Morgunblaðið - 21.02.1973, Page 23
.... -...........* ^ ^ ‘ *■ ■ " > ^ ■ ■ ■* * ■» »■*' *
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 21. FEBRÚAR 1973
23
Haukur Davíðsson
lögfræðingur
Minning
1 dag er tiil grafar borimn frá
Fossvogskapelliu Haukur Davids
son, lögfræðingur sem andaðist
í Borgarsjúkrahúsinu 12. þ.m.
eftir stran.ga sjúkralegu.
Haukur Davíðsson var fædd-
ur á Es'kifirði 10. aprill 1925.
Foreldrar hans voru merkishjón
in Davíð Jóhannessan, sýslu-
manns Ólafssonar, póst- og síma
málastjóri á Eskifirði ag fyrri
kona hans, Ingibjörg Árnadótt-
ir, Árnasonar frá Höfðahólum.
Haukur ólst upp á Eskifirði,
þar til h'ann hóf firam'haldsnám í
Gagnfræðciskóla Reykvikinga og
siðan Menntaskólanum í Reykja
viik, þar sem hann lau’k stúdents
prófi vorið 1946. Hann lauk lög-
fræðiprófi frá Háskóla Islands
haustið 1953. Á námsárum sinum
í Reykjavík dvaldi hann lengst
af á heimili föðurbróður síns,
Alexanders Jóhannessonar, rekt
ors, og fór vel á með þeim frænd
um.
Að loknu embættisprófi gerð-
ist Haukur fulltrúi hjá borgar-
fiógetanum i Neskaupstað og síð
an bæjarfógetanum á ísafirði tii
ársins 1960. Starfaði hann siðan
sem lögfræðingur í Reykjavik og
lögfræðingur hjá Olíuverzlun Is
lands h.f. til ársins 1965.
>á gerðist hann fulltrúi við
borgarfógetaembættið i Reykja-
vik, og starfaði þar lengst af,
þar til í haust, að hann varð að
heatta störfum vegna sjúklei'ka.
Hiaukur Daviðsson öðlaðist
miikla reynslu við fjölþætt lög-
fræðistörf. Hann var góður og
glöggur lögfræðingur, sem vann
öll störf sín af samvizkusetni og
kostgæfni. Bæjarfógetar og
sýslumenn sóttust mjag eftir þvi,
að fá hann til fulltrúastarfa og
að leysa þá af í forfölium og
leyfum. Var hann jafnan boðinn
og búinn til að veita slílka þjón-
ustu ef hann mátti þvi við
koma. Sutmarieyfum sínum varði
hann lengst af til s'iikra starfa.
Þessi hjálpsemi hans leiddi þó
til þess, að hann sinnti ekki sem
skyldi, að leita eftir embættis-
firama fyrir sjálfan sig. Að ota
s-inum tota var honum óljúft.
Við störf sin, sérstaklega úti á
l'andi, eignaðist Haukur marga
kumningja og vini. Hann var
gleðinnar maður, meðan hann
gekk heill til skógar, margfróð-
ur með létta og græskulausa
kimnigáfu. Hann var ein-
stakt valmenni, eins og hann átti
kyn til, sem vildi hvers manns
vanda leysa, ljúfur og trygg-
l'yndiur. Hann naut vinsælda og
álits sem góður embættismaður,
sem rækti störf sín af háttvísi
og festu.
Þei.r eru margiir, sem sakna
Hauks Daviðssonar nú, er hann
er fallinn frá langt fyrir aldur
fram. Fyrir röskum tveim árum
kenndi hann þess sjúkleika,
sem dró hann til dauða. Ljóst
var að hverju stefndi, en hann
bar sjúkdóm sin-n með óvenju-
legu æðruleysi og karlmennsku
og stundaði starf sitt, svo lengi
sem hann mátti í fætur standa.
Slíkra manna er gott að minn-
ast.
Haukur Daviðsson kvæntist
eftirlifandi konu sin-ni Krist-
jön-u Káradóttur frá Seyðisfirði
1962.
Persónulega þakka ég Hauk
Davíðssyni vinátt-u og tryggð
um nær 20 ára skeið. Ég sendi
eiigiinkonu hans og öðrurn að-
standendum inni-legar samúðar-
kveðjur.
Ásberg Sig-urðsson.
KVEÐJUR
Þrátt fyrir það, að andláts-
fregnin um Hauk Davíðsson,
lögfræðing kæmi okkur, sem
kunnug voru, ekki á óvart, á ég
samt bágt með að sæt-ta miig við
það, að eiga ekki eftir að hitta
bann að starfi eða gl'eði., hress-
an og kátan eins og svo oft áð-
ur.
Það var þó ekki fy-rr en árið
1954, sem íundum okkar Hauks
bar fyrst saman, en ég var þá
bæjarfógeti í Neskaups-tað, og
þann 23. júní það ár var Haukur
skipaður fullitrúi við það emb-
ætti. Voru það fyrstu spor hans
í opinberri þjónustu, sem átti eft
ir að verða meginþátfeurinn
í starfisævi hans upp firá þvi.
Hauku-r var þá elnhleypur og
bjó á heimili mta-u. Ekki er að
orðlengja það, að dagfarsprúð-
ari mann á heimili get ég ekki
hugsað mér, og varð hann þann
tíma, sem samstarf okkar stóð
þá, eða til 20. október 1956,
sannarlega einn af fjölskyld
unni.
Á þes.sum árum voru dætur
okkar hjóna barnungar, og sú
f jórða og yngsta fæddlst á þessu
tíimabili. Það voru þvi næg til-
efni til að ergjast yfir barna-
ærslurn, en það varð þveirt
á möt-i, að Haukur tók ástfósitri
við telpurnar, og hefði ekki get-
að verið betri i þeirra garð, þótt
þær hefðu verið hans eigin börn.
Samsta-rf okkar var allan tím-
ann snurðulaust og ég get ekki
hiugsað mér betri samstarfsmann
en Hauk. Á þessu tímabiW var
ekki margt i sta-rfislilði bæjarfó-
getaskrifstofiunnar i Neskaup-
stað, og hélt Haukur bókhald
embætti-sins með lögfræðistörf
um, sem í hans htat komu. Hann
va-r æti'ð settur bæjarfógeti, er
ég þurfti að heiman, og einnig
eftir að hann fluttist burt, leysti
han-n mig af á tímabilum. Eftir
að ég tók við öðru embætti 1.
júli 1960, var um skeið ekki skip
að i embætti bæjarfógeta í Nes-
kaupstað, og var Haukur þá sett
ur bæja-rfógeti til 1. nóvember
sama ár á eigin ábyrgð. Á þvi
tím-abili kvað hann m.a. upp
merkilegan sýknudótn í slysa-
miáli, sem sumir töldiu orka tví-
mælis, en var aligerliega s-taðfest
ur í Hæstarétti.
Með okkur Hauki tðkst tani-
leg vinátta, sem vafala-ust var af
mitota meiri tryggð af hans hálfu
en minni, enda var Hautour heil
siteyptur maðiur, og trygglyndi
var eitt af aðale.ntoennum skap-
gerðar hans.
Ég og fjölskylda mín þökkum
samveruna með Hauki meðan
dagur var og leiðir lágu saman,
og hörmum ótímabært fráfall
hans. Við sendum öllum aðstand-
endum hans okkar innilegustu
samúðarkveð j ur.
Eftir að samstarfi okkar
Hauks Daviðssonar austanlands
lauk, starfaði hann mikið að lög
fræðistörfumi, var aðalifull-trúi í
umsvifamiklu embætti, stundaði
málflutning og var sefefeur sýslu-
maður vesitanlands, en samstarfS
menn urðum við aftur, er ég flutt
ist hingað suður til starfa við
borgarfógetaembættið í Reykja-
vik, en þar var Haukur þá orð-
inn fiuM-trúi, og starfaði þar sið-
an til æviolka — með nokkru
hléi þó.
Hér starfaði Haukur mest að
fógetadómsmál u m, einkum fjár-
námum og lögtökum auk annars,
en þessi mál eru m-eð viðkvæm-
ustu dómsmálum, þar sem hags-
munir rekas't óþægillega á.
Hauikur vann þessi störf af svo
miitkilii háttvisi og fes-feu, að hvor
ir trveggja, þeir sem voru að
lei'ta réttair stas og hinir, sem fyr
ir óþægtadiunum urðu, gátu ekki
kosið sér betri málsmeðferð.
Haukur þurfti oft í starfi sínu
að kveöa upp úrskurði og vék
sér aldrei undan þvi. Hann
gru-nd-aði úrskurði staa vel
og var farsæll i niðurstöðum
þeinra, en hafði skapfestu til
þess að fara ekki troðnar slóð-
ir, ef honum þótti efni til ann-
ars.
Haukur var vel látinn af sam-
s-tarfsfólki stau hér við borgar-
fógetaembættið, óáreitinn og
vildi hvers manns vanda leysa.
Hans er sárt saknað af okkur
öltam, sem eiigum erfitt mieð að
skilja hin óræðu rök, sem til
þess standa, að góðir menn eru
burt kallaðir á bezta starfisaldri.
Við vottum öl'l ekkju Hauks og
ættingjum dýpstu samúð okkar
og biðj-um þeim blessunar guðs.
Axel V. Tulinlus.
Björgúlfur A.
Ólafsson, læknir
Fæddur 1. marz 1882.
Dálnn 15. febrúar 1973.
1 da-g er kvaddur hinnstu
kveðju Björgúlfur Ólafsson
læíknir, en hann lézt 15. þ.m.
nær 91. árs að aldri. Björgúlf-
ur var fæddur að Mávahlið á
Snæfellsnesi 1. marz 1882 og átti
því aðeins tvær vitour eftir ti'l
91. afimælisdags stas. Það er fá-
gætt, jafnvel nú á dögum, að ná
jafin háum al'diri og enn sjaldgæf
ara að halda fulta andlegu ait-
gerfi til hinnstu situndar. Þráutt
fyrir háan aldur Björgúilfs var
ektoi frekar gert ráð fyrir and-
Háti hans, svo hress var hann
hvem dag. En þegar þess-
um aldri er náð er þess
auðvitað að vænta að hverj
um degi séu l'átnar nægja staar
þjáningar og aðeins beðið þess,
sem verða vill.
Með Björgúlfi er hniginn í val
tan sannmenntaður maður, fag-
urkeri, sem unni allri llst og
hafði næman smekto fyrir ölta
því er fagurt vair. Enda ber
heimili þeirra hjóna þess greind-
liega vott. Ég kynnitist Björgúlfi
snemma, en hann kvæntist mióð-
ursystur minni, Þórunni
Beneditotsdóttur, og hafa ávallt
verið náin tengisl mil-li mta og
heimil'is þeirra alla tíð. Fyrst
mun ég hafia séð þau hjón árið
1922, er þau toomu í stuitta kyrnn-
is-för hingað til lands. Þá var
hann læknir í A-usturlöndium. Síð
an er hann flytzt alfarinn heim
árið 1926 má segja að ég hafi
verið heimaganigu'r á heiimiffi
þeirra hjóna, hvar sem þau
hafa búið. Kynnin voru- orðin
lönig og urðu æ ,ánari. Enda
miinnkaði aldursm-unurinn ósjálif
rátt eftir því sem árin liðu, Ég
á ótrúlega margar og hugljúfar
minntagar um Bjöngúif gegnum
árin. Og er mér sannarlega vandi
á höndum, að minnast hans nú.
Þegar litið er yfi-r ævi Björg-
úlfc kem-ur i I'jós, að þrátt fyrir
hægðiná og rósemina, er ávallt
hvíildi vfiir honu-m, he-fiur hann
koimið miklu í verk á langri ævi.
Hann er læknir að menntun frá
Kaupmannahöfn og vtanur
að námi lioknu við spiitala í Dan-
mörtou fyrsta árið, 1912—
1913. Síðan gerist hann herlækin
ir í þjómustu Hollendinga á Jövu,
Borneo, en svo spítalal'æfcnir í
Singapore. í Asíu er hann læton
ir firam til ársins 1926, er hann
flytzt með fjölskyldu simni heim
aftur. Þá gerist hann starfandi
lœkni'r i Reykjavíik um tveggja
ára skeið. Þá kaupir hann Bessa
staði og gerist bóndi. Búskapur-
inn tók hug hans allan á þes-sum
árum og læknisstörfin legg-
ur hann að mesfeu á hilluna.
Hann býr á Bessastöðum í 12 ár
og bætir svo jörðina á affian hátt,
að því verður varla á móti miædt,
að meðtferð hans á jörð og húsa-
toosti hafi átt ríkan þátt í þvi
að síðar varð að ráði að gera þá
að forsetasetri, sem þeir eru nú
ag verða i framtiðimni. Eltoki mum
Björgúi'fur hafa hagnast á bú-
sfcapnum, enda la-gði hanm mesta
alúð við að bæta jörðina
á alla liund, eins og áður er sagt.
Og verður ekki nánar farið út
i að lýsa því, en taka má sem
dæmi að í hans búskapartíð fimm
faldaðist dúntekja i Bessastaða-
landi. Þannig voru umbæt-
ur hans á flestuim sviðum.
Þegar Björgúlfur bregður búi
fcaupir hann myndarlegt hús á
Seltjarnarnesi, sem Árnes nefnd
ist og býr þar þangað til fyrir
rúmu át‘i að hjónin flytjast i
húsnæðd við Sölivallagötu.
Hér hefir verið stiklað á sfeóru,
enda varla hæg.t að giera nema
Iitl'u stoil í stuttri minn-
ingargrein um jafin stórbrotinn
mann og Björgúlfur var.
Mér telist til að Björgúlfur
ha.fi sinnt lækniss.törfum að
meira eða minna Ieyti í 45 ár
af ævinni, en verið bóndi í 12
ár. Þó er sagain ekki öll sögð,
þvi efitir er að vílkja að mertouim
þætti i ævis-tarfi BjörgúLfs, rit-
höfiundaferlinum. Björgúlfur var
mjög athugull maður og minnug-
ur með afbrigðum. Frásagnar-
gáfu hafði hann og sérstaka, sem
kem-ur berlega i ljós af bókum
hans. Persónulega fannst mér
mest skemmtun í að heyra hann
sjálfan segja frá ýmsu er á daga
hans hafði drifið. Bækur hans
bera ótviræðan vott um frásagn
argleði, næmum smekk fyrir mál
og stíl. Hann var mjög vel les-
inn í erlendum sem íslenztoum
bókmenntum og hafði þá mennt
í tungumátam, að hann gat les-
ið flesta evrópska rithöfunda á
frummálinu. Flestar óperu.r
hafði hann séð ýmist í Frakk-
landi, Þýzkalandi eða á Italíu.
Og dáðist ég oft að því þegar
han-n gat farið með texta margra
ópera og lýst þeim fyrdr mér.
Björgúlfur frumisemur 6 bæk-
ur og kom sú fyrsta, Frá Malaja
löndum út árið 1936, en þá er
hann kominn á sextugsaldiur. Síð
an koma bækurnar Stgræn sól-
arlönd, tvær bækur i bókaflotokn
um: Lönd og lýðir, þ.e. Indialönd
og Ástralía og Suðurhafseyjar.
Seinasta frumsamda bótoin tootn
svo 1966, endurminn'ingar frá
ýmsum tímum æviskeiðsins og
bar titilinn: Æstoufjör og ferða-
gaman. Ef til vill var Björgúlf-
ur þekktari sem rithöfundur en
læknir, þótt ví-ð^ færi hann. Ég
fylgdist al-lnáið með bókum hans
og veit að þær seldust affitaf vel,
yfiiirleitt fljótlega upp. Og þær
elztu eru orðnar torfengnar. Það
bendir til að nálega hvert manns
barn ætti að hafia lesið eina eða
ffleiri bækur efltir hann, af þeim
sem eru komnir til vits og ára.
Auk sex frumsamdra bóká þýð-
ir Björgúlfur niu bætou-r, sumair
stórverk eins og ritverk Dimiitri
Mertoovskis: Þú hefur sigir-
að, Galilei, og: Leonardo
da Vinci. Einnig þýddi hann:
Rembrandt eftir Holtendinginn
Theun de Vries og: Mariukirkj-
una eftir Viotor Hugo. Ými-slegt
fleira sfcri'faði Björigúlfur í tima
rit og minningarbæbur, eins og
í Minninigar frá Menntaskólia, er
útkom 1946. Á þessari upptaln-
tagu sés-t glöggit að BjörgúMur
hefnr sjaldan setið auðum hönd
um. Þó varð þess aldrei vart að
hiann hefði neitt fyrir staftni.
Hann hafði allta-f tíma aflögu
til þess að spjalla við nvem sem
þóknaðist að koma til hans í
heimsókn. Svona mönnum vinnst
vel.
Um það bil er BjörgúMur hætt
ir búskap, vair mikill læknastoort
ur í dreifbýlinu, ei-ns og enn er.
Lætonatoandidatar fóru út til
fr a m-h ald'sn áms og kom-u ýmist
ekki aftur, eða þeir sóttust ekki
eftir því að fara í lítil en erfið
læknislaus héruð út um lands-
byggðina. Þá var það, að lækn-
irinn, sem var búinn að vera yf-
irlæknir úti í löndum, bauð fram
aðstoð staa.
Það verðu-r að saminingi milM
hans og þáverandi landlæknis,
Vilmundar Jónssonar, að Björg-
úlfiur taki að sér að þjóna þeim
læknishéruðum, sem lætonislaus
væru hvar sem væri og hvenær
sem væri. Björgúl.fur var hra-ust
menni og fierðagarpur alla tið og
hafði reyndar yndi af ferðalög-
um. Hann gegnir hverju læknis-
héraðinu af öðru á árunum frá
1940—1954. Hann endasentist frá
Melrakkasléttu norður til Vest-
mannaeyja suður, eftir því sem
þörf var. Stundum var hann
nokkrar vikur, stundum nokkra
m/ánuði í hverj-u læknishér-
aði affit eftir því hver þörfin var.
Auk þessara læknisstarfa í
dreifbýlinu er hann læknir
holds.veikrahælisins í Kópavogi
frá 1942 og gegnir þeim lækn-
isstörfum fram á niræðisaldur.
1 einkalifi var Björgúlf-
ur mikili hamingju-maður. Hanin
vair sjálfur i eðli stau heimilis-
maður góður og eignaðis-t sér
s-amhenta konu, Þórunni Bene-
diktsdóttu-r, Þórarinssonar, kaup
manns. Þóru-nn og Björg-
úlfur giftust 15. apríl 1915 og
höfðu því verið í hjónabandi
58 ár. Þau hjón eignuðust 5 böm,
sem öll eru búsett hér í borg,
nema elzta dóttirin, Sigrún, sem
dvelisit í Bandaríkjun um.
Að leiðarlokum kveð ég vin
minn Björgúlf Ólafsson og votta
móðursystur minni samúð mtaa
og f jölskyldu minnar.
Kristján B. G. Jónsson.
BÚKKI
Upplyftanleg hásing, notuð, óskast.
Uppíýsingar í sma 12535 (42666 á kvöldin).
Kynditœki óskast
12 fm ketill með tilheyrandi óskast tií kaup9.
Bæjarstjórinn, Seyðisfirði.