Morgunblaðið - 27.01.1972, Blaðsíða 19

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTU'DAGUR 27. JANÚAR 1972
19
var svo sterkur og mótandi og
svo heilsteyptur, að áhrif hans
munu lengi vara á meðal okk-
ar, sem urðum þeirrar blessun-
ar aðnjótandi, að fá að eiga sam
félag við hann.
Bjarni átti svo einlæga og
hreinia trú, að hún hreif hvern
þann, sem umgekkst hann leng-
ur eða skemur. Heilög ritning
var hans leiðarljós allt frá
æskudögum. Honum var gefinn
svo lifandi skilningur á orðum
hennar, að hann var veit-
andi öðrum alla tið frá því hann
var ungur maður. Hann hefur
verið um langa tíð einn helzti
leiðheinandi í bibliulestri í fé-
lögum þeim, sem hann hefur
helgað alla sina starfiskrafta.
Við erum vist mörg, sem stönd-
um í þakkarskuld við hann fyr-
ir þetta frábæra starf hans.
Bjarni Eyjólfsson vann svo
margháttað starf fyrir K.F.U.M.
og íslenzka kristniboðið, að það
er ekki á mínu færi að telja það
upp. Ég vil hér aðeins minnast
á einn þátt þess, þann, sem við
áttum nánast samstarf í, en það
er unglingastarf K.F.U.M. og
einnig K.F.U.K. því hann var
aMs staðar þar til hjálpar, sem
til hans var leitað.
Bjarni var leiðtogi starfs-
mannahópsins. Hann kallaði
hópinn saman til andlegrar upp
byggingar og til sameiginlegra
ráðagerða. Oft var það, að hann
fékk okkur öll heim til
sín, 30 40 manns, miðlaði okk-
ur af þekkingu sinni og reynslu
umhyggjusamur um það, að við
yrðum sem hæfust til að sinna
þvi starfi, sem við áttum að
vinna í deildunum, og svo veitti
hann okkur mat og drykk, sem
hann hafði sjálfur útbúið og til-
reitt. Nákvæmur í því eins og
öllu, sem hann gerði.
Bjarni var hvetjandi um allt
jákvætt í starfinu fyrir ungling
ana. Hann var frumkvöðull, að
þvi að koma á sérstökum ungl-
ingavikum, sem haldnar voru í
félagshúsunum og hafði þar
fræðandi og uppbyggjandi er-
indi og biblíulestra. Hann
stjórnaði einnig sameiginlegum
söng og öðru, sem fram fór.
Hann var einnig leiðtoginn, þeg
ar undirbúin voru og haldin
hin fjölmennu unglingamót í
Vatnaskógi um verzlunarmanna
helgar nokkur undanfarin ár.
Þar var einnig hægt að sjá yf-
irburða hæfni hans, að tala við
unglinga og stjórna mótinu öllu.
Minningarnar hrannast að
mér. Þær koma i myndum. Orð-
in fá varla gert þær ljósar. Síð-
asta samverustundin, sem hann
átti með starfsmannahópnum
var, þegar hann helgaði nýtt fé-
lagshús, sem bættist starfi
K.F.U.M. og K.F.U.K. það var
sunnudaginn 9. janúar sl.
Hann var orðinn langt leiddur
af sínum alvarlega sjúkdómi.
Framkoma hans og ná-
kvæmni var samt öll sú sama.
Hann hafði lokið vígsluræðu
sinni, þá kallaði hann fram 10
unglinga, sem höfðu lagt
lið sjálfboða við frágang húss-
ins, þá las hann fyrir þá og
okkur, sem inni vorum setning-
ar um kross Krists, um
hve margir þeir eru, sem elska
himneskt ríki Krists, en hve fá-
ir vilja bera kross hans. Og eft-
ir það tók hann upp tíu krossa,
sem hann hafði lengi átt og við
voru tengdar margar helgar
minningar. Hver þessara krossa
átti sina sögu. Þessar dýrmætu
gjafir afhenti hann nú þessum
tíu ungu mönnum á svo ein-
faldan og þó á svo hátiðlegan
hátt, að það gleymist vairte
nokkrum, sem vottur varð að.
Þetta verður mér tákn um leið-
togann, sem sýndi alltaf fórn-
ifýisi, alúð og viturleik i öllu
sínu starfi. Því efalaust verður
þetta til þess, að þessir ungu
menn tengjast enn traustar fé-
lagi sínu og þeirri stefnu, sem
þeir munu í því finna og er
löngu fast mótuð. Ég þakka
Guði fyrir alla þá blessun, og
þann kærleika, sem ég fékk að
njóta fyrir líf og starf Bjarna
Eyjólfssonar.
S.H.
í starfi U.D. KFUM.
Það er vissulega einkennileg
tilfinning, sem hugann gripur,
er gerð skal tilraun til, að rita
fáein kveðjuorð um Bjarna
Eyjólfsson látinn. Ekki fyr-
ir það, að andlát hans bæri
óvænt að höndum, því augljóst
var um alllangt skeið undan-
farið, að hverju stefndi, þó það
í lokin bæri brátt að. Eft-
ir nærri fjörutiu ára náin kynni
og einlæga vináttu er óneitan-
lega undarlegt að hugsa sér lif-
ið án Bjarna, sem var í svo nán-
um tengslum við fjölskyldu
mína, venzlafólk og góða vini.
Hann var sem einn meðlim-
ur fjölskyldunnar og um leið sá,
er átti stærstan þáttinn í því
að tengja hana sterkum bönd-
um þess samfélags, sem við höf-
um ríkulega notið. Bjarni var
óvenjulega sterkur persónu-
leiki. Bar þar margt til. Gáfur
miklar og fjölþættar og spönn-
uðu yfir það vitt svið, að með
ólíkindum má teljast. Sérstakt
næmi fyrir öllu göfugu og
fögru, hvort heldur í mannlíf-
inu eða á sviði náttúrunnar og
lista var honum eins og í blóð
borið. Betri og skemmtilegri
ferðafélaga er vart hægt að
hugsa sér. Á ferðalögum hafði
hann opin augu og eyru fyrir
öllu því, sem fyrir bar og auðg-
aði þá, sem með honum voru,
með leiftrandi frásögum um
sögulega og jarðsögulega at-
burði, jafnframt því, sem hið
smæsta jarðarblóm vakti athygli
hans. Vinnuafköst og þrek
Bjarna voru með fádæmum enda
starfsvilji og ósérhlifni einstök.
Starfsdagui’inn varð því oft
langur og strangur og stóð iðu-
lega yfir langt fram á nótt.
Þrátt fyrir það var ávallt risið
snemma úr rekkju, og nýr dag-
ur hafinn með iestri Guðsorðs
og bænar. Mitt í öllu annrik-
inu munu fáir hafa fundið það,
að hann hefði ekki tíma til að
sinna þeim, sem til hans leituðu
margvislegra erinda. Nægan
tíma virtist hann auk þess hafa
til þess að sinna litlu börnun-
um, sem nærri honum voru, og
fóru þau því engan veginn var-
hluta af umhyggju hans og nær
gætni. Jafnvel smáfuglinum
i búrinu var ekki heldur gleymt.
Margar urðu samverustundirn-
ar. Samfélagsstundir með þrótt-
miklum söng og vitnisburðum,
biblíulestrar, þar sem Guðs orð
var útskýrt og gert lifandi. Sum
ardvalarflokkar i Vatnaskógi og
kristilegu mótin, allt frá upp-
hafi þeirra að Vatnsenda árið
1936. Bjarna verður einnig
minnzt, sem hins mikilhæfa
stjórnanda og leiðtoga í fjöl-
þættu kristilegu starfi, sem virt
ist hafa alla þræði örugglega í
hendi sinni og stjórna með festu
og öryggi en þó mildi.
Allar þessar minningar eru dýr-
mætar og margar ógleymanleg-
ar. Kærastar verða samt minn-
ingarnar frá einkaviðræðum og
samverustundum i þröngum
vinahópi, sem eru þær perlur,
er fátt fær jafnazt við. Bjarni
fékk margt að reyna í lífinu
bæði blítt og strítt. Vanheilsa
var löngum hans fylgifisk-
ur. Aldrei var þó æðrazt eða
kvartað, heldur allt borið með
stakri hugarró og i öruggri trú
á Drottinn, sem hann gekk ung-
ur á hönd og helgaði líf
sitt gjörvallt. Þjónustan og trú-
mennskan við hann var það,
sem öllu máli skipti í lifi Bjarna.
Aldrei hugsað um stundarhag
og eigin hagsmuni og velferð.
Við fráfall sliks manns er það
að vonum, að spurningar vakni
um það, hverjir verði nú til að
taka upp merkið, yrkja ljóð og
söngva, fræða og stjórna styrkri
hendi og vera sá umhyggjusami
hirðir, sem leita má til undir
öllum kringumstæðum lifsins.
Spurningar sem þessar kunna
að reynasf ófrjóair og gagnslitl-
ar, og vafalaust mundi Bjarni
sjálfur hafa viljað benda á ritn
ingarstaði sem þennan úr Fill-
ippibréfinu: „Verið ekki hug-
sjúkir um neitt, heldur gjörið í
öllum hlutum óskir yðar kunn-
ar Guði með bæn og beiðni
ásamt þakkargjörð, og friðúr
Guðs, sem er æðri öllum skiln-
ingi, mun varðveita hjörtu yð-
ar og hugsanir yðar í samfélag-
inu við Krist Jesúm“. Bezt tel
ég minningu Bjarna á loft
haldið með síauknu áframhald-
andi starfi í þjónustu Drottins,
sem hann reyndist trúr til
hinztu stundar. Eiga því hér við
orð Hebreabréfsins, er segja:
„Verið minnugir leiðtoga yðar,
sem Guðs orð hafa til yðar tal-
að; virðið fyrir yður, hvernig
ævi þeirra lauk, og líkið siðan
eftir trú þeirra.“
Lokið er löngu og oft erfiðu
striði hér á jörð, en sú fullvissa
býr i hjartanu, að hinn trúi og
dyggi þjónn fái nú að loknu
dagsverki gengið inn til fagnað-
ar Herra síns. Seinustu dagana
fékk Bjarni á áþreifanlegan
hátt að njóta sérstakrar bless-
unar og fullvissu um sannleiks-
gildi þessara orða Jobsbókar:
„Ég veit að lausnari minn lif-
ir, og hann mún síðastur ganga
fram á foldu, og eftir að þessi
húð min er sundurtætt og allt
hold af mér, mun ég líta Guð“.
Það er því ekki úr vegi, að um
leið og Bjarna er minnzt með
hjartans þökk og minning hans
blessuð, séu niðurlagsorðin tek
in úr því hinu sama riti: „Drott-
inn gaf og Drottinn tók, lofað
veri nafn Drottins."
F.V.
Það dimmir þegar ljósin
slokkna og okkur finnst myrkr
ið þvi svartara sem ljósin, er
hverfa hafa verið skærari. Og
sannarlega var eins og dimimdi,
þegar fregnin um lát vinar okk-
ar barst hingað norður til Akur
eyrar. En þótt fráfall hans kæmi
okkur ekki algjörlega á óvart,
höfðum við þó vonað, að við
fengjum að njóta samvista við
hann enn um sinn. En nú hefur
Guði þóknazt að taka hann til
sín og undir hans vilja verðum
við að beygja okkur, vitandi
það, að hans vilji er öllum fyrir
beztu. Og þegar við nú kveðjum
Bjarna Eyjólfsson, er ofarlega í
hugum okkar þakklæti til Guðs
fyrir allt það, sem hann gaf okk
ur í honum. Við minnumst með
þakklæti allra samverustund
anna hér fyrir norðan, í Vatna-
skógi og i Reykjavík.
Við vitum, að það skarð, sem
nú er í hópinn, er vandfyllt og
víst er, að enginn getur fyllt það
skarð að öllu leyti, en það mild-
ar söknuðinn, að við vitum að
við eigum von um endurfundi,
þegar sá timi kemur. Við vitum
líka, að Ijósið, sem hvarf pkkur
sjónum um stúnd, lýsir enn. Það
lýsir í ljóðum og söngv-
um og það lýsir í endurminn-
ingunni um Bjarna, lærisvein-
inn, sem Guð elskaði. Og þann-
ig megnar ekki einu sinni dauð
inn að slökkva það ljós, sem
Guð fær að tendra. Að lokum
skulu höfð hér að fcveðjuorðum,
orð Bjarna sjálfs, sem hann
sendi vinum sínum um s.l. jóí.
Það er fögur og karimann'eg
kveðja, sem sýnir okkur glöggt
hið sanna lærisveinshugarfar :
Að lokum, þegar ligg ég nár,
ef líða úr vinaraugum tár,
þá láttu í þeim Herra hár,
þitt glitra gleðibros.
Kæri vinur, Bjarni. Far þú í
friði. Haf þú þökk fyrir allt og
.allt.
Vinirnir á Akureyri.
Það er með hálfum huga, að
ég tek mér fyrir hendur að
skrifa nokkur minningarorð um
vin minn Bjarna Eyjólfsson. 1
fyrsta lagi finnst mér næstum, að
ég gæti eins skrifað um bróður
minn, — og það gera menn yfir-
leitt ekki. 1 öðru lagi þyíkist ég
vita, að svo margt verði skrifað
um hann og gott, að það yrði að
bera í bakkafullan lækinn. En
látum svo vera, flói hann þá yf-
ir — eins og bikarinn Daviðs
konungs forðum. Það er þá fyrst
og fremst bikar þakklætiisins,
sem er svo barmafullur að út af
flóir. Kemur margt til.
Leiðir okkar Bjarna lágu
fyrst saman að ráði, þegar ég
var um tvítugt, og innan við, en
hann fjórum árum eldri.
Ég hafði þekkt hann mun
lengur í K.F.U.M. starfinu, en
ekki svo náið. En svo vorum við
saman á kristilegu móti erlend-
is, sem varð ok'kur mjög eftir-
minnitegt, — ásamt tveiip öðrum
löndum.
Bftir því sem ég kynnt-
ist Bjarna lengur og betur, varð
mér ljósara og ljósara, hve
óvenjulegur maður hann var
vegna hæfileika sinna. Hann
var ljóðelskur og söngvinn
í bezta lagi — eiginleikar sem
ég mat mikils. Hann talaði og
einkanlega ritaði vandað mál
og fagurt. Hann var afar vel að
sér um íslenzika þjóðhætti og
hafði mikið dálæti á öllu sann-
íslenzku, enda alinn upp við það
frá bernsku hjá sinni ágætu móð
ur. Ég sá hana aldrei, eða kynní
ist henni, en eins og Bjarni lýsti
henni hlaut hún að vera mikils
metin af vinum hans. Og svo var
Bjarni mjög vel hagorður, en
þegar hann kvað um land sitt
— eða Drottin sinn og föður-
landið himneska greip hann
vængjatak skáldsins.
Þetta voru nánast umbúðirn-
ar. Persónan sjálf var ek'ki síðri.
Það var gott að tala við Bjarna
og því betra sem meira lá við.
Hann átti svo næmt evra og
hlýjan skilning, hvort sem kom
ið var með eigin vandamál til
hans, eða áhyggjur út af ein-
hverjum öðrum, alltaf vildi
hann leggja hið bezta til mál-
anna. Það var því ekki
að undra, að hann var sérstak-
ur sálusorgari og enda oft til
hans leitað í þeirn efnum. Bkki
vegna þess, að hann ætti ráð við
öllu, heldur vegna þess hve fús-
lega hann fór eftir hinu postul-
lega orði: „Berið hver annars
byrðar og uppfyllið þannig lög-
mál Krists.“
Reynsla hans og þekking á
Guðs orði var líka afburða rik,
enda miðlaði hann þar af, svo að
það auðgaði heila hreyfingu.
Hann gerði sér mjög Ijóst eftir
að hann komst til trúar á Jesúm
Krist, þá kornungur, að fýrirmæl
in í Matt. 28,18—20: „Farið því
og kristnið allar þjóðir . . .“ (o.
s.frv.) voru ekki bara hátíðleg
orðatiltæki, ekki eitthvað sem
bara er sagt í kirkju, heldur að
fyrir hlýðni við þau orð hafði
hann sjálfur öðlazt þá bleásun,
Framhald á bls. 24
Ása Markúsdóttir
— Minning
1 dag verður gerð frá Dóm-
kirkjunni útför Ásu Markús-
dóttur. Hún fæddist i Reykja-
vík 17. júlí 1896 og lézt í Landa-
kotsspítalanum 18. þ.m., eftir
langvarandi . vanheilsu, en
stutta sjúfcrahúsvist.
Ása var dóttir Markúsar Þor
steinssonar, söðlasmiðs og
konu hans Jöhönnu Sveinbjarn
ardóttur. Hún bjó hjá foreldr-
um sínum í heimahúsum þar til
þau voru kvödd úr þessum
heimi og annaðist þau af ást og
fórnfýsi á þeirra ævikvöldi.
Margir Reykvíkingar munu
minnast Ásu, en hún starfaði um
langt árabil við afgeiðslustörf
hjá bókaverzlun Sigfúsar Ey-
mundssonar. Ása var mjög söng
elsk kona og tók þátt í söng-
líf'i hér í borg á sínum yngri
árum og söng þá m.a. í söngkór
Páls ísólfssonar.
Hún lærði ung að leika á
píanó og kenndi um tíma öðrum
að leika á það hljóðfæri. Þá
hafði hún mikið yndi af leikhús-
ferðum og hygg ég að ekki hafi
það verið mörg verk sem hér
voru sýnd á leifcsviði, sem hún
ekki sá meðan hún hafði heilsu
til. Nú þegar hún er kvödd
hinztu kveðju munu vinir henn
ar og vandamenn láta hugann
líða á vald minninganna. Þeir
munu minnast þeirrar lifsgleði
sem ávalit einkenndi hennar
daigtfar, og hafði þau áh.rif á nær
stadda að allir komust í gott
skap.
Þeir minnast einnig staðfestu
hennar og virðingar fyrir sjálfri
sér og öllu því er henni var
treyst fyrir í þessum heimi og
siðast en ekki sizt mun sú rninn-
ing lifa að henni tökst það sem
mörgum samborgurum abka;r
tekst ekki í lífinu, að varðveita
til hinztu stundar barnið í sál
sinni.
Hin ytri fegurð fæðist til að
deyja
Ei fölnar hin
Þitt skin urn aldur, sofin saklaus
meyja
Sólariags skin.
Magruis Jóhannesson.
í DAG er til grafar borin Ása
Markúsdóttir, sem mörgum Reyk
víkingum er vel kunn, m.a. vegna
starfa hennar í Bókaverzlun Sig-
fúsar Eymundssonar.
í þeirri verzlun vann hún í
nærfellt 30 ár, lengst af í verzl-1
uninni í Austurstræti. en eininig
um árabil í Bókabúð Austurbæj-
ar, sem Bókaverzlun Sigfúsair Ey-
mundssonar rak um skeið á
Laugavegi.
Ása Markúsdóttir ávann sér
þegar í upphafi mikið traust
vinnuveitenda sina og ekki síður
vinsældir viðskiptavinanna. Hún
var einstök kona að samvizku-
semi og lagði sig einatt fram við
afgreiðslustarfið af þeirri lipurð
og kurteisi, sem fáum einum er
gefið.
Ljósasti vitnisburður þeirra
vinsælda, sem hún naut hjá þeim
fjölda fóiks, sem skipti við Bóka-
verzlun Sigfúsar Eymundssonar,
kom greinilegast fram þegar hún
varð að hætta störfum í verzlun-
inni vegna heilsubrests. Þá var
stöðugt spurt eftir Ásu, eins og
mönnum þætti þeir ekki geta
fengið góða fyrirgreiðslu í verzl-
uninni án hennar. Og víst er, að
erfitt er að finna þann er jafnast
á við hana að alúð og árvekni
í starfi.
Tryggð Ásu Markúsdóttur við
verzlunina var slík, að sjaldgæft
má telja. Verzlunin átti, ef svo
má segja, hug hennar allan. Og
eftir að hún hætti störfum kom
hún á hverjum degi, ef veikindi
hömluðu ekki, í búðima aðeins til
að heilsa samstarfsfólki aínu og
sjá hvernig þeim og verzluninni
vegnaði.
Við, sem kynntumst Ásu Mark-
úsdóttur í starfi, þökkum af al-
hug ljúfmennsku henmar og sam-
vinnu alla.
Bókaverzlun Sigfúsar Eymunds
sonar kveður í dag trúan og góð-
an starfsmanm og þakkar lanigt
og farsælt starf.
Baldvin Tryggvason