Morgunblaðið - 28.05.1972, Blaðsíða 6

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 28. MAÍ 1972
Faldir
fj árs j óðir
Brezk blaðakona, Elizabeth
Taylor að na’fni, heíur haft tal
al uppboölsh öi öiu ru.m og sérifrœð
i.nigu m útn gaimla miuoi, og hafa
þessir menn fortalið, að margir
eigi í fórum síroum mjög dýr-
rroseta gripi, áin þese að hafa .hug
mynd um það.
UppboðshaldaraTinar i Dund
únaborg hafa frá möogu að
segja «m þessi máD. Dag uokk-
urn fékk fyrirtækið Philips,
S«n an.d NeaLe sarodan pakka
fná koniu nokku'm i Jersey.
Húu kvaðist VHrzfa m.eð „alís
komar drasl“ og hafði keypt út-
.skarin.n fiiabe'nshiut fyrir 5
puaid í verzkm eironi í Guerr.s-
ey, og langaði að vita u.m verð-
rrosati haros. Enda þótst þessi fila-
beroshlutur væri efcki stór, að-
eiits fjórir þumijurogiar á lengd,
reyndist þetta vera heigur hlut-
ur frá 12. ö'd, irroe'ð úitskornum
heilagra manna myndium. Harori
seldist fyrir 1.700 puirod.
Aronað dæmi er um prest
nokkum, sem keypti landakort
í bókabúð úti á landi fyrir einro
shiiliing. Haroro geymidi kort'ð
uppi á háalofttið og gieyimdi þvi
síðan — þar tiil 5 s.l. mániuði,
þegar einn af ætitíngjiim hans
seldi, það fyrdir 1.200 pumd. Kort
i.ð reyirodist vera af Eroglarodi og
Wales, gefið út árið 1818 af hin-
urn í'naega kortatei'knara WiUiam
Smitlh.
Háalotft reymast oift vera hrein
ustu guKirámiur. Uppi á háalofti
í göimium bóndaibæ i Hastings,
fannst roýlega rySgað, gamait
tæki, sem neyndist vera viisinda
tæ'ki frá 18. öid, og fór fyrir
3.000 pund. Gg múna alveg ný-
iega, var S;r Roibert Dent, sem
býr i Niortih Westoroorelan d, að
faytja úr eeskuh'eimili sinu, sem
búið var að selja. Hús þetta
hafði verið í eigu f jötLskyJdunro-
ar i huimctruð ára. I edmu boiff-
ort’irou á hiáaDofitiirau komu í Ijós
150 Austurlamdamynddr, sem
einro af fortfeðrumium hafði haft
með sct frá Irodlandi seimt á 18.
öld. Myndir þessar eiig.a að fara
á upiplboð hjá So.thebj“s í þess-
um márnjfti, og búizt er vift að
þær fari á ytfir 20.000 pumd. Sér-
fræftimgamir hjá Sotheby's
segja þetta vera stórkostílegar
myrodir, vegma þess, að þær séu
árituð verk listamarons, sem vís-
indam.enm hatfi vitað af, en ekk-
ert verka hans hafd fum'dizt tfyrr
en roú.
Anmar vaniroetiimn dýrgripur,
sem verftur til söiu hjá Christie,
er kinversku.r vasi, sem var mot
aðlur sem regnMitfargeyimsla þar
tM sérofræðimgur þekkti þar hfut
fná 14. öid, mjög sjaldgætfan.
Sennilega hefur þetta verið dýr
asta regmhlitfargeymsla í veröild-
immi.
AlHs staðar leynast dýrigripirn
ir, eirns og sést á því, að fyrir
nókkrum árum voru bærodur í
Mið-Englandi að þekja garðstlg
ana með máiuðum poittflokum frá
matar- og kreTntorulkkum Vikt-
oríutímans. í dag fara þessi
iiok á u'ppboðium tfyrir of f jár.
Eit.t simro kom toona noklkur til
uppiboðishaldara í Lundúmum.
Ta’di hún sig hafa verið órétti
beitta í verzlun einni, þar ssem
Skór,
töskur
og belti
Á því Iierrans ári 1972, ári
ólynipíiileikanna í Múnchem,
em menn ekki á eitt sáttir
um skótízkuna. Skiptast
menn aðallaga í tvo liópa og
sýnt sitt hvonim. Annars
vegar eru þær nýjunga-
g.jörnn, þær seim vilja þykka
sóla, já, og því þykkari þeim
mun fallegri — þetta er nú
reyndar engin ný tízka, þess
háttar skór voru mjög vinsæl-
ir á stríðsánmum. Hins veg-
a*r ani þær, sem viija sígilt
form á skónum, venjnleg-a
þykkt á sólum. Flestar konur
munu þó geta fallizt á hvort
tveggja, eins og í kjólatízk-
unni, þar sem ölium virðist
gert til hæfis með gerð og
sídd.
Utirnir virðast vera Iíkir á
skónum, hvort sem þeir eru
með þykkum eða venjulegum
sólum, pastellitir eru vinsæl-
ir, reimar, bönd og spennur
einnig áberandi.
Hliðartöskur eru mikið í
tízku, á þeim eru alls konar
borðar og spennur, einnig á
beltunum, og er þá hugmynda
fluginu gefinn laus taumur
inn.
Allar vörutegundirnar, sem
hér sjást á myndunum, eru
frá Þýzkalandi, nánar tiltek-
ið frá Múnchen.
hún viidi fá að skila aftiur spegli,
sem hún hafði keypt þair fyrir 95
pnrind, en kaupiraa'ðiurinin roeitfaði
að taka haron aftnir og sagði
heroni að setja hann á uppboð.
Uppboðtöha:! dari ro ro siá strax, að
þarina var k'omiron Chippendaie
-spegiM. og haroro fór á 2.000
purod.
Postiutfmsfiuigilar frá Chsfcea
voru roýlega seidi.r hjiá Bonham
tfýrir 2.000 purod, ei.gendiutn
þeirra, tál miikiliar fuirðiu, sem
höifftu enga hugmynd wm verð-
giMi þeirra. Og í Sfts.otfilan di var
kona rooklour að flytja úr g'öiml-
itm bóndabæ oig faran í geyims’u
sinini sid fiurpúnsskál, sem hún
ákvað að losa sig vift, vegma
þess, að hemni fan nst hún ekk-
ert vift haroa hafa að gera. Og
aiuk þess fanr.st henni hrón Ijót.
Hún fór á uppboð — og viti
menn, húin. reyndist vera gerð
af bandarísku'rh silfunstmið,
John. Coney að nafroi, sem upp:
var í byrjum 18. al.dar, og upp-
hæðin. sem gefin var fyrir hana
var 15.000 pund.
Þessi koroa er sem sagt ekk-
ert einsdæmi. Séif-æðingarnir
segja, að sumir mestju dýrgrip-
irn'ir séu alfls ekkert failegir.
siumdr jafnvel Ijótir, svo að það
ætti ekki að villa fóilki sýn, að
það langi ekki sjálft til að eiga
hiiutiron. Þá er rétit að benda á
listfræðlimgicnin í Edirobong, sem
áitti mynd, sem hivonki hún né
annar í fj'öCskyidunroi hafði
áihuga á að eiiga. Það var áJkveð-
ið að seija hana, til þess að
borga afborgiun af nýja bílntum,
og ekki er að furða , að aum-
irogja fóHkirou hatfi orðið um, þeg
ar hún fór íyrir 224.000 pund á
uppboöi.
Það heyrir vLst ekki leragiur
til .undarotetoniiniga hér hjá okk-
ur i Pueykjaviik, að fatUa þartf
iögneglu tál að stilla til friðar
á heimil'um. Undrar vistf engan
að siík vandræði steðjii að marg
föid í stórborgium erlendis.
1 Bandarikjunium er nýflega
farið að nota dáhtið aðra aðlferð
við sliiik rraál en áðrór var,en það
er að seroda kvenlöigreglu inn á
heimilan I sitað karCmamna.
Svo undar.!.ega vill til, að
þetta heíur gefið mýög góða
raiuro, konurnar virðast hatfa eig
inleika til að róa fjölskyS.duna,
fcomast fyrir rætiur vandamiáils-
ins þannig, að mistolíftm gfleym-
ist.
Karimenm gætu átt það á
haettw, að húsbórodiinn í vigahiug
ryki á þá og slæigi þá, en það eim
ir þó 'það mikið ef'tiir aí riddara-
mennsku liðirona ára, að kven-
lögneglu slá þeir ekki.
Það er jaínvel búizt viið að
þessi góði árangur verði til
þess, að fleiiri koroiur verði ráðn
ar töa startfa vift laggæzliu í
Það er .efcki eimn sirani nauft-
symlegt, að myndir sóu i góftu
á!Sigtoo,mulagi tiiil að þæir seijist
dýrt. E'nu s'nroi var seit miáfl-
verk hjá Ðoriham, sem var svo
illa farið að stærðar gat var á
þvii miftjiu. Ejgandiron vildi fá
180 purad fyrir, en þráltt fyrir
gatíð fór það á 5-000 purad, eroda
reyndist það vera eftir ftalanro
Peliegriroi.
Gg þá eru það lamparnir,
sem fana fyrir otf tfjár þirátt tfyr-
ir það að þeir séu í Jéfiegu áisig-
toomu'iagi. Ekki allis fyrir löngu
var TijBfauny lampi á uppboði
hjá Sotiheby, sem sérfræftingur-
inin. Phillipe Gamer sagfti að
væri mj'ög i'lfla farimm. Það var
larnpi, mieð drekafluguimunstri,
sem fór á 1500 pund.
Tiffany lampar eru nú ein-
hverjir allra eftiirsóttustu hiut-
imir meðal þeirra, sem safna
görrolum mumum. Titftfany var
bandarískur hönnuðiur og „dé-
oorator", sem var mjög v'nsseíl
um aldamótin. Haron átti vetzl-
un í Liundúroum og aðra i New
York, þar sem 'hann seldi verk
síro — einkum hiroa failegu
iampa sína með skermum bún-
ura til úr lituðu gleri, sem. sett
var saman, eins og marglitar
gíerrúður, með bronsræmiuiro.
Þegar kveikt er á þessum lömp-
um, geta þeir verið undurfagr-
ir. Þeir Tiffany iampar, sem sett
ir haía verið á uppboð undain-
farið, hafa verið rifnir út. Tveir
Wisteria lampar föru fyrir 5.000
pun,d hivor, en ekki er lengra en
tvö ár siðan þeir voru keyptir
fyrir 32 pund.
um. Má þar t.d. roefna, að ráð-
getrt er að ráða 100 toonur til
venjuiegrar iögigæziu í Washing
ton D. C. Auftvitað eru til toari-
menn innan stéttarinroar, sem
eru á móti þessu og álíta startf-
ið otf bættulegt fyrir veika kyn-
ið.
Það er nefniflega ekki vi.st að
allar verði eins heppnar og -ög-
regluþjióroninn Ina Shepard,
sem niáfti i lög'brjót með tárimm.
Hin smávaxna kona var við stöif
í M:ami i desemb. síðastafliðnum
oig elti mar.n, sem hatfði verið
að stela úr búð. Þegar hiú.n náðó
horoum, var hvorki s'mi -vifl
hör.dina né aðrir lögregluþjóro-
ar tifl að hjá.pa. Húin gerði þvi
það eina, sem hún gat gert, hrón
tfór -að gráta, og á milli grát-
hviðanna gat hún sagt við lög-
brjótinn: „Eff ég kem ekki með
yöur niftur á stöð, missi ég síarf
ið.“ Maðurinn gerði líka, það
eina sem haron gat giert, hanm
getok með henroi þegjandi og
hijóftalaiuisl á broto .
Konur við löggæzlu
Baindarikjuroum ag á fleir' stöð-