Morgunblaðið - 30.10.1975, Blaðsíða 27

27
_______________________r.y^-- -----------
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 30. OKTÖBER 1975
Jádís Bjarnadóttir
— Minningarorð
merka og góða fólks um áratugi.
Nánust urðu þó kynni okkar
Siggu I Hveragerði. Nú þegar hún
er farin, undrast ég hve lengi hún
gat varðveitt útlit sitt svo mikill
sjúklingur sem hún var. Hún hélt
sinni andlegu reisn til hins
siðasta, það var hennar eðli að
bjargast sjálf og þiggja sem
minnst af öðrum.
Svo kveð ég Siggu og Hörð með
trega og þökk. Gyðu einkadóttur
Sigríðar, ömmubörnunum, sem
voru henni svo kær, tengdasyni
systkinunum og öðrum vanda-
mönnum, sem mátu hana að verð-
leikum, votta ég samúð mína.
Utför hennar verður gérð i dag
frá Fossvogskirkju.
Fríða Guðmundsdóttir
Aðfaranótt sunnudags 19.
október andaðist á heimili sinu
Fífuhvammsvegi 25, Ole Omund-
sen, rúmlega áttræður að aldri.
Minningar nær 5 áratuga geð-
felldrar kynningar kalla á huga
minn; þvi tek ég mér penna í
hönd og rita nokkrar línur. „Vinir
mínir fara fjöld, feigðin þessa
heimtar köld“, svo kvað Bólu
Hjálmar. Maðurinn „með ljáinn"
er alltaf á ferð, það vitum við, en
þó kemur hann flestum okkar að
óvörum.
Ole Omundsen er fæddur í
Noregi 17. sept. 1995. Foreldrar
hans voru Elín Soffia og Omund
Olsen. Hugur hans hneigðist strax
í æsku að sjómennsku, lærði sjó-
mannafræði og hlaut réttindi til
skipstjórnar. Eftir að hafa siglt á
ýmsum skipum víða um höf, tók
hann við skipstjórn á 100 lesta
skipi sem hann keypti ásamt
félaga sinum. Nokkru síðar kom
hann á skipi sínu til Islands
á ísafjörð, dvaldi þar um hrið
og þar seldu þeir félagar skip-
ið. Hugur æskumannsins var
eigi eingöngu bundinn við
ættland sitt, þótt Ole þá hafi
sízt leitt að því huga að til
íslands væri hann kominn til að
verða hér athafnamaður rikis-
borgari, íslenzkur til æviloka. Eða
sannast hér máltækið að enginn
ræður sfnum næturstað. Ole
Omundsen fluttist til Höfðakaup-
staðar 1929 og átti þar heima nær
40 ár, en þaðan flutti hann 1968
til Kópavogs að Fífuhvammsvegi
25.
Má nærri geta að á þeim mörgu
árum, sem hann var búsettur f
Höfðakaupstað, hafi fylgt margar
minningar sem eigi verða gjörð
skil á til hlitar i lítilíi blaðagrein,
en ég vil nú, þá hann er allur,
minnast vinsamlegrar kynningar
við hann sem aldrei bar skugga á.
Þótt Ole væri hættur siglingum
og skipstjórn var hugur hans
bundinn sjónum. Hóf hann þvf
brátt útgerð, keypti 2 trillubáta er
hann gerði út frá Höfðakaupstað
um langt skeið. Heppnaðist út-
gerð hans vel, enda gætti hann
þess að úthald allt væri i sem
beztu lagi. Völdust til hans
dugnaðar formenn, valinn mann-
skapur. Voru sjómenn ávallt fúsir
að róa á hans útveg. Þar sem
hann, eins og áður er sagt,
vandaði allt til útgerðar og
einkum þar sem Ole var vel
kynntur, hvers manns hugljúfi og
ábyggilegur. Ole byggði sér
ibúðarhús i Höfðakaupstað er
hann nefndi Lundur, stofnaði þar
heimili sitt með Margréti
Jóhannsdóttur, friðsælt og gott
heimili. Báru þau sameiginlega
erfiðleika og- nutu gleði lifsins
með tryggð og vináttu er færði
þeim birtu og yl ekki sfst á efri
árum. Lifir Margrét mann sinn. I
Höfðakaupstað var Ole falin ýmis
trúnaðarstörf um langt skeið
Hann var í hafnarnefnd Höfða-
kaupstaðar, I stjórn útgerða-
félagsins, fulltrúi i stjórn
Kaupfélagsins, varalóðs o.fl.
Lifrarbræðslu rak hann i mörg ár
og hafði umsjón og sölu á
brennsluolíu til skipa. Þótt Ole
væri hér fslenzkur rikisborgari
gleymdi hann ekki landi sínu og
þjóð. Á þjóðhátíðardegi Norð-
manna mátti lita norska fánann,
dreginn að hún á grænum gras-
fleti fyrir framan hús hans Lund i
Fædd 9. sept. 1907
Dáin 20. okt. 1975
I DAG kveðjum við Jódisi Bjarna-
dóttur, Mávahlíð 5 hér i borg.
Hún var fædd i Grundarfirði
vestra 9. sept. 1907, og því aðeins
68 ára að aldri. Um ætt hennar
veit ég næsta lítið, þar sem kynni
okkar hófust ekki fyrr en hún
giftist bróður minum Sigur-
bjarna Tómassyni 18. nóv. 1943.
Höfðakaupstað og sannast þar orð
Stephans G. er hann kveður „Þótt
þú Iangförull legðir, sérhvert
Iand undir fót, ber þó hugur og
hjarta þíns heimalands mót“.
Lifi Ole Omundsen heill á landi
ljóss og friðar.
Lárus G. Guðmundsson,
Höfðakaupstað.
MEÐ þessum linum vil ég kveðja
vin minn hinstu kveðju.
Ole Omundsen fæddist 17. sept.
1895 í Veavág á Karmöy i Noregi,
og var því nýlega orðinn áttræð-
ur.
Mín fyrstu kynni af Ole voru
þegar ég sem unglingur kom til
Isafjarðar frá Noregi haustið
1927. — Hann hafði þá nokkrum
árum áður komið sem skipstjóri á
fiskibát, sem faðir minn keypti
frá Noregi.
Það fyrsta, sem vakti athygli
mina, var hve þessi maður var
glæsilegur á velli og prúður f
framkomu. — Síðan skildu leiðir
okkar og Ole fluttist til Skaga-
strandar og sáumst við ekki í 40
ár, þar til hann fluttist hingað
suður, en þá hófst náið samband
milli okkar, sem aldrei bar
skugga á.
Ljúfmannlegri manni en hon-
um hef ég ekki kynnst. Hann
hafði slfka stjórn á skapi sinu, að
margir kunna að hafa haldið hann
skaplausan, en því fór fjarri að
svo væri. Rólyndi hans verkaði á
mig sem öryggiskennd. Hann var
maður, sem öllum hlaut að þykja
vænt um, sem kynntust honum,
og greiðvikinn var hann og hjálp-
fús svo-af bar.
Um leið og ég þakka Ole
Omundsen nærfellt 5 ára sam-
starf, sendi ég konu hans, frú
Margréti Jóhannesdóttur og öðr-
um vandamönnum, innilegar
samúðarkveðjur.
Það mun verða bjart yfir minn-
ingu Ole, svo sem yfir svip hans
og fasi og framkomu allri.
Gabriel Syre.
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verð-
ur grein, sem birtast á f mið-
vikudagsblaði, að berast í sfð-
asta lagi fyrir hádegi á mánu-
dag og hliðstætt með greinar
aðra daga. Greinar mega ekki
vera í sendibréfsformi eða
bundnu máli. Þær þurfa að
vera vélritaðar og með góðu
Ifnubili.
Hann var þá ekkjumaður, konu
sína hafði hann misst fyrir nokkr-
um árum frá tveimur ungum
börnum. Disu eins og við vinir
hennar og ættingjar kölluðum
hana var nú mikill vandi á hönd-
um, börnin voru i sárum eftir
missi ástrikrar móður, og mikið
vandaverk var að fylla það skarð
sem heimilið hafði orðið fyrir. Ég
ætla ekki að dæma hvernig Disu
tókst til, besta sönnunin er hið
mikla ástríki sem hún alla tíð
hefur haft af stjúpbörnum sinum.
Sigurbjarni og Dfsa eignuðust
eina dóttur barna, Sigurbjörgu,
hún starfar hjá Landsbanka Is-
lands. Disa eignaðist son áður en
hún giftist, Birgi Jakobsson póst-
fulltrúa, hann ólst að mestu upp á
heimili móður sinnar og stjúpa
ásamt hálf-systur sinni og stjúp-
systkinum. Mikið áfall var það
Dísu og fjölskyldu hennar þegar
hún 7. maf 1957 mátti sjá á bak
eiginmanni sínum þá aðeins 49
ára gömlum eftir þjáningarfulla
sjúkdómslegu. Eftir lát manns
síns helgaði hún sig börnum sín-
um og stjúpbörnum og þeirra f jöl-
skyldum í enn rikara mæli. Disa
var með eindæmum dugleg kona,
hún vann ávallt mikið með
heimilisstörfunum, hún starfaði
hjá Sláturfélagi Suðurlands í ára-
tugi, allan þann langa tfma átti
hún einlæga vináttu hinna fjöl-
mörgu samstarfsmanna sinna.
Þeir báru og mikið traust til
hennar, þeir kusu hana trúnaðar-
mann sinn á vinnustað. Disu fórst
það starf vel úr hendi eins og allt
það sem hún tók að sér, enda var
henni ljúft að miðla málum ef
upp kom ágreiningur í samskipt-
um verkafólks og verkstjóra. Nú
þegar Disa er öll, vil ég fyrir hönd
samstarfsfólks hennar færa henni
hjartans þakkir fyrir langt og
ánægjurikt samstarf.
Börnum hennar, Sigurbjörgu
og Birgi, og stjúpbörnunum Þór-
mundi Sigurbjarnasyni útvarps-
virkjameistará og Helgu Sigur-
bjarnadóttur og fjölskyldum
þeirra allra vil ég færa alúðar-
fyllstu samúðarkveðjur.
V.T.
Legg þú á djúpið, þú, sem enn
ert ungur,
og æðrast ei, þó straumur Iífs sé
þungur.
M.J.
ÞESSAR ljóðlínur koma ósjálf-
rátt upp í hugann þegar við minn-
umst Jódisar Bjarnadóttur. Hún
var ekki nema 10 ára þegar móðir
hennar dó og þá lagði hún út á
djúp lifsbaráttunnar, æðrulaus,
hugrökk og kvartaði aldrei, þó
straumur lífs væri oftast þungur.
Með Dísu er heilsteyptur per-
sónuleiki horfinn af sjónarsvið
inu. Alla ævi var hún eins og
jarðfast bjarg, sem öldur mótlætis
skullu á en bifaðist ekki. Það
verður þyngra yfir fjölskyldusam-
komum okkar þegar hana vantar.
Dísa var vel máli farin og bar ríka
réttlætiskennd í brjósti. Oft var
hún ómyrk i máli og gat vel sagt
til syndanna, ef henni fannst
réttu máli hallað. Hreinskilnin
var henni i blóð borin.
Það er margt, sem við og fjöl-
skyldur okkar eigum Dísu að
«•
Bæjarstjórn Akraness:
Varar við samn-
ingum innan
50 mílna
.. FUNDUR haldinn ! bæjarstjórn
Akraness 15. október 1975
fagnar þeím merka áfanga, sem
200 mtlna fiskveiðilandhelgi
markar f mesta Iffshagsmuna- og
sjálfstæðismáli islendinga.
Ástand fiskistofna hér við land
hefur ekki verið jafn fskyggilegt
fyrr og þörf fyrir friðunaraðgerðir
þvf aldrei brýnni. Að svo komnu
máli vill bæjarstjórn Akraness
vara við samningum um undan-
þágur til handa erlendum veiði-
skipum innan hinna nýju 200
mllna marka og telur að ekki komi
til mála að veita þær innan 50
mflna frá grunnlfnum."
(Fréttatilkynning)
Ole Omundsen
—Minningarorð
þakka. t gleði og sorg var hún
alltaf með okkur, alltaf tilbúin að
hjálpa ef eitthvað bjátaði á.
Nú er hún horfin, og okkur
finnst lífið snauðara en áður. Það
er svo margs að minnast og margs
að sakna. Hvar, sem Disa kom
fylgdi henni hressandi andblær
og Iffsgleói. biðjunt algéðan
guð að styrkMi börn henttar og
barnabörn { þ«*rra miklu sorg.
Við vitum að ógleymanlegar
minningar, sem þau eiga um góða
móður og ömmu, verða þeim
huggun I sorginni.
Af eilifðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort lif, sem svo stutt og
stopult er,
það stefnir á æðri
leiðir.
En upphiminn fegri en augað
sér
öllum mót f aðminn breiðir.
E.B.
Við og fjölskyldur okkar þökk-
um Dísu samfylgdina og óskum
henni góðrar heimkomu á landi
lifenda. Þar biða vinir i varpa.
Far þú í friði, friður guðs þig
blessi.
Systkinin, mágkona og mágur.
— Sýningar
Framhald af bls. 19
Ein af myndum Tryggva Ólafssonar.
gætu þær verið komnar með
hraði frá hvaða auglýsingastofu
sem er hér i bæ, eru hráar i
útfærslu og án lífræns neista.
Hér þykir mér vera á ferð fljót-
færnisleg viðbót við sýninguna
og minna áhugaverð...
I Listasafni ASÍ stendur nú
yfir sýning sem margir hafa
lengi beðið eftir, en það er lista-
verkagjöf Margrétar Jóns-
dóttur, ekkju Þórbergs Þórðar-
sonar. Er hér um að ræða 33
verk, og eru þau langflest
unniri i oíiu, en einnig nokkrar
teikni-, krftar- og vatnslita-
myndir.
Er hér um að ræða mikla og
merka gjöf og ágæta viðbót við
það, sem safnið á fyrir, sem
allir listunnendur hljóta að
fagna og kunna gefandanum
miklar þakkir.
Meðal ágætra verka vil ég
vekja athygli á öndvegisverk-
um eftir Nínu Tryggvadóttur,
stórfallegar myndir eftir
Svavar, og Gunnlaug Scheving
svo og eina af beztu myndum
Guðmundu Andrésdóttur auk
ágætra verka margra annarra
mætra listamanna. .
Hjá Guðmundi Árnasyni
(rammaverzlun) í Bergstaða-
stræti sýnir um þessar mundir
Rudolf Weissauer nokkur verk.
Weissauer er velþekktur
grafíker, sem ræður yfir sér-
stæðri tækni, og eru heimsókn-
ir hans orðnar að árvissum við-
burði í islenzku listalífi. Um
leið og ég vek athygli á þessari
sýningu vil ég geta þess, að
hann hefur tekið að sér að leið-
beina nemendum Myndlista- og
handíðaskóla íslands um
mánaðarskeið og er þetta liður í
mjög heilbrigðri viðleitni við að
fá innlenda sem erlenda
listamenn til að miðla þekkingu
sinni nemendum skólans og
íslenzkri listmennt almennt um
leið.
Að Kjarvalsstöðum sýnir nú
Halla Haraldsdóttir 81 mynd-
verk. Frúin er i flokki amatör-
málara eftir verkum hennar að
dæma, og aðeins í einu verka
hennar sprengir hún það svið
að verulegu marki og er það í
mvndinni, „1 tunglskini na'tur"
(64), þar sem koma fram næm
blæbrigði i bláuin litatil
brigðum.
Stefán Ögmundsson og Hjörleifur Sigurðsson hengja
upp eina af myndunum í listaverkagjöf Margrétar Jóns-
dóttur.