Morgunblaðið - 18.05.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 18. MAI 1974
Sigurður og vinir hans
Kafli úr sögu frá
miðöldum eftir
Sigrid Undset
„Sogið þeim að drengjunum sé óhætt og ég komi innan
tíðar. Sendið boðin strax, því þeim hefur varla orðið
svefnsamt í Draumþorpi í nótt'*.
í seiinu á ný
Aláninn var hátt áhimni og stjörnurnar voru farnar
a1 í austri, þegar beir komu að brúnni við selið.
Það var svo kalt að gufustrókurinn stóð úr vitum
þeirra og framandi angan fyllti loftið. Þessi angan
tilheyrði líklega sólarupprásinni, hugsaði Sigurður
með sér.
Hann sté af baki með miklum erfiðismunum og tók
ai sér skikkjuna, en gætti þess þó að missa hvorkí
ljtískerið né bjölluna. Hann verkjaði um allan líkam-
ann , þre.ytu og kulda. Séra Eirfkur beið við dvrnar
og gaf Sigurði merki um að ganga á undan inn og
hringja bjöllunni.
Inni var næstum svartamyrkur. Þó mátti greina
daufar glæður á eldstónni. Þegar Sigurður kveikti á
ljóskerinu, sá hann hvar Helgi og Ivar sátu í hnipri á
bálkinum sem fjærstur var ókunna manninum. ívar
var fölur og vansvefta og andlit Helga grátbólgið.
Umskipti höfðu orðið mikil á manninum í rúminu.
Það var engu líkara en nefið hefði stækkað, nasirnar
voru samanklemmdar og augun sokkin djúpt í tQftirn-
ar.
Sigurður stirðnaði af hræðslu. Maðurinn hlaut að
vera dáinn. En svo heyrði hann andardráttinn, þungan
og óreglulegan.
Séra Eiríkur lyfti hendinni og gerði krossmark í
hornin fjögur: „Oremus, et deprecemur Dominum
nostrum Jesum Christum, ut benedicendo benedicat
hoc tabernaculum et omnes habitantes in eo“. (Látum
oss af hjarta biðja Herra vorn Jesúm Krist að hann
blessi þennan kofa og alla, sem í honum eru). Hann
gaf Sigurði merki um að koma nær með ljóskerið.
Séra Eiríkur beygði sig yfir hinn deyjandi mann og
þreifaði á slagæðinni við úlnlið hans. Svo leit hann
undrandi á tiginmannlegt og frítt andlitið. Ókunni
maðurinn opnaði augun.
,,Ég sé að þú þekkir mig, prestur“.
„Það geri ég, herra Andrés Pétursson. Ég sá þig með
Hákoni Konungi Hákonarsyni við krýningu hansogég
sá þig í Niðarósi fyrir fjórum árum“.
„Hlustaðu nú á mig, prestur. Þú heitir Eiríkur
Hallsteinsson, eða svo heyrðist mér drengirnir segja.
Ég veit, að ég á að deyja og á ekki langt eftir. Ég verð
að fá að skrifta, og síðan vil ég vitna I viðurvist þinni,
játa misgjörðir mínar og fela þér að bæta það, sem ég
hef brotið af mér“.
Presturinn kinkaði kolli. „Farið þið fram í mjólkur-
búrið, drengir, á meðan ég hlusta á skrifir hans. En
bættu á eldinn, ívar, áður en þú ferð og settu hestana
á stallinn og sæktu hnakktöskurnar mínar strax“.
Þegar ívar kom aftur með töskurnar, hvíslaði prest-
urinn að honum: „Finnurðu flöskurnar tvær? í þeirri
stærri er vín. Helltu því í skál og öllu því sem er í
þeirri litlu svörtu saman við“.
Þegar Ivar kom með tréskálina, sem var eina
drykkjarílátið sem hann fann, lyfti presturinn höfði
sjúka mannsins og bað hann að drekka. „Þetta styrkir
DRATTHAGIBLYANTURINN
cJVonni ogcTManni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
En liesturinn espaðist meir og meir. Hann glennti
upp ginið, ranghvolfdi í sér augunum og liringaði
stertinn upp í loflið.
Mér fannst þetta ægileg sjón.
Manni hljóðaði af ölhun mætti. Ég var dauðans
hræddur um liann.
,,Láttu þig detta af baki!“ kallaði ég.
En liann gat það ekki fyrir snærinu. Það var fast-
vafið uin Juegri úlnliðinn á honum. Með vinstri hend-
inni liélt liann sér aftast í herðakambinn.
Nú lét hesturinn fallast niður á framfæturna, liopp-
aði upp og hringsólaði stundarkorn, eins og Iiann væn
ringlaður. og síðan tók liann sprettinn út og suður
brekkurnar með Manna litla á bakinu.
Þetta gerðist allt í einum svip.
Ég Iiljóp á eftir honum eins og fætur toguðu. Trygg-
ur náði í lxann undir eins og reyndi nú að bíta hann
í hækilinn.
„Láttu þig detta af baki, Manni! Láttu þig detta!41,
kallaði ég í sífellu.
Ég heyrði ekkert annað en neyðarópin frá honum.
Hesturinn hentist burtu með liann, og hann lá hér um
bil endilangur á hryggnum á klárnum.
Að lítilli stundu liðinni hurfu þeir báðir inn á milli
tveggja svartra kletta.
Þeysireiðin
Ég mæddist fljótt á lilaupunum, og loks var svo
komið fyrir mér, að ég komst ekki lengra. Mér var
nauðugur einn kostur að kasta mæðinni og Iivíla mig.
Tryggur leit fyrst til mín, eins og liann vildi spyrja
um eitthvað, svo tók liann á rás og æddi fram og aftur.
Það var auðséð, að hann vildi ekki láta okkur halda
kyrru fyrir.
(IkÖlíiorgunkofíiflu
' - y*r
— Maðurinn minn... hann
segir ekkert — Við tölumst
ekki við þessa dagana...
Jæja, ég
núna elskan.
btður eftir
sfmann....
503.
verð að hætta
. .fólk stendur og
að komast I
fouux
— Jónas, náðu I hreint lak
handa vofunni....