Morgunblaðið - 10.06.1976, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 10. JUNt 1976
Barnið og
björninn
p]ftir Charles G. D. Roberts
svo ov, settisl í Krasið við fætur frænda
síns.
— 0 —
..ÍH'tta voru skrítin un.uviði." bvrjaði
Andrós frændi o.tí j)ai>naði svo nu'ðan
iiann var art kvoikja í pípunni sinni. —
...Já. jx'tta voru skrítin unRvidi o.l; þau
horfóu C'inkfnnik',t>a hvort.á annað. Ann-
ar krakkinn var svona fimm ára, t>n hinn
oitthvað um fimm mánaða. Annar var
hvítur oí4 rjóður or sólbrt'nndur, on hinn
brúnn o.f loðinn or oljáandi. Annar var
nt'fnilcf>a tt'lpukrakki. on hitt var
bjarnarhúnn.
Hvoru/ít hafði lont viljandi moð hinu,
o/í það vrði orfitt að skora úr um það,
hvort þoirra hafði moir ímu/'ust
á hinu. Ofi þó björninn væri okki noma
fimm mánaða var hann samt
„fullorðnari". hann var moira sjálfum
sór næ'L’ur, holdur on tolpukrakkinn, on
honum fannst hann vora að flækjast á
stað, þar som hann átti okki að vora.
Hann hafði komið á flokann alvt'ít
öboðinn o.o fundið litlu tolpuna þar fyrir.
Þossvoftna bjöst hann við að tolpan
myndi urra og sýna tonnurnar og royna
að roka hann aftur í vatnið. Kf svo hofði
FERDINAND
farið, hefði hann veitt alla þá mótspyrnu,
sem honum var unnt, vegna þess að hann
var dauðhræddur við straumþungt vatn
ið. En hann var ósköp smeykur og ýlfraði
til þess að láta sjást að hann væri alls
okki fjandsamlegur, því þótt telpan væri
lítil og alls okki grimdarleg, fannst
bangsa hún eiga flekann, og það var
lögmál öræfanna og hinna miklu skóga,
að jafnvel lítil dýr gætu orðið grimm og
hættuleg ef ráðizt var inn á yfirráða-
svæði þoirra.
En telpan bjöst aftur á móti við það að
bjarndýrsunginn mvndi koma og bíta
hana. Henni gat okki dottið í hug, að
hann hefi klifrað upp á flekann til neins
annars fyrst hann synti að flekanum frá
ágætis trjábol, sem hann hafði hangið
á. Honni fannst tréð svo miklu skemmti-
legra heldur on flekinn, som hún hafði
verið á roki á í meira on klukkustund, og
som hún var orðin dauðleið á nú. Að vísu
var bjarnarhúnninn okki miklu stærri on
stóri bangsinn som hún átti hoima og lók
sór að daglega, en þossi var lifandi og
gljáði á skrokkinn á honurh, on honnar
bangsi var farinn að láta á sjá, hann hafði
oinu sinni verið hvítur og augun sem
glömpuðu í höfði litla bangsans, sem var
kominn á flekann til hennar voru gjör-
ólík glertölunum, sem voru hafðar fyrir
augu í tuskubangsanum hennar heima.
Hún var að hugsa um hvenær mamma
myndi koma og hjálpa honni úr öllum
þessum vandræðum.
Allt í einu fór flekinn sem hafði siglt
hægt og rólega áfram að herða á sér.
Straumurinn lyfti honum hátt upp svo
það brakaði í honum öllum og hann rugg-
aði sitt á hvað. Tréð snerist í marga
hringi rétt hjá flekanum svo hratt að
bangsinn litli hlýtur að hafa glaðzt meira
en lítið yfir því að hafa yfirgefið svona
valtan farkost. k’lekinn var á ferð yfir
það sem voru lágir fossar, þegar lítið var
í fljötinu, og hefði staðið svo á nú, myndi
vue
MORötln
KAFP/NU
Þú hefur vatnaú leynilögreglu- skot-fljóta þjónustu.
mann hótelsins — enn á ný.
Ad nokkrum minniháttar atrið-
um slepptum, er báturinn í
góðu ásigkomulagi.
Maður, sem var nýkominn frá
Evrópu til San Francisco, stóð
þar á götu með hendur í vösum.
Amerfkani gengur hjá honum
og segir háðslega.
— Því stendurðu með hendur
í vösunum?
Evrópumaðurinn: — Ég hef
verið hér svo fáa daga, að ég
hef ekki ennþá lært að stinga
höndunum í annarra vasa.
X
Nýtrúlofuð stúlka var að
segja vinkonu sinni frá því, að
hún hefði staðið með kærastn-
um sfnum fvrír framan skart-
gripaverzlun og verið að dást að
hálsfestum og armhöndum.
sem voru þar í glugganum.
Síðan hefði hún vakið athvgli
hans á hálsinum á sér og hand-
leggjunum.
Vinkonan: — Skildi hann
það?
— Nei. hann misskildi það
hrapallega, na-sta dag sendi
hann mér öskju með sápu.
X
Hann: — Ekki var gott svarið
hjá föður þínum.
Hún: — Nú, hvað sagði
liann?
Ilann: — Eg sagði honum. að
ég fvrirfæri mér, ef ég fengi
þig ekki. Ég gæti ekki lifað án
þín.
Hún: — Og hvað sagði hann:
— Hann sagði, að hann skyldi
kosta útförina mfna.
X
Móðirin: — Bjössi, kysstu
hana Marfu frænku þína. hún
er svo ung og falleg.
Bjössi: — Nei, ég vil ekki
kvssa hana. Hún slær mig.
Móðirin: hvaða vitlevsa er
þetta, barn. Gefðu henni vænan
koss.
Bjössi: — Ég þori það ekki. I
gær, þegar pabbi ætlaði að
kvssa hana, lamdi hún hann
utanundir.
Arfurinn í Frakklandi
Framhaldssaga eftir Anne Stevenson
Jóhanna Krist|ónsdóttir þýddt
84
— Erábær hugmynd. Við getum
skvett framan f hann úr glösun-
um. Eigum við að telja upp að
þremur?
Gautier stóð upp. Honum var
bersýnilega ekki rótt.
— Ég vona þið séuð ekki slíkir
einfeldningar, sagði hann. —- Ég
vara ykkur við. Ég skýt þig fyrst
I)avid og ég hýst ekki við að erfitt
verði að ráða síðan niðurlögum
Helenar.
Taugar þeirra voru þandar til
hins ffrasta og þau hevrðu ekki
hratt fótatakið fyrr en harkalega
var barið að dyrum og sfðan var
ruðzt inn. Gautier hrá fyrst við og
stillti sér upp við dyrnar, öllu
viðbúinn. Nú voru bæði David og
Helen í skotmáli hans. Og gestur-
inn kom nú inn móður og más-
andi og náfölur f andliti. Paul
Derain. Skelfingin var augljós á
andliti hans. Hann skeytti engu
um David og Helen og sneri máli
sfnu umbúðalaust til Gautiers.
— Jacques. Þeir eru komnir f
húsið. Lögreglan er á hverju
strái! Þeir vita allt. Þeir hljóta að
vita allt. Ég tók bfl Nicole trausta-
taki og slapp með naumindum á
brott.
— Þú ert bjálfi, sagði Gautier.
— Þeir eru ekki á eftir þér.
heldur Marcel.
— Þvf skyldu þeir vera að
reyna að ná Marcel, sagði piltur-
inn. — Ilann hefur ekkert gert.
Éðahvað?
Hann sneri sér að David og
sagði fr.vllingslega.
— Hefur hann gert eiithvað eða
hvað?
— Ég býst við að hann hafi
sjálfur sent effir lögreglunni,
sagði David — til að láta hand-
taka þig fyrir morðtilraun.
Hversu oft reyndirðu? Tvisvar,
þrisvar?
— Hvað sögðuð þér við Marcel
í kvöld, þegar þér komuð til
hallarinnar? sagðí Paul skipandi
við David. — Hann æpti á eftir
yður að það ætti að stöðva yður.
Hann varð fjúkandi illur, þegar
þér komust undan. Hann lokaði
sig inni f hókaherbergínu og var f
sfmanum klukkutfmum saman.
Ég veit hann hringdi til Parísar.
Sennilega að hringja f lögfræð-
inga sfna, hugsaði David. Ilringja
f ráðgjafa og hollvini. Önnum kaf-
inn að kippa f spoftana. Lazenby
og Anya Martin og starfsfélagar
þeirra áttu sannarlega ærið verk
fyrir höndum.
— Ég sagði honum, hvað þú
hefðir gert mér og hvers vegna,
sagði David. — Skilurðu ekkert?
Ilann hefur kallað á lögregluna
sjálfur. Væri ekki skynsamlegra
að þú gæfir þig fram sjálfur og
játaðir? Þeir sýna þá meira um-
burðarlyndi. Og Marcel myndi
hjálpa þér ef þú gerðir það. Ég er
alveg sannfærður um það.
— Lögreglan veit ekkert, sagði
Gautier. — Ef þú heldur þér sam-
an ertu öruggur. Hvar er Georg-
es?
— Ég hringdi til hans á lciðinni
hingað. Rétt eftir að ég reyndi að
ná sambandi við þig. Hann hefur
ákveðið að forða sér og svfkja
okkur. Ilann er á Icið til Spánar
þessa stundina. Hvað eigum við
eiginlega að gera, Jacques? Þeir
eru á hælum okkar! Ó guð minn
góður. Ég veit ekkert í minn haus.
Og ég hef enga peninga. Ég get
ekki farið neitt! Hvers vegna
þurftirðu að flækja mér inn f
þetta? Ég hefði aldrei gengið svo
langt að myrða nema af þvf að þú
æstir mig upp.
— Farðu nú heim Paul, sagði
Helen hljóðlega. — Þeir hafa rétt
fyrir sér. Farðu heim og bíddu
eftir lögregtunni. Þú veizt þú
sleppur ekki.
Paul leit á hana. Hann gerði
sýnilega tilraun til að herða upp
hugann. Hann kreppti hnefana til
að láta ekki á því bera hvað hend-
ur hans titruðu. David gat ekki
annað en fundið til vorkunnsemi
með píltinum. Nú var að renna
upp fyrir honum Ijðs að senn var
komið að skuldaskilum. Raun-
veruleiki ofbeldisins var að renna
upp fyrir honum f sinni voðalegu
mynd. Það var Georges sem hafði
ekið bflnum og séð um óþrifa-
verkin. Hafði Paul verið f bflnum
þegar hann Ók yfir lfk nunnunnar
til að láta lfta svo út sem dauði
hennar hefði verið slys? Hafði þá
loksins gcngið fram af honum?
llann gat ekki leynt angistinni
sem hafði gagntekið hann. þegar
hann horfði fram til þess að hann
yrði að svara til saka. Ögeðfelldur
ungur maður, spilltur af eftir-