Morgunblaðið - 15.11.1975, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 15. NOVEMBER 1975
29
VELVAKANDI
jVelvakandi svarar I síma 10-100,
nkl 1 4— 1 5, frá mánudegi til föstu-
dags
% Um bjórinn
Ilalldór Kristjánsson frá
Kirkjubóli skrifar:
„í tilefni af bréfi Henriks
Jóhannessonar, birtu 13. nóv.,
langar mig til að biðja þig fyrir
þessi orð.
Þar segir svo:
„Þeir sem skrifa mest um bjór-
inn eru á móti honum i einu og
öllu, en það er lítið minnzt á
brennivinið. Hvers vegna? Vegna
þess að með tilkomu bjórsins
mundi brennivínssalan minnka
til mikilla muna og þar með
prósentutalan, sem af henni renn-
ur til Góðtemplarareglunnar. Það
er þetta sem fyrir þeim vakir og
ekkert annað.“
Þessu svara ég svo:
1. Það er bláköld lygi að nokkur
prósentutala af brennivfnssölu
renni til Góðtemplarareglunnar.
2. Við Árni Helgason höfum
stundum minnzt á brennivín í
blaðagreinum.
3. Ég sé engar líkur til að til-
koma bjórsins myndi minnka
brennivinssölu hér á landi frem-
ur en i Svíþjóð og Finnlandi. Þar
voru menn sem trúðu þessu eins
og Henrik Jóhannesson. Þeir
fengu þvi ráðið að áfengur bjór er
seldur víðar í verzlunum og á
veitingastöðum en sterkari drykk-
ir. Hann er keyptur og drukkinn
en brennivínið jafnt eða meira en
áður.
4. Sé bjórinn „hvorki skaðlegur
né bölvaldur" „rétt með farinn“,
má þá ekki segja það sama um
brennivin?
5. í bjórlöndum eins og Dan-
mörku er fjöldi manna sem fer
„oftar en einu sinni á bjórfyllirí".
6. Með tilkomu bjórsins myndi
það breytast sem er ljósi punktur-
inn í áfengismálum íslendinga að
menn eru yfirleitt áfengislausir á
vinnustað og i vinnutima.
Þetta svar vona ég að nægi.
Halldór Kristjánsson.“
£ Hraðinn, streitan
og poppskarkalinn.
Aróra Guðmundsdóttir hringdi
og kvaðst hafa látið sér detta í
hug, að poppi og tónlistarskarkala
mætti að vissu leyti kenna um það
hve erfitt væri að ráða við krakka
nú til dags. Kvaðst hún siðan hafa
farið að lesa pjstil Jóhannesar
Helga um útvarp, en þar hefði
hann einmitt gert það sama að
umræðuefni. Hún sagðist lesa
skrif Jóhannesar sér til mikillar
ánægju og bað fyrir sérstaka
kveðju til hans.
Það sem hér er fitjað upp á
getur verið tilefni til ýmiss konar
hugleiðinga. Það er eins og eng-
inn hafi þorað að brydda upp á
þvf, að sá ógnarhávaði, sem fram-
leiddur er í danshúsum og út-
varpi — sem venjulega gengur
undir nafninu popp — sé nokkuð,
sem þarf að taka til athugunar.
Ekki þorir nokkur maður að
halda þvi fram, að þetta geti ekki
flokkazt undir boðlega tónlist því
að þá er sá hinn sami dæmdur
þröngsýnn, óalandi og óferjandi.
Auðvitað er smekkur manna ætíð
misjafn og verða aldrei farnar
troðnar slóðir i þeim efnum, en
það sem hins vegar er athugandi
og það i fullri alvöru er, hvort
ekki verði að setja reglur um
leyfilegan hávaða á skemmtistöð-
um, þvf að ekki er víst hægt að
stjórna þvi hve útvarps- og hljóm-
flutningstæki eru hátt stillt í
heimahúsum. Fróðleiksmenn
hafa sýnt fram á það með
óyggjandi tölum, að heýrnar-
skemmdir af völdum þessa tóna-
flóðs eru staðreynd, sem ekki er
hægt að horfa framhjá, en þrátt
fyrir þetta er ekkert að gert.
Hvaða ráðum á svo að beita á
heimilum til að minnka aðeins
áhrif skarkalans verður auðvitað
að taka afstöðu til í hverju ein-
stöku tilfelli, en kannski væri það
ekki hvað sizt verðugt verkefni
fyrir áhugafólk og opinbera aðila
að þessu leyti að kynna ungu fólki
eitthvað áhugaverðara til að fást
við og hlusta á en þá dægurtön-
list, sem yfirgnæfir flest annað.
0 Undarlegir
afgreiðsluhættir
Húsmóðir á Grisstaðaholtinu
sagði Velvakanda eftirfarandi
sögu:
„Ég var að sauma flauelsföt á
son minn til jólanna. Upphaflega
hafði ég keypt of iitið efni, og
þegar ég kom til að fá viðbót, vildi
svo óheppilega til, að tauið var
uppurið I þeim lit sem mig
vantaði. Ég spurði þá afgreiðslu-
stúlkuna hvaða heild-
sala hefði selt verzluninni það,
svo ég gæti snúið mér þangað og
fengið að vita hvaða búðir aðrar
hefðu fengið samskonar efni, i
þeirri von, að ég gæti fengið við-
bót. Stúlkan svaraði mér önug-
lega mjög, og sagði: „Svona upp-
lýsingar gefum við aldrei.“
Ég átti ekki annars úrkostar en
að leggja land undir fót og fara i'
allar þær búðir, sem hafa álna-
vöru á boðstólum. Að lokum kom
ég i eina, þar sem flauelið góða
fékkst vissulega, en bara ekki lit-
urinn, sem ég þurfti að fá. Við
afgreiðslu var maður, sem ég
spurði náttúrlega hvar hann hefði
fengið efnið. Hann var ófánalegur
til að segja mér þetta óttalega
leyndarmál, og þegar ég spurði
hvort hann gæti grennslazt um
hvort hægt væri að fá þennan
ákveðna lit i leyniheildsölunni,
var svarið: „Ætli við værum ekki
með það, ef það væri hægt.“ Þetta
var nú öll fyrirgreiðslan i þeirri
verzlun."
Hún hafði farið til Enköping dl
að hitta systur sína. En sú s.'igði
Arne aftur á móti að Motander-
hjónin hefðu rifizt óskaplega
mikið sfðustu vikurnar sem hann
lifði — Rifizt — og um hvað?
Barbara leit undan og svaraði
hikandi:
— Það vissi hún þvf miður
ekki. Hún hélt það hefði verið út
af peningum. Ég fyrir mitt leyti
hef grun um að forstjórinn hafi
verið argur yfir þvf að kona hans
var að skipta sér af málum, sem
hann taldi að henni kæmu ekki
við. Það er reyndar ekki ein-
kcnnilegt þótt mönnum lendi
saman við þetta kellingarskass...
— Ef það er satt sem hér hefur
verið sagt, sagði Einar og kenndi
óduldrar reiði f róm hans — þá
má segja að Tekla Motander hafi
f raun og veru orðið manni sfnum
að bana með þvf að aðhafast ekki
neitt heilan dag honum til hjálp-
ar og „halda“ að þetta væri smá-
kveisa þegar maðurinn var að
engjast sundur og saman úr alvar-
legri botnlangabólgu. Þá get ég
ekki betur séð en þetta sé við-
bjóðslegt morð. Sá sem hefur
dirfsku og taugastyrk til að koma
HÖGNI HREKKVÍSI
„Hentu kettinum út í hvelli“
CORONELL
FJÖLDI NÝRRA GERÐA
.1
n
'■ p
SENDIIM í PÓSTKRÖFU UM LAND ALLT
LANDSINS MESTA LAMPAÚRVAL
LJÓS & ORKA
Suðurlandsbraut 12
simi 84488
Aðrir Háskólatónleikar
1975—1976
í Félagsstofnun stúdenta í dag kl. 5. Elísabet
Erlingsdóttir, Jórunn Viðar og Atli Heimir
Sveinsson flytja íslenzka tónlist m.a. eigin verk.
Tónleiknanefnd Háskólans.
Blómaföndur
Námskeið í
blómaskreytingu.
Innritun i síma 25880.