Morgunblaðið - 07.10.1975, Blaðsíða 15

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 7. OKTÓBER 1975
15
jóri leiðangursins, Þorsteinn Hannesson, er fyrir miðju. 0 Ping-pongmeistari sinfóníunnar. £ Þeir eru flfnkir við fleira en hljóðfærin strðkarnir.
fjarða og það fór ekkert á milli
mála að það var eitthvað um að
vera í húsunum.
Á Bolungarvík var húsfyllir
og fólk gaf sér tima til að sitja i
andakt á hátiðisdegi eins og
séra Gunnar Björnsson prestur
Bolvikinga orðaði það í þakkar-
ávarpi til gestanna að loknum
tónleikum, en það var sérstætt
og skemmtilegt við tónleikana á
Bolungarvík að séra Gunnar,
sem er gamalreyndur sellóleik-
ari með sinfóníunni, þótt ungur
sé að árum, lék með henni á
Bolungarvík.
Það var kyrrð yfir bænum
þetta kvöld, einstaka bátsvél
röflaði í rólegheitunum við
höfnina, stjörnubjart upp úr
gjólunni, en i samkomuhúsinu
var hátið. Fiskflök höfðu verið
framleidd um daginn og það fór
vel á þvi að framleiða hátið um
kvöldið.
Á Isafirði var troðfullt hús og
komust færri að en vildu. Höfð-
ingi hljómlistarlífsins, Ragnar
H. Ragnars, var mættur ásamt
fjölda ísfirzkra tónlistarunn-
enda. Salurinn var orðinn þétt
setinn, ennþá æfði hljómsveitin
á sviðinu, menn stilltu hljóð-
færi sin, klipu strengi og
Ashkenazy var eins og eldfjall
þar sem hann tók einn og einn
kafla úr píanókonsertinum til
þess að ná í sig hita en það var
nokkur kuldahrollur í mönnum
utan úr nepju haustvindanna
og snæhjúpaðra fjallshlíða.
Skyndilega stóð Ashkenazy
upp, sprotinn á loft, þögn, tóna-
flóðið magnaðist upp eins og
hafbylgja úr djúphafinu.
Stemningin var allsráðandi í
húsinu, ögurstund í hversdags-
lífinu, full af lífi og fjöri.
I hófi eftir vel heppnaða tón-
leika minnti Jón Baldvin
Hannibalsson skólameistari á i
hnyttinni ræðu að hann hefði
einhverntíma minnzt á að það
væri aðeins tvennt sem hann
saknaði frá Reykjavík, hljóm-
leika sinfóníuhljómsveitarinn-
ar og heita kersins úr sundlaug
Vesturbæjar. Hann gat einnig
hins stórkostlega starfs sem
Ragnar H. Ragnars hefur innt
af höndum i þágu tónlistarlífs á
Vestfjörðum og landsins alls.
Þótt Islendingar séu sér-
vizkupúkar, sem betur fer, þá
eru þeir fyrst og fremst jafn-
ingjar og sjaldan eru menn
meiri jafningjar en í tónlist-
inni, sá er túlkar og sá er hlýðir
eignast sömu sál og eitthvað
sem er óvænt gengur í klæði
þess venjulega, verður hluti af
hversdagsleikanum. Þannig
eiga reglulegar heimsóknir sin-
fóníuhljómsveitar Islands út á
landsbyggðina að vera hluti af
hversdagslífinu.
Það var eins og ekkert væri
eðlilegra eftir tónleika fyrir
fullu húsi á Flateyri, en heim-
sókn allrar sinfóníunnar á eitt
heimili á staðnum, finustu veit-
ingar voru fram bornar og
þetta var eins og dæmigerð ís-
lenzk veizla í heimahúsi. Einn
og einn hljómlistamann sá mað-
ur læðast i eldhúsið til húsmóð-
urinnar til þess að skera sér
aukabita af hákarlinum þótt
nóg væri á borðum í stofu og
menn jafnvel kiktu inn i ísskáp-
inn til þess að virða fyrir sér
rabbarbarasaftina, heimilis-
legt.
I stofu ávarpaði Gunnlaugur
Finnsson alþingismaður hóp-
inn og mælti ekki aðeins á
kjarnyrtri íslenzku heldur
einnig kjarnyrtri ensku til er-
lendu gestanna.
Svo var kvatt, haldið til átta,
en að sjálfsögðu flutti Þor-
steinn Hannesson óperusöngv-
ari og tónlistarstjóri ríkisút-
varpsins nokkur vel valinn orð
að vanda i hvérju hófi og rauk
þ'ar á súðum orðlistarinnar í
gamni og alvöru, ýmist svo
menn hlustuðu með næmi eða
skelltu í tönnum er brandarar
fuku frá fararstjóranum og átti
hann nóg af þeim í salti.
Hirtn fasti punktur ferðar-
innar var Núpur, því þar var
gist, en i rútunni var rásað á
milli staða upp og niður fjall-
vegi. Upp, upp, upp á fjall, upp
á fjallsins brún — niður, niður,
niður, niður, alveg niður á tún.
Það var ekki amalegt útsýnið,
eins og samfelld málverkasýn-
ing á úrvalsverkum, huldu-
stelpur í klettakimum, sækind-
ur i djúpskörðum, fosslækir
spruttu úr jörðinni og puntstrá-
in léku sér i blænum. Stundum
þurfti að stanza á leiðinni, setja
keðjur á rútuna og rótast dáldið
í snjó, en þetta gekk allt
í blíðu. A morgnana hélt
Ashkenazy til Isafjarðar til
þess að æfa sig á flygilinn, aðr-
ir i hópnum gerðu eitt og
annað sér til dundurs. Sum-
ir sváfu út, aðrir æfðu sig á
hljóðfæri sin, það var teflt og
teflt og teflt, spilað borðtennis
af miklum móð, farið í sund í
ágætri sundlaug staðarins,
fjallgöngur og kúluspil. Meðal
TEVTl e?fAVMP‘R--
annars kepptu strengjaleikarar
og blásarar i kjúluspili og lauk
þeirri hörðu keppni með því að
strengjaleikararnir blésu loftið
úr blásurunum og gjörsigruðu
Þá.
Það var bæði skemmtilegt og
forvitnilegt að fylgjast með sin-
fóníunni svona i hversdagsföt-
unum. Hljómleikaklæðnaður
þeirra er draugfínn, í sama stil
og svartfuglsins i bjarginu, og
sumir halda að allt sé svo hátíð-
legt og fágað i lífi hljómsveitar-
innar að þar sé allt eftir kúnst-
arinnar reglum, en þetta er að
sjálfsögðu mesti misskilningur,
því þarna er samankomið fjöl-
hæft fólk, hinir mestu prakkar-
ar og til í tuskið eins og aðrar
manneskjur ef svo ber undir.
Síðustu tónleikarnir voru í
Bildudal. Þeir áttu að hefjast
kl. 5 síðdegis, en vegna snjóa á
fjallleiðum töfðumst við nokk-
uð og 20 minútur yfir 5 rann
rútan í hlað. Strákarnir sem sjá
um hljóðfærin höfðu snör
handtök að vanda og eftir 15
mínútur var allt klárt hljóð-
færin í stöðu og sjöunda sin-
fónían hljómaði i fyrsta
skipti beint frá hljómsvéit
á Bíldudal, fyrr hafði sin-
fónían ekki heimsótt þenn-
an feikilega fallega stað,
en hins vegar er einn
hljómsveitarmanna, Sveinn
Ölafsson, fiðluleikari, Bílddæl-
ingur og hann er búinn að vera
i sinfóníuhljómsveitinni frá
upphafi. Fullt hús, ljúf stemn-
ing og nokkuð var af fólki frá
Patreksfirði og Tálknafirði og
meðal gesta var Hannibal
Valdimarssin fyrrverandi ráð-
herra, bóndi í Selárdal. Sem
dæmi um hinn mikla áhuga
Vestfirðinga á heimsókn Sin-
fóniuhljómsveitarinnar má
nefna að nokkrir Súgfirðingar
sem ætluðu á tónleikana á Isa-
firði tepptust á heiðinni vegna
snjóa og urðu að snúa við, en
þeir létu sig hafa það að sækja
tónleikana á Flateyri í algjörri
óvissu þó hvort að þeir kæmust
til baka. Þetta er að gefa ekkert
eftir, enda höfum við haft 1100
ár út úr þvi.
I hófi á Bildudal flutti Pétur
Bjarnason skólastjóri þakkir til
hljómsveitarmanna og gat þess
hve stórkostlegt það væri að fá
slíkt listafólk í heimsókn. „Við
óskuðum þess,“ sagði hann,
„þegar þetta samkomuhús var
endurbyggt, að við fengjum
hingað í heimsókn góða lista-
menn, en okkur óraði aldrei
fyrir að við ættum eftir að fá
leiksviðið allt svo þéttskipað
eins góðum listamönnum og
hafa veitt okkur i dag af list
sinni.“
Hver staður hefur sína stund,
stefnan var tekin suður á nýjan
leik, rútan spændi mölina og
spjallið hófst í bílnum. Einn fór
að tala um bolfiskveiðar, en
annar vissi ekki hvað bolfiskur
var. Það var snarlega fundið
skemmtilegt svar við því: „All-
ur fiskur sem kemur frá Bol-
ungarvík, heitir bolfiskur."
% Félagsheimilið á Flateyri var þétt setið eftirvæntingar
fullum gestum.
• Ashkenasy stjórnar sjöundu slnfðnlu Beethovens á Isafirði.
Jðn bassi við bassann sinn.