Morgunblaðið - 18.03.1973, Blaðsíða 28

2JS
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 18. MARZ 1973
SAI BAI N Eliszabet Ferrars: I Samfsrris í t: laui)aii
— Já, sagði Brian og hleypti
brúnum þar sem hann sat við
eldinn. Mér kæmi ekki á óvart
þó að þú reyndist sannspár. Mér
hafði nú aldrei dottið það í hug,
en hlaðan sú arna er verðmæt
eign.
— Hún er alltaf þrjú-fjögur
þúsund punda virði, sagði Paul
og var óþarflega hreykinn af
viðskiptaþekkingu sinni.
Rakel fannst þetta koma held
ur litið við hann, en sjálf fór
hún að hugsa um, að Bri-
an mundi þá fara aftur í eitt-
hvert skuggalegt herbergi í
London eins og hann hafði
sennilega verið í áður, og hverfa
þannig úr lífi hennar á þennan
seinláta stefnulausa hátt, sem
var honum svo eiginlegur.
Kannski hafði hann líka þeg-
ar haft uppi ráðagerðir um að
snúa aftur til London. Kannski
hafði honum ekki gengið eins
vel með bókina og hann hafði
gert ráð fyrir, eða kannski hafði
—
Híttumst í kaupfélaginu
T ^
hann þegar lokið við hana. Rak-
el var alls ófróð um þessa bók,
vegna þess að hún hafði tekið
eftir, að Brian fór alltaf hjá sér,
væri hann spurður um hana.
— Ég hafði nú aldrei haldið,
að ungfrú Dalziel væri fjár-
þurfi, sagði hún.
Aldrei þessu vant, svaraði
Brian snöggt: — >að geta allir
verið!
— En hefur hún nokkurn tíma
minnzt á það við þig? spurði
hún.
— Nei.
— Þá er þetta nú bara ein
hugdettan hans pabba. Og hon-
um getur hæglega hafa skjátlazt.
— Já, eri . . . Brian þagnaði
og Rakel datt í hug, að nú hefði
hann snögglega farið að hugsa
um eitthvað allt annað. — Ég
held að hann bróðir hennar sé
húsameistari, sagði hann eftir
stutta þögn. — En það gæti vel
verið misskilningur hjá mér.
Hann gæti eins vel verið end-
urskoðandi. Eða búfræðing-
ur. Eða loftfimleikamaður. Eða
það vona ég.
— Þó hann sé aldrei
nema húsameistari, þá getur vel
verið, að hún ætli bara að ita
koma þarna fyrir baðherbergi
handa þér.
Brian setti upp fjarrænt bros.
— Kannski það. Mér finnst nú
ég vera orðinn sá atkvæða garð
yrkjumaður, að ég eigi það næst
um skilið.
— Lofar hún þér ekki að nota
baðið i húsinu? sagði Paul. —
Þú hefur þó lykil, er það ekki?
— Jú, að vísu, sagði Brian, —
en ég er hræddur við þetta hús.
Hræddur? sagði Rakel
hissa. — Við hvað ertu hrædd-
ur, kannski draug, eða að ein-
hver hver gjósi þarna upp, eða
hvað?
— Nei, en hreinlætiskröfur
hennar eru svo ógurlega háar,
að þær vekja villidýrið í mér.
Hvert skipti sem ég fer þangað
inn, er ég dauðhræddur um að
mölva einhvern dýrgrip með
þessum krumlum minum.
Rakel hló og stóð upp. — Ég
myndi nú ekki hafa áhyggjur af
því í þínum sporum. Hún mundi
ekki fara að reka þig út, svona
fyrirvaralaust. Jæja, ég þarf að
fara að hugsa um kvöldmatinn.
Viltu borða með okkur, Brian?
Svona spumingu þurfti hann
að velta lengi fyrir sér, áður en
hann gæti svarað. Meðan hann
var að hugsa sig um, horfði hann
fast á hana, og spennan hjá
Rakel fór að færast í aukana.
— Mundi ég ekki gera alltof
mikið ómak? spurði hann loks-
ins.
— Nei, vitanlega ekki, sagði
hún.
— Þetta er afskaplega fallegt
af þér.
— Ég er hrædd um, að það sé
lítið annað en egg.
— Get ég þá ekki komið og
hjálpað þér. Egg eru nokkuð,
sem ég kann á. Hann
brosti til hennar og Rakel brosti
á móti og það bros var meira
Ijómandi en hún vissi af sjálf.
Hún stakk upp á, að hann kæmi
og ristaði brauðið.
En henni til mestu furðu,
greip faðir hennar nú fram í og
sagði, að það væri sitt verk að
rista brauðið, og hann væri svo
vandlátur með það, að engum
öðrum væri trúandi fyrir því.
Þetta var vitanlega haugalygi.
Hann bætti því við, að það sem
Brian ætti að gera, væri að sitja
við arininn með glas og dagblað.
Brian lét sem hann hefði alls
ekki heyrt þetta, en elti
Rakel fram i eldhús.
Að bakl sér heyrðu þau allt
í einu skrjáfa í dagblaði. Svo
skelltist skáphurð og glas og
flaska klingdu saman, þeg-
ar Paul fékk sér sjálfur í glas.
Enda þótt hann vissi vel um
tilfinningar Rakelar til Brians,
varð hann samt hissa á þessu
snögga sælubrosi á andliti henn
ar. Hann yrði að fara að vara
sig, hugsaði hann um leið og
hann skaraði harkalega í eld-
inn. Hann vildi ekki láta Rakel
komast að þeirri niðurstöðu, að
hann væri afbrýðisamur gam
all maður, sem væri einráðinn
að halda í hana. Því að það var
ekki aðalmeinið. Honum fannst
hún eiga að giftast, og óskaði,
að það gæti bráðum orðið, en
var hræddur um, að ást hennar
til hans yrði þungbær skylda,
eða jafnvel afsökun þess að yf-
irgefa hann ekki. En þessi ungi
maður var ekki ákjósanlegur.
Paul trúði því, að Brian væri
maður, sem mundi aldrei stöðv-
ast við neitt ákveðið, mundi ætl
ast til, að hún leiddi hann við
hönd sér og jafnvel ekki verða
henni trúr. En auðvitað gerði
hún sér það ekki ljóst. Líklega
í þýóingu
Páls Skúlasonar.
vissi hún ekki, að þrátt fyrir
allt seinlætið og rósemina, var
hann hlaðinn lífsorku, sem
mundi hafa sömu áhrif á hvaða
konu sem væri, og hann mundi
alltaf njóta þess og neyta þess.
Og þessi ákvörðun Pauls að
yfirgefa London hafði einmitt
gert hana svona varnarlausa, er
það hafði komið í ljós, að Brian
var eini karlmaðurinn innan við
fimmtugt, á margra milna svæði.
Paul fannst þetta hryggileg
tilhugsun. Hann hafði haft
áhyggjur af því öðru hverju,
síðasta mánuðinn, því að honum
fannst það leiðinlegt að vera
sjálfur svona ónærgætinn, þeg-
ar Rakel var annars vegar.
Hann reyndi nú að bæta úr því
með því að sýnast í óvenju góðu
skapi, þegar Brian og Rakel
komu aftur úr eldhúsinu, með
mat á bakka. Þau átu matinn,
sitjandi kringum arininn, og þeg
ar Brian fór, um klukkan tíu,
velvakandi
Velvakandi svarar í síma
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 Misnotkun ávísana
„Fólk veit ekki hvað vanda-
málið er mikið, og á þess vegna
kannski erfitt með að átta sig
á þeirri tregðu, sem kann að
vera á því að taka við ávísun-
um i verzlunum," sögðu tveir
verzlunarstjórar, sem komu að
máli við blaðið vegna þeirra
skrifa, sem orðið hafa um ávís
anirnar. Töldu þeir ástandið
fara hríðversnandi í þessum efn
um. Höfðu þeir meðferðis
nokkrar ávísanir, sem þeir
töldu litlar sem engar líkur á
að nokkurn tíma fengjust
greiddar. „Þetta eru þannig
menn,“ sögðu þeir.
Þeir sögðust forðast eftir
mætti að taka við ávísunum,
sem þeir álitlu ekki tryggar,
en við það væri erfitt að fást.
Það er ekki vandalaust að
standa fyrir framan heiðarleg-
an mann og láta hann skynja
tregðu á að taka við ávísun
hans, enda bregðast menn mis
jafnlega við því.
0 Þarí strangara cftirlit
með ávísanareikningum
Þeir félagar halda því fram,
að bankarnir gætu gert miklu
meira en nú á sér stað til þess
að gera heiðarlegum mönnum
fært að nota ávísanahefti sín
án þess að verða fyrir óþæg-
indum. Fyrst og fremst væri
eftirlitið með, hverjir gætu
opnað ávísanareikning ekki
nógu strangt.
Undantekning væri þó á
þessu, mjög sjaldgæft væri, að
innstæðulausar ávísanir bær-
ust frá þremur tilteknum pen-
ingastofnunum hér á Reykja-
víkursvæðinu. Eftirlitið þar
hlyti að vera strangara en al-
mennt tiðkaðist.
Ef maður væri t.d. sviptur
ávísanahefti í einum banka
vegna útgáfu innstæðulausra
ávísana, ætti hann ekki að geta
opnað ávísanareikning í öðr-
um banka. Á þessu væri mis-
brestur. Því til sönnunar höfðu
þeir meðferðis ávisanir sem
sýndu að svo var. Þeir sögðu
íslenzk-
ensk~
spönsk
Jafn nauðsynleg
og farseðillinn
2. útgáfa
BÓKAÚTGAFÁN HILOUR
að víða erlendis gæfu bankar
út sérstök skírteini, sem þeir
létu trygga viðskiptamenn fá,
það er að segja menn, sem bank
inn hafði reynt að heiðarleika.
Þeir, sem hefðu slikt vottorð í
ávísanahefti sínu, þyrftu ekki
að óttast, að ávísanir þeirra
yrðu ekki teknar. Slíkt ætti að
taka upp hér.
Þá töldu þeir félagar, að á-
byrgð bankans á innstæðulaus-
um ávísunum ætti að vera ein-
hver, en hún væri engin
nú. Bæri bankinn ábyrgð
hlyti það að leiða til þess, að
hann yrði varkárari, þegar
ávísanaviðskipti við hann væru
samþykkt.
0 Lausblaðaávísanir
Fyrrgreindir verzlunarstjór-
ar voru ekki þeir einu, sem
höfðu samband við blaðið vegna
þessa vandamáls. Brynjólfur
Björnsson, Safamýri 59,
hringdi. Hann leggur til, að
bankarnir gefi út lausblaðaávís
anir með ákveðinni upphæð, t.
d. 100 kr., 500 kr., 1000 kr. og
5000 kr., í svipuðu formi og
ferðatékkar. Bankinn gæfi
aldrei út ávísanir fyrir hærri
upphæð en innstæðunni næmi.
Þetta tryggði, að alltaf væri
til innstæða fyrir ávísuninni.
Misnotkun gæti því aðeins orð-
ið, að viðkomandi týndi ávís-
anaheftinu, eða því stolið.
Hlyti þetta að gera ávísanirnar
að tryggari gjaldmiðli og spara
mikla vinnu í sambandi við
sviknar ávísanir. — Vextir af
ávisununum yrðu greiddir þar
til þær væru innleystar.
0 Finna þarf viðunandi
lausn
Umræður um þetta mál eru
vissulega tímabærar — og öll-
um aðilum, nema ef til vill
svikahröppunum, áhugamál að
það leysist á viðunandi hátt.
Sennilega verður þó seint hægt
að koma alveg i veg fyrir mis-
notkun ávisana, en það á að
heyra til undantekninga.
Nú eða...
næst er þér
haldið samlcvæmi;
FERMINGAR-
wmw&m ips-
AFMÆJLIS-
eða
T7EKIF7ERISVEIZLU
erum við reiðubúnir
að útbúa fyrir yður:
Kalt borð, Heita rétti,
Smurbrauð, Snittur,
Samkvæmissnarl.
Auk þess matreiðum
við flest það, sem
yður detfur í hug,
— og ýmislegt fleira!
Sœlkerlrm
HAFNARSTRÆTI 19
Sfmi 13835 og 12388.
DÝRHEIMAR
ÍSLENZKUR TEXTI. - Sýnd kl. 5, 7 og 9.