Morgunblaðið - 30.09.1972, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 30. SEPTEMBER 1972
21

í KVIKMYNDA
HÚSUNUM
★★★★' FRÁBÆR
★★★ MJÖG GÓÐ
★★ GÓÐ
★ SÆMILEG
LÉLEG
[■lilla)
Sig. Sverrir
Pálsson
Sæbjörn
V aldimarsson
Björn Vignir
Sigurpálsson
Háskólabíó:
VÍÐA ER POTTUR
BROTINN
Myndin gerist á mektardögum
Nerós og svallsins 1 borginni
Pompeii í Rómaríki, og snýst að
mestu leyti um kyndugan þræl
einnar yfirstéttarfjölskyldunnar
þar I borg. Þrællinn er fyrir mis-
tök dreginn inn í samsæri gegn
Meró keisara, og lendir í ýmsu af
þeim sökum, eins og nærri má
geta.
★ Hvað er hægt að segja
um gamnamynd sem er alls
ekkert skemmtileg eða um
brandara sem deyja í fæðingu
— ýmist vegna ofleiks eða
vanleiks? Alls ekkert.
Austurbæjarbíó:
MORÐIÐ A GOLF-
VELLINUM
Diana, sem verið hefur undir
eftirliti geölækna um árabil, hef-
ur nýheimt frelsi sitt á ný.
Fljótlega kemur þó í ljós að
það er henni um megn. Hún flek-
ar golfleikara, Jerry aö nafni, og
slær því fram við hann að hún
sé viljug til að drepa aöaikeppi-
naut hans S golfvellinum, gegn
því að hann káli geölækninum.
Hann tekur þetta sem drykkjuf jas
eitt, en hún lætur ekki sttja við
Drðin tóm og beinist nú grunur-
inn aö Jerry.
if Dæmigerð sakamála-
mynd í B-klassanjm. Þokka
leg framleiðsla sem slík,
hvorki fugl né fiskur. En ég
hefði ekkert á móti því að sjá
Carol litiu Lynley í öllu betra
hlutverki.
Hafnarbíó:
TENGDAFEÐURNIR
Benson-hjónin, (Bob Hope og
Jane Wyman), eru 1 þann veginn
að skilja þegar dóttir þeirra birt-
ist öllum á óvart með sinn tilvon-
andi eiginmann upp á arminn.
Skapar þetta að sjálfsögðu mik-
lnn rugling i framtiðaráætlunum
foreldranna. Ekki bætir þaö úr
skák að faðir tengdasonarins til-
vonandi er svarkur hinn mesti,
sem aö B.H. féfletti þar að auki
i viðskiptum fyrir löngu síðan.
Öþarft er að rekja núnar efni
gamanleiks þessa.
★ ★ Gamanmynd með frem-
ur óákveðinn áhorfendahóp í
huiga. Glansandi og stíf Holly-
wood-mynd með sölutryggð-
um leikurum frá sama stað.
Of hæg. Gömlu mennirnir
Hope og Gleason standa sig
vel og simpasinn Mildred er
frábær. Kynslóðabilið er orð-
ið útþvælt efni, og þar er
þessi mynd steingeld af frum
tegum huigmyndum.
★★ Einhvers staðar sá ég
skrifað, að það sé hollt að
hlæja í haustrigningunni. —
Það er mikill sannleikur. Og
í því sambandi vil ég benda
fólki á að fara í Hafnarbíó
þessa dagana.
Gamla bíó:
SJÖNARVOTTUR-
INN
Ziggy 11 ára, og systir hans,
Pippa, eiga heima í vita á Möltu.
Þegar sá merkisatburður gerist,
aö þjóðhöfðingi frá Afriku kemur
i heimsókn, fær Ziggy að fara
með systur sinni til bæjarins til
aö vera viðstaddur komu forset-
ans. Þar verður Ziggy viðskila við
Pippu og fyrir forvitni sína verð-
ur hann vitni að því, þegar leyni-
skytta myrðir forsetann. Morðing-
inn, sem er klæddur lögreglubún-
Ingi, sér Ziggy; gerir sér ljóst að
hann er eina vitnið gegn sér og
hefst nú eltingaleikur þeirra um
bæinn, þar sem eina áhugamál
morðingjans er að drepa Ziggy.
Honum tekst þó að lokum að
finna Pippu og komast heim, en
þegar hann segir sögu sína, trúir
honum enginn, því Ziggy hefur
alltaf verið mesti lygalaupur.
Ziggy strýkur þó að heiman og
hyggst neita annarra bragða.
★★ Sakamála-fantasía, þar
sem raunveruleikanum er gef
ið frí og öldnum brögðum
beitt til að halda áhorfendum
spenntum. Hratt tempó i kiipp
ingu og kvikmyndatöku, auk
skemmtilegrar og oft óvenju-
legrar mynduppbyggingar,
gefur myndiuni líf og gerir
hana vel þess virði að sjá
hana.
— Valið er erfitt
Framh. af bls. 17
og þvi ástæðulausit að væna
hann um kommúnistadekur,
enda varð enginn til þess,
þóitt sfcefna hanis væri gagn-
rýnd. Brandt minntist á
„staðnaðan andkommúnisma“,
og einn stuðniinigsmanna
stjórnarinnar fullyrti að
stjóm Brandfcs-Seheelis hefði
skrifað nýjan kapiifcula i sögu
vorra tírna. Brandt fullyrti að
án stefnu stjómar hans
hefði verið ómögulagt að fá
þann frið urn Berlin siam nú
rikti. Hann sagðist muna
aðra tíma. Það gera víst fleiri.
Talsmenn stjórnarandstöð-
unnar, einkum Barzel og
Sfcrauss, vöruðu við áhrifum
öfgaa.fla í Vestur-Þýzfcalandi,
Barzel minmtist á ódœðin í
Múndhen og hæfctuna „frá
vimstri". Emgmn vafi leikur á
því að atburðiimir í Múneh-
en höfðu mikil og djúptæk
áhrif á þýzka kjósendur og
ómögufegt að vita hvaða af-
leiðin'gar þeir munu hafa í
kösninigunuim sjálfum. Þessir
atburðir virðast liggja eins
og mara á Vestur-Þjóðverj-
um. Þeir eiga áreiðanlega
ekki eftir að auka öfgaöflum,
hvorki til hægri né vimstri,
fylgi.
Gunther Múller, sósíal-
demókrati frá Múnchen, sem
nýtega gekk í lið með stjóm
aramdstöðunni, fullyirti að for
ystumerm jafnaðarmanna í
Bonn hefðu yfirgefið stefnu
flokks síins og sýnt „róttæk-
um vinstri tilhneigingum
vissa samúð“, eins og hann
komst að orði. Andúð fyrrum
flokksmanna harns teyndi sér
ekki, en hann lét engam bil-
bug á sér finna. Hanin og ann
ar „liðhlaupi", eins og fyrr-
um stjómiarsinmar som genigið
hafa i lið með stjórnarand-
stöðummi eru gjama kallað-
ir, fullyirtu að Jafhaðarmanna
flokkurinm hefði eftir kosn-
inigarnar 1969 myndað stjórn
sem genigið hefði í berhögg
við vilja kjósenda -— og virt
að vettugi öfiugasta afl þimigs
ins, kristitega demókrata.
Kom þessi fullyrðing heim og
saroan við þau orð Barzels að
stjómarsinnar hefðu verið
viðkvæmir fyrir gagnrýni oig
óumburðarlyndir. Múller full-
yrti að „liðhlauparnir" væru
fulltrúar „hins sanna húman-
istiska hugarfars". Allir
kappkostuðu „liðhlauparnir"
að skýra afstöðu sLna og mál-
stað og hvers vegna þeir
hefðu tekið þær örlaigarí'ku
ákvarðamir sem leiddu til
andstöðu við stjórnina og nú
hafa orðið henni að f'alli. Mál
flutninigur þeirra styrkti
mann i fcrúnni á lýðræðistega
stjórnmálaþróun í V-Þýzka-
landi.
Allar umræðumar í þimg-
inu einkenndust ekki sízt af
þeirn ásefcnmgi Vestur-Þjóð-
verja að halda í heiðri lýð-
ræðislegar leikreglur og
báru opinskáar umræður þvi
órækt vifcni. Að vísu hitfcnaði
stundum um of í kolunum,
einum þegar „liðhlaupamiir“
áttu í hl'ut. 1 ræðu sinmi fyrri
dag umræðnanma nefndi Bar-
zel þá með naflni og varð þá
ailmikil háa-eysiti í salnum,
einkurn hlógu stjómarsinnar
að upptalniingu þessari og þá
ekki sizt þegar Barzel tók
sér fyrir hendutr að skýra
hugarfarsbreytinigu „lið-
Maupann>a“. Hláturinn lýsiti
ekki siður vonbrigðum en fyr
iríitninigu.
Eitt nafn var eimkum not-
að í hita umræðnanma: Karlls
Schillers, fyrrum efnahags-
og fjármálaráðherra í stjóm
Brandts, en brottför hans úr
stjórnimni i júlí s.l. veikti
kanslarann og stjórn hans
meira en flest annað. Van-
traust hans á fjármálastefnu
stjórnarinnar á áreiðanlega
eftir að verða henni þunigt í
skauti i kosninigaþaráfctunni.
„Ég er í andstöðu við stefnu
meirihluta stjómarimnar í
fjármálum," sagði hann í
bréfi sinu til Brandts í júlí
s.l. Sjáifur greiddi Schiller
ekki atkvæði um vamtraustið,
frekar en ráðherramir sem
höfðu lýst yfir að þeir
mundu ekki nota atkvæðis-
rétt sirnn. Atkvæði hams hefði
getað ráðið úrslitum. En tiil
þess kom ekki; örlög stjórnar
innar voru ráðin og reyndar
löngu fyrirsjáantegt hvernig
fara mundi. Schiller hafði áð-
ur skýrt frá því að hanm yrði
ekki viðstaddur atkvæða-
greiðsluna.
Á skopteiknin'gu I einu
þýzku dagbl’aðanna sjást Bar
zel og Strauss með heljar-
stóra sög, en sitjandi á trjá-
grein eru Brandt og Scheel
og eru sjálfir að saga af
greinina sem þeir siitja á. At-
kvæðiisrétt höfðu 496 þing-
full'trúar og skiptust þeir
jafnt milli stjórnarsimna og
stjómarandstöðfli'. Stjómin
fókk aðeins 233 atkv., en
stjómarandstaðan 248 atkv.
Eini ráðherrann sem atkvæði
greiddi var Arendt, verka-
lýðsráðherra. Von Hassel,
þimgforseti, las upp úrslitim
og kvaðst mundiu tilkynna
þau Heinemann forseta.
„Eldhúsið" stóð yfir frá kL
10.15 f.h. til ki. 18.25 síðari
dag umræðnanma, þ.e. föstu
daginn 22. sept. og var þeim
útvarpað. Síðan var mikið
fjallað um þennan öríaga-
rika dag evrópskrar stjórn-
málasögiu í sjónvarpiwu.
Barzel gerði harða hrið að
störfum stjórnarinmar og
lauk einni ræðu simni eitt-
hvað á þessa leið: Þér hafið
fengið tækifærin, herra kansl
ari, en þér hafið eicki notað
þau. Þér hafið erfiðað, án ár
angurs. Við þim'gslit er ekki
hægt að fara fögrum orðum
um stjórn yðar. Kjósendurn-
ir hafa næsta orðið.
En þinigforsetinn, Kai-Uwe
von Hassel sagði, þegar
hann steiit þinginu: „Við eig-
um að vera andstæðin'gar, en
ekki óvinir."
- gárur
Framli. af bls. 16
urtekin brot, og lögreglan gietur
sektað mann á staðnum. Árið 1970
nóimu sektir um 20 þúsund Malasiu-
dolluruim sem 2000 manns greiddu.
Sektað er fyrir að nota efcki lokaðar
ruslatunnur. Og ef ruslið framan við
húsið kemur að dómi eftirlitsmanna
frá íbúa við götuna, ber hann ábyrgð
á þvi. Eiigendur bíla eða annarra far-
artækja, sem senda frá sér of mik-
inn óhreinan útblástur, f:á aðvörun
og siöan sekt og bílar eru teknir úr
uimferð við endiurtekin brot. Og finn-
ist moskitóhreiður, sem talin eru
stafa af því að ekki er nægitega vel
þrifið eða þurrkaðir upp drullupollar
og tjarnir, þá er eigandi staðarins
sektaður.
Þetta kann ég vissutega að meta,
því ég slapp frá Singapore án þess
að fá nokkurt bit frá þessum hvim-
leiðu óvimum mínum, moskitóflug-
unni, sem ég á ekki að venjast í hita-
beltinu. Ég er venjulega í miklu uppá
haldi hjá þessari flugu, og er bitin
og bólgin á fótuim, þó enginn annar
sé það. Ágæt vin'kona mín i Singa-
pore huggaði mig við að hún hefði
lesið í blöðunum nýlega, að moski-
tóflugur væru sérstakíega fyrir að
bíta gáfað fól'k. Þetta kallar maður
nú kunteisi. Oig satt að segja mundi
ég stundum i raunum mínium fúslega
skipta á ölluim heimsins gáfum fyrir
ónæmi fyrir moskítóbiiti.
Það er sannarlega ekki að ófyrir-
synjiu að nauðsynlegt er að hafa
hreinlæti í heiðri í hitabeltinu, þar
sem alit rotnar um leið, og sá, sem
ekki baðar sig og þvær fötin sín, fer
fíljótlega að lykta. Úr skógunum
koma halarófiur af maurum og pödd-
urn, uim leið og eitthvað fer að rotna
og flugnamergð setzt að.
En maður má sveimér gæta sín að
henda eklci sígarettustubbi, eldspýtu
eða karamellubréfi á götuna í Singa-
pore. Það getur kostað drjúgan
skilding i sekt. Sagan segir jafnvel
að maður nokkur hafi orðið 20 dölum
fátækari af þvi hann hristi ösku af
sigarettunni sinni á götuna, hvort
sem það er satt eða ekki. En hvað um
það, Singapore reyfaranna, með sin-
uim skítuigu öngstrætum er horfin.
Jafnvel hafnarknæpur oig þröngar
giæpagötur verða að vera hreinar.