Morgunblaðið - 07.03.1974, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 7. MARZ 1974
GÍSlÍ,
í bílnum á heimleiðinni sátu Gísli, Eiríkur og Helgi
grafkyrrir í aftursætinu í stað þess að ólmast eilítið
eins og þeir áttu nú til einu sinni. Þeir gátu ekki um
annað hugsað en það sem Guðrún hafði gert, þegar
presturinn lagði votan lófann á kollinn á henni eftir
að hann hafði dýft hendinni ofan í skírnarvatnið.
Þá hafði hún pissað á fína teppið prestsins.
Mömmu hafði þótt þetta afar leitt, en litla systir
mátti ekki vera í gúmmíbuxum, því að hún hafði svo
viðkvæma húð.
Var þetta ef til vill ábending um, að litla systir yrði
seinna meir prakkari eins og þeir?
Það komu margir gestir til að halda það hátíðlegt,
að nú hét litla systir Guðrún. Báðar ömmurnar,
Iafarnir, frændurnir og frænkurnar færðu Guðrúnu
skírnargjafir. Hún fékk silfurskeið, gaffal og hníf,
föt og stóran, stóran bangsa, sem hún var hrædd við.
Mamma fékk blóm eins og hún ætti afmæli.
* Pabbi fékk ekki neitt og Gísla, Eiríki og Helga
!voru ekki heldur færðar neinar gjafir á þessum
merkisdegi.
Það var engu líkara en allir héldu, að mamma
hefði verið ein um að eignast Guðrúnu litlu og ætti
eftlr
inglblörgu
Jónsdóllur
mest í henni, en Gísla, Eiríki og Helga fannst þeir
ekki eiga baun minna í henni en mamma.
Voru þeir kannski ekki að hugsa um hana og líta
inn til hennar allan daginn? Þeir hugsuðu mest um
hana, nema hvað mamma gaf henni að borða, skipti á
henni og baðaði hana og svoleiðis. En þeir voru þó að
minnsta kosti bræður hennar, en mamma, hún var
bara mamma.
Einkennilegt, að mamma, sem var annars svo
ágæt, skyldi bara vera stelpa!
Tíminn leið og litla systir stækkaði. Það var kyn-
legt, hvernig svona agnarlítil mannvera eins og hún
var, þegar hún fæddist skyldi tútna út bæði á
þverveginn og langveginn. Guðrún var síhlæjandi og
alltaf í góðu skapi, enda engin furða eins og hún
hafði marga að leika sér við.
Gísli var inni hjá henni, þegar hún stóð á fætur í
rimlabúrinu sínu í fyrsta skiptið.
Hann kallaði bæði ,,Húrra“ og ,,hæ“ og klappaði
saman lófunum og þá komu Eirfkur og Helgi
hlaupandi. Það var nefnilega komið sumarfrí í
skólanum.
Allan daginn var litla systir að detta á bossann og
rísa upp aftur og sífellt titruðu litlu, feitu leggirnir
hennar meira og meira. En hún mátti ekki vera að
því að sofna, hún Guðrún. Ekki aldeilis, þegar hún
gat baðað sig í aðdáun bræðranna og mömmu. Upp
skyldi hún, þótt hún héngi á handleggjunum upp við
rimlana og klappið hljómaði eins og sigursöngur
fyrir eyrunum. Nú sá hún loksins, hvernig heimur-
inn leit út í lóðréttri stellingu!
Drengirnir voru svo hrifnir, að þeir tæmdu spari-
baukana og fóru í bæinn til að kaupa Dodda-brúðu
handa Guðrúnu. Þið þekkið öll hann Dodda í Leik-
fangalandi, er það ekki? En litla systir vildi ekki sjá
Dodda. Það var engu líkara, en hún héldi, að allir
væru hrifnari af Dodda en sér og það þoldi hún ekki.
Þegar Guðrún varð dálítið stærri og farin að ganga
um lokaði hún Dodda oft ofan í skúffu og sagði:
„Att dimmt, Doddi! Gott! Gott!“ Guðrún var nefni-
lega dálítið myrkfælin og illa við myrkur. Eða þá hún
reif bækur úr bókaskápnum hans pabba og flengdi
svo aumingja Dodda fyrir.
Endalok Dodda ræfilsins urðu heldur ömurleg.
Guðrún setti hann í salernisskálina og sturtaði svo
kröftuglega niður, að Doddi hvarf í sjóinn. Ef ekkert
barn hefur fundið hann er hann áreiðanlega að
velkjast þar enn, en Guðrún stóð á sama. Hún baðaði
sig í aðdáuninni og nú vegna þess, að hún var að fá
fystu tennurnar.
Eiríkur og Helgl
<£7Vonni ogcTManni Jón Sveinsson
Fjalli'ö lokkar og laöar
Þegar við Manni komum á fætur, var Haraldur allur
á bak og burt.
Heimilisfólkið hafði varla tekið eftir því, þegar
hann kom og fór. Á Möðruvöllum var margt fólk, og
gestir komu þar daglega.
En okkur Manna var þessi gestkoma óvenjulega
minnisstæð.
Fegurðin uppi á fjallinu, sem hann sagði okkur frá,
útsýnið yfir fjörðinn, klettarnir, blómin og dýrin, sem
þar voru uppi, allt þetta varð okkur stöðugt umhugs-
unarefni.
Næstu daga á eftir töluðum við varla um annað en
hina fyrirliuguðu ferð okkar þangað upp í undra-
löndin.
Áður en við fórum að sofa á kvöldin, sáum við í
huganum huldufólk og dverga og alls konar ævintýra-
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
verur. Það opnaðist fyrir okkur nýr og fagur ævin-
týraheimur.
Að vísu höfðum við oft farið upp um hlíðarnar til
og frá og komizt nokkuð hátt upp eftir fjallinu, en þó
aldrei hærra en upp að hömrunum. Þangað var nálægt
tveggja tíma gangur frá bænum, og þó var það tæplega
miðja vegu uppi í fjallinu.
Og þar langaði okkur nú til að komast upp, þar
sem hamrarnir gnæfðu við himin.
Fyrst um sinn létum við þó engan vita af þessari
ætlun okkar. Við ætluðum að bíða eftir blíðviðrisdegi,
því að annars þurftum við ekki að vænta þess, að við
fengjum leyfi til fararinnar.
Og sá dagur kom bráðlega. Sólin skein í heiði, og
hlýtt var og bjart í lofti.
Við Manni hlupum út og litum til fjalls. Efsti tind-
urinn sýndist miklu nær en vant var, og hamramir
sáust greinilega.
Manni var fljótur að hugsa sig um og sagði:
flk&lnofgunkQÍÍÍAu
— Er það þannig, sem þú ferð
a3 þvf að æfa þið I að róa yfir
Atlantshafið?
— Nei, nei, þetta er ekki vegna
brunahættu, Jón lét útbúa
þetta, þegar barinn tók til
starfa áneðstu hæðinni.
i m1
1
— Vertu ekki með þetta
heimskuhjal, það vita jú allir,
að jörðin er ekki flöt.
— Hvað I ósköpunum ertu að
gera við myndina af mömmu
hér uppi?
— Taktu þessu ekki svona
alvarlega, Ester. Þetta er þó
skárra en ef strákurinn hefði
gerzt sfðhærður hippi...