Morgunblaðið - 28.05.1972, Blaðsíða 24

f 24
MORGUNKLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 28. MAl 1972
Sigurbjörn L.
Knudsen — Minning
Fæddur 12. maí, 1908.
Báinn 2. niai, 1972.
Ég g€t ekki annað en reynt
að skrifa nokkur kveðjuorð til
þín, þótt ég sé ekki fær um það.
Það er búið að skriía svo mik
ið og vel um þig, sem þú átt
sarenarlega skilið þótt meira
væri, fyrir alla þína góðvild í
umgengni við aðra. Þú varst allt
af reiðubúinn að hjálpa þeim,
sem þess þurftu með. Þegar við
vorum búin að fylgja þér síð-
ustu sporin, sagði einn vin-
ur olkkar v.ö mig: „Nú er traust-
asti vlniur okkar farinn."
Þetta voru sönnustu orð, sem ég
gat hugsað mér.
Ég átti annan traustan og góð
an vin líka, en hann er farinn
fyrir 15 árum, og þar með eru
tveir af mínum beztu vin-
um horfnir. Ég minnist ykkar
beggja með vinarhug, sér-
stakiega þegar við vorum ásamt
öðrum að koma þaki yfir höfuð-
ið á okkur. Það var alveg sama
hvað þið gerðuð, ailt lék i hönd
unum á ykkur. Oft fórum við i
skemmti- og veiðitúra; þar vor-
uð þið einnig okkar beztu féiag-
ar, ykkur var alltaf treystandi,
á hverju sem gekk.
Ég veit, að þér er ekki neitt
um það geíið, að verið sé að
skrifa hól urn þig. Þetta er ekki
oflof, það er Mið brot af þvl,
sem satt er og rétt. Þú varst allt
af jaifln róQeguir og hægur, á
hverju sem gekk.
Ég man þig fynst i Hoimin-
um, þar sem þú varst fæddur og
uppalinn í foreldrahúsum. Þeg-
ar þú fluttist til Reykjavik-
ur kynimtist ég þér ennþá betur,
þvi eftir það vorum við mikið
saman, um tíma i sama herbergi
hjá systur þinni og mági.
Það missa allir mikið, þegar
jafn góður maður sem þú varst,
hverfur úr þessum heimi, en þó
veit ég, að mestur missirinn og
söknuðurinn er hjá eiginkonu,
börnum og barnabörnum, sem
misst hafa góðan eiginmann, föð-
ur og afa þar sem þú varst.
Ég þekkti dálítið til hjá fyrir-
tækinu, sem þú varst búinn að
vinna hjá i 47 ár og veit, að það
skarð, sem þar kom við hvarf
þitt, verður aldrei fullkomiega
fyllt. Ég held að það sé engin
skreytni þótt ég segi, að það
hafi verið sama hvort þú lagað-
ir sápu, steyptir kerti eða
vannst við súkkulaðigerð,
það iék ailt í höndunum á þér.
Og eitt er vist, að það fólk, sem
með þér vann, hefur misst góð-
an vinnufélaga og fyrirtækið
styrka stoð.
Ég kveð þig, kæri félagi og
vinur og þakka þér fyrir aQlt
gott. Ég veit að við eigum eftir
að hittast aftur, og eftir það
skiljast ekki leiðir.
Ég sendi konu þinni, börnum,
tengdabömum, barnabömum,
systkinum, aettingjum og öðrum
vinum beztu samúðarkveðjur frá
ökkur hjónunum.
Blessuð sé minning þin.
Þorbraredur Sigurðsson.
„Til molldar otss vigði hið mikia
valLd,
hvert mannláf, sem jörðin elur.
Seim hafsjór, er rís með íald við
fald,
þau faMa, en guð þau telur;
þvi heiðtoftið sjáiift er huliðs-
tjaid,
sem hæðanna dýrð oss feJur."
E. B.
Við stöndum alltaf jafn vam-
ariauis, þegar kaillið kemur svo
snöiggt, sem hér varð raunin á.
Það þyrrnir yfir við harmafregn,
en við átitum ökkur furðu fijótt
á þvi, að þetta er leiðin okkar
allra, eimn í daig, annar á morg-
un.
Þar sem góðir menn fara eru
guðsvegir. Hér fór góður maður
í orðsins fylistu merkingu.
Hógværðin og prúðmeremskam I
öito dagfari veitfi traust þeim,
sem þektetu hann og umigengust.
Bnda riikti sérstatour andi yfir
þessu heimili, það var gott að
tooma þar, til þessara samlhenfu
hjóna í hvívetna, sem síaðið
höfðu saman sem einn maður í
biíðu og striðu, í farsælu hjóma-
bandi um fjörutnu ára bil.
Sárt er Sigurbjöms safcnað af
ærttingjum og virenum, en sér-
staiklega verður mér hugsað til
yngsta bamabamsins, Gunnars
litila, sem er bara sex ára, og get-
ur ekki sætt-sig við að aíi kemur
eteki, þeir sem voru svo samrýnd-
ir. Lítilil dremgur spurði margs og
fræddist um margt af afa, sem
var fús að fræða hann.
Eto Gunnar minn, til þín segi
ég þefta: Leggðu nú þána iitiliu
hönd í hönd þinnar góðu
öonmu, sem mun leiða þig á sama
háibt og afi gerði.
Guð blessi yfckur ÖQJ, sem
hryggðin sJær.
Valigerður mdn, við þetta tæiki-
færi viJ ég þakka ykfcur hjónum
alla vinátrtu, já aliasn yJinin og
biriuna, sem þið tendruðuð oft
og tíðum.
„Eiiifðin sjáilf er aðeins tiJ,
vor eigin tómi er vilJa og draucm-
ur." E. B.
Ólöf Jónsdóttir.
Guðlaugur Gíslason
úrsmiður •
í UPPHAFI þessara fáu orða,
um vin minn, Guðiaug GisJason
úrsnr.ið, viidi ég taka mér í munn
það sieim skáldið fræga kvað
forðum: „Of seint kem ég að
kurnii þínu vinur." Því nokkuð
er mm Jiðið síðan Guðlau,gur Jézt,
en hann andaðist 5. apríi sl., að
Hrafnistu.
Guðiaugur fæddist 20. marz
1896 í Stykkishólmi ForaCdrar
voru Óiafía Biarnadóttir og
GísJi Bjamason, bæði kominn aí
breiðfirzkum ættum.
Strax og kraftar ieyfðu fór
Guðlauigur að vínna ÍOreJdrum
sínum ai’Jt það gagn er hann
mátti. Um menntun var ekki að
ræða í þá tíð hjá ungJingum frá
alþýðuheimilum. Hjá ílestum
sem táp var í var kappið að kom
ast á sjóinn, og var Guðlaugur
ekki eftirbátur sinna stalObræðra
þar um. En margt fer á annan
veg en ætlað er. Guðiaugur
meiddist svo ekki varð iengur
hægt að vinna á sjónum, orku-
tapið vair of mikið til að geta
urnið hin ail'mennu verkamanna-
etörf.
Árið 1917 flyzt Guðlaugur til
Reykjavikur, ræðst þá svo, að
hann kemst í iðnnám til Jóhanns
Ármanns Jónssonar úrsmiðs. Hjá
Jóhanni dvelst svo Guðlaugiur
við nám og starf til haustsins
1922. 15. október sama ár kvæn-
itst Guðlauigur unnustu sinni,
Kristinu ÓJafsdóttur frá Ólafs-
vík, fædd 18. fiebrúar 1901. Foff-
eldrar hennar voru Katrín Hjálm
arsdóttir og Óiafur Bjarnason
sijómaður. í nóvember sama
haiust fi/ytur Guðiaugur til Vest-
mannaeyja með brúði sina.
í Eyjum setur Guðiaugur upp
úrsmíðavinnustofu og vinnur að
iðn sinni þar í bæ um árabil.
Þaiu hjón Guðlaugur og Krist-
in tóku í'ljótt þátt í ýmsium fé-
lagsmáiium, og var áhugi þeirra
samstæður í þeim efmum, þau
vorii bæði jafnaðarmenn og
sannir verkalýðssinnar. T.d. var
Kristin ein af stofnendum verka
kvennafélagsins „Snótar" í Vest-
mannnaeyjum og fyrsti formað-
ur þess. Þá starfaði Kristin mik-
ið að barnavemdarmálum o. fJ. í
Iðmaðarmannaféiagi Vestmanna-
eyja vann Guðlaugur að ýmsium
írajnfaffamál'um. Þá hafði hann
all mikil afskipti af kaupíéTags-
rnáJrum.
Þau nítján ár sem GuðJaugur
Minning
og Kristín dvöldu í Vestmanna-
eyjum eignuðust þau fjöigur
böm sem öll eru nú búsett í
Reykjavík, en þau eru: Gísli
skrifstofustjóri, kvæntur Guð-
rúnu Guðmundsdóttur, Elsa giít
Birgi Helgasyni starfsmanni hjá
Strætisv. Rvík., Karl úrsmíðar
meistari, kvæntur Sigurdísi Er-
tendsdóttur og Ólína 'gift Hediga
Ami'au gssyni skipasmið.
í maí 1941 flytjast þau Guð-
laugur og fjölskylda til Reykja-
víkur frá Vestmannaeyjum.
Nokkru eftir komu síraa til
Reykjavíkur heldur Guðlaugur
áfram úrsmáðinni, við hlið sér
rak hann einnig smá verzlun.
Eins tók Kristín upp þráðinn sem
frá var horfið í Eyjum. í Mæðra
styrksnefnd og Barnaverndunar-
nefnd er hún fljótJega tilnefnd
og við þau störf vann hún þar
til yfir Jauk, því 4. ágúst 1959
hné Kristín örend við vinnu sína
á bamaheimiiiinu að Lauigarási.
Við fráfall Kristínar, konu
Guðlautgs, var sem brysti streng
ur í lífi hans; Guðlaugur gekk
sjaldan heill til skógar eftir
meiðsli, sem áðui- er getið. Þá
var það kona lians sem var
styrkasta stoðin, sem visisi aJilt-
af hvað bezt var.
Þótt Guðlaugur saknaði föru
nauts síns bar hann ekki á torg
þótt eitthvað vildi íþyngja. En
þeir sem gerst þefcktu vissu íirtí
vel hvar sveið. Elftir íráfaU konu
Guðlaugs voru börn Iians hon-
um hjálpfús og gerðu horeum al'lt
til þæginda, sem þau máttu, og
hjá dóttur sinni, Elsu, dvaldi
Guðlaugux lengst. En svo fcr er
heilsan tók að þverra að sjúkra-
húsdvöl var óumfilýjanteg, og síð
usfu árin voru þau athvarfið.
Guðlauguir var orðinn þreyttur
maður, en ekki kom beiskja í
huga hamis, hann þaikkaði öli'um
allt, hann kveið ekki umsikipt-
unum.
Við vin sinn sagði hann nokkru
fyrir brottförina, um heilsu sina:
„Þetta fer nú senn að verða bú-
ið" og brosti við sínu milda
brosi sem honum var svo eigin-
iegt.
Þau heiðurshjón Guðiaugur og
Kristín, voru mannkosta mann-
eskjur, samhent, prúð, glöð í
vinahópi og sérstaklega traust
og vinföst, en héldu sikoðunum
sínum fram með festu og einurð,
fullum rökum.
Ég sem set þessar iínur á papp
ír, átti þvi láni að fagna, að vera
um árabil gagnkunnur Guð-
laugi Gísðasyni og hans ágætu
koniu. Af þeim kynreum mimnist
ég sérstaklega hversu þeim var
eiginlegt að teggja hvetrju því
máli lið, sem verða mátti til góðs,
sérstaklega ef sMkt snerti þann
hóp fóiks, sem stóð liöliiustum
fæti í lífinu. Um laun eða veg-
tyllu minnist ég aldrei að hafa
heyrt getið um af þeirra i.álfu,
þótt eytt væri tíma og fyrirhöín.
Ef hægt var að hiynna að beim
minrasta voru það nóg Jaun í
þeúrra vasa. Þannig geirt fóJk
vaeri máski í dag talið vera á
eftir tímamum.
Þegar komið var á heimili
þeirra Kristínar og Guðiaugs
var aJlt svo einfalt og óþvingað,
maðu.r tók ekki eftir að verið
væri i ókunnu húsi; þá spil'lti
ekki þar háttprýði barna þeixra.
Að lokum vil ég kveðja þessi
heiðurshjón, Guðlaug Gislason
og Kristínu Óiafsdóttur, með
þökk fyrir góð kynni þann tíma
ævinnar er ieiðir okkar iágu sam
an, og væri vel ef þjóð vor ætti
sem flesta slika þegna. Böinium
þeirra og afkomer-dum óska ég
alðria heiiJa um ókomin ór.
Gamall vinur.
Þorbjörn Pétursson
— Minningarorð
SEXTÁNDA janúar síðastliðinn
andaðist ausrtur i Hveragerði
Þorbjöffn Pétursson smiður. —
Hann var fæddur á Draghálsi 22.
júlí 1883. Voru foreldrar hans,
Georg Pétur Jónsson og HalJ-
dóra Jóresdóttir, giagnmerk hjón,
er þar bjuggu lengi við rauisin og
voru sómi sveitar sinnaff.
Á þessum fallega og vel hýsta
stað, þar sem búskapur S'tóð í
blóma, ÓJtst Þorbjörn upp meðal
glaðra systkina og vann að búi
íöður súns. Var hann án efa gott
bóndaefni. — Snemma bar á lag-
tækni hans og smíðahneigð, sem
hefur fengið aukirun byr við
byggingair bæjar- og útihúsa,
sem faðir hans lét framkvæma.
Og svo fór, að bóndinn varð að
lúta í lægra haldi fyrir smiðn-
um.
Innan> tvítugsaldurs réðlst
hann íærlingur til frænda sins,
Jóns Sigurðssonar á Vindhæli á
Akranesá, sem var mesti þjóð-
hagi. Lauk hann námi hjá hon-
um og stundaði síðan smíðar
aila síma ævi, svo lengi kraftar
entust.
Þorbjöm bjó aidrei né kvænt-
ist. Atvinnu sinni samkvæmt
átti hann engan faistan dvaiar-
stað, lieldur en aðrir sve'tasmið-
ir, en lö'gheimili hans var jafnan
á DragháJsi. Gaman hafði han-n
af sauðfé, og átti fram á efri ár
dálítinin hóp kinda, sem hann
gladdist yfir að sjá stökiu sinn-
um, eirrkum haust og vor, við
rúningu og í réttum, er bann
kom af f jiall.
Þorbjöm naut tenigist af góðrar
heiisu, en varð þó að dveljast tvö
síðustu æviárin á hjúkrunar-
hæli.
Héraði sinu helgaði hamn aila
sína iðju og vildi haig þess í
hvívetna. Langmest smíðaði
hann í Borgarfj arðardölum.
Skipta þeir bæir sjálfsagt nokkr-
urn tugum, þar sem hann reiisti
ekki aðeins íbúðarhús, heldur
og útihús öll, af ailúð og verk-
hyggni, hagsýni og trúmennsku.
Vann hann ekki aðeins að smið-
um held'ur málaði iíka þau hús,
er hann byggði. Þorbjörn var
ailia tíð vel metinn og allra
manna vinsaeliastur, enda fágæt-
ur drengskaparmaður og tryggða
tröll. Hann var ljúfmenni,
léttur í lund, siglaður, gaman-
samur og jafnlyndur og þvi
einkar þægilegur í umgeragni,
enda hvaxvetna sannur aufúsu-
giestur. — Hann var maðuff
óeigingjarn og varen mikiu írem-
ur fyrir vinnuna sjáífa en íé.
Sjaldan heimti hann daiglaun að
kvöldi. Mörgum, sem hann vann
hjá, lánaði hann vimnu sina
vaxtaMtið eða vaxtalaust árum
saman, ef erfitt var um greiðsfa,
eins og oft reyndist á krepputím-
um. Aldrei heimtaði hann trygg-
ingu hjá öðirum, þó að skuld
væri stór. Umtalsfrómur var
hann, svo að af bar. halimælti
ekki öðrum mönnum, og sá hið
góða í hverjum einwm, og átti
máJsbætur ef á þá var haJCiað.
Þorbjörn var prýðitega greind-
ur, en manna hóglátastur. Etni
þó hæigt færi, hasgaðl enginn
sannfseff.'inigu hans, því sLoðana-
fastur var hann.
Umbótamaður var hann, en
vildi fara að ölilu með gát og
hafa fast land undir ióturre. Við
hann átti hið forn-rómversika
spakmæli: Ffiýttu þér liægt.
Fáir lifa svo langa ævi, að
aldrei fartil linjóðsyrði um þá,
hvorki á brjóst né bak. En Þor-
bjöm Pétursison var áreiðantega
einn af þeim, enda vandfundinn
vammi firrtari maður.
Byggð hans, sem hann unni,
b’iassar minningu hans ag þakk-
ar horuum langa, dygiga og
óeigingjama þjónustu.
Sigurjón Guðjónsson.