Morgunblaðið - 28.11.1975, Síða 31

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 28. NOVEMBER 1975
31
Sigurður Þórir
Ágústsson flug-
vélavirki
Fæddur 7.12 1927
Dáinn 2.5 1975.
En vindar hafa borgið margt
visnað skógarblað
um veginn, sem við gengum,
því meðan hjörtun sofa, býst sorgin
heiman að,
og sorgin gleymir engum.
Þetta erindi úr þjóðvisunni
hans Tómasar Guðmundssonar
kom mér í hug þegar ég frétti að
ein besta vinkona okkar í Kven-
félagi Bústaðasóknar, Oddrún
Pálsdóttir, væri búin að missa
Sigurð mann sinn. Hann fór
heiman að frá sér 2. mai s.l.
Ætlaði í lystireisu á bil sinum út í
náttúruna, eins og hann hafði svo
oft gert áður. Engan mun þá hafa
grunað að hann ætti ekki aftur-
kvæmt, en sú varð þó raunin. Dag
eftir dag voru fjörur gengnar af
leitarflokkum og vildarvinum
hans. En þegar dagarnir voru
orðnir að vikum og allt kom fyrir
ekki, var talið vist að hann hefði
hlotið vota gröf. Væri farinn veg
-Minning
allrar veraldrar. Laugardags-
morguninn h. 23. ágúst s.l. var
haldið kveðjustund um Sigurð i
Bústaðakirkju. Var sú athöfn eins
Iátlaus og einföld og hann hefði
sjálfur frekast kosið.
Sigurður var borinn og barn-
fæddur Vestmanneyingur. Hann
var sonur hjónanna Sigrúnar
Jónsdóttur og Ágústs Ulfarssonar
útvegsbónda í Eyjum og einka-
barn þeirra. Er Sigrún ættuð und-
an Eyjafjöllum en Ágúst úr
Fljótshlíð. Fyrri maður Sigrúnar
var Sigurður Hermannsson,
einnig útvegsbóndi. Hann tók út
af bát sinum og drukknaði. Það
mun hafa verið um 1920, og var
Sigurður Þórir heitinn eftir hon-
um. Börn Sigrúnar af fyrra hjóna-
bandi, eru Þórunn, ekkja, búsett í
Eyjum, og Þorsteinn útgerðar-
maður, sama stað. Að loknu gagn-
fræðaprófi fer Sigurður Ágústs-
son f smiðju að nema járnsmíði.
Það átti eftir að koma að góðu
haldi síðar. Á stríðsárunum
leggur hann leið sina til Banda-
Sigríður Þórðardóttir
frá Hvestu - Minning
F. 11. júníl901
D. 31. október 1975.
I byrjun vetrar andaðist á
Landspítalanum i Reykjavik frú
Sigríður Þórðardóttir frá Hvestu í
Arnarfirði. Sigríður var fædd að
Litlu-Tungu í Holtum árið 1901,
og var því rúmlega 74 ára þeg-
arhún lést. Hún var elst af fjórum
dætrum hjónanna Guðrúnar
Ölafsdóttur og Þórðar Tómasson-
ar. Tvær systur Sigríðar létust úr
hvita dauðanum og voru báðar
innan við tvitugt. Ein systirin lif-
ir, Helga, en hún býr að Eystra-
Hóli í Landeyjum. Þá átti hún
einn hálfbróður, Þorkel Þórðar-
son, sem býr I Reykjavík.
Guðrún, móðir Sigríðar, var frá
Sumarliðabæ og meðai systkina
hennar voru bræðurnir Bogi
Ólafsson yfirkennari við Mennta-
skólann í Reykjavik og Jón Ólafs-
son bankastjóri.
Með foreldrum sínum flutti Sig-
riður að Eystra-Hóli í Landeyjum,
þar sem hún eyddi sinum ungl-
ingsárum. Hún stundaði nám við
unglingaskólann í Vík, en þaðan
lá svo leið hennar til Reykjavikur
til að stunda nám i Kennaraskól-
anum. Ekki tókst Sigriði að ljúka
námi, því eftir að hafa lokið við
fyrsta bekk í skólanum veiktist
hún og varð að hverfa frá frekara
námi. Sigríður átti alla ævi sina
við mikil veikindi að stríða og
má þvi teljast mikið þrekvirki að
hún skyldi þó hafa náð svo háum
aldri, sem raun ber vitni. Mun þar
hafa komið til hinn mikli vilja-
styrkur og kjarkur sem hjálpuðu
henni á lífsgöngu hennar.
Sigríður stundaði um stuttan
tíma farkennslu í Flóanum, en
hélt siðan vestur f Arnarfjörð og
starfaði þar við kennslu í nokkur
ár. Við kennsluna lagði Sigrfður
mjög hart að sér og fannst hún
aldrei gera nógu mikið fyrir nem-
endur sína. Sigríður var i eðli
sínu mjög samviskusöm og segir
það sig sjálft að manneskja sem
aldrei gengur heil til skógar hlýt-
ur oft að hafa gengið fram af
sjálfri sér. Sigriður mun einnig
hafa kennt eitthvað eftir að hún
var komin með heimili, svo álagið
hefur þá verið í meira lagi.
Árið 1934 giftist hún eftirlif-
andi manni sínum Friðrik Jóns-
syni frá Hvestu i Ketildalahreppi
i Arnarfirði, en sex áðum síðar
eða árið 1940 hefja þau búskap í
Hvestu, þar sem þau bjuggu þar
til um haustið 1966 er þau fluttu
tii Reykjavíkur.
í Hvestu var oft mannmargt,
því þar bar margan gest að garði,
enda var Friðrik maður Sigríðar
oddviti í Ketildalahreppi í um 20
ár. Sigríður var gestrisin mjög og
hafði alla tíð gaman af að fá gesti
í heimsókn. Naut sin þá vel sá
hæfileiki hennar að halda uppi
samræðum. Skipti ekki máli hvert
umræðuefnið var né hverjir tóku
þátt í umræðunum.
Sigrfður og Friðrik eignuðust 6
börn, en þar af fæddust tvö börn-
in andvana, bæði það fyrsta og
siðasta. Fjögur börn þeirra kom-
ust upp og eru þau: Kristin, gift
Valdimar Hergeirssyni, Þórður,
kvæntur Lilju Þórarinsdóttur, og
tvíburasysturnar Sesselja og Guð-
rún. Einnig ólu þau upp Eddu
dótturdóttur sína, sem var auga-
steinn ömmu sinnar. Edda er að-
eins 13 ára gömul þegar hún miss-
ir ömmu sína og hlýtur það að
vera mikið áfall fyrir hana svo
unga að missa ástkæra ömmu
sina. Barnabörn Sigríðar og Frið-
riks eru 10.
Sigríði þekkti ég aðeins síðustu
6 árin sem hún lifði, en þann tfma
bjuggum við i sama húsi. Þótti
mér alltaf notalegt að líta inn tii
hennar og gaman var að heyra
hana segja frá einu og öðru sem á
hennar daga hafði drifið. Átti hún
til að bera mikla frásagnargleði
og góða kímnigáfu, sem þó alltaf
var blendin góðvild. Það var
fjarri henni að leggja nokkrum
illt til. Þessi fáu ár sem okkar
kynni stóðu yfir, var Sigriður
ekki heil heilsu og dró af henni
smátt og smátt þar til siðustu
mánuði að hún lá orðið alveg rúm-
föst. En hve þjáð sem hún var
tókst henni alitaf að brosa sínu
bjarta brosi. Það bros mun ég
geyma i minningunni um ókomin
ár. Að leiðarlokum þakka ég
henni fyrir samverustundir okk-
ar, og fólkinu hennar sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Þorgerður Sigurgeirsdóttir.
rikjanna til að læra flugvirkjun.
Hann var farþegi með Goðafoss f
síðustu ferð skipsins til New
York. Þá var hann með tíu þús-
und krónur upp á vasann. Mun sá
farareyrir hafa hrokkið skammt,
enda þurfti hann að vinna fyrir
sér með náminu. Að þvi loknu
snýr hann aftur heim til tslands
sem fullgildur flugvirki, með
flugmannspróf að auki.
Hinn 20. apríl 1946 gekk hann
að eiga unnustu sina Oddrúnu
Pálsdóttur. Þau höfðu kynnst úti i
Eyjum. Oddrún er dóttir hjón-
anna Halldóru Oddsdóttur og Páls
Jónssonar, sem lengi bjuggu
myndarbúi i Hjallanesi á Landi.
Óhætt er að fullyrða að betri ævi-
félaga en Oddrúnu hefði Sigurður
vart getað eignast. Orðin væn
kona, koma nú æ sjaldnar fyrir á
daglegu tali, en einmitt þannig er
Oddrún. I fjölda ára sat hún I
stjórn kvenfélagsins okkar og
gegndi þar gjaldkerastörfum af
frábærri samviskusemi. Hún hef-
ur alltaf lifað öðrum, og er ekki
ofmælt að vinstri höndin hafi
ekki vitað hvað sú hægri gaf.
Sigurður mat konu sina mikils.
Ég hef það fyrir satt að hann hafi
stundum breytt um róm þegar
hann nefndi nafn hennar. Og
aldrei hefur það heyrst að hann
hafi amast við góðsemi hennar og
örlæti við náungann. Þau voru
bæði framfarasinnaðar manneskj-
ur og kunnu vel að meta tækni þá
sem nú býðst. Þó verður ekki sagt
að þau hafi að öllu leyti verið í
takt við tímann. Lifið i húsi
þeirra virðist alltaf hafa staðið i
öfugu hlutfalli við lífsgæðakapp-
hlaupið úti fyrir og ysinn á Soga-
veginum. Gestrisni, rósemi og
æðruleysi hafa iöngum ráðið
ríkjum á heimilinu. Á slíka staði
verður alltaf gott að koma.
Þeim hjónum varð fimm barna
auðið. Elstur þeirra er Agúst raf-
tæknifræðingur, kvæntur Erlu
Þórðardóttur meinatækni;
Halldóra Sunna liffræðingur, gift
Ólafi Pétri Jakobssyni lækna-
nema; Sigrún stundar nám við
Oslóarháskóla; Páll • verkfræði-
nemi við Háskóla íslands, og loks
Sigurður Hreinn ófermdur, i
skóla. Af þessu má sjá að nokkurt
ævistarf hafa hjónin átt að baki
þegar Sigurður féll frá. En það
mun hafa verið þeim mikill styrk-
ur að börn þeirra eru bæði hagsýn
og nægjusöm. Sigurður heitinn
var með afbrigðum vinnusamur
maður. Þegar hann var ekki að
störfum úti á flugvelli var hann
oftast eitthvað að hafast að heima
fyrir. Á nær öllum árstímum
mátti sjá hann vera að dytta að
bílunum sínum, eða þá við smiðar
inni í skúrnum. Og eftir því sem
ég heyri sagt mun húsið að Soga-
vegi 78 vera tómstundaverk hans
nær einvörðungu. Inn I þetta litla
hús flýðu foreldrar hans og hálf-
systir þegar eldgosið mikla varð í
Eyjum. Þá var fjölskyldan orðin
tíu manns, og oft þröngt á þingi.
Einhvern veginn bjargaðist þó
allt eins, og ævinlega þar sem
góður vilji er fyrir hendi. Nú hef-
ur fólk Sigurðar snúið aftur til
fyrri heimkynna. Móðir hans ligg-
ur blind á elliheimilinu þar á
staðnum og maður hennar heim-
sækir hana daglega.
Þótt Sigurður hefði miklu
heimili fyrir að sjá fór ekki hjá
því, að svo harðduglegur maður
kæmist yfir nokkrar eignir. Hann
átti stundum hlut í ýmsum fyrir-
tækjum er snerta flugið í landinu,
og nú síðast í Flugstöðinni h/f.
En þó hann hefði mikið umleikis
og væri verkmaður góður, var
hann alveg einstaklega hlé-
drægur og svo orðvar að manni
datt stundum í hug það sem Álf-
grímur í Brekkukoti segir um
fólkið sitt: „Hjá okkur var hvert
orð dýrt. Líka litlu orðin.“ Þó
skorti Sigurð hvorki skapfestu né
kimnigáfu. Hann hafði mikið yndi
af músik og átti gott hljómplötu-
safn. Og oft settist hann við bók-
lestur þegar hann kom þreyttur
heim frá vinnu. Þá var þess gætt
að ónáða hann ekki eða hafa hann
í snatt fyrir heimilið. Húsfreyjan
sá um það.
Bestu stundir hans hafa þó
verið þegar hann var á ferðalagi
með konu sinni. Þau hjónin fóru
oft til útlanda með yngsta soninn.
Eða eftir að þau fengu hjóihýsið
og ferðuðust um landið um hverja
helgi. Það voru dýrðardagar.
Náttúruskoðun var Sigurði mikið
hugðarefni. Hefur það eflaust
verið arfur frá æskudögunum í
Eyjum. Þegar komið var út í sveit
gafst tækifæri til að ganga á fjöil,
skoða gróðurfar landsins, safna
steinum, og síðast en ekki sist að
anda að sér besta lifslofti sem
móðir Jörð hefur uppá að bjóða.
Nú er þetta liðin tið. Samveru-
stundunum lokið. Eftir lifir minn-
ing um góðan son, maka og föður.
Mann sem ekki mátt vamm sitt
vita í nokkrum hlut. Sagt er að
tíminn lækni öll sár, og það
skulum við vona. Trúin á endur-
fundi ástvina að loknu jarðlifi
virðist manninum meðfædd. En
hvar og hvenær við hittumst, er
ekki gott að segja. Borgarskáldið
okkar leiðir getum að þessu á
mjög svo hugljúfan hátt í kvæð-
inu Austurstræti.
Já. þannig endar lífsins sólskinssaga.
Vort sumar stondur aóeins fáa daga.
En kannske á upprisunnar mikla morgni,
vid mætumst öll á nýju götuhorni.
Fólkið á Sogavegi 78, foreldra
Sigurðar og systkini bið ég vel-
virðingar á þessari siðbúnu
kveðju.
Guð styrki þau öll og blessi
minningu Sigurðar Ágústssonar.
Auður Matthiasdóttir.
Ármúla 1A. Húsgagna og heimilisd. S 86-112
Matvörudeild S-86-111, Vefnaðarv.d. S-86-11 3