Morgunblaðið - 04.12.1973, Síða 30

30
MÖRCiUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 4. DESEMBER 1973
Þýtur í skóginum
5. kafli
ÆVINTYRI FROSKS
Afgreiðslumaðurinn starði á hann og þvælda,
svarta hattkúfinn og fór svo að hlæja. „Já, ætli þér
séuð ekki nokkuð þekktar hér um slóðir,“ sagði
hann, „ef þér hafið oft reynt að leika þennan leik.
Svona, víkið til hliðar, kona góð, þér eruð fyrir hinu
fólkinu."
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
Fullorðinn maður, sem næstur stóð í röðinni og
hafði margoft gefið honum olnbogaskot, ýtti honum
nú til hliðar með einhverjum háðsglósum, sem
særðu frosk meira en nokkuð annað, sem gerzt hafði.
Hann ráfaði í öngum sínum út á brautarpallinn og
tárin runnu niður vanga hans. Það var hart aðgöngu
að allt að því eygja örugga höfn, en komast ekki alla
leið vegna nokkurra skitinna skildinga og nöldur-
semi tortrygginna embættismanna.
Brátt mundi verða uppvíst um flóttann og eftirför-
in hæfist, hann mundi verða hnepptur í fjötra á
nýjan leik, honum yrði fleygt í dýflissuna upp á vatn
og brauð og hálm á gólfinu. Vörð,urinn um hann yrði
tvíefldur og refsingin tvöfölduð. Og ekki þurfti að
efa háðsglósurnar frá stúlkunni. Hvað átti hann að
taka til bragðs? Hann var ekki fljótur á fæti. Hann
var auðþekktur á vaxtarlaginu. Gæti hann troðiðsér
undir sæti í lestinni? Hann hafði séð skólastráka
nota þann ferðamáta, þegar ferðapeningum frá um-
hyggjusömum foreldrum hafði verið eytt í nytsam-
ari hluti og betri. Og þar sem hann var að velta þessu
fyrir sér, sá hann, að hann stóð einmitt andspænis
eimreiðinni sjálfri. Vélstjórinn, sem var stór og
þrekvaxinn maður, hélt á olíukönnu í annarri hendi
og tvisthnoðra í hinni og var að smyrja vélina af
mikilli natni.
„Hæ, gamla,“ kallaði hann. „Hvað er að? Þú ert
svo hnuggin á svipinn."
„Æ, æ,“ sagði froskur f vælutón. „Ég er vesæl
þvottakona og er búin að týna peningunum mínum
og get ekki borgað farmiðann og ég verð að komast
heim í kvöld og ég veit ekki, hvað skal taka til
bragðs.“
A'issak lli afn, »*n llrafni
ln iiss kum i*kk f li'KKÍ.
li.ÍaKimKUÍiuin hiiRBva
hrvnfiski mik lirviiju.
þás lira*ska*ri lil.vra
lilaiil fon ari honja;
klauf Kimnsproli Giiiinar
(áuniilauBs liiifiiil ruiiiia.
(F.b v issi Hrafn liiiuB' a niis im*ð
svorcli, on llviiss c'kb koin á fól
llrafni. þá or liinn hra*KráiIuBÍ
Öm f»*kk (að drokka) blóð
hoilara sára; svorð hornianns-
ins klauf hiifuð (iunnlaiiKs).
Sá athurður varð suður að
Mosfolli hina siiniu nólt, að
Oniimi droyimli. að Hrafn
ka*mi að honiini allur alblóðus-
ur; hann kvað vfsu þossa:
Roðil \ as svorð.
on sxorða
svorð-Riisnir mik sorði;
vciru roynd f riinduni
randsölkn fyr vor handan;
hlóðns hykk f blóði
hlöðsíínl of skiir stóðu;
sárfíkinn hlaul sára
sárBaimnur onn ó þranima.
(Svorð var roðið. on inaðurinn
hjó niÍK nioð svorði; svorð voru
royud í skjiildiim fyrir handan
haf; ós hyss. að blóðiiKÍr hra*
fuslar hafi staðið f blóði yfir
liiifði im'r; sársráðufíur hra*-
fusi óð hlóðla'kinn).
Os um sumarið annað oftir á
alþinsi ma'lti Illusi svarti til
Ömindur að Lösborgi:
„llvorju villu ba*ta mór son
niinn." sasði hann. „t*r Ilrafn,
sonur þinn. svoik hann í tryssð-
unt?“ Önundiir svarar:
„Kjarkominn þykist ós til
þoss." st'KÍr hann, „að ba'ta
hann. svo sárt som ók hólt á
þoirra fundi; niun óf> t>s onsra
hóta boiða þi« fyrir niinn son.“
Illusi svarar: „Konna skal þá
nokkur að skauti þinn frændi
oða þinna a'ttmanna." Og oftir
þingið um sumarið var Illugi
jafnan dapur mjög.
Það or sagt uin haustið. að
Illiigi roið hoiman af GiLsbakka
nioð þrjá tigu niarna og koni til
Mosfolls snomma morguns.
Önundur komst f kirkju og syn-
ir hans, on Ulugi tók fra'iidur
hans tvo; hót annar Björn, on
annar Þorgrfmur. Ilann lót
dropa Björn, on fóthöggva
Þorgrím. Roið Illugi hoint oftir
það, og varð þossa ongi rótting
af Önundi. Horniundiir Illuga-
son undi Iftt oftir Gunnlaug,
bróður sinn. og þótti okki hans
hofnt að holdur, þótt þotta va'ri
að gjört. Maður hót Hrafn og
var bróðursonur Önundar að
Mosfolli; hann var farmaður
mikill og átti skip. or uppi stóð
I Hrútafirði. Og um vorið roið
Hormundur Illugason hoiman
oinn samt og norður Holta-
vörðuheiði og svo til Hrúta-
fjarðar og út á Borðoyri til
skips kaupmannanna; kaup-
monn voru þá búnir mjög.
Hrafn stvriniaður var á landi
og margt manna hjá honum.
Hormundur roið að honum og
lagði f gognum hann spjótinu
og roið þogar f brott; en þeim
va.-ð öllum bilt, fólögum
Ilrafns, við Hormund. Engar
komu ba*tur fyrir vfg þetta. Og
moð þossu skilur skipti þeirra
Illuga svarta og Önundar að
Mosfolli.
l-t )h
7. ÆiWmf
Cn«6lmoi9unk(iffifiu
— Mór finnst síða tízkan
lciðinleg og reyndar óþolandi,
því ég á svo bágt með að
þekkja fólk aftur á andlitssvip
þess.
Uss, hvílíkt veðurfar. Maður
má prísa sig sælan fyrir að
þurfa ekki að fara út.
— Guð minn góður, láttu
drenginn eiga sig. Ilann sýgur
þá ekki puttann á sór á meðan.
Það hefði ver-5 s.vnd að
segja, að brúði in liti vel út,
en að lokinni t jónavfgslunni
spurði bruðguminn prestinn:
— Jæja, hvað á óg að greiða
þór fyrir ómakið?
— Það fer nú eftir þvf, hvers
virði þór finnst hún vera, sagði
presturinn kíminn og Ieit í átt-
ina til brúðarinnar. Þegar
brúðguminn reiddi fram 50
krónur brosti presturinn
vorkunnarbrosi og gaf honum
tfu krónur til baka.