Morgunblaðið - 13.11.1971, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 13. NÓVEMBER 1971
— Nei, vitanlega gerðirðu það
ekki fyrir alvöru. Ég var bara
að gera að gamni mínu.
Gleymdu því bara. En . . . gæti
ég fengið eitthvað að borða?
Æ, guð minn góður! sagði
hann. — Mikil skepna gat ég
verið. En ég má ekki fara frá.
Hopkins, farðu með hana ung-
frú Boykin og gefðu henni að
borða. Og farðu svo með hana
heim. Þér líður sæmilega, er það
ekki? sagði hann við mig. — Þú
ferð beint i rúmið og verður þar
kyrr? Ég skal koma í fyrramál-
ið og sjá hvernig þér líður.
Þegar við Hopkins vorum kom
in út að dyrunum, kallaði hr.
Parrott til okkr. — Bíðíð þið and
artak, sagði hann. Hann dró mig
afsíðis. — Liz Boykin, hvað veizt
þú um Þríhyrningsfélagið?
Hverjir eru i því fleiri?
— Hvaða Þríhyrning? sagði ég.
— Hvaða félag? Hvers vegna
spyrðu ekki Barry?
— Ég er búinn að því, sagði
hann. — Þangað til ég var orð-
inn dofinn í tungunni. En hann
vill ekkert segja. Hann segir, að
herramaður sé þagmælskur.
— Það eru fínar dömur lika,
hvæsti ég. — Ég veit raunveru-
lega eki nokkurn skapað-
an hlut um það, hr. Parrott. Svei
mér þá!
VII.
Það var kominn nýr maður til
að hafa auga með mér. Hann var
kominn þarna að húsinu, þegar
Hopkins ýtti mér inn í forstoí-
una með áminningu um að fara
nú almennilega að sofa, en svo
stóðu þeir og töluðu saman og
horfðu á mig þegar ég fór inn i
lyftuna og Reuben skellti aftur
hurðinni.
Eitthvað var það í fari Reub-
ens, sem ég kunni ekki við. Bros
ið á honum, sem náligaðist það
að vera háðsglott, og það hvern
ig hann ranghvolfdi í sér augun-
um til mín. Jafnvel bakið á hon-
um, þegar hann var að stjórna
lyftunni, var með einhverjum
svip sem væri hann sér meðvit-
andi um eitthvert samband okk
ar í milli.
Allt í einu mundi ég eftir
spurningunni hans á laugardags
kvöldið þegar ég var að leggja
af stað til Flóru. Hafði lögregl-
an sigað honum á mig? En þarna
hafði engin lögregla verið á
ferli fyrr en seinna. Var það
Hue? Hafði Hue dirfzt að fá
lyftumanninn til að snuðra
kring um mig? Hafði það verið
Reuben, sem brauzt inn um
gluggann og lokaði I-am úti?
Hvað sem þetta kynni að vera,
þá hafði ég engan tíma núna til
að útgrunda það. En hitt vissi
ég, að nú þegar næstum allir,
sem ég þekkti væru á höttun-
um eftir mér, þá yrði ég jafnvel
að anda varlega, auk hejdur
annað.
Þegar ég var komin ínn til
min, tafði ég aðeins meðan ég
hún var orðin hávær, svo dró
ég fyrir gluggana, fór úr loðkáp-
unni og í aðra kápu verri. Síðan
stakk ég skrúfjárni og vasaljós-
inu hans hr. Parrotts í vasa
minn, ©pnaði út í ganginn, en
skildi eftir ljósið logandi, tii þess
að njósnarar skyldu halda mig
vera heima.
Bakatil í leiguhúsinu lá bruna
stigi niður eftir veggnum iíkast-
ur köngulóarvef, og alla leið
niður í þvergötuna að húsabaki.
Ég vildi ekki eiga eftir
að brölta aftur niður stigann,
glerhálan, í rigningunni. Við
fyrsta skref sem ég tók þegar
niður var komið, rakst ég á
ruslatunnu, sem glumdi í rétt
eins og sprengja væri að springa,
og um leið fékk ég alls konar
verki í úlnliðinn, og hræddi
kött, sem þaut yfir götuna út í
myrkrið, og ég á eftir, og þreif-
merkið
tryggir
þjónustu
/r
LEIKHUSKJALLARINN
Ævintýraland
VEGCFÓÐUR
Á TVEIMUR HÆÐUM
- 1001 LITUR -
Lítið við í UTAVERI
ÞAÐ BORGAR SIG.
Hrúturinn, 21. niarz — 19. aprii.
Nú er mikils metið að geta hngsað, ogr það rökrétt.
Nautið, 20. apríl — 20. maí.
Nú er mikilsvert að vera maiinlegrur og kasta ekki liiiútum í þá
sem misstíffa sif.
Tvíburarnir, 21. niaí — 20. júní.
Núna opnast nýjar leiðir, sem mikið er upp úr að liafa og lltið
er fyrir haft. en aðeins um tfvna.
Krabbinn, 21. júní — 22. júlí.
Fólk, sem þú vilt helzt ekki unigangast, hefur fengið mikiiin á-
liuga á þér.
I.jónið, 23. júli — 22. ágúst.
Freistingin til að sýna völd þfn er að verða þér yfirsterkarl.
Mærin, 23. ágúst — 22. septeniber.
Ekkert fer i daj*, eins og það á að fara, eða þj- óskar eftir.
V^offin, 23. septeniber — 22. október.
Þér verður ekkert ágengt í að jafna deilur maiina.
Si>orðdrekinn, 23. október — 21. nóvember.
I dag reynir á manngildið og: það er erfitt að blanda tilfiiininfi:
um inn í alA'örumál sem þessi.
Bogmaðurinn, 22. nóvember — 21. desember.
t dag: er réttara og- sælla að g:efa en þiggja.
Steingeitin, 22. desember — 19. janúar.
Þart er fylK/.t með f)ér, og þess vegna liefurðu ekkl eins frjálsar
hendur. og þú vildir hafn, en þú setur haft fott af þvi að vera
þæffur.
Vatnsberinn, 20. janúar — 18. febrúar.
t daff verðurðu að ffefa einhverjar skýrinffar á framferði þínu
off bezt að það sé ekki um seinan fyrir haffsmuni þína.
Fiskarnir, 19. febrúar — 20. marz.
Fjármálin eru mikið til umræðu núna og: þér er eins ffott að
athuffa þau almennilega. I»ú hefur einhverjar skyldur, sem þú ættir
að hyffffja að.
aði mig áfram eftir veggjunum,
þangað til ég var komin út í göt-
una fyrir handan.
Það var ekki fyrr en ég kom
á neðanjarðarstöðina og slóst i
hópinn, sem þar var, að ég gat
dregið andann rólega.
Það var enginn á verði við
hús Melchiors og ég renndi mér
inn i mjóa, steinlagða smugu,
sem skildi það frá næsta húsi og
lá inn í dimman húsagarð, þar
sem allt var fullt af ruslatunn-
um og þvottasnúrum, og ég
vissi, að gluggar Melhcior vissu
út að þessum húsagarði. Þögult
eins og gröfin, datt mér í hug
— og átti vel við, eins og á stóð
meðan ég svipaðist um eftir
brunastiga, sem ég bað til guðs,
að væri ekki einn slíkra, sem
eru með neðri endann hátt á lofti
eða utan seilingar. Þegar
ég hafði komið i ibúðina, hafði
ég aldrei tekið eftir brunastiga,
en vissi bara, að hann
var þarna, og að Melchior
geymdi sódavatnsflöskur úti á
honum, meðan ekki var alltof
heitt í veðri.
Ég þorði ekki að kveikja á
vasaljósinu, en paufaðist áfram
innan um allt skranið þarna,
þreifaði fyrir mér með höndon-
um, þangað til sú með umbúð-
irnar rakst harkalega í eitthvert
járn. 1 sama bili kviknaði ljós
á neðstu hæð í húsinu á móti.
Ég þreifaði mig áfram milli
rusiatunnanna. Það var þögn og
svo slokknaði Ijósið. En ég hafði
séð brunastiga með hand-
riði, sem lá lóðrétt upp eftir
veggnum hjá Melchior. Hann lá
upp að litlum palld utan við
glugga á annarri hæð — glugg-
ann hans Melchiors. Þetta var
Helgar-
innkaup í
verzlun
einmitt pallurinn þar sem hann
hafði geymt sódavatnið. Ég
teygði úr hálsinum og kikti upp
eftir veggnum í dimmunni og
regnið draup framan í mig, en
óþefur af ösku og rusli barst að
nösum mér.
Og þá . . . var þetta ljós í
íbúðinni hans Medchiors? Ég
rýndi og hélt mér fast í hand-
riðið. Nei, nú var ekkert ljós.
Þetta hlaut að hafa verið imynd
un, eða kannski var það bara
endurskin af kastljósinu, sem 'ég
var nýbúin að sjá.
Ég hélt veskinu mínu föstu
upp að siðunni með olnboganum,
en með góðu hendinni hélt ég
mér í handriðið. Ég komst alla
leið upp á pallinn og lá þar á
hnjánum og reyndi að rýna inn
í herbergið, þangað til ég varð
þess vör, að það var dregið fyr-
ir gluggann. Ég lagði eyrað að
rúðunni. Enn var sama grafar-
þögnin.
Ég reyndi að stinga fingrun-
um undir gluggarammann. Þar
voru hanzkarnir mér til óþæg-
inda, en ég mátti ekki hætta á
að skilja eftir nein fingraför. Ég
tók upp skrúfjárnið og
stakk því inn í rifuna og
spennti glugann upp. Það ískr
aði ofurlítið í glugganum, en
hann hreyfðist. Ég ýtti honum
upp, hægt og hægt, þangað til ég
gat stungið hendi inn og dreg-
ið gluggatjaldið frá. Svo rýndi
ég inn og Mustaði þangað til mig
verkjaði í eyrun. Ég varð rólegri
og hugsaði mér, að bráðum yrði
þetta afstaðið nema því að-
eins Marcella hefði orðið á und-
an mér. -— Ég tróð mér inn, steig
fótunum á gólfið og lokaði svo
glugganum hljóðlega.
Ég stóð þarna og andaði gegn
um munninn, viðbúin að stökkva
upp við minnsta hljóð.
Þarna var vont loft og þungt
— þungt af blóðþef!
Dauðhrædd reikaði ég út að
glugganum, og langaði mest til
að öskra upp yfir mig og fleygja
mér út, og kæra mig kollótta
um allt saman. En af m-argra
ára vana við að bjarga mér,
fremur en af almennri skynsemi,
þá tókst mér að stilla mig. Ég
var að láta eins og bjáni. Þarna
gat ekki verið neinn blóðþefur.
Ekki var li-kið af Melchior
hérna. En þetta stafaði bara af
því að vera í ibúðinni hans og
þar af leiðandi hugsanasam-
band, sem mér fannst þetta vera
svona.