Morgunblaðið - 26.03.1972, Síða 28

28 MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 26. MARZ 1972
SAGAN
TVITUG
.STULKA
OSKAST.
í þýðingu Huldu Valtýsdóttur.
ekki góður vinur hijómsveitar-
stjórans, þessa Roy Vander-
vane? Hef ég ekkd skildð það
rétt?“
„Jú. Hvað um hann?“
Ég varð sennilega hálfskelfd-
ur á svipinn. Coates fékk eitt
hóstakastið, en Bolsover dró
skrá upp úr vasa sínum prent-
aða með hvítum stöfum á rauð-
an pappir.
„í>ú hefur nátrtúrlega séð
þessa auglýsingu um Pigs-Out
hijómiieikana á þriðjudaginn,"
sagði hann. „En svo koma þess-
ir . . .“
„Pigs, hvað sagðirðu?"
„Það er pop-hjjómsveit, flyt-
ur mótmælasöngva og þess háft-
ar . . . ekki þó í neinni al-
vöru, bara svona: Ég vil eignast
stúllku eins og þá sem myrti föð
ur sinn, þú þekkir það. En
stundium vilja þeir sanna, að
þeir séu alvarlegir tónlistar-
menn, jafnvel brautryðjendiur.
Og þar kernur þessi viinur þinn
til skjalanna. Ég hélt að þér
hefði líka verið send svona aug-
iýsing."
Ég tók við rauða miðanum og
las (mér til skelifingar) á eílnis-
skránni, að „Upphafning númer
9“ eftir Roy Vandervane yrði
flutt og stjórnað af honum. Pigs
out hljómsveitin annaðist fliutn-
ing. AJit, sem stóð þarna um
Roy var rangt (nejna það að
hann væri kahlkyn og væri
áhugasamur um „málefni" ungs
fóiks). Ég fékk samvizkubit,
vegna þess að „Upphafningin"
hafði alveg horfíð úr huga mér
og þóttist þess fullviss, að Roy
hefði vi'ljandi gætt þess, að ég
fengi ekki vitneskju um þetta
væntanlega hljömjeikahald.
„Er nokkuð varið í þessa
hljómsveit?" spurði ég og rétti
honum skrána aftur. „Ég á við
í samanburði við aðrar slikar."
„Eiginliega ekki. Gitarleikar-
inn er sæmilegur. Þeir eru þó
affliþekktir. Umboðsmaðurimn og
blaðafúlltrúinn sjá um það.“
„Ég skil. Hvað á ég. . “
„Getur þú ekki beðið hann að
tala við mig einhvern tímann
fyrir þriðjudaginn. Um það,
hvemig stóð á þvi að hann
samdi þetta verk og hvað pop-
tónlistin geti sótt til þeirrar
klassisku og hvert stefni og því
um lífct. Ég væri þér þakMát-
ur ef þú viidir gera það. Þá veit
hann, hver ég er, þegar ég
hringi i hann.“
„Um leið og hann fær að vita,
við hvað þú starfar, þá stendur
ekki á honum. Ég skal samt
nefina það við hann.“
„Þakfca þér fyrir, Douglas."
Bodfeover fór. Coates var í sím
anum. Þegar hann hafði iokið
samtaiinu, sagði ég:
„Aibert, heyrðu mig aðeins.“
„Þó það nú væri.“
„Þú kannast við Vandervane.
Harold hefur horn í síðu hans
eins og þú kannski veizit. . . af
einhver jium ástæðum. .. “
„Ég vissi það ekfci, en ég get
getið mér til um ástæðuna. Nú?“
„Ég . . . æ, ég veit ekki,
hvemig ég á að orða það,“ ég
vissi helöur ekki, hvað ég æti-
aðd að segja, „ég heid, að Har-
oðd sé að brugga Vander-
vane einhver launráð . . t.d.
niðrandi ummæli í dagbófcina
eða nokkrar velvaldar setning-
ar 5 Jok leiðarans. Ef þú verð-
ur var við eitthvað þess háttar,
viltou þá iáta mig vita?“
„Jú, jú, en ég get ekki stöðv
að það, Douglas. Þú veizt það.“
„Nei; en ég gæti varað hann
við eða . . . jæja, þú sMlur."
„Já, já. Mér sýnist þú svo
sfcrítinn. Ef ég vissi ekfci bet-
ur, mundi ég halda að þú værir
timbraður."
„Mér varð bara svona miMð
um að sjá dóttur Harolds,“ sagði
ég og sagði þar með nokkurn
hluta sannleikans. „Hver var
þetta sem ég rakst á, þegar ég
kom hingað inn ?“
„Nýi menningarmálaritstjór-
inn.“
Nú hafði ég tvöfalda ástæðu
til að reyna að ná sambandi við
Roy, en það hafði mér ekki toek-
izt síðan kvöldið góða. Þessa
fjóra daga,' sem liðnir voru síð-
an, hafði éig þó ekki lagt mig
mikið fram um það. Ég hafði
hringt þrisvar heim til hans.
Kitty hafði alOtaf komið í sim-
ann og ég þurfti að hlusta í
næstu tuttugu, fjörutiiu og fimm,
og tuttugu og fimm mínútur á
narmatölur hennar, kryddaðar
ásökunum i minn garð, fyrir að
hafa ekM staðið mág betur,
stöðvað rás atburðanna fyrir
lönigu og áður en málið komst á
þetta stig. Ég sagðist hafa reynt
að tala yfir hausamótunum á
honum og mig langaði til að
geta fært henni einhverjar sann
ar frébtir en það gæti ég ekki.
Hún var engu bættari þótt ég
segði henni að Sylvía væri
ófreskja í mannsmynd. Sem bet-
ur fer spurði hún miig ekM beint
um áli-t mitt, svo éig þurfti ekki
að ijúga. Hún sagði mér heldiur
ekki á hvaða stig hún áliti mál
ið fcomið og eftir þetota níutiu-
mínútna samtal okkar, vissi ég
ekM hvort Roy væri að undir-
búa fcveðjusamsæti fyrir sjáfllfan
siig eða hvort hann vasri nýfar-
inn að ýja i þá átt, að alflit væri
ekki sem ákjósanlegast á heim-
ilinu. Eða var ástandið ein-
hvers staðar þarna á milfli? Og
hvar var hann niður kominn?
Kitty flofaði að biðja hann að
hringja til miin. Ég lét liggja
fyrir honum skilaboð hjá
Cragigs, hjá umboðsmanni hans,
í hljómleikasalnum þar sem
hann var að æfa Gústaf Mahler
og hvar sem mér igat dottið í
hug að hann (kæmi, en án árang
urs. Hann var í felum. Vafa-
laust vegna þess, að hann vissi,
Nú eða...
næst er þér
haldið samkvæmi;
FERMINGAR-
múiMOOTPS-
AFMÆ3LIS-
eða
T7EKIF7ERISVE1ZLU
erum við reiðubúnir
að útbúa fyrir yður:
Kalt borð, Heita rétti,
Smurbrauð, Snittur,
Samkvæmissnarl.
Auk þess matreiðum
við flest það, sem
yður dettur í hug,
— og ýmislegt fleira!
Soelherinn
HAFNARSTRÆTI 19
Sími 13835 og 12388.
velvakandi
0 Úr sögu niðursuðu
á fslandi
Þórður Tómasson skrifar:
„1 morgunblaðinu 12. marz
þ.á. segir svo m.a. um Snorra
Pálsson, verzlunarstjóra á
Siglufirði: „Honum hugkvæmd
ist fyrstum manna hér á landi,
að Islendingar gætu soðið nið-
ur matvæli, eins og aðrar þjóð-
ir." 1 framhaldi af því segir, að
Snorri hafi stofnað niðursuðu-
verksmiðju á Siglufirði kring-
um 1877—8.
Nær sanni er það, að Skot-
inn James Ritohie settist að í
Borgamesi 158, keypti lax og
sauð niður. Þjóðhaginn Andrés
Fjeldsted, síðar bóndi á Hvítár
völlum, kynntist James þá þeg-
ar og varð hjálparhella hans í
öllu, er viðkom smíðum.
Tveimur árum seinna fór Andr
és til Skotlands til smíðanáms
og dvaldist þar árlangt. Árið
1861 flutti James niðursuðu-
hús sitt frá Borgarnesi að Hvít
árvöllum, að Grímsárósi, Andr-
és Fjeldsted varð starfsmaður
hans þar frá byrjun og stjóm-
aði niðursuðunni síðustu árin.
Um 1863 fór Andrés enn
til Skotlands og vanin þá á
verkstæði James Ritchie við
niðursuðu og blikksmiði.
Andrés Fjeldsted og James
Ritchie marka þarna spor í ís-
lenzka iðnaðarsögu, en ekki
veit ég, hvort það eru fyrstu
sporin á þessu sviði. Andrés
var a.m.k. löngu búinn að
sanna það 1877, að Islendingar
gætu soðið niður matvæli.
Þórður Tómasson."
0 Keflavíkursjónvarpið
Iíóra Hannesdóttir skrifar:
Kæri Veivakandi!
Seint ætla sumir að skilja, að
við jarðarbúar lifum þessa
dagana á ógnaröld. Á báðar
hendur gefur að líta niðurlæg-
ingu mannsins í eigingirni,
mannvonzku og auragræðgi.
Þó hefi ég þá trú, að þeir, sem
upp úr standa, megi með guðs
hjálp bjarga mannkynínu til
heilbrigðara lífs, þó ekki verði
það þessa dagana. En að nokkr
ir rithöfundar og fleiri skuli
nenna að rekast í þvi að láta
loka sjónvarpsstöðinni á Kefla-
víkurflugvelli, það skil ég
ekki. Halda þeir virkilega að
það sé okkar bjargráð? Þetta
setulið, eins og þeir segja,
menn fjarri sínu heimalandi,
sem oft hafa hjálpað okkur og
sýnt frábæra lipurð á neyðar-
stund, þvi mega þeir ekki hafa
sitt sjónvarp og við að njóta
þess með þeim, eða þeir sem
kæra sig um? Ekki þar fyrir,
að ég haldi, að ég sé að bjarga
neinu með þessum skrifum.
En sé þeim svo annt um okk-
ar hag, ættu þeir að brýna odd
inn og beita pennanum á æðri
og betri veg og hana nú.
I)óra Hannesdóttir."
0 Týnd brjóstnál
„Góði Velvakandi!
Ég ætla að biðja þig að gera
svo vel að taka þessa grein. Ég
varð fyrir því óhappi að týna
silfurbrjóstnál, og af þvi að ég
veit, að margir lesa Velvak-
anda, þá vil ég helzt láta þessa
smágrein i hann.
Nálin er löng slifsisnál, silf-
urplata með loftverki. Ég týndi
henni snemma í október. Ég
býst við, að nálin hafi fundizt,
vegina þiess hve stór hún er.
Ég bið finnandann að gjöra
svo vel að hrmgja í siima 10938,
og fær sá fundarlaun.
Jóna Sigríðnr Jónsdóttir,
Norðnrbrnn 1 No. 108.“
1897 27. marz 7972
í tilefni 75 ára afmælis fyrirtækisins sendum við vinum okkar og
v viðskiptamönnum innilegar kveðjur og alúðarþakkir fyrir auðsýnt
v | 0 traust og ánægjuleg viðskipti á liðnum árum.
vVt' Osear Rolff's Eftf. a.s.
1 Sundholmsvej 67, 2300 Köbenhavn, S,
DANMARK.