Morgunblaðið - 07.10.1975, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 7. OKTÖBER 1975
Miðdegisverður
hjá galdrakarli
mín og bað um hjálp, en mér fannst hann
eiga refsingu skilið, svo ég sagði: „Ef
þeir taka þig fastan þá verðurðu dæmdur
í sjö ára hegningarvinnu. Ef þú vilt
frekar að ég breyti þér í bjöllu í fimm ár,
sem er styttri tími, þá get ég það. Og ef
þú verður góð bjalla skal ég breyta þér í
manneskju með annað andlit, svo að lög-
reglan þekki þig ekki. Svo nú er Leopold
bjalla. Jæja- ég sé að hann er leiður yfir
að hafa hellt niður saltinu. Viltu hreinsa
það upp, Leopold."
Hann sneri Leopold við, á lappirnar
aftur, og ég sá hvernig hann týndi upp
saltkornin. Það tók hann rúman klukku-
tíma. Fyrst tók hann eitt korn í einu, með
munninum, lyfti framlöppunum og lét
það detta niður í saltkarið. Svo fann hann
upp betri aðferð. Hann tók að moka
saltinu upp með fálmurunum, og þannig
gekk það miklu hraðar. En hann varð
fljótt þreyttur. Hann klæjaði í fálmar-
ana, og varð að nudda þá með framlöpp-
unum. Að lokum náði hann í bréfsnepil,
sem hann hélt á með fálmurunum, og
notaði hann fyrir skóflu.
„Þetta var snjallt ráð hjá bjöllu,“ sagði
gestgjafi minn. „Þegar ég breyti honum í
manneskju aftur hefur hann lært að nota
hendurnar, og ég held að hann verði
reiðubúinn að vinna sér til matar á heið-
arlegan hátt.“
Þegar við vorum að verða búnir með
kalkúninn, leit hr. Leakey órólega í kring
um sig.
„Ég vona að Abdul Makker komi ekki
of seint með fersku jarðarberin,“ sagði
hann. „Fersk jarðarber!" sagði ég hissa,
því þetta var í miðjum janúar.
„Ja, ég sendi Abdul Makker, sem er
draugur, til Nýja Sjálands eftir jarða-
berjum. Þar er sumar núna. Hann ætti að
fara að koma, ef hann hefur flýtt sér. En
þér vitið hvernig draugar eru. Þeir hafa
sína galla, eins og við höfum okkar. Það
versta er að þeir eru svo forvitnir. Þegar
Sagan af töfra-
bandinu bláa
Síðan hvessti og kom besti byr og voru
skipin komin til Arabiu eftir tæpan sólar-
hring. Piltur skipaði skipverjum sínum
að fara í land og grafa sig niður í sand-
hóla nokkra, svo þeir aðeins gætu séð til
skipanna, ef þeir litu upp, en skipstjór-
arnir og pilturinn fóru upp á háa kletta-
hæð og settust þar undir stóran stein.
Eftir nokkra stund kom risafuglinn með
klettaeyjuna í klónum og lét hana detta
niður á skipin, svo þau sukku. Þegar
hann hafði gert það hervirki, réðist hann
upp á sandhólana, og sló með vængjun-
um, en skipverjar voru ekki seinir að
kasta sér niður í gryfjurnar, og um leið
rauk fuglinn upp á klettahæðina og svo
fljótt, að pilturinn hafði aðeins tíma til
þess að bregða sverðinu. Hjó hann til
fuglsins, og datt hann niður dauður.
Síðan fór piltur og menn hans til kon-
ungsborgar, en þá var málum svo komið
þar, að konungur hafði falið dóttur sína,
og sagði að enginn skyldi fá hana fyrir
konu, nema hann gæti fundið hana. Og
þetta hafði konungur gert, þótt dóttir
hans væri lofuð piltinum.
Þegar piltur var á göngu í borginni,
mætti hann manni, sem var að selja
hvítabjarnarfeldi. Piltur keypti einn
feldinn og fór í hann og gekk eins og
VtEP
v\omúYt
kaff/no
Einu sinni varstu I vextinum
eins og stundaglas. Eg held að
sandurinn hafi skipt sér?
ViII einhver nærstaddur bera
5000 króna seðil að vitum
hans?
Þegar ég er búinn að borga Spurðu manninn aðeins hvað
skuldirnar, skulda ég eftir sem hann sé að borða, en ekki hvort
áður? Hvernig getur það verið? þú megir smakka .
Það er gott að vera varkár.
Það fannst Jónasi vini okkar að
minnsta kosti.
Eitt sinn stóð hann I Lækjar-
götu og beið eftir strætisvagni.
Maður, sem hann hafði aldrei
séð áður, kom til hans og spurði
hann hvað klukkan væri. Jónas
svaraði ekki og lét sem hann
sæi manninn ekki. Maðurinn
endurtók spurninguna sfna, en
Jónas sat við sinn keip og
svaraði ekki.
Strætisvagninn, sem Jónas
beið eftir, kom og fór Jónas inn
I hann. Vinur Jónasar, sem
hafði heyrt og séð hvað fram
fór, snýr sér nú að honum og
spyr:
— Hvers vegna léztu svona
við manninn? Hvf sagðirðu
honum ekki hvað klukkan
væri? Þetta var þó meinlaus
spurning.
Jónas svaraði: — Hvað á ég
að gera með að svara ókunnug-
um manni, sem spyr um
klukkuna? Ef ég svaraði, gæti
farið svo að við færum að tala
saman. Og þá gæti það endað
með þvf að hann biði mér
snaps. Svo færum við auðvitað
út að skemmta okkur. Um síðir,
þegar við værum orðnir þétt-
kenndir, myndi ég bjóða
honum heim til mfn. Við
færum fram f eldhús til þess að
leita að einhverju til þess að
borða. 1 þvf kæmi dóttir mfn
heim. Hún er lagleg stúlka.
Hún yrði ástfangin af gestinum
og hann af henni. Þau trúlofuð-
ust og lentu sfðan f hjónaband.
— Og ég kæri mig sko ekkert
um að gefa dóttur mfna manni,
sem ekki á úr og veit ekki einu
sinni hvað klukkan er.
X
— Hættu nú að gorta af hug-
rekki þfnu. Þegar ræningjarnir
skipuðu þér að rétta upp hend-
urnar, gerðirðu það tafarlaust.
— Já, en ég kreppti hnefana.
Moröíkirkjugaröinum
Mafiu Lang
Jóhanna Kristjóns
dóttir þýddi.
1
1. kafli.
Prestssetrið var bak við
kirkjuna og kirkjugarðinn. Ur
vinnuherbergi Tords á efri
hæðinni sá ég út yfir grafir og
legsteina og krossa og milli
trjánna mátti greina gráa veggi
kirkjunnar. í daufri desember-
skfmunni var allt fjarskalega
grátt og dauðalegt. Eina sem rauf
þessa tilbreytingarlausu kyrrð
voru skellir f mótorhjóli sem
brunaði af stað eftir þjóðveginum
á eldingshraða.
Eg hryllti mig eins og ósjálfrátt
f herðunum og velti fyrir mér,
hvernig væri að búa hér, daginn
út og daginn inn, árið um kring.
Og við svo búið sneri ég mér frá
glugganum og leit athugandi á
föðurbróður minn.
Tord Ekstedt var fjörutfu og
átta ára gamall, grðeygður og
glettnislegt bros birtist oft á and-
litinu. Dökkt hárið var tekið að
grána við gagnaugun. Ef hann
hefði ekki verið svona hár og
magur og skarpleitt andlit hans
svo fölt hefði ég ekki hikað við að
segja að hann væri mjög fallegur
maður. Mér fannst sterkur svipur
með honum og föður mfnum, sem
þó var orðinn sextíu ára gamall
og prófessoravirðuleikinn lýsti af
honum langar leiðir. En ein-
hverra hluta vegna fannst mér
Maijn bæði unglegri og sprækari
en Tord.
Bræðurnir tveir voru niður-
sokknir f samræður, sem virtust
fara fram f hálfkæringi og ég
sperrti eyru þegar ég heyrði Tord
lýsa yfir með óvenjulegum
þungæ
— Nei. Eg hef sannarlega ekki
hugsað mér að gifta mig aftur. Eg
hef verið einn f tvö ár og það
hefur gengið alveg prýðilega. Og
auk þess, minn góði Johannes,
situr sfzt á þér að prédika um
blessun nýs hjónahands. Ef mér
skjátlast ekki hefur þú nú verið
ekkjumaður í átján ár og það
gefur til kynna að þér hafi liðið
allbærilega f þvf standi.
— Uss, sagði Johannes Ekstedt,
prófessor, — það er ailt annað
mál. Þú ert ekki f sömu aðstöðu
og ég. Þú ert prestur tveggja fjöl-
mennra söfnuða, þú ert húsráð-
andi á glæsilegu prestssetri og
auk þess þarftu að taka tillit til
I.ottu. Móðurlaus ellefu ára telpa
f þessu umhverfi! Eg hef þá skoð-
un að henni veitti ekki af þvf að
fá einhverja góða manneskju til
að hugsa um sig.
Faðir minn hnykkti til höfðinu
þ^ar hann talaði um „þetta um-
hverfi“ og átti þar án efa við þetta
risastóra einmanalega íbúðarhús
og fjörlaust umhverfið.
Tord var þögull f örstutta
stund. Þegar hann tók aftur til
máls var hann rólegur og stillileg-
ur, en ég heyrði á raddblænum að
þetta umræðuefni hafði komið
honum f nokkra geðshræríngu.
— Það er alit f lagi með Lottu.
Eg get fullvissað þig um það.
Fyrsta árið eftir að Gudrun dó,
fann ég dálftið til með henni, en
nú höfum við verið svo stálheppin
að fá þessa ráðskonu sem er alveg
fullkomin hvernig sem á hana er
litið. Hún fröken Holm vanrækir
ekkert, alveg sama hvort um er að
ræða að gæta að Lottu eða annað
og telpan er mjög hænd að henni.
Að telpukornið er þroskuð og
fullorðnisleg f tali og virðist hálf-
vegis lifa f sfnum draumaheimi
er ekkcrt nýtt og ég býst ekki við
að neinn breyti þvf. Þannig var
hún Ifka meðan móðir hennar var
á Iffi.
Faðir minn svaraði með því að
humma efasemdarfullur og það
mátti fúlka á ýmsa vegu og þegar
mér hcyrðist sem samtalið hefði
þar með stöðvast um sinn og þar
sem mér fannst einhvern veginn
að það væri ekki sfzt návist mfn,
sem þvingaði þá, ákvað ég að leita
uppi hana litlu frænku mfna.
Hún var ekki inni f herberginu
sfnu og ekki í neinu af mörgum
herbergjum á efri hæðinni. Eg
gekk niður teppalagðan stigann,
hikaði aðeins við f forsalnum og
opnaði sfðan dyrnar inn f ein-
hverja notalegustu stofu sem ég
hef nokkru sinni komið inn f.
Eiginkona Tords hafði búið hana
húsgögnum og smekkur hennar
sýndi ást hennar á gömlum mun-
um án þess þó að hún væri frá-
hverf því að færa sér nýrri hug-
myndir f nyt. Og árangurinn af
þessu hafði sannast sagna orðið
hugljúfur f meira lagi. Og f
horninu á stórri stofunni sá ég þá
sem ég var að leita að.
Hún sat á blámunstruðu tusku-
teppi með krosslagða fætur undir
mögrum kroppnum og andlitið
sem hún sneri að mér virtist aðal-
lega vera tvö stór augu og úfnir
hárlokkar. Hún Ijómaði upp þar
sem hún sat við jólatréð og sagði
áfjáð.
— Eg var að hjálpa Einari að
pakka inn jólagjöf til þfn og Ifma
hann aftur. Geturðu getið hvað
það er?
Eg gerði f huganum áætlun um
hvað eiginmaður minn hefði haft
af peningum milli handanna og
stakk þvfnæst upp á nælonnátt-
kjól, baðsalti og brauðrist og
Lotta brosti út að eyrum, frá sér
numin vegna þess leyndarmáls
sem hún bjóyfir. Og gleði hennar
var beinlfnis smitandi.
— Mikið finnst mér skemmti-
legt að þú og Einar og Jóhannes
frændi viiduð koma og halda
jólin hérna hjá okkur, sagði hún
og varp öndinni af fögnuði. —
Það verða þá alvörujói hjá okkur.
Þú veizt það er allt öðruvfsi þegar
eru fleiri finnst þér það ekki.
Eg tyllti mér niður á skammel
við hliðina henni. A lágu borði
fyrir framan okkur hafði fjár-
húsið f Betlehem verið útbúið af
listfengi, litlir ullarhnoðrar sem
áttu að vera lömb voru fyrir utan.
llirðarnir höfðu farið frá hjörð