Morgunblaðið - 25.01.1973, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 25. JANÚAR 1973
Hfingt eftii midncetti
M.G.EBERHART
— Ég á við það, sem ég sagði,
svaraði Cal alvarlega.
En hugur Jennyar sló út í
aðra sálma. Hvenœr dó kona
Arts?
— Fyrir tæpu ári. Ég þekkti
hana aldrei neitt.
Það gerði ég heldur ekki.
Og Art nefndi hana aldrei á
nafn, það man ég.
— Ég held ekki, að hann hafi
kært sig um það. Þetta var eitt-
hvað erfitt. Hún var í geðveikra
hæli árum saman og þurfti stöð-
ugrar hjúkrunar við. Þetta var
afskaplega erfitt hjá honum, það
veit ég — og kostnaðarsamt.
Þetta er ein ástæðan til þess, að
Pétur hefur reynzt honum svo
vel.
— Pétur er nú alitaf tryggur,
þar sem hann tekur því.
— Já, það var hann reyndar,
sagði Cal blátt áfram. — Og Art
er líka vel fær í lögum, meðan
hann getur farið eftir bókinni,
en sé farið út fyrir hana, verð-
ur heldur lítið úr honum. En
þetta er allt í lagi, við viljum
fara eftir bóksitafnum. En
Blanche hefur hins vegar til að
bera bæði greind og framtaks-
semi.
Art Furby var nú að nálgast
þau, en Blanche gekk yfir vell
ina mjúkfætt eins og köttur.
— Þessi frænka Fioru
er hreinasta plága, sagði Art,
er hann kom til þeirra.
— Blance lofar að fást við hana.
Viljið þið ekki koma heim til
mín og fá eitt glas? Þið hafið
gott af því.
Cal samþykkti þetta og það
gerði Jenny líka — aðallega til
þess að komast burt frá húsinu,
fannst henni sjáltfri. En Skipp-
er var líka viss um, að hann
hefði gott af gönguför, og þaut
á undan þeim. Þau gengu fram
hjá sjógarðinum. Art hafði orðið
fyrir það miklum áhrifum af
sveitaMfinu, að hann var kom-
inn í sumarbuxumar og brúna
peysu undir vaðmálsjakkanum,
en var í útliti alveg jafn form-
fastur og ábyrgðarfullur og við
skrifborðið sitt, í borginni. Ef
þetta átti að vera grima, hugs-
aði Jenny, til þess að breiða yf-
ir seinlátan hugsanagang hans,
þá var það að minnsta kosti góð
grima. Það gat líka verið
til þess að leyna gremju
hans út af því, að Cal hafði ver
ið gerður að varaforstjóra.
Jenny tók ,af sér beltið og festi
það í hálsbandið á Skipper og
notaði það fyrir taum.
— Þetta er nú heldur einmana
legur kofi, sagði Art, er þau
gengu heim að húsinu eft-
ir brautinni, sem var al-
gróin sýrenurunnum.
— Ég er enga vinnukdnd búimn
að fá fyrir sumarið. Ég hef ver-
ið í New York í allan vetur, eims
og ég er vanur. En mér datt í
hug að vera hérna dálítið leng-
ur en venjulega, — nærri Pétri.
— Til þess að ræða við hann
þennan samruna, eða hvað?
sagði Cal rólega.
— Já, því ekki það? sagði Art.
— Þetta gæti verið gagnlegt fyr
ir jámbrautarfélagið. Og ég vil
líka ræða það við þig, Cal. Mér
finnst einhvern veginn þú vera
því andvígur.
Cal sagði: — Hver er þetta?
Þarna sat ungur maður
í hnipri á stól og horfði ólund-
arlega út á Sundið. Hann stóð
upp, þegar þau komu upp tröpp
urnar.
— Þetta er einkaritarinn
minn, sagði Art. —- Sá nýi — og
þó ekki alveg nýr, því að hann
hefur verið hjá mér siíðan
Blanche hækkaði í tign. En
hann er mjög efnilegur.
Hann kynnti þau síðan.
Waldo Dodson — frú Vleedam
— hr. Calendar. Þú hefur sjálf-
sagt oft séð hr. Calendar í skrif
stofunni, Waldo?
— Já, ég hef séð hann, sagði
Waldo ólundarlega. — Sælir,
herra! bætti hann við í sama tón.
Hann var með andlit eins og
brauðdeig og augu eins og rúsín
ur, var í peysu með háum kraga
og hárið á honum var of sítt. —
Náðu okkur í eitthvað að
drekka, Waldo, sagði Art.
Dodson yppti ekki beinlinis
öxlum, en næstum þó. Art virt-
ist ekki taka eftir því. Jenny
sagði: — Engiferöl handa mér.
Art reyndi að vera fyndinn.
— Ertu að passa upp á línurn-
ar? Kannski þú vildir heldur
te?
Nei, þakka þér fyrir.
Jenny fyrtist dálitið. — Nei, en
ég get bara ekki drukkið neitt
fyrir kvöldverð. Hún settist
á einn járnstólinn — þeir höfðu
ekki verið málaðir fyrir sumar-
ið og voru því dálítið ryðgað-
ir og kaldir.
Ungi maðurinn ólundarlegi
kom aftur með bakka og dró
fram borð, sem stóð upp
við vegg. Hann hafði komið með
tvíbökur og ost, og rétti að
Jenny, sem tók eina tviböku, en
Skipper var fljótur að gleypa
hana úr hendi hennar. Svo
sleikti hann báðar hendurnar á
henni og gaf til kynna, að sig
langaði í meira. Art og Cal
voru að tala saman og ungi mað
urinn ólundarlegi þiðnaði ofur-
Mtið og spurði hana, hvort hún
vildi þvo sér um hendurnar.
— Þakka yður fyrir. Hún rat-
aði, þvi að hún hafði kom-
ið þama oft áður, en Dodson
fylgdi henni inn, fram hjá litla
snyrtiherberginu við forstof
una, gegnum svefnherbergi, sem
hún hélt, að Art hefði sjálfur,
vegna þess hve allt var snyrti-
legt þar inni — og inn í stórt
baðherbergi.
Þarna var líka mjög snyrti-
legt, handklæði á sínum stað og
mikið af sápu. Hún þvoði sér
rækilega um hendur, enda veitti
ekki af, þar sem Skipper hafði
verið óspar á að sleikja þær
ekki hennar vegna, heldur
vegna tvibökunnar sem hún gaf
honum. Eitthvað af fötum Arts
hékk þama, en miUi tveggja
sportjakka hékk kvensloppur,
allur með kniplingum og fruns-
um og svo uppUtuð svunta að
hurðarbaki.
Ekki var því að neita,
að svuntan minnti á hús-
verk. Sem snöggvast datt henni
í hug, að þessi kvenbúnað-
ur hefði tilheyrt eiginkonu
Arts — en nú hafði hún ekki
verið heima árum saman. Art
gæti vel hafa geymt þennan
glæsilega slopp af einhverjum
tilfinningaástæðum, enda þótt
það væri ekki trúlegt, en Jenny
þóttist viss um, að hann hefði
aldrei farið að geyma eldhús-
svuntu eins og þá, sem hékk
þarna að hurðarbaki. Ósjálfrátt
datt henni Blanche í hug
í þessu sambandi.
Bn hún gat samt ekki ímynd-
að sér Blanche fara að hlaupa
út úr rúminu þar sem vel fór
um hana, til að fara að hamast
við morgunverðinn frammi í eld
húsi. Auk þess var þessi kur-
teisilega hlédrægni milli þeirra
Arts og Blanche, rétt eins og
þau vissu eitthvað misjafnt
hvort um annað. Kannski hafði
þeim lent saman í rifrildi. Eða
var ástarsamband þeirra á enda.
Það gat eins vel verið, að ást-
mær Arts væri einhver allit önn-
ur en Blanche, en hvað sem því
leið þá varðaði það hana engu,
hver hún væri.
Hún hálfskammaðist sín fyrir
þetta snuður sitt. Það var þó
ekki henni sjálifri að kenna.
Henni lék forvitni á að vita,
hvort þarna væru einhver fleiri
merki um nærveru konu. Það
var freistandi að opna kommóðu,
sem þama var rétt hjá henni.
Hún stóðst freistinguna, en sá
samt eftir þvi, fór síðan fram í
forskálann aftur og bruddi tví-
bökur með osti,' þangað til
Skipper lagði aðra loppuna í
kjöltu hennar, með sultarsvip.
Hún gaf honum nokkra mola.
Art og Cal voru að tala um
samsteypuna, eða öllu heldur
var það Art, sem hafði orðið.
— Þetta gæti orðið gagnlegt fyr
ir brautina okkar, sagði Art.. —-
í þýöingu
Páis Skúlasonar.
Trúðu mér til. Ég hef rannsak-
að . . .
— Hvað rak þig til þess? spurði
Cal.
Bara það að ég hef áhuga
á þvi. Enginn hefur sagt mér að
rannsaka það, en ég tel það
hliuta af starfi minu. Og ég skil
ekki, hvers vegna þú ert því
andvígur.
— Ég hef aldrei sagt, að ég
væri því andvígur.
— En ég heyri það samt.
Blance er því hins vegar hlynnt.
— Það er nú engin ástæða til
að fara í útreikninga og tölur
enn, sagði Cal, eins og viðutan.
Jafnvel þótt allir hLutaðeig-
endur telji rétt að leggja út í
þetta, þá verður það samt fyrst
að fara fyrir alríkisnefndina . . .
— Við verðum nú samt að haí-
ast eitthvað að og athuga, hvaða
hlutabréfasölur eru hagkvæm-
ar, og hefja itarlegan und-
irbúning. Það tekur sinn tíma,
en þvi fyrr sem við byrjum á
því, því betra.
— Ekkert liggur á, sagði Cal
letilega. — Er engin golfkeppni í
sjónvarpinu i dag?
Waldo Dodson greip nú fram
í: — Sjónvarpið er ekki í lagi.
Ein loftnetssitöngin er ryðguð.
Það hefur verið svo mikili raki
í húsinu i vetur, útskýrði hann,
eins og kunnáttumaður.
Það er betra að gera við
það, sagði Art. — Waldo kemur
til með að kunna vel við sig
hérna i sumar. Þegar við getum
verið hérna á annað borð.
Waldo er með leikhúsdelllu, og
eltir þess vegna sumarleikhús-
in. Hann lék í einu sliku, áður
en hann fékk sér fasita atvinnu.
Já, það var satt, sagði Arthur,
eins og hann væri hissa. Það
var Fiora, sem mæiti með þér
v!ð mig!
velvakandi
Velvakandi svarar í síma
10100 frá mánudegi til
föstudags ki. 14—15.
• Raunveruleiki og
forvitnilegt lestrarefni?
Ótrúlegir atburðir gerast.
Þrátt fyrir það, að við vitum
öil, að við búum á landi elds og
ísa, þá kippum við okkur ekki
svo mjög upp við það, þótt fari
að gjósa einhvers staðar uppi í
óbyggðum eilegar þá úti í sjó.
Auðvitað hafa eldgos valdið
hér búsifjum og margs konar
óþægindum frá upphafi Is-
landsbyggðar, en fyrir okkur
nútímafólki hafa eldgos og
ófarir vegna þeirra nánast ver-
ið forvitnilegur þáttur í Is-
landssögunni, sbr. Móðuharð-
indin, eða spennandi lestrar-
efni, eins og þeir kannast við,
sem t!4 dæmis hafa lesið Sögur
Skaftárelda eftir Jón Trausta.
Hin síðari ár hafa eldgos svo
verið mikii „túristaattraksjón“,
auk þess að vera rannsókna-
efni vísiindamanna, eða hver
kannast ekki við að hafa heyrt,
að ísland sé sannkölluð paradis
jarðfræðinga?
• Verstöð á gígbarmi
Svo einn góðviðrisdag
stöndum við andspænis því, að
gos verður I mannabyggð, þús-
undir manna flýja heimili sín,
mikil mannvirki og verðmæti
eru í stórhættu. Vertið er að
hefjast og stærsta verstöð
landsins er skyndilega á barmi
gjósandi eldstöðva. En — og
það er stórt en — þá kemur
það til, að nú er öldin önnur.
Þjóðin lifir í aisnægtum, fram-
farir hafa orðið svo miklar, sdð-
an á tímum okkar hrjáðu for-
feðra, að nú blasa ekki við okk
ur óleysanleg vandamál. A
nokkrum klukkustundum eru
5000 manns fluttir frá hættu-
svæðinu. Otial framréttar hend-
ur eru til hjálpar. Jafnvel svo
margar, að ekki þarf að þiggja
nærri alla hjéilp, sem tii reiðu
er. Mannskaði hefur enginn
orðið og enginn hefur slasazt,
ef frá eru talin smávægiieg
meiðsl, sem urðu í fóLksflutn-
ingum.
• 200.000 = 1
Á slíkum tímum sem nú
verður þess áþreifanlega vart,
að enda þótt við Islendingar
teljumst vera um tvö hundruð
þúsund og jafnan séu skoðanir
á mönnum og málefnum næst-
um jafn margvíslegar og menn-
irnir eru margir, þá erum við
eins og einn maður, þegar svo
stendur á sem nú.
Gosið og afleiðingar þess eru
ekki neitt einkamál Vest-
manmiaeyinga einna. Það er
ekki vandamál Vestmarmaey-
inga einna, að bjarga sínum
verðmætum.
Við erum smáþjóð og stund-
um hefur það þótt standa okk-
ur fyrir þrifum í ýmsum mál-
um. En það er mái mamna, að
smáþjóðdn hafi vaxtið þessa
síðustu daga. Hvað sem verða
kamm, hvort heidur gosið fær-
ist í aukana eða úr þvi dregur,
þá er það víst, að sameinuð
stöndum við andspænis vand-
anurn, hver sem bann er.
• Stjórnunarvandræði
Jón frá Akureyri skrlfar:
„Kæri Velvaikandi.
Beztu þökk fyrir þína
ágætu dálka. Þú mátt vera
sitoltur af þvi að sfamda vörð
um ritfrelsi og óbmdimn hugs-
anagang, Það mál, sem er mjög
ofarlega í hugum manna nú á
dögum, er rekstur útvarps og
sjónvarps. Miiljónatugdr, ekk-
ert minna, er það. sem nefnt
er tekjuhalli — og nú á enn að
jafnia niður á almenning tap
inu, sem einhverjir útvaldir
húsbændur okkar hafa svo
gott lag á að koma öllum fyr-
irtækjum okkar í. En hér er
ekki verra í efni en svo, að hér
er ekki um mikU fjárhags-
vandræði að tefia, heldur
stjórnunarvandræði. Ég held,
að það væri holit að þú, Vel-
vakandi góður, eðia einhver ann
ar, sem þorir að birta sann-
leikann, án þess að stikla
kringum hann eirns og köttur
kringum heitan graut, gerði
grein fyrir ýmsum kostnaði
við þessar stofnanir, svo sem
hve mikilli upphæð er varið
til reksturs Sinfónduhljóm-
sveitarinmar og þá ekki síður
mætti koma Mtili þáttur um
sjálft höfuðið, hið svokallaða
útvarpsráð. Það fór ekki hátt,
en suma rekur hálft í hvoru
minni til þess, að ekki er lamgt
síðan að talið var að laiun ráðs-
manmanna hækkuðu, eða e.t.v.
réttara sagt þeir hækkuftu laun
sín um allt að 50% og i ráð-
inu var fjölgað úr fimm í sjö.
Eittihvað hefur þetta kostað og
voru þó fjárhagsvamdræðin
komin til sögunnar þá. Var þó
talið að þessir háu herrar væru
á þokkalegum laumum fyrir og
það hjá admenningi í iandinu.
• Rétt hlutföll?
Fjölgunin i ráðinu var gerð
á þeirri forsendu, að minmstu
flokkamir gætiu rétt sinum
mönmum öriítinn aukabita,
eins og þeir stóru, og ein-
hverjir hafa eflaust talið, að
öilu réttlæti væri fuUnægt, ef
flokkur, sem á fimm þimgmenn
ætti einn fuMtrúa, og flokkur
sem á tuttugu þingmenn ætti
tvo. Og auðvitað verða hápóM-
tisikir menn að stjóma þessum
stofnunum, sem eiga að halda
sig utan við aMa pólitík. En
hvemig það er svo í fram-
kvæmd er nú allt önniur saiga
og hún ekki falleg en verður
ekki gerð að umtalsefni hér,
þótt nœg ástæða væri til. Einn-
ig væri mjög vel þegið að fá
upplýst hvað ýmsir þættir,
sem fluttir eru í þessum fjöl-
miftlum kosta, því það er vissu-
lega ekkert aukaatriði fyrir
almenninig á sama tíma og
honum er sagt að fyrirtækið
sé að fara á hausinm. Það get-
ur ekki verið nedtt leyndar-
mál. Til frekari spamaðar má
svo vel sty tta dagskrá útvarps
ins um nokkra klukkutíma á
dag, það ætti að vera nokkum
veginn nægilegt að spila á
grammófón eða segullband svo
sem firnm tíma á dag. Eimnig
mætti vel vera án margs fleira
og þá efeki sízt þátta, sem
fluttir voru nú fyrir skömmu
og margir hlustiuðu á, og sœttu
almennri van'þóknun. Ekki
nýjar álögur, en látið aMa Is-
lendlnga greiða afnotagjöld af
útvarpi og sparið með t. d. Sin-
fónduhljómsveit, útvarpsráði
og afsdðandi og miamnskemm-
aindi fluitningi i máli og mynd-
um. Ekki meira að sinni. Lifðu
heiM.
Jón frá Akureyri."
Jón hefur ekki Mtið áidt á
Velvakanda. Ekki ætiar Vel-
vakandi þó að fara að stunda
einhverja allsherjar „ofanaf-
öettingarstarfsemi“. Þeir, sem
sneitt er að, geta svarað fyrir
sig sjálfir. Þó er rétt að geta
þess, að emda þótt MtU lulkka
sé með núverandi útvarpsráð,
þá hefur það verið svo nú um
langa hríð, að útvarpsmenn
hafa verið sjö taisins.
Ucizlumatur
!

Smurt bruuð
og
Snittur
SÍLD & FISKUR