Morgunblaðið - 19.08.1973, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ — SUNNUDAGUR 19. ÁGÚST 1973
Anne Piper:
Snemma í háttinn
bara fótaskortur á hon;um öðru
hverju.
— Hvaða lækningu viljið þér
þá mæla með, kennari? Ég gerði
það sjálf ástarinnar vegna.
— Jæja, en ef ég nú yrði skot-
*n i yður og þér læknuðuð mig?
I>að þætti mér gott.
— Ég hélt ég móðgaði yður
með því að finna að málhreimn-
um hjá yður. Ég var vonsvik-
in.
Hann hló og sló yfir í galia-
lausa Oxfordensku.
— Nei mér þótti eimmitt af-
skaplega gaman, að þér skylduð
minnast á það. Það sýnir, að ég
lék þetta sérstaka hlutverk mitt
vel. Við njósnararnir verðum að
vera góðir leikarar, skiljið þér.
Nú var ég orðim virkilega
vond.
— Þér cruð virkilega and-
styggiiegur, sagði ég. -— Ég hefði
aidrei átt að segja yður frá
málhreimnum minum, en ég hélt,
að eins væri statt fyrir yður.
— Já, en, Jenny, Jenny auð-
vitað er ég alveg eins. Ég hef
nákvæmlega sömu áhugamál og
þér.
Ég leit á hann, tortryggin.
Hann var auðvitað farinn að
hlæja aftur. Og ég hló líka.
— Ég botna ekkert í yður,
sagði ég. — En það er gaman að
reyma það.
Hann stóð upp og þreifaði í
írakkavasa sinn. — Eigum við
að steikja nokkrar kastaníur?
sagði hann. Og hann var þama
reyndar með f ullan poka.
— Þessar hljóta að hafa ver-
ið dýrar.
— Kostnaðurinn skiptir engu
máli ef daman er ánægð. Hann
Jaut niður og lagði þær kyrfi-
lega á ristina.
—- Búizt þér við, að vinurinn
rekist imn hérna í kvöld?
— Nei, nei. Hann kemur hing-
að aldrei. En þó hringir hann
Mklega eimhvem tíma. Og það
atóð heldur ekki á þvf Um leið otg
ég slepptí orðinu, hrimgdi síminn.
Um leið og ég greip hann, sagði
Jonny: — Munið, að ég var
búinn að bjóða yður út í kvöld-
mat.
Ofurstinn talaði með glymjandi
röddu upp i eyrað á mér og ég
hélt simanum dálítið frá eyranu,
þangað til hann hafði lokið máli
sínu. — Nei, ég held ég verði
bara að hafa það rólegt heirna
í kvöld, elskan, sagði ég. — Ég
var að stoppa í sokka. Gætum
við ekki heldur sagt á morgun ?
Ein kastanían sprakk í loft
upp með hvelli.
— Guð mimn góður!, hvað var
þetta? hvæstí ofurstínn.
— Það er sjálfsagt eitthvað í
slmanum. Þú sækir mig þá klukk
an sjö annað kvöld. Bless,
Svo gerðum við bæði kossa-
hijóð í símann. Ekki veit ég,
hvað stelpurnar í skrifstofunni
hans hafa haldið. Ég kom aftur
að arninum og Joh-nny rétti mér
steikta kastaniu.
— Ég held nú enn — eftir
röddimmi að dæma — að hann sé
vitlaus kariskröggur, sagði hanm.
— Hvers vegna ekki taka mig í
staðimn ?
— Þú ert ekki líkt eins kurt-
eis og hanm.
— Eða ekki likt þvi eins rik-
ur. Áttu til nokkurn mat í búr-
inu? Því að ég get víst ekki boð-
ið þér upp á líkt þvl eins finan
mat og þú ert vön.
-— Ég á eina baunadós og tvær
sneiðar af fleski, ef þér nægir
það?
— Ágætt! Að minnsta kosti ef
þú hefur ekki annað betra að
bjóða, þá geri ég míg ánægðan
með það. Fáðu þér aðra kastaníu.
— Kastaníur eru svo saðsam-
ar, sagði ég. — Kannski þurfum
við bara ekkert annað?
— Jú, það þarf ég. Við borð-
uðum því kvöldmat saman og
ræddum lífið.
Klukkan hálftíu fór hann aft-
ur í regnfrakkanm, setti beygl-
aðan hatt á höfuðið, og gekk til
dyra.
Þú hefur vist ekki búizt við að
losna við mig svona smemma.
— Ég er tannhyöss, sagði ég,
og á venjulega ekkert erfitt
með að losma við fólk.
— Jæja, sljóvgaðu þá svolít-
ið tennumar og þá skal ég koma
aftur, eftir morgundagimn. Ég
býst hvort sem er við, að Skeggi
gamli eigi morgundaginn.
— Ef þú býður mér ekki út,
geturðu tekið mat með þér. Ég
hef ekki svo gaman af að malla
mat, að mig langi neitt til að
gera það fyrir bláókunmuga
menn.
— Þú getur nú ekki hafa ver-
ið lengur en þrjár minútur að
hita upp þessar baumir, og auk
þess verð ég ekki neitt biáókunn
ugur þegar þar er komið. Þá ertu
búin að fá tóm til að átta þig
á mér.
En ég eyddi nú anmars ekki
miklum tíma í að átta miig á hon-
um. Mér þóttí hann skemmti-
legur og ég fer alltaf eftir eigin
smekk. Og svo var hann vin-
gjamlegur á svipinn. Ég hef nú
annars aldrei verið mikill mann-
þekkjari.
Ég fór í hlýjan innislopp áður
en hann kom næst. Hann kom
imn úr slyddumni, skjálfandd.
— Æ, það er gott að koma
imn í hitarnn.
— Lekur regnfrakkinn þimn?
sagði ég. — Fötin þin eru vot,
og hefurðu ekki efni á yfirfrakka
í svoma veðri? Hann fór úr
jakkanum og hengdi hanm við
eidinn, þar sem rauk úr homum
gufam.
— Já, við fyrstu spuming-
unni, og að vísu hefði ég efni
á frakka, en hann á bara ekki
við hlutverkið.
-— Þú ert þá enn í njósnum-
um?
— Stendur heirma. Það er
þrælavimna að njósna svona all-
an daginn. Skildi flotamaðurinm
þimn ekki eftír neitt handa mér
að drekka?
— Ég færði honum viskíflösk-
uma.
— Skynsamur náungi, maður-
inn þimn, sagði Johmny. — Ég
kann betur við hann em vin-
inm. Færðu TIMES?
— Já, það geri ég reyndar,
það er að segja Fred keypti það
og ég hef ekki munað að segja
þvi upp.
— Jæja, þá skulttm við ráða
krossgátuna. Ég náði i blaðið
fram í eldhús.
-— Hefurðu blýant? spurði ég.
— Auðvitað. Enginn almenni-
legur njósnari er blýantslaus.
Komdu hérma og seztu á hnéð á
mér.
— Ekki strax sagði ég.
— Komstu með nokkurn mat
með þér?
— Það er fleskkaka í öðrum
vasamum og kaka i hinum.
Hamn bemti með blýantinum á
regnkápuna sem gufan stóð upp
úr. Ég hengdi hana yfir bað-
kerið og náði í matinm, sem var
farinn að velkjast. Svo bjó ég
till sterkt kaffi tíl að hafa með
honum og setti bakkamn hjá
Johnmy. Hann var þegar búimm
með helminginn af krossgátunmi.
Ég leit yfir öxlina á hooum.
— Hvað þú ert sniðugur. Ég
get aldrei fundáð eitt eimasta orð
í þessum krossgátum.
— Það gerir æfingin. Ég geri
þetta á hverjum degi. Fleskkaka!
Þáð kemur svei mér þægilega á
óvart! Hann fleygði frá sér blað
inu og greip hmífinn og gaffal-
dmn.
Að lokinmi máltíðinni sagði
hann: — Er heitavatnsleiðslan
hjá þér í lagi?
— Já, mjög svo. Það er bað-
ofn í herberginu og hann er
óvenju fljótur.
— Ég skyldi ekki rnega fá mér
bað? Það er ekkert bað þar sem
ég bý og ég sakma þess afskap-
lega.
— Sjálfsagt, sagðd ég, — ef
það er þin hugmymd um þægi-
legt kvöld, þá gerðu svo vel. Þú
finnur hreint handklæði í skápn
um.
Ég fór með diskana fram í
eldhús og lagði þá í bleyti handa
frú Clark, sem var væmtanleg
síðdegis n-æsta dag. Ég þvoði
aldrei upp ef ég átti eimn hrein
an disk til að borða af.
í þýáingu
Páls Skúlasonar.
Ég lagðist á legubekkinn og
fór að lesa í „Good Housekeep
ing“ Johmny var lerngi i baðinu.
Hann söng hátt og buslaði mikið.
Ég velti þvi fyrir mér, hvað fólk
ið í ibúðinni fyrir neðan mundi
halda. Ég hlýt að hafa sofnað,
því að það næsta sem ég vissi
af var að hann stóð á milli mín
og arinsins í gömlum sloppi sem
iFred átti, en hékk venjulega
á hurðimni í baðinu.
— Þú ert svei mér edns og
heima hjá þér, sagði ég, — en ég
er ekki viss um að Fred yrði
neitt hrifinn af að lána þér föt-
in sin.
Johnny settist á legubekkinn
og lagði höfuðið á mér í keltu
sér.
— Við skulum ekki vera neitt
að hugsa um Fred rétt núna
sagði hann. — Segðu mér held-
ur eitthvað um sjálfa þig. Þú
ert áreiðanlega mest töfrandi dis
sem ég hef nokkum tíma hitt. Ég
lokaði augunum aftur. Það fór
ágætlega um mig.
— Nei segðu mér heldur eitt-
hvað. Karlmenn vilja alltaf hafa
orðið og ég vil gjarmam hlusta.
— Ég fæddist i fátækragötu
í London, tíundi I röðinni af
þrettán barna hópi. Mamma
drakk og barði pabba. Ég villt-
ist á neðanjarðarbrautinni, eða
var það kammski í undirheimun
um...
Hús&
híbýli
Blaðið er loksins komið
i flestar bókaverzlanir á landinu.
velvakandi
Veivakandi svarar í síma
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 „Ómaklegt nart“
setur bréfi sínu of-
amskráða fyrirsögn og skrifar
siðan:
„Kæri Velvakandi!
Ég varð undrandi yfir að sjá
í dálkum þiniuim nöldur í garð
tveggja mætra útvarpsmanna,
sem eru bæði starfsrmenn þess
daglega og sjá að auki um tón-
listar- og sönglagaþætti. Býsn-
azt var yfdr þvi, að útvairp®-
þættir þeirra væru fcvifluttir
(endurteknir).
Auðséð var, að átt var við þá
söngvarana Guðmund Jónsson
og Þorstedn Hannesson og
þætti þeirra. Ég vil leyfa mér
mér að segja af þessu tilefni,
að þættir þessara manna eru
meðal þess bezta, mennimgar-
legasta og skemmtilegasta, sem
útvarpið býður okkur. Þedr eru
vinsælir, á þá er miikið hluistað,
og það er aflveg sjálifsaigt að end
urtaka þá
Þeir, sem ánægju hafa af tón
list, (og ætll það séu nú ekki
flestir?), eru þakklátir útvarp-
inu fyrir stefnu þess i miúsik-
miálum frá upphafi^ þess vega,
nú undir forystu Áma Krist-
jánssomar. Auk þátta tveggja
fyrrgredndra manna má mefna
. ömdvegisþætti Gummars Guð-
mundssonar og Guðmundar
Jónssomar, píamóleikara.
Ef eiifcthvað þarf að nöldra,
ætti það að vera nagg og nag
vegna þess, hve ómerkileigum
og skamimdífum dægur-popp-
hávaða er gert undarlega hátt
undir höfði í dagskránni. Skril-
menmandi skralll otg skrölti
og skruimparapumipi. sem
dirfist að ganga undir nafninu
músík, er hellt yfdr þessa
vesaliings íslenzlku þjóð hálf-
an sólarhrimginn og deyfir
og stjóvgar svo eyru fóliksins,
að það veit varla að lokum,
hvað er tónlist og hvað gemen
hávaði. Það er songlegt, ef það
er satt, sem kennari nokkur
sagð við mig á dögunum, að
ungt fódk færi ekki að hlusta
á alvörutónlist. fyrr en hálfþrí-
tugt; fram að þeim tíma væri
það ömnum kaíið við að fylgj-
ast með straumföllunum út og
suður í poppfcizkunni, sem gætu
valdið varanlegum skemmdum
á músíkeyranu.
# Næg nöldursefni
Við erum látnir borga fyrdr
margt ómerkilegt í útvarpinu,
og væri nær að minnast á það
í stað þess að nöldra yfir fin-
um tónlistarþáttum. Ég ætla nú
ekki að fara að tala um það,
þegar hálfrugluð kommúnista-
stelpa (eða var hún fasisti ?)
var látin messa yfir bömunum
ökkar á kostnað skattborgar-
anna í marga mámuði. Að visu
var hún svo leiðinleg og þættir
hennar svo óáheyrilegir, að
hinn pólitíski áróður missti
marks og týndist, eins og hvert
annað simpilt píp út í loftíð, —
en við borgum útvarpinu ekki
tid þess að láta börnunum leið-
ast, þegar á að skemmta þeim.
• „Um daginn og veginn“
Þátturinn „Un daginn og veg
inn“ er oft ágætur, enda ríkir
þar algert málfrelsi, að þvier
virðist. Þó er einkennilegt, hve
margir pólitískír sérvitrinigar
úr kunningjahópi formanns út
varpsráðs, göngufélagar úr
mótmædagöngum undir forystu
útvarpsráðsformannsins, („the
baton-swinging marchíng mar-
shal“), eru tíðir gestir á mánu-
dagskvöldum.
Neftoa má af handahófi nöfin
hinna pólitísku trúbræðra: Guð
mundur Hallvarðsson, Ragnar
Steifánssoai, Einar Bragi, Vé-
steinn Ólason, Árni Bjömsson,
Fleirum mœttí hér við bæta.
Finnist fonmanni útvairpsráðs
nauðsyniegt að hleypa klítou-
bræðrum sínum út undir beirt
loft í þættinum „Um daginn og
vegimn", ættl hann að reyna
að sjá tíd þess, að hæfir lies-
arar séu látnir þylja boðskap-
inn yfir hausamótunium á þjóð
inni. Hann hlýtur að Skilja, að
það nær ekki nokkurri átt að
bjóða okkur upp á lafmóða
lesara, amdstutta (en ekki and-
heita) af pólitískum æsdmgi,
skrollandd, gormælta og draf-
andi.
0 Pramhaldssagan
leiðinlega
Sleppum því að sinni hve
útvarpsdagskráin er að mátoihi
leytti komiin í hendur kommún-
iBta, sem haifa vilt á því að
brosa framian í Njörð P. Njarð
vík í fjögur ár.
En hver ber ábyrgð á því,
að versta prúdúkt Jóhannesar
úr Kötluim á langri skáldævi,
skudfl vera lesið yfir okkur út-
varpsieigendum sem framhalds
saga? Það er eklki nóg með
það að sagan er fima-iledðin-
leg (blæbrigðalaus, allt er
annað hvort svart eða hvítt,
fólk talar etoki saman, heldur
flrytur það stjórnmálaræður
hvert yfir öðru, o.s.frv.), því að
oflan á það bætiist, að flytjand-
iinn er gersamilega ódxæfur. Ef
endlitega þurftt að sverta mimn-
inigu Jólhamnesar úr Kötlum
og gera homum það til skamm-
ar að flytja ómerkilegasta
verto hans í útvarpinu, var þá
að minmsta kostí etoki hægt að
ráðia góðan upplesara og lærð-
am leilkara til þess að lesa
hana?
MHM“.
- veita aukna ánæg ju og betri árangur
í skólanum og heima!
Vinsælastir vegna þess
hve ....
# lengi þeir endast
# blekgjöfin er jöfn
# oddurinn er sterkur
# litavalið er fjölbreytt
PENOL 300 fæst i flestum RITFANGA- OG
BÓKAVERZLUNUM í hentugum plasthylkjum
með 4, 8, 12, 18 eða 24 mismunandi litum
—« eða í stykkjatali.
Heildsala-. FÖNIX s.f., Sími 2-44-20, Suðurgötu 10, Rvík.