeim mun
vænna þykir mér um minniing-
una.
Leiðir okkar lágu fyrst sam-
an fyrir um tíu árum, er við
urðum starfsfélagar. Þá var
hann nýkominn heim frá námi,
tekinn þeim áhuga, sem ein-
kenndi allt hans starf. Og marg-
ar urðu þær stundirnar, sem
við áttum saman, í starfi og
leik, næstu árin. En þannig tak-
ast ætíð beztu kynnin.
Hann var af góðu fólki kom-
inn, Hauki Snorrasyni, ritstjóra,
og Else, konu hans. Blaða-
mennskuna tók hann í arf frá
föður sínum, og hana gerði
hann að lífsstarfi. En það var
fleira, sem hann hafði að vega-
nesti úr heimahúsum, því að
hann var um svo margt áhuga-
samur, nánast alþjóðlegur í við-
horfum sínum, þótt allt íslenzkt
væri honum kært, enda veit ég,
að margar beztu stundir sínar,
utan heimilis, átti hann úti í ís-
lenzkri náttúru, sem hann lœrði
að meta, á meðan hann var í
föðurhúsum, á Akureyri.
Haukur naut föður síns allt of
skammt, eiras og sy-stur hans, og
móðir. Því varð haran snemma
að takast á við vandamál lífs-
ins, og safnaði þannig drjúgum
betur í sjóð reynslunnar en
margir jafnaldrar. Ætíð naut
hann þó góðrar umhyggju í
móðurgarði, og ófáar voru þær
stundir, sem við áttum saman
heima hjá móður hans; og í föð-
urbræðrum, og öðrum ættingj-
um, átti hann góða vini, og vilct-
armenn.
Haukur átti góða konu, Mar-
gréti Schram, og með henni
tvö börn, þau Hildigunni og
Árna. Margrét gerði honum það
heimili, sem ég hygg að hafi
verið honum kærara en flest
annað, og þar fann hann tryggð
og festu, sem varð kjölfestan í
liifi hans, og aldrei kom það
betur í ljós en síðustu árin, eft-
ir að fram kom, að hann var
ekki með öllu heill heilsu.
Það er ungum mönnum áfall
að komast að því, að heilsan
hefur að nokkru leyti brostið.
Þá taka menn að líta lífið, og
sjálfa sig, í nýju ljósi. Og það
er emmitt á slíkum stundum,
sem í ljós kemur innri maður.
En Haukur stóðst það próf, eins
og önnur, enda þótt ég viti, að
slíkt geti aldrei verið átaka-
laust. Með samstilltu átaki við
eiginkonu, og tengdafólk, brást
hann við með auknu átaki, og'
nú, þegar hann er allur, hefur
hann skilað stóru starfi; komið
sínurn í höfn, sem margir ná ef
til vill aldrei til.
En ég veit, að það var einmitt
á þessum tíma, þegar lífsbarátt-
an var honum erfiðari en haVin
hafði nokkru sinni orð á, að
hann naut einstaks stuðnings
Margrétar. Án hennar hefðu
margar stundir orðið honum
þyngri.
Flesta hafði, þrátt fyrir sjúk-
dóm, aldrei rennt grun í, að
Haukur yrði ekki eldri; og ein-
mitt nú, síðustu mánuðina, eða
árið, var svo margt, sem benti
til þess, að hann hefði á ný öðl-
azt sinn fyrri styrk. Hann var
aftur sama hamhleypan til
vinnu og áður. Og áhugamálin
voru ekki færri en fyrr.
Haukur var mikill bókamað-
ur, og einstakir kaflar samtíðar-
sögunnar voru honum sérstak-
lega hugleiknir, svo að þar var
hann flestum mönnum fróðari.
Þetta létti honum daglegt starf,
enda ótti hann fáa sína líka við
skriftir, og fáar voru þær hlið-
ar blaðamennsku, sem hann ger-
þekkti ekki, og á því sviði virt-
ust engin verkefni honum of-
vaxin. Hann var einn fárra
sannra blaðamanna, sem helgað
hafa sig því starfi, á aeirani ár-
um, og ég veit, að í góðum hópi
samstarfsfélaga er hans mikið
saknað.
En mest sakna hans þó kona,
börn og nánustu ættingjar. —
Þeirra er eftirsjáin mest, er svo
ungur maður er skyndilega á
brott kvaddur af einum helzta
vágesti nútímans. En ég veit, að
þeim er huggun í því, að þau
horfa á eftir góðum dreng, sem
brást rétt og vel við þeim
vanda, sem honum var á herð-
ar lagður, á skammri ævi.
Ég og kona mín vottum Mar-
gréti, konu hans, börnum þeirra,
móður hans, Else, systrunum
Hildi og Kristínu, afa hans,
Snorra, öðrum ættingjum og
tengdafólki, innilegustu samúð.
Haukur minn. Ég vildi hafa
átt fleiri stundir með þér. En
á þessari skilnaðarstundu á ég
ekki önnur betri orð til þín en
þau, að Guð geymi þig, gamli,
góði vinur.
Ásgeir Ingólfsson.
t
Það er skammt milli lífs og
dauða.
Síðastliðið föstudagskvöld hitt-
umst við Haukur mágur minn í
f jölskylduhópi, skiptumst á
skoðunum og sem oftar leiddi
hann umræður allar a£ sinni
hressilegu einurð.
Við kvöddumst að kvöldi,
ekki að skilnaði, heldur til þess
eins að ganga endurnærðir til
starfa með nýjum degi.
En að morgni var hann liðinn
og óvænt og skyndilega skynj-
aði rraaður nærverú þeirra ör-
laga, sem enginn fær við ráðið.
Það er skammt, svo skamrnt,
milli lífs og dauða.
Kynni okkar Hauks Hauks-
sonar hófust, þegar hann
kvæntist systur minni, Margréti,
fyrir nokkrum árum og frá
fyrsta degi þeirra kynna vöktu
athygli mina og aðdáun hæfi-
leikar hans og mannkostir.
Fáum, sem kynntust Hauki,
duldu&t þeir fjölþættu eig-
inleikar, sem honum voru
gefnir, og mér býður i grun, að
fleiri en ég hafi hugsað til þess,
að hæfileikar hans hefðu sann-
arlega getað og mátt nýtast bet-
ur í þessu litla og mannfáa sam-
félagi.
Þar sem Haukur fór var mað-
ur með afburða greind, frjóar
hugmyndir og óvenjulegan lífis-
kraft.
Ef til vill voru það þessir
kostir og þó einkum hugmynda-
flugið, sem báru hann stundum
af leið — eða gerðu veröld
hans stærri, allt eftir því hvaða
gi’ldismat við leggjum á tilver-
una.
Ákafi hans og löngun til að
reyna ótroðnar, nýstárlegar
slóðir tóku hug hans fanginn,
hrifu hann stundum með sér, að
einu viðfangsefni á kostn-
að ánnars. En ef ákafinn yar
Ijóður á ráði hans, þá var hann
jafnframt hans stærsti kost-
ur, sá eiginleiki, sem gerði hann
að persónu, manneskju.
Þvi þannig var Haukur. Hann
gaf sig allan í verki sem orði.
Þar var engin tæpitunga notuð,
heldur hispurslaus hreinskilni,
afdráttarlausar skoðanir. Hann
var dómharður en aldrei ósann-
gjarn og allar samræður við
hann eða með honum voru öðr-
um líflegri og skemmtilegri.
Hann hafði lag á að lifga upp
umlhverfi sitt, vegna óvenju-
legrar frásagnargleði, þebk-
ingar og fróðleiks, og þó eink-
um vegna sérstakrar kimnigáfu,
sem veitti honum auðveldan að-
gang að broslegu hliðinni á um-
ræðuefninu.
Ég held að starf hans sem
fréttamanns, hafi kennt honum
að líta á atburðarásina úr fjar-
lægð og dregið úr löngun hans
til að taka þátt í hinu verald-
lega kapphlaupi. Hann sóttist
ekki eftir hégómiegum vegtyll-
um eða vegsemdum, en hins veg
ar sóttist hann því meir eftir
vegsemdum tilverunnar sjálfrar.
Það var honum mest virði að
höndla þau gæði, sem lífið og
fólkið sj'álft gat boðið upp á.
Þeirra gæða fékk hann að
njóta allt of stutt.
Guð blessi minningu hans.
Ellert B. Schram.
t
Haukur Hauksson er látinn.
Er mér barst þessi andlátsfregn
sl. laugardagsmorgun átti ég örð
ugt með að trúa. Ég hafði hitt
Hauk á götu tveimur eða þrem-
ur dögum áður og sýndist mér
honum ekki á nokkurn hátt
brugðið. Hann var hress í bragði
og bar sig vel, eins og hans var
vandi. Það var þvi ótrúlegt að
hann væri nú horfinn á brott
svo ungur, aðeins 32 ára gamaU.
Fyrir hönd bekkjarsystkina
Hauks Haukssonar hef ég sem
ffispector scholae okkar árgangs
verið beðinn að flytja hér fá-
ein minningarorð um Hauk
Framhald á bls. 26
Kveðja frá blaðamönnum
Morgunblaðsins
BLAÐAMENN Morgunblaðs- sokkinn var hann í verk sitt.
ins kveðja í dag hinztu Undanfarin ár vann Hauk-
kveðju góðan vin og félaga, ur einkum að erlendum frétt-
Hauk Hauksson. Sæti hans um, og skrifaði þá greinar
er autt og verður vandskip- um málefni, er efst voru á
að. Erfitt er að sætta sig við baugi hverju sinni í heims-
þá staðreynd, að við fáum pólitíkinni. Hann var ágæt-
ekki framar að heyra hlátur lega að sér um erlend mál,
hans og njóta kímnigáfunnar, myndaði sér skoðanir á þeim
sem hann var gæddur í rík- og lét þær óspart í ljós,
um mæli, því að Haukur var blandaðar græskulausri
einkar glaðvær og hlýr sam- glettni, svo að menn veltust
starfsmaðuT. um af hlátri, en gætti þó
Haukur var hörku blaða- alltaf fyllsta hlutleysis í
maður og afkastamikill, svo fréttaskrifum sínum.
af bar, og þegar hann sat við Margréti, börnunum, móð-
ritvélina og pikkaði með ur hans og öðrum ættingjum
tveimur puttum var eins og Hauks sendum við innilegar
margar vélbyssur væru í samúðarkveðjur; biðjumhon-
gangi. Þá þýddi yfirleitt ekki um fararheilla og þökkum
að yrða á hann, svo niður- samfylgdina.