Morgunblaðið - 04.12.1973, Page 31

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 4. DESEMBER 1973
31
MAIGRET OG SKIPSTJORINN
Framhaldssagan
eftir Georges Simenon
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
— Veit ungfrú Any um það,
sem systir hennarsagði yður?
— Já.
— Hvað segir hún við því?
— Hún segir ekki neitt.Hún er
mjög menntuð, en hún er
þegjandaleg og ólík öðrum ungum
stúlkum...
— Er hún ljót?
Það var furðulegt, hve
spurningar lögregluforingjans
virtust hafa undarleg áhrif á Hol
lendinginn, hann hrökk við í
hvert sinn, sem Maigret bar fram
spurningu . . .
— Tja... hún er ekki falleg...
— Hún er sem sagt ljót! Og þér
sögðuð að hún...
— Hún ætlar að finna
morðingjann... Hún vinnur að
þvi öllum stundum og hún hefur
beðið um að fá að lesa
skýrslurnar.
Það var einskær tilviljun, að
ung stúlka kom i sömu andrá inn
með tösku undir hendinni. Hún
var svo látlaust klædd, að það
virtist jaðra við smekkleysi.
Hún gekk rakleitt til lögreglu-
mannsins frá Groningen og gaf
sig áfjáð á tal við hann.. . án þess
aðgefagaum að gestinum.
Hollendingurinn roðnaði og
tvísté, leit frá Maigrets til
stúlkunnar, hagræddi skjölum á
borðinu og reyndi að gefa henni
merki með augunum um nærveru
Maigret. En hún virti hann ekki
viðlits.
Hollendingurinn sagði að lok-
um örvæntingarfullur.
— Hún segir, að samkvæmt lög-
um getið þér ekki haldið
rannsóknum yðar áfram á
hollenzku yfirráðasvæði.
— En þetta ungfrú Any?
Hún hafði óreglulega andlits-
drætti. Munurinn var alltof stór,
tennurnar skakkar og fram-
stæðar, en hefði það ekki verið þá
hefði hún svo sem ekki verið
óásjálegri en gengur og gerist.
Hún var flatbrjósta, hafði ákaf-
lega stóra fætur og sjálfstraustið
lýsti af henni langar leiðir.
— Já, vel kann að vera, að hún
hafi á réttu að standa að sumu
leyti, en svar mitt er, að það sé
venja... annars hygg ég nú, að
ungfrúin skilji frönsku mætavel?
— Jú, þaðheld ég.. .
Engin svipbreyting var séð á
ungu stúlkunni, meðan mennirnir
ræddu saman og af svi'pmóti
hennar varð ekki sú ályktun dreg-
in, að málið kæmi henni hið
minnsta .
— Kæra ungfrú, sagði Maigret,
yfirmáta kurteislega.
— Ég er yðar undirdánugur
þjónn... Maigret lögregluforingi.
Ykkar vandamál er auðleyst aðokkar mati, kæru hjón.
Það eina, sem mig til að vita er,
hvaða skoðun þér hafið á ungfrú
Beetje og sambandi hennar við
Cornelius.. .
Hún reyndi að brosa.. . vand-
ræðalegu og þvinguðu brosi.
Fyrst leit hún á Maigret og síðan
á landa sinn og stamaði síðan á
léiegriirónsku:
— Ég.. . ég skil ekki.. .
Og þessi áreynsla virtist vera
svo mikil, að hún roðnaði út að
eyrum.
3. kapituli
Rottuklúhburinn á hafnargarðin-
um
Þeir voru allmargir saman, allir
klæddir þykkum bíáum treyjum,
með derhúfur á höfði og tréskó á
fótum. Sumir stóð og hölluðu sér
upp að staurum eða girðingum,
sumir stóðu þarna bara teinréttir.
Þeir reyktu, tuggðu skro og
spýttu langar leiðir. Öðru hverju
sagði einhver fáein orð og hinir
ráku upp hrossáhlátur og slógu
sér á lær.
Skammt frá voru bátarnir
bundnir. Og siðan tók við útsýnið
til bæjarins, umlukið síkjum og
skurðum á alla vegu. Enn legra í
burtu*at að líta kolaskip, sem ver-
ið var að afferma með stórum
krana.
I fyrstu virtist þessi hópur ekki
veita Maigret athygli, hvar hann
, kom gangandi i hægðum sínum
eftir bryggjunni, svo að lögreglu-
‘ foringjanum gafst gott tækifæri
! til að virða þá fyrir sér.
Hann vissi, að í Delfzijl gekk
þessi hópur undir nafninu Rottu-
klúbburinn á hafnargarðinum.
Þó að hann hefði ekki vitað um
þessa nafngift fyrirfram, hefði
hann sennilega getað getið sér til
um, að lungann úr deginum stóðu
þeir þarna á sama stað, hvort sem
rigning steyptist úr loftinu eða
i sólin varpaði geislum sínum á þá,
og þeir drápu timann með þvi að
rabba um allt og ekkert og
óhreinka næsta nágrenni með tó-
bakshrákum.
Einn þeirra átti þrjá gullfallega
seglbáta og einn þeirra var ein-
mitt á þessari stundu á Ieið upp
Ems og myndi brátt léggjast að
I bryggju.
Flestir voru líkast til ekki mjög
stöndugir. En í miðjum hópnum
stóð maður, sem ósjálfrátt
skyggði á alla hina. Ekki aðeins
vegna þess, að hann var stærri og
feitari og rauðbirknari í andliti,
heldur vegna þess, að hann bar .
með sér sterkan persónuleika.
Hann var í tréskóm, sjóara- |
peysu og á höfði hafði hann ■
splunkunýja derhúfu, sem hafði *
enn ekki lagað sig eftir höfðinu I
og var því dálitið spaugileg.
Þetta var Ooosting, sem gekk I
undir nafninu Baesen. Hann stóð !
þarna og reykti krítarpípu og I
hlýddi á það, sem hinir höfðu til |
málanna að leggja.
Hartn brosti stöku sinnum dauf- ■
lega, tók út úr sér pípuna og lét *
reykinn liðast út um munninn. |
Hann virtist harðsoðinn og |
ruddalegur, en engu að síður var ■
augnaráð hans iðulega milt og ■
vingjarnlegt.
Hann einblíndi á bát, fimmtán |
metra langan, sem lá bundinn við ■
bryggjuna, Það var hraðskreið, ■
falleg skúta, en óhrein og illa hirt. |
Þessa skútu átti hann og hand- I
an hennar mátti greina Emsána !
sem var þarna tuttugu kilómetra I
breið og i fjarska blikaði á Norð- |
ursjóinn, þar sem var eyjan l
Workum — ríki Ooostings.
Sólin var að ganga til viðar, ■
rauðum bjarma stafaði frá hníg- |
andi sól, svo að hafið virtist loga.
Baesen hvarflaði augum í J
kringum sig og hann greip einnig I
Maigret inn í það, sem hann |
skynjaði. Augun voru grænblá á ■
lit og hann horfði lengi á lög- ■
regluforingjann, svo tók hann |
pípuna út úr sér, sló úr henni við I
tréskóinn, spýtti duglega, þreifaði J
f vasa sinn eftir tóbakspung úr I
svinslæri og siðan hallaði hann |
sér makindalega upp að veggnum. .
Frá þessari stundu fann Mai- ■
gret augnaráð hans hvíla á sér án |
þess að hvika. Það var hvorki ■
þrjóskulegt né reiðilegt, heldur J
aðeins rólegt og íhugandi, eins og I
hann væri að velta þessum gesti |
fyrir sér.
Maigret hafði verið fyrstur til ■
að fara frá lögreglustöðinni eftir |
að svo hafði talast til milli hans og i
hollenzka lögreglumannsins, sem J
hét Pijpekamp, að þeir hittust I
bráðlega aftur.
Any var enn á stöðinni, þegar ■
hann fór, en skömmu síðarskund- J
aði hún fram úr honum. Hún I
gekk hratt og hélt á skjalamöpp- |
unni undir hendinni og var dálít- ■
ið hokin, eins og sá, sem ekki *
hefur áhuga á, hverjir eru nálæg- |
ir né heldur hvað fram fer um- I
hverfis.
I
I
Úlla horfir
á heiminn
Ný barnabók eftir
Kára Tryggvason
Komin er út ný barnabók eftir
Kára Tryggvason, og nefnist hún
(Jlla horfir á heiminn. tsafoldar-
prentsniiðja h/f hefur gefið bók-
ina út. Kári Tryggvason hefur
sent frá sér fjölda bóka, Ijóð og
barnasögur, í fyrra gaf hann út
bókina Skemmtilegir skóladagar
(2. útgáfa) og til uppsprettunnar,
Ijóð, en fyrsta bók hans Fuglinn
fljúgandi, barnaljóð, kom út
1943.
I þessari nýju bók Kára
Tryggvasonar eru myndir eftir
Sigrid Valtingojer, sem einnig
teiknaði kápuna. Úlla horfir á
heiminn er48bls. að stærð.
Á bókarkápu segir: „Hér er
sagt frá litilli stúlku, sem „horfir
á heiminn“ með augum barnsins
— og verður margs vfsari um lífið
og tilveruna. Inn i frásögnina
fléttast nokkrar skrýtnar sögur,
því að auðvitað vill Ulla litla
hlusta á sögur og ævintýri. Þessi
bók Kára Tryggvasonar verður
ái-eiðanlega vinsæl, eins og fyrri
bækur höfundarins."
Volvakandi svarar I sinia 10-
100 kl. 10.30—11.30. tri
mánudagi til föatudaga.
0 Hvers eiga
bíleigendur
að gjalda?
Henrik Jóhannesson,
Varmalandi, Sandgerði, skrifar:
„Kæri Velvakandi.
Viltu gjöra svo vel og birta
þessarlínurí dálki þínum:
Hvers eigum við eigendur
Moskvits bíla að gjalda?
Ég er einn af þeim mörgu, sem
keyptu nýja bíla af Moskvits-gerð
412, og keypti ég bílinn i júli
siðatliðnum.
í bvrjun október varð ég fyrir
þvi óláni að lenda í árekstri og
klesstist bíllinn mikið að framan,
aðallega bretti, „húddgrill“,
stuðari og fleira. Kom ég síðan
bilnum á verkstæði og var hringt í
umboðið og varahlutir pantaðir.
Viti menn, svarað var stutt og
laggott: Því miður ekki til, en við
eigum von á sendingu um
miðjan nóvember.
Aftur var hringt um miðjan
nóvember og spurt uni vara-
hlutina, en svarið var á sömu leið,
— því miður, en við eigum von á
þeim. Ekki sagðist þó sá, sem
fyrir svörum varð, geta ábyrgzt,
að enda þótt varahlutirnir kæmu,
yrðu þar á meðal allir þeir hlutir,
sem ég þyrfti að fá i minn bíl. Góð
þjónusta það.
Nú hefur bíllinn staðið í einn
mánuð á verkstæði, og er útlit
fyrir, að hann verði þar fram
yfir áramót, og ryðgi jafnvel
niður.
Þetta er ntjög bagalegt fyrir
mig, þar sem ég nota bílinn til að
komast til og frá vinnu, en það er
um 40 knt leið.
Því miður er ég ekki sá eini, sem
situr meö sárt ennið. Nú spyr eg:
Hvenær koma þessir varahlutir?
Er treystandi á það, að varahluta-
þjönusta þessi verði betri i fram-
tíðinni?
Vona ég, að hlutaðeigendur
svari þessu.
Með þökk fyrir birtinguna.
Henrik Jóhannesson.“
0 Framsóknar
afrekin
„Húsmóðir" skrifar:
„Nýlega var mikinn fróðleik að
finna i Tímanum, þar sem Frani-
sóknarflokknum voru þakkaðar
allar framfarir í landinu síðan
þessi flokkur kom fyrst fram á
sjónarsviðið.
Ég er nú ein af Grimsbylýðnum
svokallaða i Reykjavik, en það er
sannast sagna, að það sem Fram-
sóknarflokkurinn hefur gott gert
i þessu þjóðfélagi tollir ekki á
handarbaki minu. Mig langar til
að rifja upp sáralítið af afreks-
verkum Framsóknarflokksins.
Honum tókst að sigra í kosning-
unum 1927 af því að Ihalds-
flokkurinn gekk klofinn til kosn-
inganna. Foringjar Framsóknar-
flokksins vissu það, að ef þeir
ættu að halda völdum sínum til
frambúðar, þá þyrfti að styrkja
stöðuna á ýmsum vfgstöðvum, og
þess vegna var byrjað á þvi að
gera kaupfélögin sterk með skatt-
fríðindum m. a. Sú sterka
aðstaða, sem Framsóknar-
flokknum tókst að komast i að
þessu leyti, var ekki nógu sterk,
heldur varð lengi vel að halda í
rangláta kjördæmaskipan. Rang-
lætið kom m.a. fram í þvi, að
sumstaðar á landinu þurfti ekki
nema eitt atkvæði á móti ellefu i
Reykjavik.
Þetta dugði vel i sveitunum, en
þá þurfti að snúa sér að byggðum
við sjávarsiðuna, og eru margar
sögur til um tilburði Framsóknar-
flokksins við að leggja allar þær
hömlur og höft á útgerðina, sem
hægt var, og er þétta kunnara en
frá þurfi að segja.
0 Flokkurinn og
orkumálin
Síldarútvegurinn var Fram-
sókn þyrnir i auga, og ekki mátti
byggja sildarverksmiðjur, þvi að
þá var viðbúið, að „Ihaldið"
græddi, og það mátti auðvitað
ekki.
Loks í ársbyrjun 1939 bað
Framsókn Sjálfstæðisflokkinn
um aðstoð, en þá voru fjárreiður
ríkisins þannig, að tekjur rikis-
sjóðs voru um 22 milljónir, en
sluldirnar rúmar 40 milljönir.
Svo segja núverandi spekingar
Framsóknarflokksins, að allt gott
í þessu landi sé Framsókn að
þakka.
Eftir strið kom þar að, að Fram- I
sóknarflokkurinn vildi ekki vera |
i stjórn, aldrei þessu vant. Þá var ■
þó talsvert til í rikiskassanum, en ■
varla til nokkur haffær togari, |
sama og ekkert hafði verið byggt I
af ibúðarhúsnæði um árabil, og _
fyrir lá að gera stórátak i skóla- og I
sjúkrahúsmálum. Tryggingar |
máttu þeir ekki heyra á minnzt, ■
en þegar ellilifeyririnn kom, þá J
var Framsókn ekki sein á sér að I
skattleggja hann, þannig að I
tryggt væri að hann yrði fólkinu J
ekki til ills eins, likt og þegar I
Castro tók upp matarskömmtun, |
til þess að fólk æti ekki yfir sig. |
Þá er ekki úr vegi að lita dálitið |
á frammisöðu Framsöknar- i
flokksins í orkumálum. Allir J
muna eftir því, hvernig þessi I
flokkur barðist gegn Búrfells- |
virkjun og Stóriðju, en nú hefur ■
Magnús Kjartansson Sem betur J
fer snúið frá villu sfns vegaf i I
þeim efnum, síðan hann varð |
sjálfur iðnaðarráðherra, og kemst ■
ekki lengur hjá því hagræði í J
þessu, en Framsókn situr uppi |
með skömmina af sínum af- |
skiptum af þessum málum.
Eitt hofur fylgt Framsóknar- ■
flokknum allt frá árinu 1927, ■
þegar flokkurinn tók við stönd-1
ugum rikiskassa:
Peningar hafa alltaf orðið að .
litlu sem engu í höndum ■
þessa flokks.
Eins og fóstra min blessuð sagði ■
oft: „Þetta för allt til skrattans."
Húsmóðir.“ I
Ný bók
eftir Benny
Andersen
Morgunblaðinu hafa borizttvær
bækur f rá Borgens Forlag í
der blev ældre og ældre eftir
Benn.v Andersen og segir
höfundur í formála, að i bókinni
séu einnig endurminningar,
fjallað um mál, börn
o.fl. Bókin er 124 bls, að
stærð og á bókarkápú virðist vera
heilsiðumynd af höfundi barn-
ungum.
Hin bókin frá Borens Forlag
heitir Vesterud eftir Knud
Andersén. Ilann er nú 83ja ára
gamall, þjóðkunnur i Danmörku
fyrir bækur sinar um sjó og sjó-
mennsku. Hann segir í formála að
þessari nýju bók, að hún sé öðrum
þræði endurminningar. Fremst
eru nefndar bækur sama höf-
undar og verða þær ekki taldar i
einum eða tveimur tugum, heldur
fjórum eða fimm, svo afkastamik-
ill hefur þessi aldni höfundur
verið.
t.
.1
■ i■ m m.m •> m m m m m » m m » m m m-m m m m