Morgunblaðið - 19.06.1976, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 19. JUNÍ 1976
Strákurinn og
einbúinn
Eftir E.V. LUCAS
dreng, að ég gat ekki um annað hugsað.
Það er nú svo, að ég hefi aldrei séð
raunverulegan dreng fyrr.
Spurningin er hve marsir þríhyrningar rúm-
ast innan þessa stóra þríhyrnings? Þeir eru
nefnilega fleiri en í fljótu hragói kann aó
virðast. Svona til aó flíta fyrir má geta þess,
aó þeir eru rúmlega fjörtíu talsins.
(Ofc JBA«)
Hann er búinn að vera með þennan sleikju-
pinna f mánuó. — Má nú ekki taka utan af
honum?
Kjammi opnaði munninn upp á gátt: —
En þetta satt, sagði hann. Og þó eru
drengir ákaflega algengir. Það eru til
hundruð af strákum, — já, þúsundir.
— Satt er það, sagði hinn, satt er það.
En þegar maður snýr baki við heiminum
og gerist einsetumaður, og helgar líf sitt
einveru og áleitum hugrenningum, þá er
maður sviptur sambandi við eins
skemmtilegar verur, ens og venjulegir
drengir eru.
— Ja-á, sagði Kjammi. En einhvern
tíma hefir þú sjálfur verið drengur.
— Nei, svaraði einbúinn. Aldrei.
— Aldrei drengur! hrópaði Kjammi.
Það er það merkilegasta, sem ég hef
heyrt.
— Aldrei, endurtók karlinn. Foreldrar
mínir létu mig strax í fóstur til einsetu-
manns. Og þegar ég fór að vitkast, tók ég
undir eins að sökkva mér niður í heim-
speki og stærðfræði með fóstra mínum.
Svo ég tók aldrei neitt eftir þeim tíma,
sem kallaður er bernskan. Hann læddist
fram hjá mér án þess ég vissi.
Kjammi blístraði. Hann átti ekki orð
yfir svona nokkuð.
— Árum saman, hélt einsetumaðurinn
áfram, fann ég ekki til þess tjóns, sem ég
hefði beðið, þar sem ég var svo niður
sokkinn í annað, en nú, þegar ég er
orðinn gamall, fer ég að iðrast þess sár-
lega að hafa aldrei vitað hvað það var að
vera kátur strákur. Þótt ég unni vísind-
um mínum mikið og einverunni, þá
finnst mér stundum það myndi hafa ver-
ið skemmtilegra að vera drengur en
einsetumaður.
Kjammi vissi ekki hvað hann átti að
segja við þessum játningum, en stamaði
þó út úr sér: — Æ, ég veit ekki og þetta
virtist gleðja gamla manninn.
— Mér þætti nú gaman að því strákur
minn, að þú segðir mér frá ævintýrum
þínum. — Hvernig komstu á þessa ey?
Og hvernig stendur á að þú ert einn?
Segðu mér nú allt um þetta.
Kjammi fór nú segja söguna og þegar
hann var búinn var þegar komið kvöld,
því gamli einsetumaðurinn spuröi hann
slíkum óhemju spurningafjölda, svo
drengurinn varð alltaf að vera með ein-
læga útúrdúra. Þegar sagan var búin var
aftur komið með lifrarkæfuna og aftur
borðaði Kjammi mikið og vel.
vtte
MORöiJ)/
KAffino
karate-mvndum.
os endurtaktu það sem þú
sagðir áðan.
Segóu svo ég bjóði þér aldrei
út aó boróa. tengdamamma.
Ilér kemur gömul saga úr
Reykjavík.
Snemma I febrúar reri dugn-
aóarsjómaður út á Svið til þess
að revna hvort fiskur væri
kominn í Flóann. Það voru
mikil gleðitíðindi 1 bænum.
þegar Pétur, en svo hét sjó-
maðurinn, kom að landi og
hafði aflað vel.
Fólk streymdi niður í fjöru
til þess að kaupa németið. Þar
á meðal voru tveir læknar.
Annar læknirinn benti á tvo
fiska, sem honum leizt vel á,
og sagðist ætla að fá þá. Síðan
spvr hann hvað þeir kosti.
Pétur: — Eina krönu stvkk-
ið.
Læknirinn: — Það er allt of
dýrt.
Pétur: — Sama verð og á •
Ivfseðlunum vðar.
La'knirinn: — Ja, ég kaupi
ekki fiskana svona dýra.
Pétur: — Látið þér þá bara
liggja.
Hinn læknirinn kemur rétt á
eftir og bendir á sömu fiskana.
— Ég ætla að fá þessa fiska,
sagði hann. Hvað kosta þeir?
Pétur: — Ekkert.
Læknirinn: — Hvaða vit-
levsa er þetta. Ég vil fá að
borga fiskana.
Pétur: — Sama verð og á
Ivfseðlunum yðar.
Læknirinn: — Ég tek ekki
fiskana nema ég fái að borga
þá.
Pétur: — Látið þér þá bara
liggja.
X
Það gekk mislingafaraldur f
bænum. Páll ma'tti kunningja
sínum, hringjaranutn, á götu.
Talið barst að veikinni.
— Ojá, sagði hringjarinn,
gott fvrir Ivfsalann, fáir devja.
Nokkrum dögum seinna
mætti Páll hringjaranum aft-
ur og segir:
— Nú hefur þú fengið tekj-
urnar ekki sfður en Ivfsalinn.
Suma dagana eru margar jarð-
arfarir.
Hringjarinn: — Ojá, þaö er
reitingur núna, en ekki víst
hvað það helzt.
Höskadraumar
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
Persónurnar f soKunni:
Andreas llallmann
Björg — kona hans
Kári
J6n
Ylva
hiirn hans
Cífilia — lenEdadólfír Andreas llailmanns
(irejíor Isander — læknir fjölskvldunnar
náinn vlnur
Vlalin Sko« — hráöahirgóaeinkaritari
Andreas llallmanns
I-ars Pelrus Turesson — ókunmiKur Irausl-
vekjandi madur
ásaml medChrisier Wijk
Björg sagöi:
— Nú ert það bara þú?
Kári hrópaöi:
— Halló, Cessi. velkomin i bláa
salinn...
F.n Vlvasem virtist Iftiðgeratil
að stjórna a'stu skapi sfnu hrevtti
út úr sér:
— Ilvað á það að þýða að la'ðast
inn eins og þjófur á nótlu?
— Ég barði að dvrum, sagði sú
nýkomna og lagði áherzlu á orð
sín. — En ef þú lítur svo á að
þjófar hegði sér svona.. .nei,
hamingjan góða... a-llar enginn
að kynna mig?
Ilún hafði djúpa hlýja og
þokkafulla rödd. F.n. hugsaöi
Malin hissa, hún heyrir ekki til
hér í þessu umhverfi, hvorki
þessi rödd né þessi kona. Ifún
er. . . of falleg og þó of gróf mann-
gerð, með þennan vöxt og þetta
hár. Það er auðvitaö litaö — en
það má hún eiga að liturinn er
failegur. Skelfing hlýlur mitt hár
að verða Ijótt og litlaust í saman-
hurði við hennar hár.
Björg kvnnti þa'r. Nýi einkarit-
ari Andreasar og sú rauðhærða
fegurðardfs væri Cecilia Ilall-
mann.
— Tengdadóttir mfn. Nei, hún
er ekki gift Kára. Hún er gift
el/.ta syni Andreasar, Jóni. Þau
húa á efri hæðinni.
— Þetta, sagði Kári illkvittnis-
lega — er eins og þú kemst fljót-
lega á snoðir um — þetta er ekki
venjuleg fjölskylda heldur er
hringurinn utan um Andreas
Hallman.
Cecilia hafði fengið sér sæti og
dregið sfgarettuveski upp úr
skærgrænum buxnavasa og þegar
hún hló nú, birtist hellingur af
skjannahvftum stórum tönnum
og einnig Ijósbrún augu.
— Og hringurinn utan um
Andreas Hallman, sagði hún — er
hann lukkulegur eða ekki?
— Skelfing er að heyra í vkk-
ur! Björg hrukkaði enníð.
— Ég skil ekki annaö en Malin
verði hálfskelkuð að hlusta á
þetta dæmalausa röfl í ykkur.
Nei, nú skulum við heldur biðja
hana að segja okkur frá ein-
hverju af því sem er að gerast úti
f sfnum störa heimi.
Og enda þótt skemmtanalff
Malin takmarkaðist við að
skreppa stöku sinnum f bfó eða
leikhús með vinkonum sfnum
uppgötvaði sér til óblandinnar
undrunar að þau höfðu einlægan
áhuga á öllu sem var að gerast,
hverju minnsta smáatriði. Þau
spurðu hana hvaða leikrit hún
hefði séð og hvort hún þekkti
nokkra fræga leikara?
— Við verðum að gera okkur
að góðu að horfa stöku sinnum á
einhverjar gamlar myndir úti í
Vesterás...
Malin leysti fúslega frá skjóð-
unni og sagði frá öllum þeim
frægu persónum sem hún hafði
séð bregða fvrir á götu i
Stokkhólmi og i nokkrar minútur
glevmdi hún að hún var undir
sama þaki og sá maður sem
frægaslur allra var í þessu landi
og f síðasta skiptið sem vitað var
að hann hefði komið til höfuð-
borgarinnar, þegar hann kom til
að veita viðtöku Nóbelsverðlaun-
unum og hafði þá valdiö svo
mriklu fjaðrafokí með návist sinni
einni saman að það var enn f
minnum haft.
Kona Andreas Hallmanns and-
varpaði dreymandi.
— En hvað er gaman að hevra
þetta allt saman. En það er auð-
vitað sérstaklega leikhúsið. Ég
sakna þess mest.
Og augu Ylvu Ijómuðu af áhuga
og hún lýsti því yfir með
óumdeilanlegu stolti að móðir
hennar hefði verið leikkona.
— Mjög efnileg. Aður en hún
trúlofaðist. Hún þótti alveg sér-
staklega efnileg og ef ...
— Það er svo langt sfðan, sagði
norska konan og brá fvrir eftirsjá
í rómnum. — Það er óþarfi að
hafa orð á þvf.
— Svona enga uppgerðar-
hæversku, sagði Kári, — þú
fékkst að minnsta kosti glæsilega
dóma fyrir „Villiöndina".
— Ég bið hana einstöku sinn-
um að fara með fræga atriöið, þú
veizt, sagði Cecilia sinni mjúku
rödd — en hún er svo andstvggi-
leg að hún fæst aldrei til þess. Og
eins og mig langar að fá leiðsögn f
Hún glevpti það sem eftir var
setningarinnar og starði f áttina
til dyra. Andartaki sfðar var
dvrunum svipt upp og Malin'
hafði aðeins tóm til að hugsa: nú
er hann að koma — og þá var
hugsunin orðin að veruleika og
Andreas Hallmann fyllti her-
bergið allt.